Urocyon cinereoargenteus, Powszechnie znany jako lis szary, jest to ssak z rodziny psowatych (Canidae), który może osiągać do 1,13 m długości i maksymalnie 9 kg wagi..
Jego głowa jest wąska, kufa krótka i ostra, a uszy dobrze rozwinięte. Z kolei jego nogi są krótkie, uzbrojone w zakrzywione i ostre pazury, a ogon jest długi i bardzo krzaczasty..
Pomimo tego, że jest psem, w niektórych miejscowościach znany jest jako kot jelenia lub kociak. Jest to gatunek amerykański, którego zasięg rozciąga się od środkowej i wschodniej Kanady po Wenezuelę. Żyje najchętniej w lasach liściastych, chociaż występuje również wśród krzewów, krzewów i środowisk skalistych.
Jest gatunkiem nieśmiałym i samotnym, który ucieka przed groźnym hałasem i tworzy grupy tylko w okresie lęgowym, kiedy można go obserwować z partnerem i młodymi. Potrafi wspinać się na drzewa, umiejętność, którą utraciła większość gatunków w rodzinie i którą zachowuje tylko on i jenot..
Pomimo rozdrobnienia i zniszczenia, jakie ucierpiało jego siedlisko w wyniku działalności człowieka, a także faktu, że ostatecznie zostaje schwytany jako zwierzę domowe, populacje tego gatunku nie zmniejszyły się znacząco w ostatnich latach. Z tego powodu jest klasyfikowany jako gatunek „najmniejszej troski” na liście gatunków zagrożonych IUCN..
Indeks artykułów
Szary lis ma całkowitą długość wahającą się od 0,75 do 1,13 metra, z ogonem, który może sięgać nawet jednej trzeciej tej długości. Średnia waga wynosi około 5 kg, choć wyjątkowo może ważyć do 9 kg.
Głowa jest wąska, z czaszką z szeroko rozstawionymi krawędziami skroniowymi, w kształcie litery „U”, pysk ostry i niezbyt wyraźny w porównaniu z innymi gatunkami psowatych. Uszy dobrze rozwinięte. Jego nogi są krótkie, a palce zakończone ostrymi zakrzywionymi pazurami.
Sierść jest miękka, a ogon bardzo gęsty i obfity. Ubarwienie jest szare na czubku głowy, górnej części tułowia i ogonie, podczas gdy większość dolnych części ciała jest brązowa.
Ogon kończy się ciemną końcówką, a między ustami a oczami znajduje się czarna linia. Tymczasem gardło, brzuch i wnętrze uszu mają białe zabarwienie.
Źrenica lisa szarego jest raczej owalna niż rozszczepiona, jak widać u innych gatunków psowatych. W jamie ustnej znajdują się łącznie 42 zęby rozmieszczone zgodnie ze wzorem zębowym: I 3/3, C 1/1, P 4/4, M 2/3 x 2. Na poniższym filmie można zobaczyć próbkę tego gatunki:
Lis szary jest ssakiem (klasa Mammalia) taksonomicznie zlokalizowanym w kolejności Carnivora, podrzędu Caniformia, rodzina Canidae, rodzaj Urocyon i gatunki U. cinereoargenteus.
Płeć Urocyon został po raz pierwszy opisany przez Bairda w 1857 roku, który dokonał wyboru U. cinereoargenteus jako gatunek typowy. Ten rodzaj ma tylko dwa ostatnie gatunki, lisa szarego i lisa wyspowego (U. littoralis).
Dodatkowo jest coś w rodzaju Urocyon z których istnieją tylko skamieniałości i który jest nazywany U. progressus. To zamieszkiwane w Ameryce Północnej od pliocenu do plejstocenu.
Jest to rodzaj uważany za monofiletyczny i podstawowy w grupie psowatych, czyli jeden z najbardziej prymitywnych rodzajów. Promieniował wcześnie wraz z gatunkami z rodzaju Otocyon, który jest uważany za grupę siostrzaną Urocyon.
Ze swojej strony gatunek Urocyon cinereoargenteus został po raz pierwszy opisany przez Schrebera w 1775 roku, jako Canis virginianus. Obecnie rozpoznaje się 16 podgatunków lisa szarego.
Lis srebrzysty najchętniej żyje w miejscach o wysokiej lub gęstej roślinności w strefach umiarkowanych i tropikalnych, takich jak lasy liściaste, zarośla i zarośla, choć może również zasiedlać strefy suche i półpustynne. Buduje norę w wydrążonych pniach drzew, między skałami lub w dziurach w ziemi..
Urocyon cinereoargenteus jest to jedyny gatunek psowatych występujący zarówno na północ, jak i na południe od kontynentu amerykańskiego. Żyje od południowej Kanady (od Manitoby do południowo-wschodniego Quebecu) po Wenezuelę i Kolumbię, w północnej Ameryce Południowej, z wyjątkiem niektórych regionów Stanów Zjednoczonych i Ameryki Środkowej.
Pomimo tego, że jest to pojedynczy gatunek, obserwuje się geograficzną segregację 16 znanych podgatunków z U. cinereoragenteus borealis jako jeden z najbardziej wysuniętych na północ podgatunków i U. cinereoargenteus venezuelae jako gatunek najbardziej wysunięty na południe.
Lisy szare to organizmy dwupienne z lekkim dymorfizmem płciowym, samce są nieco większe od samic. Ich maksymalna długość życia wynosi 16 lat w niewoli. Samice osiągają dojrzałość płciową na kilka dni wcześniej niż samce, które dojrzewają w wieku około jednego roku..
Organizmy tego gatunku są samotnikami, z wyjątkiem okresu lęgowego, kiedy występują w parach, które pozostają razem w okresie lęgowym. Po czym trudno je zobaczyć razem, chociaż w następnym sezonie rozrodczym wracają do pary, czyli są monogamiczne. Cykl reprodukcyjny tego gatunku jest roczny.
Sezon rozrodczy różni się w zależności od lokalizacji, ale zwykle zaczyna się w grudniu lub styczniu, a kończy w kwietniu. Po krótkich zalotach i kopulacji następuje ciąża trwająca od 53 do 57 dni, a samica rodzi miot różnej wielkości, chociaż na ogół są cztery szczenięta, które ważą około 95 gramów każde..
Poród następuje w norze utworzonej z wydrążonego pnia, szczeliny między skałami lub dziury wykopanej przez samą kobietę. Samica ssie młode przez prawie dwa miesiące. Samiec współpracuje przy wychowywaniu młodych przez cztery miesiące, kiedy są w stanie polować, bronić się i porzucić matkę.
Urocyon cinereoargentus jest gatunkiem wszystkożernym, to znaczy w jego diecie znajduje się zarówno materiał pochodzenia zwierzęcego, jak i roślinnego. Pokarmy pochodzenia roślinnego reprezentowane są głównie przez owoce, nasiona i korzenie. Mogą to być główne składniki diety w miesiącach wiosennych.
Z kolei składnik zwierzęcy diety jest dość zróżnicowany i ogólnie obejmuje gatunki, które polują samotnie. Jego główną ofiarą są gryzonie i zajęczaki, takie jak szczury, myszy, zające i króliki różnych gatunków. Łowi także ryjówki, ptaki i gady, głównie jaszczurki..
Wśród gatunków bezkręgowców są częścią diety U. cinereoargenteus: chrząszcze, motyle, ćmy, koniki polne. Czasami lis szary uzupełnia swoją dietę padliną, a żyjąc w pobliżu osad ludzkich konsumuje odpady organiczne..
Chociaż ogólnie psowate wykazują zachowania stadne, lis szary jest gatunkiem raczej samotnym, wykazującym tendencję do grupowania się tylko w okresie rozrodczym, kiedy można zaobserwować małe grupy utworzone przez parę i ich młode..
Młodzi opuszczają grupę rodzinną, gdy osiągną dojrzałość płciową. Mężczyźni mają większą skłonność do rozpraszania się niż kobiety, które mają tendencję do mniejszego oddalania się od grupy rodzinnej i ostatecznie wracają w ciągu pierwszych tygodni..
Jest gatunkiem nieśmiałym, który unika odgłosów i obecności człowieka. Jest to głównie tryb nocny. W ciągu dnia jest ukryty w swojej norze i jest aktywowany, aby polować, poruszać się lub szukać partnera w godzinach nocnych.
Podczas polowania nie tworzy stad, ale działa równie samotnie. Jeśli wynik polowania jest obfity, lis przechowuje pokarm w jednym miejscu, które zaznacza moczem, aby móc go później łatwiej zlokalizować.
W razie zagrożenia szary lis jest w stanie wspinać się na drzewa, aby uciec przed wrogiem, umiejętność, którą dzieli tylko jenot z grupy psowatych. Może też wspinać się w poszukiwaniu pożywienia.
Według Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN), Urocyon cinereoargenteus znajduje się w kategorii najmniejszej troski na czerwonej liście gatunków zagrożonych.
Jest to gatunek o szerokim rozmieszczeniu i pomimo tego, że w niektórych lokalizacjach jego populacje uległy znacznemu spadkowi, w ujęciu ogólnym populacja pozostawała stosunkowo stabilna w ostatnich dziesięcioleciach..
Głównym zagrożeniem dla tego gatunku jest utrata i degradacja siedlisk w wyniku ekspansji miejskiej i wiejskiej. Międzygatunkowa rywalizacja o pożywienie ze zwierzętami domowymi, głównie z dzikimi kotami, jest coraz większym problemem dla przetrwania lisa szarego..
Chociaż jego futro nie jest wysoko cenione, ostatecznie jest dla niego polowaniem. Jest również uważany za szkodnika w niektórych lokalizacjach, w których ekspansja działalności człowieka zwiększyła interakcje między ludźmi z tym gatunkiem, który może atakować drób w poszukiwaniu żywności..
Schwytanie organizmów w celu utrzymania ich jako egzotycznych zwierząt domowych oraz wzrost zachorowalności na kontakt z gatunkami domowymi to dwa inne czynniki, które również wpływają na populacje lisów szarych..
Jeszcze bez komentarzy