Plik zaburzenie dezintegracyjne w dzieciństwie jest to bardzo rzadki zespół, który dotyka niektóre małe dzieci. Charakteryzuje się późnym początkiem opóźnień w rozwoju językowym, społecznym i motorycznym; w niektórych przypadkach regresy mogą wystąpić nawet w tych obszarach po pewnym okresie normalnego rozwoju.
Dezintegracja dziecięca została po raz pierwszy opisana przez pedagoga Theodora Hellera w 1908 roku. Początkowo problem ten był znany jako „demencja dziecięca”, ale później nazwa została zmieniona. Mimo że znana jest od ponad wieku, dziś przyczyny, które powodują ten poważny problem, są nadal nieznane..
To zaburzenie ma pewne podobieństwa do autyzmu, z tą różnicą, że trudności językowe, społeczne i motoryczne nie pojawiają się wcześnie w życiu dziecka; wręcz przeciwnie, powstają po okresie normalnego rozwoju, który może trwać do 3 lat. Z tego powodu dzisiaj ten syndrom jest również znany jako „autyzm regresywny”.
Czasami utrata pozornie już nabytych umiejętności jest tak dotkliwa, że samo dziecko zdaje sobie sprawę, że coś się z nim dzieje. Skutki tego zaburzenia dla życia jednostki i członków jej rodziny są zwykle bardzo poważne. W tym artykule przedstawimy wszystkie dostępne informacje na ten temat.
Indeks artykułów
Zaburzenie dezintegracyjne u dzieci występuje niezwykle rzadko i dotyka około 2 na 100 000 dzieci. To sprawia, że jest jeszcze mniej powszechny niż autyzm, z którym wydaje się być do pewnego stopnia powiązany..
Jednak dzieci dotknięte tym zaburzeniem cierpią na szereg objawów, które bardzo komplikują ich życie. Zgodnie z DSM-IV, podręcznikiem diagnostycznym stosowanym przez psychologów i psychiatrów, zespół zaczyna się ujawniać dopiero po 2 lub 3 latach odpowiedniego rozwoju jednostki..
Oznacza to, że z wciąż nieznanych powodów pozornie zdrowe dziecko zaczyna tracić część umiejętności, które już nabył..
Zespół może dotyczyć wszystkich obszarów rozwoju lub tylko kilku. W wieku dziesięciu lat osoby dotknięte chorobą zwykle wykazują zachowanie podobne do osób z ciężkim autyzmem.
Następnie zobaczymy, jakie są najczęstsze objawy.
Jedną z umiejętności najbardziej dotkniętych zaburzeniami dezintegracyjnymi w dzieciństwie jest mowa. Dzieci, które wcześniej zaczęły komunikować się werbalnie i rozumiały, co zostało powiedziane, nagle zaczynają tracić tę umiejętność i zwykle tracą wszystkie zdolności w tym zakresie..
Na przykład dziecko może być już w stanie formułować krótkie zdania składające się z trzech lub czterech słów jeszcze przed wystąpieniem choroby; ale kiedy się pojawia, stopniowo zaczyna tracić tę zdolność. Na początku może być w stanie używać tylko pojedynczych słów, a później może w ogóle nie być w stanie mówić.
To samo dotyczy twojej zdolności rozumienia tego, co mówią do ciebie inni ludzie. W większości przypadków, gdy choroba jest zaawansowana, dzieci nie są w stanie zrozumieć języka mówionego.
Innym z obszarów najbardziej dotkniętych zaburzeniami dezintegracyjnymi w dzieciństwie są zachowania społeczne. Dzieci, które na nią cierpią, zaczynają zachowywać się w sposób nieadaptacyjny z otaczającymi je osobami; nie rozumieją norm swojego otoczenia i nie są w stanie nawiązać normalnych relacji z innymi ludźmi.
Na przykład te dzieci nagle przestają reagować na kontakt fizyczny lub zwracać uwagę na swoich rówieśników, członków rodziny lub nauczycieli, nawet jeśli robili to już wcześniej. Mają również częste napady złości i nie są w stanie rozwinąć empatii dla innych.
Utrata możliwości kontrolowania zwieraczy to kolejny z najczęstszych objawów tej choroby. Dzieci, które już rozwinęły tę umiejętność, zaczynają ją stopniowo tracić; a ci, którym się to nie udało, pozostają w stagnacji i nie wykazują poprawy w tym względzie.
Na zdolność organizmu do poruszania się i kontrolowania ma również wpływ zaburzenie dezintegracyjne w dzieciństwie. W zależności od ciężkości choroby w tym obszarze można utracić wiele umiejętności: od biegania i balansowania po zwykłe chodzenie lub stanie przez długi czas.
Z drugiej strony, podobnie jak w przypadku innych zaburzeń ze spektrum autyzmu, często pojawiają się stereotypowe i powtarzające się zachowania. Na przykład dziecko może zacząć rytmicznie kołysać się na sobie.
Zabawa to jedno z najczęściej uprawianych przez dzieci zachowań, a także jedno z najważniejszych w ich rozwoju poznawczym, emocjonalnym i motorycznym. Dzięki zabawie maluchy eksplorują otaczający ich świat i zaczynają internalizować normy panujące w społeczeństwie, w którym żyją.
Z drugiej strony dzieci z zaburzeniami dezintegracyjnymi w dzieciństwie nie są w stanie wykorzystać tej aktywności jako środka do nauki. Na przykład nie zrozumieją gier symbolicznych ani nie będą w stanie normalnie wchodzić w interakcje z rówieśnikami, nawet jeśli mogliby wcześniej..
Niestety, przyczyny zaburzeń dezintegracyjnych w dzieciństwie są dziś nadal nieznane. Badania sugerują, że może się to pojawiać z powodu połączenia podatności genetycznej (takiej jak słaby układ autoimmunologiczny) i niektórych stresorów prenatalnych lub środowiskowych..
Dawniej uważano, że wszelkie formy autyzmu spowodowane są nieprawidłową interakcją rodziców z dzieckiem w trakcie jego rozwoju.
Pomysł ten spowodował wiele niepotrzebnych cierpień rodzin z członkami z takimi zaburzeniami. Jednak dzisiaj wiemy, że nie jest to istotny czynnik.
Wręcz przeciwnie, wykryto wiele czynników ryzyka, które mogą prowadzić do rozwoju zaburzeń dezintegracyjnych w dzieciństwie, o ile istnieje podstawowa predyspozycja genetyczna. Na przykład niektóre choroby wirusowe, takie jak toksoplazmoza lub różyczka, mogą odgrywać ważną rolę w tym względzie..
Odkryto również, że podobnie jak w przypadku innych typów autyzmu, dzieci z tym zaburzeniem często mają problemy z tworzeniem się warstw mieliny wyściełających neurony mózgu. Może to być przyczyną rozpadu istoty białej w mózgu, co z kolei spowodowałoby większość objawów..
Z drugiej strony, niektóre alergie, brak witamin, takich jak D lub B12, a także pewne komplikacje w czasie porodu mogą również przyczynić się do rozwoju tego zaburzenia u dziecka. Jednak nadal potrzebne są dalsze badania, aby w pełni zrozumieć problem..
Życie dzieci z zaburzeniami dezintegracyjnymi w dzieciństwie i ich rodzin jest często bardzo skomplikowane. Niestety, nawet przy użyciu wszystkich dostępnych technik i procedur w celu złagodzenia konsekwencji problemu, mniej niż 20% osób dotkniętych chorobą prowadzi względnie normalne życie.
W przeciwieństwie do tego większość dzieci z zaburzeniami dezintegracyjnymi nigdy nie odzyskuje utraconych umiejętności społecznych, poznawczych i motorycznych; a także nie tworzą nowych.
Zazwyczaj nie są w stanie wypowiadać skomplikowanych zdań (ani nawet wypowiadać jakiegokolwiek języka). Nie potrafią też nawiązywać adekwatnych relacji społecznych z innymi ludźmi, ani sobie radzić: prawie każdy dotknięty tym zespołem potrzebuje stałej uwagi drugiej osoby..
Trudności te trwają nawet w dorosłym życiu jednostek. Większość z nich ostatecznie mieszka ze swoimi bliskimi lub, jeśli nie mogą się nimi zająć, trafiają do specjalistycznych ośrodków, w których są przygotowani do opieki nad nimi profesjonaliści..
Jednak niewielkiemu procentowi dzieci dotkniętych zaburzeniem dezintegracyjnym w dzieciństwie udaje się odzyskać część utraconych zdolności i postęp w rozwoju poznawczym, motorycznym i społecznym.
Wydaje się, że jednym z najważniejszych czynników w tym zakresie jest wczesne wykrycie zespołu i natychmiastowe rozpoczęcie leczenia..
Rodziny są przede wszystkim zaangażowane w pomoc dzieciom z tym zaburzeniem. Ponieważ wymagają stałej uwagi, rodzice, rodzeństwo i inne bliskie im osoby są często pod wpływem stresu, a także niezrozumienia i wyczerpania tym procesem..
Z tego powodu w większości dużych miast istnieją wyspecjalizowane grupy wsparcia dla rodziców dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu, w tym ze zwyrodnieniowym zaburzeniem dziecięcym. Grupy te mogą być bardzo pomocne zarówno w poprawie stanu dziecka, jak iw utrzymaniu dobrego samopoczucia członków jego rodziny..
Nie ma leczenia, które byłoby skuteczne we wszystkich przypadkach zaburzeń dezintegracyjnych w dzieciństwie. Istnieją jednak pewne metody i techniki, które mogą pomóc dzieciom odzyskać część utraconych umiejętności i rozwinąć pewną niezależność..
Podobnie jak w bardziej konwencjonalnych przypadkach autyzmu, głównym podejściem do leczenia osób dotkniętych tym zaburzeniem jest zachowanie. Celem jest ponowne nauczenie dzieci utraconych umiejętności i pomoc w tworzeniu nowych w oparciu o behawioryzm..
W ten sposób poprzez wzmocnienia i kary zachowania, które dziecko chce osiągnąć, są nagradzane i próbują wyeliminować problemy. Ten proces jest jednak długi i złożony; a członkowie rodziny muszą kontynuować leczenie przez całą dobę, w tym w domu.
Z tego powodu część terapii behawioralnej polega na edukacji rodziców i bliskich im osób w zakresie procedur, których muszą przestrzegać, aby dziecko miało jak największe szanse na wyzdrowienie..
Obecnie nadal nie ma znanego leku, który byłby w stanie złagodzić lub wyeliminować wszystkie objawy zaburzeń dezintegracyjnych wieku dziecięcego.
Wydaje się jednak, że niektóre terapie farmakologiczne są przydatne, aby w pewnym stopniu zapobiec rozwojowi tej choroby lub zakończyć niektóre z jej poważniejszych problemów..
Ostatnio rozpoczęto leczenie sterydami, aby zmniejszyć szybkość pojawiania się objawów tego zaburzenia, a także spróbować zmniejszyć ich nasilenie. Jednak nadal potrzeba więcej badań w tym zakresie, aby móc potwierdzić, czy jest to naprawdę skuteczna metoda..
W niektórych przypadkach możliwe jest również stosowanie leków przeciwpsychotycznych w celu ograniczenia niektórych problematycznych zachowań, takich jak powtarzające się zachowania lub ataki na inne osoby.
W większości przypadków dzieci, u których rozwinie się to zaburzenie, i ich rodziny będą musiały nauczyć się żyć z objawami przez długi czas. Nie oznacza to jednak, że nic nie można zrobić, aby pomóc poszkodowanym w prowadzeniu lepszego życia..
W końcu osoby z zaburzeniami ze spektrum autyzmu są nadal ludźmi, chociaż mają różne potrzeby, zdolności i zainteresowania. Dlatego zrozumienie, jakie rodzaje czynności są korzystne przy ich wykonywaniu, może być kluczem do poprawy jakości życia w rodzinie.
Oto kilka pomysłów na zajęcia, które możesz wykonać z dzieckiem z zaburzeniem dezintegracyjnym w dzieciństwie..
Pomóż mu stworzyć bezpieczną przestrzeń w domu. Osoby z zaburzeniami ze spektrum autyzmu są zwykle przytłoczone wszystkim, co dzieje się wokół nich i od czasu do czasu potrzebują trochę samotności.
Ta przestrzeń może być czymś tak prostym, jak narożnik domu, który jest tylko dla niego, ale możesz uczynić go tak wymyślnym, jak chcesz.
Z jakiegoś powodu dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu lubią eksplorować swoje otoczenie i często są ciekawe tego otoczenia.
Aby to zachęcić, możesz zagrać z nimi w odkrywcze gry: na przykład wypełnij pudełko różnymi materiałami i zachęcaj do ich dotykania bez patrzenia na nie, aby odkryć, czym one są..
Dziecko z dziecięcym zaburzeniem dezintegracyjnym prawdopodobnie nie bawi się tak jak inne w parku czy na ulicy; Ale to nie znaczy, że nie możesz cieszyć się czasem wolnym. Zachęć go do biegania po trawniku, bezpiecznego odkrywania otoczenia lub po prostu cieszenia się przyrodą.
Oczywiście jest o wiele więcej czynności, które możesz wykonać z dzieckiem, u którego rozwinie się to zaburzenie. Terapia zajęciowa jest dyscypliną, która dokładnie to rozwiązuje; a dobry psycholog lub psychiatra również może Cię w tym zakresie pokierować.
Jeszcze bez komentarzy