Plik czyste zaburzenie obsesyjne To taki, w którym zarówno obsesje, jak i rytuały występują w ukryciu. Ludzki mózg w naturalny sposób tworzy bezsensowne myśli, które mogą być niewygodne i dziwne. Wszyscy mieliśmy natrętną myśl o brutalnym, niemoralnym lub seksualnym typie, jednak zaczyna to stanowić problem, gdy stają się nawracającymi obsesjami, które powodują cierpienie jednostki..
Nazywany również przede wszystkim obsesyjnym obsesyjnym zaburzeniem obsesyjnym lub czystym obsesyjnym OCD, zaburzenie to jest podtypem OCD, w którym osoba doświadcza przede wszystkim obsesji, ale nie przejawia obserwowalnych kompulsji typowych dla OCD, takich jak wielokrotne mycie rąk lub wielokrotne sprawdzanie, czy dłoń ma zamknięte drzwi.
Raczej często przedstawiają obsesje, które wydają się natrętne, nieprzyjemne i niechciane myśli, które są uważane za brutalne, niemoralne lub nieodpowiednie dla danej osoby..
Ogólnie rzecz biorąc, obsesje mają temat skoncentrowany na strachu przed niekontrolowaniem siebie i zrobieniem czegoś niewłaściwego dla siebie, co może mieć bardzo negatywne konsekwencje dla siebie lub dla innych..
Te myśli są przeżywane tak, jakby były koszmarem i mogą być dla osoby bardzo dokuczliwe, ponieważ są sprzeczne z jej wartościami, przekonaniami religijnymi, moralnością lub nawykami społecznymi. Uważa się, że jest to jedna z najtrudniejszych i najbardziej uciążliwych form OCD.
Indeks artykułów
Jedyną różnicą w stosunku do tradycyjnego OCD jest to, że ludzie z podtypem obsesyjnym bardziej cierpią i doświadczają myśli z wielkim lękiem; podczas gdy w typowy sposób podmiot jest bardziej zainteresowany wykonywaniem swoich kompulsywnych zachowań, tymczasowo unikając nieprzyjemnych i obsesyjnych myśli.
Ponieważ obsesje zwykle nie przejawiają kompulsji (lub robią o wiele mniej), starają się odwrócić sprawę (ruminacje), aby spróbować zneutralizować tę myśl lub jej uniknąć, zadając sobie pytania takie jak: „Czy byłbym w stanie to zrobić dla real?" lub „a co, jeśli to się naprawdę wydarzy?”
Działa to jak błędne koło, w którym pojawiają się myśli, a osoba będzie próbowała je zneutralizować, poświęcając im jeszcze więcej uwagi, ponieważ wierzy, że to rozwiąże problem lub doprowadzi do konkluzji. Ale to, co robi, polega na tym, że te obsesje są wzmacniane i stają się coraz ważniejsze, co zwiększa prawdopodobieństwo, że pojawią się ponownie..
Osoby dotknięte chorobą wiedzą, że rzeczy, których się boją, mają bardzo niskie prawdopodobieństwo, a nawet mogą być niemożliwe; ale to nie powstrzyma ich przed dalszym odczuwaniem wielkiego niepokoju, który sprawi, że pomyślą, że są prawdziwymi powodami wartymi uwagi.
Myśli te są ściśle związane z licznymi błędami poznawczymi, takimi jak przywiązywanie dużej wagi do myśli, potrzeba próby ich kontrolowania i zarządzania nimi oraz wierzenie, że myślenie jest tym samym, co działanie.
Na przykład ktoś może mieć natrętną myśl, że mógłby przyspieszyć i przejechać pieszego podczas jazdy, co powoduje, że zaczyna szukać źródła tej myśli; być w stanie uwierzyć, że może być psychopatą i zacząć monitorować siebie w sposób ciągły, szukając dowodów, które mówią mu, czy naprawdę nim jest, czy nie.
Co ciekawe, wszystko jest wytworem nas samych, a ludzie z czystym zaburzeniem obsesyjnym nigdy tak naprawdę nie wykonują czynów, których się boją, ani też ich lęki nie spełniają się tak, jak myśleli.
Zwykle obsesje koncentrują się na:
- Przemoc: Chodzi o strach przed zranieniem siebie lub innych ważnych dla osoby osób, takich jak fizyczny atak lub zabicie ich rodziców, dziecka, partnera itp..
- Odpowiedzialność: Ogromnie dbają o czyjeś dobre samopoczucie, ponieważ czują się winni lub wierzą, że krzywdzą (lub będą) innych.
- Seksualność: bardzo powszechną obsesją jest wątpienie we własną seksualność, orientację i pragnienia: jeśli są homoseksualne lub heteroseksualne, a nawet mogą zacząć myśleć, że zostaną pedofilami.
- Religia: natrętne myśli o bluźnierczej naturze i sprzeczne z religią tej osoby, takie jak myślenie, że chcą być posłuszni diabłu.
- Zdrowie: Obsesje na temat pojawiania się chorób, nieufność wobec zaleceń lekarza lub myślenie, że zarazi się chorobami w sposób nieprawdopodobny lub niemożliwy (np. Dotknięcie przedmiotu należącego do pacjenta). Zawsze doświadczają objawów, które przypisują jakiejś chorobie, podczas gdy w rzeczywistości nie mają one znaczenia. Z drugiej strony obsesja może skupiać się na jakiejś części ciała. Różni się od hipochondrii.
- Relacji społecznych: Na przykład osoba, która jest w związku, może nieustannie się zastanawiać, czy nadal jest zakochana, czy naprawdę znalazła odpowiedniego partnera, czy związek jest prawdziwą miłością itp..
Wydaje się, że osoby te nie przejawiają kompulsji, ponieważ nie są wykrywane gołym okiem i należy je głębiej zbadać, aby je znaleźć.
Tacy pacjenci bardzo rzadko wykazują jedną obsesję lub więcej niż cztery, ale zwykle mają około 2 lub 3 w tym samym czasie; kojarzenie tego stanu z depresją.
Właściwa ocena ujawni liczne kompulsywne zachowania, unikanie i dążenie do pokoju, a zwłaszcza kompulsje psychiczne. Na przykład:
- Unikają sytuacji, w których mogą pojawić się nieprzyjemne myśli.
- Wielokrotnie zadają sobie pytanie, czy rzeczywiście wykonali lub wykonaliby zachowania, których się boją (takie jak morderstwo, gwałt, oszalanie itp.)
- Sprawdź własne odczucia, objawy lub doświadczenia, próbując zweryfikować swoje obsesje, takie jak świadomość, czy odczuwasz pragnienia dla kogoś tej samej płci, gdy boisz się homoseksualizmu, lub czy odczuwasz objawy choroby, o której myślisz, że możesz się zarazić.
- Powtarzaj określone zwroty lub módl się po cichu, aby zamaskować nieprzyjemne myśli.
- Wykonywanie zabobonnych zachowań, takich jak kompulsywne pukanie w drewno, aby zapobiec zdarzeniom złym.
- Wyznaj wszystkim, nawet nieznajomym, że masz myśli, które uważasz za niedopuszczalne.
- Nieustannie rozmyślaj nad obsesjami, próbując udowodnić sobie, że wszystko jest w porządku i że nie zrobiłeś nic złego lub że nie jesteś winny pewnych wydarzeń.
Diagnoza tego konkretnego podtypu jest trudna do postawienia, a większość z nich rozpoznaje się jako uogólniony lęk, hipochondria lub tradycyjny OCD..
Dzieje się tak, ponieważ najwyraźniej ci ludzie wydają się prowadzić normalne, zdrowe życie i zwykle nie przeszkadza to znacząco w ich codziennym funkcjonowaniu. Jednak za wszystkim kryją się ciągłe obsesje, próbujące odpowiedzieć na pytania, które rodzą ich myśli.
Specjaliści zazwyczaj przeprowadzają niewłaściwe leczenie, ponieważ zaburzenie to nie jest jeszcze dobrze poznane, więc osoba dotknięta chorobą może pomyśleć, że ma poważniejsze problemy lub całkowicie zwariuje.
Aby to wykryć, pacjent musi spełnić kryteria diagnostyczne OCD DSM-V lub ICD-10, a następnie przeprowadzić wyczerpującą ocenę za pomocą różnych testów, aby potwierdzić, czy kompulsje są bardziej wewnętrzne, czy też behawioralne.
Jeśli napotkają wymienione tutaj objawy, lepiej postawić konkretną diagnozę i leczenie czystych obsesji, a nie ogólnie OCD..
Wydaje się, że odsetek czysto obsesyjnych OCD jest wyższy niż wcześniej sądzono. Istnieją badania, które umieściły odsetek między 20% a 25% pacjentów z OCD, chociaż są też tacy, którzy oszacowali, że występuje on między 50 a 60% tych pacjentów.
Ta zmienność może wynikać z faktu, że każdy specjalista identyfikuje się z różnymi koncepcjami tego, co oznacza obsesja i neutralizacja, a także z testami ewaluacyjnymi; że każdy badacz stosuje inne testy.
Zwykle częstość występowania OCD szacuje się ogólnie, bez skupiania się na jego podtypach, które są bliskie 3% populacji ogólnej.
W badaniu Barajasa Martíneza (2002) stwierdzono, że 23,5% badanych przez nich pacjentów z OCD było czystymi obsesjami. Ponadto zaobserwowali, że częściej dotyczyło to mężczyzn (58,3%) niż kobiet (41,7%).
Z drugiej strony średni wiek zachorowania wynosi około 18,45 lat, ale może się różnić. Stwierdzono również, że jego ewolucja trwa zwykle krócej niż cztery lata.
Jednak wyniki uzyskane między różnymi badaniami są sprzeczne. Na przykład w badaniu opracowanym przez Torresa i wsp. (2013) przebadano 955 pacjentów z OCD i stwierdzono, że tylko 7,7% ma czysty podtyp obsesyjny.
Leczenie będzie zależało od diagnozy: jeśli nie zostanie postawiona prawidłowa diagnoza, nie będzie prawidłowo leczona, a choroba nie ulegnie poprawie.
Ponadto w ramach tego podtypu napotykamy pewne problemy. Na przykład ekspozycja jest lepsza w rytuałach motorycznych, ale nie tak bardzo w tajnych rytuałach, jak w przypadku. Z drugiej strony trudno jest odróżnić myśli zmniejszające lęk (które należy leczyć techniką zapobiegania reakcjom) od tych, które go nasilają (które należy leczyć ekspozycją)..
W przypadku wystąpienia objawów najlepszym rozwiązaniem jest jak najszybsze udanie się na terapię psychologiczną.
Celem terapii będzie, aby pacjent przestał odczuwać potrzebę ruminacji swoich obsesji i spróbował je potwierdzić lub odrzucić. Pamiętamy, że problem z tym zaburzeniem polega na tym, że osoba dotknięta chorobą przywiązuje zbyt dużą wagę do nieszkodliwych i powszechnych natrętnych myśli, zamieniając się w obsesje.
Nie jest dobrą techniką w przypadku tego schorzenia, aby uspokoić pacjenta i pomóc pacjentowi w uzyskaniu odpowiedzi na jego obsesję, ponieważ to jeszcze bardziej podsyciłoby błędne koło. Ponadto nie byłoby to zbyt pomocne, ponieważ ludzie z czystą obsesją zawsze znajdują nowy powód, aby złamać spokój ducha i ponownie martwić się, jeśli nie są odpowiednio traktowani..
Oto najlepsze metody leczenia czystego zaburzenia obsesyjnego:
W szczególności ekspozycja na myśli wywołujące strach i niepokój oraz zapobieganie reagowaniu. Stosowane są głównie techniki poznawcze, w których osoba dotknięta chorobą jest proszona o podjęcie ryzyka związanego z jej obsesjami i zakończenie ich, takie jak restrukturyzacja poznawcza.
Na przykład, zamiast myśleć cały dzień o tym, czy masz raka, czy nie, i zwracać uwagę na możliwe sygnały z własnego ciała, możesz stawić temu czoła i pomyśleć, że możesz żyć z możliwością raka, czy nie. Osoby te bardzo boją się niepewności, dlatego warto opracować strategie przyzwyczajania się do niepewności.
Czasami stosuje się technikę „zakładania najgorszego”, czyli maksymalnego wyniesienia sytuacji, której obawia się pacjent: „Co się stanie, jeśli stracisz kontrolę nad swoimi myślami i w końcu zadźgasz syna? I wtedy?". W ten sposób osoba jest wystawiona na myśli, które ją przerażają, a jej siła wywołująca niepokój zostaje osłabiona.
Rytuały psychiczne, które służą zmniejszeniu lęku, należy ograniczyć i porzucić, zwracając szczególną uwagę, aby nie zostały zastąpione nowymi rytuałami. W ten sposób przerywamy błędne koło, ponieważ pacjent jest narażony na obsesje, których się boi, bez rytuałów lub ruminacji, które pomagają mu ich unikać. Na przykład wyeliminowanie powtarzania zwrotów, liczenie, modlenie się, zadawanie pytań lub chodzenie w miejsca, których unikałeś.
Podsumowując, ważne jest, aby wystawiać się na irytujące myśli bez wykonywania mentalnych rytuałów, dopóki nie wywołają niepokoju.
Jest to forma medytacji, w której wyszkolona osoba może nauczyć się akceptować swoje myśli i uczucia bez ich osądzania, unikania lub odrzucania. Zmniejsza to próby kontrolowania wszystkich myśli, co powoduje dyskomfort u pacjentów z czystym zaburzeniem obsesyjnym..
W niektórych przypadkach stosowanie leków, takich jak selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), wraz z technikami wymienionymi powyżej, może pomóc, ale nie rozwiązują problemu, jeśli są przyjmowane oddzielnie..
Jeszcze bez komentarzy