Plik strefa bliższego rozwoju Jest to sytuacja w umiejętnościach ucznia, w której pewne czynności mogą być wykonywane przy pomocy innej osoby. Na przykład, jeśli dziecko umie dodawać, mimo że potrzebuje niewielkiej pomocy osoby dorosłej, byłaby to strefa bliższego rozwoju. Dzięki praktyce i wsparciu w końcu będziesz mógł to zrobić sam.
Jest to obszar, w którym uruchamiany jest system interaktywny, struktura wsparcia tworzona przez innych ludzi i odpowiednie do sytuacji narzędzia kulturowe, które pozwalają jednostce wyjść poza dotychczasowe kompetencje..
Jest to koncepcja sformułowana przez Lwa Semenowicza Wygotskiego, Rosjanina żydowskiego pochodzenia, uważanego za jednego z najważniejszych i najbardziej wpływowych psychologów w historii. Strefa bliższego rozwoju jest ściśle związana z edukacją i rozwojem rozwojowym dzieci. Wielu specjalistów w dziedzinie edukacji opiera się na tej teorii przy projektowaniu strategii nauczania.
Indeks artykułów
W rzeczywistości rozwój bliższy jest etapem pośrednim, mieszczącym się między dwiema koncepcjami: rzeczywistą strefą rozwoju i potencjałem.
W pierwszej kolejności, żeby uściślić pojęcia, mówimy o rzeczywistym rozwoju, czyli obszarze, w którym zadania są realizowane autonomicznie i bez jakiejkolwiek pomocy czy wsparcia. Przykładem może być 8-letni chłopiec, który jest w stanie samodzielnie wykonywać operacje dodawania i odejmowania.
Jeśli chodzi o poziom potencjalnego rozwoju, to jest to obszar, do którego dziecko może dotrzeć po otrzymaniu pomocy nauczyciela lub kolegi z klasy.
Te dwa poziomy rozwoju, rzeczywisty i potencjalny, wyznaczają strefę rozwoju bliższego, czyli obszar, w którym można wykonywać określone ćwiczenia lub zadania z określonymi podporami..
Należy zauważyć, że obszary te są dynamiczne. Wraz z postępem i rozwojem małoletnich zmieniają się obszary realnego, najbliższego i potencjalnego rozwoju..
O ile nowa wiedza jest utrwalana dzięki tutoringowi i wsparciu, staną się one prawdziwą strefą rozwoju, ponieważ będzie mogła je samodzielnie realizować.
W przypadku dziecka, które uczy się mnożyć, wyglądałoby to tak:
Wygotski, odnosząc się do strefy bliższego rozwoju i zachodzących procesów uczenia się, sformułował następujące stwierdzenia:
-Ćwiczenia wymagające obecnie pomocy do wykonania w przyszłości będą wykonywane bez tego wsparcia..
-Podstawowym warunkiem wystąpienia autonomicznego działania jest ta sama otrzymana pomoc, chociaż może to być paradoksalne.
-Pomoc nie powinna spełniać szeregu określonych cech lub wymagań, ale zależy od dobrego uczenia się.
Możemy określić trzy podstawowe i bardzo ważne cechy. Są one następujące:
Ważne jest, aby był pewien stopień trudności, aby dziecko było w stanie podjąć nowe wyzwania i sytuacje, które stanowią wyzwanie. Nie może też być trudne zadanie do wykonania, ponieważ w przeciwnym razie będziesz sfrustrowany, gdy go nie osiągniesz lub poddasz się, ponieważ uważasz, że jest to nieosiągalne..
Dorosły lub mentor powinien pomagać mu zbliżyć się do celu, jakim jest wykonanie zadania.
Początkowym celem Strefy Bliskiego Rozwoju jest to, aby dziecko mogło to zrobić samodzielnie.
Jerome Seymour Brumer, amerykański psycholog, kontynuował wypowiedź teorii Wygotskiego i dodał nowy element, jakim jest rusztowanie..
Proces ten zachodzi w wyniku interakcji między podmiotem eksperckim lub z większym doświadczeniem w określonej czynności lub wiedzy a innym nowicjuszem lub mniej ekspertem. Celem tej interakcji jest stopniowe przyswajanie przez nowicjusza wiedzy swojego kolegi eksperta.
Na początku rozwiązywania zadania nowicjusz będzie zależał prawie wyłącznie od eksperta. Ponieważ możesz wykonać zadanie samodzielnie, twój partner wycofuje swoje wsparcie, zwane również rusztowaniem..
Ta koncepcja rusztowania odnosi się do działania, które jest rozwijane we współpracy i na początku ekspert ma (prawie) całkowitą kontrolę nad sytuacją, a nowicjusz stopniowo zdobywa tę wiedzę. W zależności od zadań i przedmiotów będziesz postępować w określony sposób.
Rusztowanie ma dwie cechy, którymi są:
Różni autorzy, w tym Vallejo, García i Pérez (1999), wskazują, że Wygotski zaproponował tę koncepcję jako alternatywę dla dużej liczby teorii, które mówią o inteligencji i testach stosowanych do jej kwantyfikacji..
Wygotski chciał przekazać, że te testy i teorie były całkowicie skoncentrowane na umiejętnościach i zdolnościach nabytych przez ucznia w tym czasie, ale nie rozważali projekcji w najbliższej przyszłości ani tego, co był w stanie osiągnąć za pomocą pomocy i odpowiednie narzędzia, a także wsparcie kogoś wykształconego lub kolegi z większym doświadczeniem.
Dla tego autora byłby to punkt wyjścia do nauki i tak było w przypadku stwierdzenia jego teorii.
Dla innych autorów, takich jak Ehuletche i Santángelo, koncepcja strefy bliższego rozwoju opiera się na perspektywie społeczno-kulturowej i podkreśla znaczenie procesów interakcji społecznej i pomocy, oprócz wsparcia w ramach tej interakcji, aby następuje postęp w nauce indywidualnej.
Rozważali, podobnie jak Bruner, koncepcję rusztowania, w którym następuje stopniowe przenoszenie i przenoszenie kontroli i odpowiedzialności..
Jeśli jesteś profesjonalistą edukacyjnym lub masz bliskie relacje z dziećmi, poniżej zobaczymy serię wskazówek opracowanych do pracy nad tą teorią i zapewnienia, że dzieci stają się coraz bardziej autonomiczne w wykonywaniu swoich zadań i prac..
Wstawić konkretne działanie, które jest prowadzone w danym momencie, tak szeroko, jak to możliwe, w innych celach lub szerszych ramach.
Na przykład, jeśli opracowujemy operację matematyczną, dobrym pomysłem jest ujęcie tej konkretnej operacji w odniesieniu do innych. Kiedy nauczyliśmy się mnożyć, aby sprawdzić, czy mnożenie zostało wykonane poprawnie, możemy to sprawdzić poprzez dodawanie. W ten sposób zwiększamy i odnosimy wiedzę.
W grupie ważne jest, aby w jak największym stopniu umożliwić wszystkim uczniom udział w wykonywanych zadaniach i zajęciach. Nawet jeśli Twój poziom kompetencji nie jest odpowiedni dla danego zadania, możesz dokonać pewnych dostosowań. Ważne jest, aby zaangażować całą grupę, aby przyjęła postawę partycypacji i uzyskała większą autonomię.
Ponadto po wykonaniu zadania lub czynności ich samoocena zostanie wzmocniona poprzez zweryfikowanie, czy byli w stanie to osiągnąć, a także ogólne zadowolenie grupy..
Ważne jest, aby stworzyć atmosferę pracy opartą na uczuciach, w której obecne jest zaufanie, bezpieczeństwo i akceptacja wszystkich uczestników. Oprócz relacji, które nawiązują się w grupie, są zdrowe i godne zaufania.
W ten sposób dzieci, oprócz zadowolenia z rówieśników, zwiększą poziom zadowolenia z siebie..
Dzieci są w ciągłym uczeniu się, a także w ciągłej zmianie. Z tego powodu ważne jest, aby wziąć pod uwagę istnienie dostosowań i modyfikacji w rozwoju działalności na poziomie globalnym, a szczególnie w domu, jednej z nich, które są przeprowadzane na co dzień..
W tym celu należy być świadomym postępów i osiągnięć, które powstają, aby maksymalnie wykorzystać strefę bliższego rozwoju i nie utknąć w Strefie Realnego Rozwoju bez zdobywania nowych osiągnięć..
Ważne jest, aby zachęcić uczniów do samodzielnego wykorzystywania i pogłębiania wiedzy. Oznacza to, że jeśli nauczymy się czegoś nowego, pozwolimy dzieciom to zgłębić i doświadczyć, jest to najlepszy sposób na utrwalenie wiedzy..
Jeśli na przykład nauczyliśmy się na zajęciach, że resztę kolorów możemy uzyskać z mieszanki kolorów podstawowych, damy im, że to oni mieszają farby i eksperymentują, jaki kolor uzyskuje się z każdej mieszanki. ..
Ponieważ nieletni zdobywają nową wiedzę, ważne jest, abyśmy ustalili powiązania między tą nową treścią a treścią, która została już ustalona i zinternalizowana..
Ważne jest, aby język był używany tak jasno i wyraźnie, jak to możliwe, aby uniknąć i kontrolować ewentualne nieporozumienia lub nieporozumienia, które mogą wystąpić.
Po wykonaniu zadania zalecamy poświęcić kilka minut na omówienie tego, czego się nauczyliśmy. W ten sposób, poprzez język, ponownie kontekstualizujemy i rekonceptualizujemy doświadczenie, które wypracowaliśmy.
Jeszcze bez komentarzy