Triple Alliance (1882) było to porozumienie osiągnięte między Cesarstwem Niemieckim, Cesarstwem Austro-Węgierskim i Włochami w latach przed I wojną światową. Początkowo były to pierwsze dwa imperia, które podpisały traktat o wzajemnej obronie, do którego wkrótce dołączyły Włochy..
Sojusz ten był częścią taktyki podjętej przez niemieckiego kanclerza Otto von Bismarcka, mającej na celu utrzymanie równowagi między różnymi mocarstwami europejskimi przy jednoczesnym zachowaniu jak największej izolacji Francji..
W tym czasie sytuacja w Europie charakteryzowała się ciągłym napięciem, z otwartymi konfliktami ze względów gospodarczych, terytorialnych i kolonialnych. Polityka sojuszy zakładała, że te napięcia nie prowadzą do otwartej wojny.
Rosja, Francja i Anglia odpowiedziały na utworzenie trójprzymierza własnym porozumieniem - potrójną ententą. Usunięcie Bismarcka spowodowało zmianę polityki niemieckiej, która stała się bardziej agresywna. Wreszcie w 1914 roku zamach na Francisco Fernando w Sarajewie był iskrą, która spowodowała wybuch pierwszej wojny światowej.
Indeks artykułów
Po klęsce Napoleona mocarstwa europejskie rozpoczęły proces reorganizacji mapy politycznej kontynentu. Aby to zrobić, spotkali się na kongresie wiedeńskim w 1815 r., Ustanawiając szereg równowagi sił, aby utrzymać pokój w perspektywie długoterminowej..
W ten sposób każda moc otrzymała obszar kontrolny. Nie zapobiegło to występowaniu napięć, chociaż generalnie szanowano stanowiska każdego kraju. Na przykład Wielka Brytania pozostała pod kontrolą oceanu, podczas gdy Imperium Rosyjskie skupiło się na wschodzie i Morzu Czarnym..
Wśród obszarów Europy powodujących największe tarcia były Bałkany. Tam Turcy, Rosjanie i Austro-Węgrzy próbowali zwiększyć swoje wpływy.
Z kolei pojawienie się Niemiec jako wielkiego mocarstwa, po zwycięstwie nad Francją w 1870 r., Oznaczało wejście nowego aktora w dystrybucję potęgi europejskiej..
W rzeczywistości kluczową postacią w polityce europejskiej przez kilka dziesięcioleci XIX wieku był Niemiec Otto von Bismarck. Ten był już szefem rządu Prus podczas wojny z Francją, a po zjednoczeniu został kanclerzem.
Gdy tylko objął to stanowisko, zaczął opracowywać plan dyplomatyczny, który pozwoliłby z jednej strony zachować izolację Francji, jego tradycyjnego wroga, az drugiej zachować równowagę sił na kontynencie uniemożliwiającą nowe wojny. Wreszcie wszystkie jego ruchy miały na celu utrwalenie pozycji Niemiec jako wielkiego mocarstwa..
W tym celu stworzył systemy sojuszy, zwane systemami bismarckimi. To naznaczyło stosunki w Europie do początku pierwszej wojny światowej.
Oprócz napięć terytorialnych w niektórych częściach Europy, takich jak Alzacja, Lotaryngia czy Bałkany, mocarstwa europejskie zaczęły także konkurować o powiększanie posiadłości kolonialnych, zwłaszcza w Afryce i Azji..
Na przykład Włochy czuły się pokrzywdzone w różnych podziałach terytoriów, ponieważ ich prośby o kontrolowanie Afryki Północnej nie zostały uwzględnione. Francja była jednym z beneficjentów, tworząc protektorat Tunezji, wykorzystując słabość Imperium Osmańskiego.
Wielka Brytania, tradycyjnie wobec Francji, wolała prowadzić raczej izolacjonistyczną politykę. Bismarck, nie martwiąc się o ten kraj, uważał, że jedynymi możliwymi sojusznikami Francuzów są Rosja i Austro-Węgry..
Z tego powodu Kanclerz najpierw zwrócił się do tych imperiów, aby spróbować podpisać sojusze. Chociaż ze względu na pewne konfrontacje na Bałkanach porozumienie nie było łatwe do osiągnięcia, Bismarck zdołał skłonić odpowiednich przywódców do podpisania w 1873 r. Tzw. Paktu Trzech Cesarzy..
Ten sojusz miał charakter obronny. Te trzy kraje obiecały się bronić, jeśli zostaną zaatakowane przez stronę trzecią. Podobnie Rosja i Austro-Węgry zgodziły się poprzeć każdy atak zainicjowany przez ich niemieckiego sojusznika..
Ta pierwsza umowa obowiązywała tylko przez kilka lat. W 1875 roku wybuchły dwa kryzysy, które doprowadziły do jego rozwiązania. Towarzyszył temu wzrost siły militarnej Francji, choć pośrednictwo Anglii i Rosji zapobiegło wybuchowi otwartej wojny..
Pomimo niepowodzenia pierwszej próby zawarcia sojuszu Bismarck szybko wrócił, by negocjować zawarcie kolejnego porozumienia. W 1879 roku udało mu się podpisać tak zwany Sojusz Dúplice z Austro-Węgrami, najbliższy poprzednik przyszłego Trzeciego Sojuszu..
Po przekonaniu Austro-Węgrów kolejnym krokiem było skłonienie ich do zbliżenia się do Rosji. Zmiana cara w tym ostatnim kraju, wraz z naleganiem kanclerza, była ostateczna, tak że w 1881 r. Pakt Trzech Cesarzy został ponownie wydany między trzema krajami..
Zgodnie z ustaleniami sojusz ten miał trwać trzy lata. W tym okresie sygnatariusze zobowiązali się do zachowania neutralności w przypadku ataku ze strony państwa trzeciego..
Podobnie jak w przeszłości, różnice między Rosją a Austro-Węgrami na Bałkanach doprowadziły do wycofania się tych pierwszych z porozumienia..
Na jego miejsce Bismarck wybrał Włochy, które uważał za ważnego sojusznika w utrzymaniu izolacji Francji. Z kolei dla Włochów podpisanie umowy z Niemcami oznaczało zdobycie rangi wielkiej potęgi. Ponadto jego stosunki z Francuzami nie układały się dobrze ze względu na politykę kolonialną w Afryce Północnej..
Trójprzymierze zostało podpisane 20 maja 1882 r. I ustanowiło obowiązek wzajemnej pomocy wojskowej w przypadku ataku ze strony Rosji lub Francji. Jednak umowa nie przewidywała takich samych warunków w przypadku, gdy krajem atakującym była Wielka Brytania..
Trójprzymierze składało się z Cesarstwa Niemieckiego, Austro-Węgier i Włoch. Ten kraj ostatecznie porzucił traktat przed I wojną światową. Podobnie z czasem do sojuszu dołączyły inne narody, takie jak Imperium Osmańskie..
Niemcy odziedziczyły status wielkiej potęgi po Prusach, jednym z terytoriów, które później utworzyły Imperium.
Po kongresie berlińskim kraj ten stopniowo stał się najważniejszym w Europie Środkowej. Zjednoczenie wszystkich terytoriów germańskich i zwycięstwo w wojnie z Francją tylko potwierdziły ten status. Tuż po pokonaniu Francuzów w 1871 roku stało się Imperium.
Bardzo szybko zaczął wyróżniać się produkcją przemysłową, częściowo nastawioną na broń. Podobnie zaangażował się w wyścig o kontrolę terytoriów kolonialnych.
Rozwój Niemiec jako potęgi odbył się częściowo kosztem Cesarstwa Austro-Węgierskiego. Wojna między Prusami a Austrią w 1866 r., Która zakończyła się klęską Cesarstwa, spowodowała utratę znacznej części wpływów w Europie Środkowej..
Przed podpisaniem Trójprzymierza Austro-Węgry miały problemy z ruchami nacjonalistycznymi, które osiedliły się na jej terytoriach. Podobnie utrzymywał polityczną i dyplomatyczną konfrontację z Rosją o kontrolę nad Bałkanami..
Włochy stały się trzecim członkiem Trójprzymierza, gdy różnice między Rosją a Austro-Węgrami stały się nie do pokonania. Włosi, chcąc zwiększyć swoją międzynarodową obecność, byli bardzo niezadowoleni z tego, jak Francja postąpiła w Afryce Północnej, więc w tym czasie ich interesy zbiegły się z Niemcami.
Jednak z biegiem czasu Włochy zaczęły dystansować się od swoich dwóch sojuszników. Na przykład w przypadku Austro-Węgier istniał problem terytorialny, ponieważ od czasu zjednoczenia Włosi zawsze starali się zaanektować Trentino pod władzą austro-węgierską..
Wreszcie, gdy wybuchła pierwsza wojna światowa, Włochy stanęły po stronie aliantów, łamiąc poprzednie porozumienie.
Trójprzymierze zostało sformułowane w ramach drugiego z systemów bismarckich, ale kanclerz wciąż miałby czas, aby negocjować więcej koalicji przed Wielką Wojną.
W 1887 roku udało mu się podpisać pakt śródziemnomorski, w skład którego weszły Niemcy, Austro-Węgry, Włochy, Hiszpania i Wielka Brytania. Następnie przekonał Rosję do umocnienia sojuszu z jego krajem poprzez traktat reasekuracyjny, który obowiązywał tylko do odejścia kanclerza..
Wstąpienie na niemiecki tron Guillermo II w 1890 r. Przypuszczało absolutną zmianę w polityce zagranicznej prowadzonej przez Bismarcka. Nowy cesarz zdecydował również o odwołaniu kanclerza, już bardzo starego.
Wilhelm II odłożył na bok złożony system sojuszy utkany przez Bismarcka w poprzednich dziesięcioleciach. W jej miejsce wprowadził tzw. Weltpolitik, politykę dążącą do hegemonii Niemiec w Europie.
Nowy sposób działania Niemiec, odkładanie dyplomacji na bok i przyjmowanie agresywnych postaw, zapoczątkował wielki wyścig zbrojeń. Europa została podzielona na dwa duże bloki i oba były przygotowane na konflikt, który wydawał się nieuchronny.
Francja położyła kres nowej polityce promowanej przez Wilhelma II. Pierwszym tego objawem było porozumienie między Francją a Rosją podpisane w 1893 r. Na mocy tego paktu oba kraje zgodziły się na udzielenie pomocy wojskowej na wypadek wojny z Niemcami..
W 1904 roku Francuzi zdobyli nowego sojusznika, podpisując umowę Entente Cordial z Wielką Brytanią. Przyczyną w dużej mierze było zagrożenie ze strony nowej niemieckiej polityki zagranicznej.
W następnym roku, w 1905 roku, Rosja poniosła upokarzającą porażkę w wojnie z Japonią. To spowodowało, że zrezygnował z roszczeń do rozszerzenia swoich wpływów na Dalekim Wschodzie, koncentrując swoje wysiłki na Bałkanach. Tam nieuchronnie zderzył się z Austro-Węgrami.
Wreszcie Francja zachęciła swoich dwóch sojuszników, Rosję i Wielką Brytanię, do osiągnięcia porozumienia między nimi, co zrobili w 1907 roku. W ten sposób trzy kraje połączyła sieć skrzyżowanych sojuszy, które ostatecznie doprowadziły do powstania Trójki Porozumienie.
Na początku XX wieku napięcie w Europie osiągnęło punkt bez powrotu. Niemcy ze swoim wzrostem gospodarczym i chęcią ekspansji politycznej stanowiły zagrożenie dla tradycyjnych mocarstw kontynentu..
Z drugiej strony Austria i Rosja rozpoczęły wyścig, by wykorzystać słabość Imperium Osmańskiego na Bałkanach. Ci pierwsi chcieli uzyskać dostęp do Adriatyku, podczas gdy Rosjanie wspierali państwa słowiańskie na tym obszarze, zwłaszcza Serbię..
Chociaż wojna miała się kilkakrotnie wybuchnąć, zdarzenie, które ją wywołało, miało miejsce 28 czerwca 1914 r., Kiedy następca Cesarstwa Austro-Węgierskiego został zamordowany podczas wizyty w Sarajewie..
Austria, przy wsparciu Niemiec, wystosowała ultimatum w celu zbadania tej zbrodni, a Rosja zareagowała mobilizując swoje wojska na wypadek, gdyby musiała pomóc swojemu serbskiemu sojusznikowi.
Pierwsza wojna światowa rozpoczęła się, gdy Austria wypowiedziała wojnę Serbii. Rosja uhonorowała porozumienie z Serbami i zaangażowała się w konflikt. Niemcy w ramach trójprzymierza wypowiedziały Rosjanom wojnę, wywołując reakcję Francji.
W ciągu kilku miesięcy sojusze podpisane w latach poprzednich spowodowały, że w konflikt zaangażowany został prawie cały kontynent..
Jeszcze bez komentarzy