Abraham Mauricio Salazar jest malarzem indyjskim nahuatl, urodzonym w 1957 roku w San Agustín de Oapán w Meksyku. Salazar rozwijał swoją karierę artystyczną, korzystając z technik przodków, które zostały mu przekazane przez jego ojca i innych krewnych, odkąd był dzieckiem..
Techniki te są nadal wykorzystywane przez różnych artystów, dzięki czemu nie tylko zachowano tę rodową tradycję, ale także służy ona jako platforma do przekazywania historii w inny sposób. Miejsce, w którym urodził się Salazar, to małe wiejskie miasteczko w gminie Tepecoahuilco del Trujano, w stanie Guerrero, w południowo-zachodnim Meksyku.
Obecnie artysta mieszka w stanie Oaxaca, w południowo-zachodniej części kraju. Salazar urodził się w rodzinie społeczności Nahuatl, co znacząco wpłynęło na jego rozwój osobisty, a nawet techniki, którymi posługiwał się w swoich pracach..
Indeks artykułów
Abraham Mauricio Salazar urodził się i wychował w rodzinie należącej do społeczności składającej się głównie z wiejskich rdzennych potomków starożytnych Majów, a konkretnie plemienia Nahuatl..
Decydujące znaczenie ma przynależność do linii nahuatl. Nahuatl byli spadkobiercami potężnej grupy bardzo zaawansowanej w ekonomii i sztukach wojskowych: starożytnych Anahuacs. Kiedy nahuatl zostali pokonani przez wojowniczą siłę Europejczyków, zaczęto nazywać ich Aztekami lub Meksykanami.
Nahuatl zwykli przekazywać swoją najważniejszą wiedzę (zarówno w sprawach duchowych, jak i ziemskich) poprzez obrazy. Dowodem na to są kodeksy Majów wykonane na arkuszach włókien roślinnych na wieki przed przybyciem europejskich najeźdźców. Abraham przejmuje tę technikę od swoich przodków i maluje na papierze amatorskim.
Papier amate jest wytwarzany starożytnymi metodami z kory drzewa o nazwie Jonote. Przed europejską inwazją na ziemie amerykańskie tubylcy używali tego papieru do przekazywania pewnych informacji. Ponadto był używany do rejestrowania danych, które uważali za najważniejsze.
Jednak po inwazji Europejczycy odrzucili tę technikę i zmusili osadników do korzystania z europejskiego papieru..
Najeźdźcy nie tylko starali się zniszczyć bogactwo materialne, które znaleźli na kontynencie, na który właśnie przybyli, ale także starali się wyeliminować kulturę, która charakteryzowała pierwotnych mieszkańców i narzucić własną..
Przykładem tego jest budowa dużych budynków sakralnych na ruinach starożytnych miejsc, które były święte dla pierwotnych mieszkańców..
Podobnie najeźdźcy posunęli się tak daleko, że zabronili pierwotnym mieszkańcom używania ich własnego języka i zmusili ich do „ucywilizowania” poprzez naukę hiszpańskiego. Najeźdźcy zabronili też wykonywania pewnych obrzędów, co było nawet skazane na śmierć..
Tubylcy mieli wiele strategii przetrwania kultury. Pomimo europejskich mandatów zakazujących produkcji i używania papieru amatorskiego, był on kontynuowany. Produkcja papieru amatorskiego nigdy nie zanikła całkowicie.
Miejscowi kontynuowali zarówno produkcję amatu, jak i związane z nią czynności i obrzędy. Stało się to szczególnie w górzystych obszarach Puebla i Veracruz, a dokładnie w sąsiednich stanach Oaxaca, gdzie obecnie mieszka Salazar..
Na tym papierze roślinnym Abraham Mauricio Salazar tworzy swoje obrazy. Dzięki temu roślinnemu formatowi duma i wytrwałość są kontynuacją tego, co przed wiekami kosztowało życie tak wielu ludzi.
Salazar nie tylko wykorzystuje papier z kory lub papier amate, aby zachować tradycje ludzi swoich przodków, ale temat, który rozwija w tym formacie, przekazuje również publicznie fakty związane z tożsamością tubylców.
Kto obserwuje jego dzieła, będzie mógł poznać część zwyczajów, zwyczajów, tradycji i sposobów patrzenia na świat jego rdzennych braci i odnoszenia się do niego. Salazar wykorzystuje również swoje talenty artystyczne, aby potępić warunki i nadużycia przeciwko jego godności, jego zwyczajom, jego przestrzeni i naturze..
Artystyczna ekspresja Salazara ma na celu nie tylko chwilowe zachwycenie i zaskoczenie publiczności, ale idzie dalej. Poprzez opowiadane historie Salazar stara się skłonić opinię publiczną do refleksji i skłonić ich do wzmocnienia więzi solidarności z opisywanym przypadkiem.
Aby dalej szerzyć swoje przesłanie, Salazar starał się tworzyć sojusze. Podjął współpracę ze swoim bratem Roberto Mauricio Salazarem i dwoma przyjaciółmi malarzy: Felixem Camilo Ayalą i Juanem Camilo Ayalą. Z nimi wykonał wiele prac i brał udział w wielu wystawach.
Jednym ze sposobów upowszechnienia jego dzieła, w sojuszu z bratem i przyjaciółmi, było wystawianie go na wystawach narodowych ku uciesze i refleksji zwiedzającej publiczności. Oto niektóre z tych wystaw:
- "Korzyść! Smak stałej kolekcji ”w 1999 roku.
- „Wielość: impresje ze stałej kolekcji”, 2001.
- „Afrykańska obecność w Meksyku: od Jangi do chwili obecnej” w 2006 roku.
Według worldcat.org książki opublikowane przez Salazara to:
Jeszcze bez komentarzy