Pomiędzy zwierzęta z Sierra del Peru co ważniejsze można znaleźć kondora Andów, rupikolę peruwiańską, wielbłądowatych lub gryzoni. Górzysty region kraju, na który składają się wzloty i upadki Andów, znany jest jako Peruwiańska Sierra. Wraz z Amazonią i przybrzeżnymi pustyniami stanowi samo w sobie jedno z naturalnych siedlisk Peru.
Pasmo górskie jest podzielone na różne sekcje, z których każda ma określoną faunę i florę, która została dostosowana do różnych warunków środowiskowych. W ten sposób niektórym gatunkom zwierząt udało się przystosować do przetrwania na dużych wysokościach nad poziomem morza, takim jak ptaki, gryzonie i wielbłądowate..
Kondora z Andów można często zobaczyć z gór. Majestatycznie lata w poszukiwaniu zdobyczy z najwyższych części Andów. Jednak najbardziej znanym ptakiem na wyżynach peruwiańskich jest Rupicola, ptak o czerwonawo-czarnym futrze, charakterystyczny dla Peru..
Większość gatunków zamieszkujących Andy ma grubą i wytrzymałą szatę, która pozwala im magazynować temperaturę i przetrwać mrozy występujące w nocy w górach. Mają również elastyczne stawy do chodzenia po skałach i inne cechy fizyczne, aby odpierać drapieżniki..
W górach można spotkać cztery różne rodzaje wielbłądowatych. Wśród nich lama i alpaka wyróżniają się tym, że są zwierzętami wykorzystywanymi w górach jako zwierzęta juczne, producentami mięsa i wełny od czasów przedinkaskich..
Kondor Andów to największy ptak latający na świecie, o rozpiętości skrzydeł do 3,8 metra i przybliżonej wadze 15 kilogramów. Gatunek ten szuka wietrznych obszarów na wyżynach Peru, które pomagają mu utrzymać ciężar podczas lotu, szybując z prądami powietrza na swoją korzyść (Barry Walker, 2007).
W Peru można je zobaczyć w kanionach Cocahuasi i Colca, położonych w prowincji Arequipa. Można je jednak dostrzec na obszarach przybrzeżnych, gdzie morska bryza może im pomóc podczas lotu..
Rupikola peruwiańska jest narodowym zwierzęciem Peru. Z wysokością 30 centymetrów i zdolnością do latania na wysokości ponad 2500 metrów.
Rzadko będzie widać tego ptaka lecącego nad Andami, ponieważ ma tendencję do poszukiwania obszarów zalesionych lub skalistych, do których trudno jest zlokalizować. Można go łatwo rozpoznać po czerwonawo-pomarańczowym i czarnym upierzeniu (Olmstead, 2017).
To zwierzę jest jednym z czterech wielbłądowatych, które można znaleźć na wyżynach peruwiańskich. Występuje głównie w naturze i jest szacowany jako najstarszy gatunek z rodzaju wielbłądowatych..
Może osiągać 1,1 m wysokości, nogi cienkie i zwinne, sierść gęsta i niechlujna. Szacuje się, że w Peru jest obecnie mniej niż 1000 osobników tego gatunku, co stawia go w stanie zagrożenia.
Lama to gatunek wielbłądowatych, który zamieszkuje Andy i można go powszechnie spotkać na wyżynach peruwiańskich.
Uważa się, że lama jest potomkiem dzikiego guanako, które zostało udomowione przez Inków około 4000 lat pne, jako zwierzę juczne zdolne do wytrzymania długich podróży wzdłuż i wysoko w górach (Cermal-Editions, 2014).
Charakteryzują się zdolnością przystosowania się do trudnych warunków gleby andyjskiej. W ten sposób mogą żyć na terenach trawiastych powyżej 4000 metrów nad poziomem morza (msnm), gdzie powietrze ma tylko 40% tlenu, klimat jest zimny i suchy, a jedynym źródłem pożywienia jest ziele.
Alpaka to rodzaj lamy, który można łatwo znaleźć w regionie wyżyn peruwiańskich. Jest mniejszy od lamy i może unieść ponad 150 kilogramów, co czyni go doskonałym andyjskim zwierzęciem transportowym. Niektórzy uważają, że alpaka to skrzyżowanie lamy i wigonii (Martina Gerken, 2008).
Alpaki mogą żyć na wysokości ponad 4500 metrów nad poziomem morza przez okres do 30 lat. Ich grube futro pomaga im wytrzymać zimny klimat Andów, a długie szyje pomagają im wykrywać drapieżniki za skałami z dużej odległości..
Dla Inków alpaki były przedmiotem luksusowym, w ten sposób ich bogactwo mierzono liczbą alpak, jakie mogli mieć.
Wraz z przybyciem Hiszpanów wiele alpak zmarło, a kilka zostało zachowanych przez Inków w wyższych partiach Andów. Jeśli nie, jest prawdopodobne, że dzisiejsze alpaki wyginęły (C, 2001).
Vicuña to najmniejszy znany na świecie gatunek wielbłądowatych. Uważa się, że jest to dziki przodek alpaki. Występuje tylko w trawiastych obszarach Andów w południowym Peru i północnym Chile.
Chociaż vicuña wygląda na delikatną, jest bardzo odporna, a jej korpus może wytrzymać ekstremalne wysokości. Ma niesamowicie grubą i miękką sierść, która zatrzymuje ciepłe powietrze między warstwami, zapobiegając zamarzaniu ciała w nocy lub w okresach bardzo niskich temperatur..
Podobnie jak gryzonie, dolne siekacze wikunii nie przestają rosnąć, dzięki czemu mogą żuć twarde zioła Andów bez ich uszkodzenia lub zużycia. Z drugiej strony mają specjalne złącze na nogach, co pozwala im dopasować się do nierównych podłóg bez poślizgu..
W naturze szynszyle można spotkać w rejonie Andów, jednak jako gatunek zagrożony niełatwo je dostrzec. Jego szata jest gładka i szara z czarnymi paskami.
Zwykle żyje w klanach liczących do 100 osobników, w których nie ma dominujących samców ani samic prowadzących grupę. Szynszyla może żyć na wolności do ośmiu lat.
Są zwierzętami nocnymi o gęstej sierści, przystosowanej do zimna. Mają zdolność skakania, chwytania i wspinania się po skałach, aby chronić się przed drapieżnikami. W ten sposób mogą przetrwać na wolności. Jednak jego największym drapieżnikiem są ludzie, którzy ukradkiem polują na futro..
Ten gryzoń jest znany jako vizcacha de los Andes i jest spokrewniony z szynszylą. Występuje na całych wyżynach peruwiańskich. Jego futro jest grube i miękkie, z wyjątkiem ogona, gdzie robi się twarde..
Ten gryzoń ma podobny wygląd do królika, z długimi uszami pokrytymi włosem. Jego szata jest zwykle szara, a ogon długi, z włosami na czubku..
Ten gryzoń pochodzi z regionu Andów i można go znaleźć w Peru, Kolumbii i Wenezueli. Jest hodowany od ponad 500 lat do spożycia przez ludzi i otrzymuje różne nazwy w zależności od tego, gdzie jest hodowany..
Inkowie już spożywali tego gryzonia w ramach swojej diety, stosując techniki przygotowania przeniesione z innych kultur..
Niedźwiedź okularowy jest jedynym gatunkiem niedźwiedzia, który nie wyginął w Ameryce Południowej. Można go znaleźć wzdłuż pasma górskiego Andów na terenach zalesionych, osiągając wysokość od 500 do 2700 metrów nad poziomem morza na wyżynach peruwiańskich..
Ten niedźwiedź jest średniej wielkości, co nie pozwala mu przekroczyć dwóch metrów wysokości. Jego waga może dochodzić do 200 kilogramów, a futro jest czarne i grube, z wyjątkiem okolic oczu, gdzie widać białe linie.
Culpeo to dziki pies, który zamieszkuje Andy w małych stadach o hierarchicznej i matriarchalnej strukturze, co oznacza, że to samice muszą walczyć i bronić swojego terytorium. Oznacza to, że samice zawsze karmią się jako pierwsze i mają wyłączne prawa do krycia..
Ten pies jest średniej wielkości, waży około 7 do 12 kilogramów. Żywi się królikami, gryzoniami, owadami, jagodami i ptakami. Obecnie culpeos nie są uważane za zagrożone, jednak ich siedlisko jest poważnie niszczone (wszystko, 2011).
Dwa wielkie drapieżniki w Andach to puma i jaguar. Puma zwykle poluje na większej wysokości niż jaguar, który woli wchodzić do wilgotnych i gęstych lasów położonych w dolinach gór..
Kuguar może ważyć od 50 do 100 kilogramów i osiągać wysokość od 60 do 90 centymetrów do łopatek i długość 2,4 metra od nosa do ogona.
Jaguar jest największym kotem w Ameryce i zachowuje się podobnie do tygrysa, ponieważ lubi pływać i jest samotnym łowcą. Jest to kot z najsilniejszym ugryzieniem, który bez problemu przebija skorupę żółwia.
Marmozeta andyjska jest endemicznym gatunkiem występującym w Peru. Znajduje się w najniższych partiach pasma górskiego, na wysokości od 750 do 950 metrów nad poziomem morza. Uważany jest za jeden z gatunków zagrożonych wyginięciem. W ciągu ostatnich 25 lat zniknęło 80% populacji.
Ten kot może żyć na wysokości od 3500 do 4800 metrów w Andach. To jeden z najbardziej nieśmiałych i najmniej znanych kotów. Nie ma osobnika tego zwierzęcia żyjącego w niewoli i uważa się, że grozi mu śmiertelne wyginięcie. Jego futro jest miękkie i grube, a jego rozmiar jest podobny do futra kota domowego.
Mają gruczoły odbytu, które w razie zagrożenia wydzielają cuchnącą substancję. Substancja ta może dotrzeć do 2 metrów, a zapach utrzymuje się do miesiąca. Są zwierzętami wszystkożernymi, jedzą owady, owoce, jajka, małe zwierzęta i miód..
Samiec to ten z rogami, które odnawia corocznie. Żywi się liśćmi, pędami, owocami, nasionami i grzybami. Występują w różnych biomach, takich jak suchy las równikowy, góry stepowe i páramo.
Jego naturalnym siedliskiem są łąki Puna, pasma górskie i skaliste zbocza z niewielką roślinnością na dużych wysokościach. Taruca jest zwierzęciem roślinożernym, jest obecnie uważany za gatunek zagrożony i jest klasyfikowany jako narażony na całym świecie.
Jego wspólnym siedliskiem są zbocza i łąki porośnięte obfitą trawą. Jego dieta oparta jest na nasionach, drobnych owocach i owadach.
Peru, D. (5 października 2014). Odkryj Peru. Otrzymane od zagrożonych zwierząt w Andach: Discover-peru.org.
Jeszcze bez komentarzy