Plik uranofobia jest to irracjonalny lęk przed mistyczną ideą raju lub nieba i przed byciem tego wartym. Rozsądnie jest to strach wynikający ze strachu przed śmiercią i niewystarczającym uczynieniem zasługującym na wstąpienie do nieba. W związku z tym odnosi się również do prostego strachu przed śmiercią.
Od początku istnienia gatunku ludzkiego człowiek obawiał się swojej śmierci, a to doświadczenie doprowadziło go do powstania mitów i religii, z których wiele ma pojęcie o tym, dokąd udają się ludzie po śmierci. Ogólnie rzecz biorąc, jest zazwyczaj sielankowe miejsce dla nagrodzonych za dobre postępy i kolejny koszmar dla tych, którzy zrobili źle..
Ta utajona groźba, że życie się skończy i nie będzie już nic więcej lub że to, co nastąpi, nie będzie przyjemne, opiera się na lęku przed nieznanym, niezbadanym. Dlatego uranofobia jest również związana z irracjonalnym strachem przed nieskończonością, przestrzenią kosmiczną i fizycznym niebem. Ze względu na swój ogrom i wszystko, co może ukryć.
Jest to fobia uogólniona, co oznacza, że jej skutki można odczuwać o każdej porze każdego dnia, bez bodźca, który je wywołuje, jak ma to miejsce w przypadku zwykłych fobii (np. Strach przed psami). Z tego powodu może to być bardzo niepełnosprawne lub ograniczające dla tych, którzy na to cierpią..
W tym artykule szczegółowo omówimy uranofobię, aby dokładnie zrozumieć jej objawy, możliwe związane z nią przyczyny oraz sposoby łagodzenia jej objawów. Omówiony zostanie również przebieg tego schorzenia oraz wskazówki dotyczące postawienia diagnozy różnicowej z innymi podobnymi fobiami..
Indeks artykułów
Podobnie jak inne fobie, uranofobia charakteryzuje się wyraźnym i uporczywym lękiem, który jest nadmierny i irracjonalny, który pojawia się w obecności sytuacji lub tematów związanych ze śmiercią, życiem po śmierci lub ogromem kosmosu. Poniżej wyjaśniono, do czego odnosi się oskarżony, uparty, przesadny i irracjonalny.
Mówi się, że zarzuca się strach, gdy sam podmiot jest w stanie go wyrazić i zrozumieć, że on istnieje. Nie uważa się za fobię, jeśli dana osoba nie jest w stanie odróżnić przyczyny swojego strachu. Uważa się z kolei, że jest trwały, gdy jest utrzymywany bez większych zmian w czasie (miesiące lub lata).
Wskazuje się, że strach jest nadmierny, gdy przekracza kwotę, w której ma się pojawić zgodnie z kontekstem, wiekiem i kulturą. Na przykład strach przed śmiercią jest powszechny u prawie wszystkich ludzi, ale na poziomie, który nie uniemożliwia pełnego życia. Podobnie strach przed wstąpieniem do możliwego nieba jest powszechny u wielu wierzących..
Wreszcie, strach jest uważany za irracjonalny, jeśli nie dotyczy rozumowania lub argumentów przeciw. Na przykład podmiot z uranofobią może być pewny, że jest zdrowy, młody i żyje w środowisku bez przemocy i dobrej opieki medycznej, a nawet wtedy nadal będzie odczuwał głęboki strach przed śmiercią.
Innym z najważniejszych objawów jest to, że narażenie na sytuacje lub problemy (nawet myśli) związane ze śmiercią, życiem po śmierci lub ogromem kosmosu zawsze lub prawie zawsze wyzwala automatyczną reakcję lękową. Może również wystąpić atak paniki lub atak paniki.
Osoba może również zacząć bać się tych bodźców ze strachu przed doświadczaniem lęku lub ataków paniki. A ponieważ jednym z objawów kryzysu panicznego jest lęk przed śmiercią, może on nasilać skutki uranofobii, a to z kolei, kryzysu panicznego, w narastającej spirali..
Gdy osoba wykazuje ciągłe napady lęku w obecności bodźców fobicznych, można zdiagnozować u niej również zaburzenia lękowe bez agorafobii, jeśli nie występują u niej objawy agorafobii, a także agorafobię, jeśli je występują. Agorafobia może wystąpić z powodu związku między przestrzenią kosmiczną a otwartymi miejscami.
Wreszcie uranofobia prowadzi podmiot do zachowań unikowych w celu kontrolowania lęku i strachu. Jedną z najczęstszych form unikania jest staranie się nie zasnąć z obawy, że nie obudzą się lub nie umrą podczas snu. Więc ta fobia może być związana z różnymi formami bezsenności.
Często zdarza się, że badany unika mówienia o śmierci, chodzenia na czuwania i tym podobnych, patrzenia w niebo lub czytania o życiu po śmierci. Te zachowania unikowe i sam lęk obniżają jakość życia osoby i wpływają na jej relacje międzyludzkie lub generują wystarczająco znaczący dyskomfort.
U dzieci lęk fobiczny może objawiać się w postaci napadów złości, napadów złości, zachowań hamujących lub zamrażających oraz szukania schronienia afektywnego. W przypadku dzieci lub poniżej 18 lat wskazano, że uranofobia musi występować co najmniej przez ostatnie sześć miesięcy.
Niewiele jest literatury na temat przyczyn uranofobii, ale większość zgadza się, że mogą one wpływać na sytuacje podobne do tych, które występują w innych fobiach. Na przykład przeszłe traumatyczne przeżycie, a mianowicie wypadek, przeżycie bliskie śmierci lub bardzo silne wychowanie religijne.
Możliwe jest na przykład, że osoba dotknięta chorobą była systematycznie zagrożona pójściem do piekła lub nie zdobyciem nieba za zachowania o niewielkim znaczeniu moralnym w dzieciństwie ze strony rodziców, szkoły lub nauczycieli religijnych. To doprowadziło go do przekonania, że nic, co zrobi, nie wystarczy, aby wstąpić do nieba, gdy umrze.
Być może doświadczyłeś śmierci jednej lub kilku bliskich osób w krótkim lub emocjonalnie wrażliwym okresie, możesz też cierpieć na ciężką chorobę lub poddać się inwazyjnej procedurze medycznej, która prowadzi do przekonania, że życie jest kruche i trudne. W każdej chwili można umrzeć.
W innych przypadkach fobia może rozwinąć się poprzez uczenie się lub modelowanie, na przykład, gdy ważny członek rodziny cierpi również na uranofobię lub inną podobną fobię, taką jak tanatofobia (strach przed śmiercią), tapefobia (strach przed pochowaniem żywcem) lub stygofobia ( strach przed piekłem).
Inną przyczyną jest niespodziewany atak paniki, który wywołał ogólny strach przed śmiercią lub jakąkolwiek inną formą uranofobii. Wcześniejsza obecność jakiejkolwiek innej podobnej lub powiązanej fobii również predysponuje osobę do prezentowania tej specyficznej fobii.
Wreszcie zdarzają się przypadki, w których osoba nie jest w stanie zapamiętać źródła swojego strachu lub jest on przemieszczany zgodnie z logiką. Na przykład osoba mogła zostać wykorzystana seksualnie, a stamtąd, przez przesiedlenie, zaczęła bać się nieba jako przestrzeni życia po śmierci.
W przypadkach, gdy osoba nie pamięta przyczyny swojej fobii, często zaleca się, aby przypomniała sobie, kiedy zaczęła unikać tych bodźców i co opisuje kontekst jej życia w tamtym czasie. Może to dać nieprecyzyjny, ale użyteczny obraz do zrozumienia genezy irracjonalnego strachu..
Podobnie jak inne fobie sytuacyjne, uranofobia ma zwykle dwa najczęstsze początki: w drugim dzieciństwie i w połowie trzeciej dekady życia. Kiedy uranofobia pojawia się w dzieciństwie i jest odpowiednio leczona, istnieje duże prawdopodobieństwo, że zostanie wyeliminowana; ale to samo nie dzieje się w wieku dorosłym.
Jeśli uranofobia zaczyna się w dzieciństwie i trwa w stanie nienaruszonym do dorosłości, szanse na wyeliminowanie jej objawów za pomocą psychoterapii są bardzo niskie. Można je ograniczyć lub nauczyć się kontrolować, ale trudno je wyeliminować. Jeśli zaczyna się w wieku dorosłym i jest wcześnie leczony, można go wyeliminować, ale w mniejszym stopniu niż w dzieciństwie.
Podobnie, gdy uranofobia jest spowodowana traumatycznym doświadczeniem lub atakiem paniki, jej objawy są zwykle bardziej intensywne i trudniejsze do wyleczenia, a ponadto wymagają szczególnej uwagi na objawy ataków paniki lub integrację traumatycznych doświadczeń.
Wreszcie, gdy podmiot mieszka z jedną lub więcej osobami, które mają tę samą lub podobną lub związaną z nią fobię i nie leczyły ich objawów, jest mniej prawdopodobne, że całkowicie wyeliminują obecność fobii. To samo, jeśli przyczyna jest nadal aktualna. Na przykład rodzice grożą mu, że nie pójdzie do nieba.
Jedną z najtrudniejszych rzeczy do zdiagnozowania konkretnej fobii jest to, że jest ich wiele, a wśród nich jest tak wiele podobieństw, że łatwo je pomylić. Unofobia nie jest wyjątkiem. Oto lista fobii, które można pomylić z uranofobią i ich różnicami.
Eonofobia to irracjonalny strach przed wiecznością. Odnosi się to tak samo do możliwości bycia nieśmiertelnym, jak do każdej innej formy życia wiecznego (na przykład życia po śmierci, które obiecuje wiele religii). Ma to również związek z obawą o samą ideę wieczności.
Jak widać, jest to ściśle związane z uranofobią, ale wyróżnia się tym, że uranofob specjalnie nie boi się życia wiecznego, ale raczej nie robi tego w miejscu, w którym ma nadzieję: w raju, który obiecuje religia, w którą wierzy. Albo bójcie się kosmosu z powodu jego ogromu, ale nie z powodu jego cechy wieczności.
Tanatofobia, jak już zostało wyrażone, to irracjonalny lęk przed śmiercią lub śmiercią. Zwykle wiąże się z hipochondrią, czyli przekonaniem, że masz choroby, których nie masz, oraz nekrofobią, czyli irracjonalnym lękiem przed rzeczami martwymi lub związanymi ze śmiercią (na przykład urny). Tanatofob może również obawiać się śmierci bliskich.
Uranofobia różni się od tanatofobii tym, że w pierwszym przypadku strach przed śmiercią polega na tym, że dzieje się to niespodziewanie lub zanim dana osoba będzie mogła zrobić minimum niezbędne do zdobycia nieba lub raju obiecanego przez ich religię. Z drugiej strony w tanatofobii strach jest po prostu ideą śmierci lub umierania.
Wspomniana wyżej stygofobia to strach przed piekłem, a hadefobia to strach przed popełnieniem grzechów, które kosztują życie w piekle. Mogą być związane z pekatofobią i enozofobią, które są odpowiednio lękiem przed grzechem i popełnieniem niewybaczalnego grzechu..
Te cztery fobie należy rozróżnić, ponieważ dwie pierwsze są związane ze strachem przed piekłem, podczas gdy w przypadku uranofobii piekła jako takiego się nie boi, ale nie idzie do nieba. W dwóch ostatnich lęk przed grzechem nie wynika ze strachu przed niemożnością pójścia do nieba, czego obawiają się uranofobowie..
Astrofobia to irracjonalny strach przed przestrzenią niebieską lub nocnym niebem pełnym gwiazd. A anablephobia to strach przed spojrzeniem w górę. Pierwsza różni się od uranofobii tym, że ogrom przestrzeni niebieskiej nie wywołuje strachu, ale jego prostą obecność, a druga tym, że anablefobia jest bardziej związana z zawrotami głowy..
Jak widać, istnieje wiele fobii, które mają częściowe podobieństwa do uranofobii i należy zauważyć, że jeśli spełnione są kryteria dla więcej niż jednego z nich, należy rozumieć, że oba są obecne. W przeciwnym razie musisz wybrać ten, który najlepiej wyjaśnia obraz, którego doświadcza dana osoba.
Leczenie uranofobii nie różni się od leczenia innych fobii i może obejmować zażywanie leków psychoaktywnych, zgodnie z oceną specjalisty oraz wolą lub zainteresowaniem pacjenta. Zwykle stosowanie leków psychotropowych jest uzasadnione, gdy występują ataki paniki lub intensywność lęku fobicznego jest bardzo wysoka.
W dziedzinie psychoterapii stosowanie terapii behawioralnej lub poznawczej jest bardzo powszechne. W terapii behawioralnej celem jest wystawienie osoby na przerażającą sytuację. Ale można to zrobić na różne sposoby. Jednym z najczęściej stosowanych, ze względu na swoją skuteczność i szacunek dla rytmu pacjenta, jest systematyczne odczulanie.
Ta technika modyfikacji zachowania polega na tym, że pacjent stopniowo wystawia się na wyższe poziomy przerażającej sytuacji, jednocześnie staje się mniej wrażliwy na strach. Zwykle zaczyna się od sytuacji wyobrażonych, potem widzianych z daleka, a potem doświadczanych z bliska.
W tym celu pacjent sporządza listę sytuacji, w których występuje jego fobia, i ocenia je od najwyższego do najniższego niepokoju. Na tej podstawie przeprowadza się odczulanie. Na przykład pacjent z uranofobią będzie najpierw narażony na wyobrażenie sobie, jak wygląda niebo, a następnie zobaczy karty z jego graficzną reprezentacją, a następnie porozmawia na ten temat itp..
Terapia poznawcza kładzie nacisk na restrukturyzację zniekształconych myśli, które powodują lub podtrzymują fobię. Na przykład osoba może dokonać selektywnej abstrakcji (zobaczyć tylko część rzeczywistości), analizując swoje zachowanie w ramach swojego systemu wiary, co prowadzi do wniosku, że jest to złe.
Inne zniekształcenia poznawcze, które mogą się pojawić, to spolaryzowane myślenie („Nigdy nie dostanę się do nieba”), nadmierne uogólnienie („Byłem dziś złym chrześcijaninem; zawsze jestem”), dyskwalifikacja pozytywnych („Pomogłem temu żebrakowi, ale nie jako jak tylko mogłem ”), katastrofa („ jeśli śpię, mogę umrzeć ”) itp..
Ponieważ fobia jest irracjonalna, te zniekształcenia myśli są łatwe do utrzymania. Dlatego, aby osiągnąć naprawdę pozytywny wynik, konieczna jest opieka psychoterapeutyczna. Samopomoc może działać w łagodnych przypadkach, a mimo to zaleca się radę eksperta, aby zapobiec jej negatywnemu rozwojowi.
1 APA (2013). Diagnostyczny i statystyczny podręcznik zaburzeń psychicznych, wydanie 5.
Jeszcze bez komentarzy