Plik difosforan adenozyny, W skrócie ADP, jest to cząsteczka zbudowana z rybozy zakotwiczonej w adeninie i dwóch grupach fosforanowych. Związek ten ma istotne znaczenie w metabolizmie i przepływie energii w komórkach.
ADP jest w ciągłej konwersji do ATP, trifosforanu adenozyny i AMP, monofosforanu adenozyny. Cząsteczki te różnią się jedynie liczbą posiadanych grup fosforanowych i są niezbędne w wielu reakcjach zachodzących w metabolizmie istot żywych..
ADP jest produktem dużej liczby reakcji metabolicznych zachodzących w komórkach. Energia potrzebna do tych reakcji jest dostarczana przez ATP i rozkładając ją w celu wytworzenia energii i ADP.
Oprócz funkcji niezbędnego budulca do tworzenia ATP, wykazano również, że ADP jest ważnym składnikiem procesu krzepnięcia krwi. Jest w stanie aktywować szereg receptorów, które modulują aktywność płytek krwi i inne czynniki związane z krzepnięciem i zakrzepicą..
Indeks artykułów
Struktura ADP jest identyczna jak ATP, z tą różnicą, że brakuje mu grupy fosforanowej. Ma wzór cząsteczkowy C.10H.piętnaścieN5LUB10P.dwa i masie cząsteczkowej 427,201 g / mol.
Składa się ze szkieletu cukrowego połączonego z zasadą azotową, adeniną i dwiema grupami fosforanowymi. Cukier, który tworzy ten związek, nazywa się rybozą. Adenozyna jest przyłączona do cukru przy węglu 1, podczas gdy grupy fosforanowe przy węglu 5. Opiszemy teraz szczegółowo każdy składnik ADP:
Spośród pięciu zasad azotowych występujących w naturze, adenina - czyli 6-aminopuryna - jest jedną z nich. Jest pochodną zasad purynowych, dlatego często nazywana jest puryną. Składa się z dwóch pierścieni.
Ryboza to cukier z pięcioma atomami węgla (jest to pentoza), którego wzór cząsteczkowy to C.5H.10LUB5 i masę cząsteczkową 150 g / mol. W jednej z jej cyklicznych form, β-D-rybofuranozy, tworzy składnik strukturalny ADP. Więc jest ATP i kwasy nukleinowe (DNA i RNA).
Grupy fosforanowe to jony wieloatomowe utworzone przez atom fosforu znajdujący się w środku i otoczony czterema atomami tlenu..
Grupy fosforanowe są nazywane greckimi literami w zależności od ich bliskości do rybozy: najbliższa jest grupa alfa (α) fosforanowa, a następna beta (β). W ATP mamy trzecią grupę fosforanową, gamma (γ). Ta ostatnia jest tą, która jest rozszczepiana w ATP, aby uzyskać ADP.
Wiązania, które łączą się z grupami fosforanowymi, nazywane są fosfoanhydratami i są uważane za wiązania o wysokiej energii. Oznacza to, że kiedy pękają, uwalniają znaczną ilość energii..
Jak wspomnieliśmy, ATP i ADP są bardzo podobne na poziomie strukturalnym, ale nie wyjaśniamy, w jaki sposób obie cząsteczki są powiązane w metabolizmie komórkowym..
Możemy sobie wyobrazić ATP jako „walutę energetyczną komórki”. Jest używany przez liczne reakcje, które zachodzą w ciągu naszego życia..
Na przykład, kiedy ATP przekazuje swoją energię białku miozynie - ważnemu składnikowi włókien mięśniowych, powoduje zmianę konformacji włókien mięśniowych, która umożliwia skurcz mięśni..
Wiele reakcji metabolicznych nie jest energetycznie korzystnych, więc rachunek za energię musi zostać „opłacony” przez inną reakcję: hydrolizę ATP..
Grupy fosforanowe to cząsteczki o ładunku ujemnym. Trzy z nich są związane w ATP, co prowadzi do silnego odpychania elektrostatycznego między trzema grupami. Zjawisko to służy jako magazyn energii, która może zostać uwolniona i przeniesiona do biologicznie istotnych reakcji..
ATP jest analogiczne do w pełni naładowanego akumulatora, ogniwa go wykorzystują, czego wynikiem jest akumulator „w połowie naładowany”. Ta ostatnia w naszej analogii jest odpowiednikiem ADP. Innymi słowy, ADP zapewnia surowiec niezbędny do wytworzenia ATP.
Podobnie jak w przypadku większości reakcji chemicznych, hydroliza ATP do ADP jest zjawiskiem odwracalnym. Oznacza to, że ADP można „doładować” - kontynuując naszą analogię do baterii. Odwrotna reakcja, która obejmuje produkcję ATP z ADP i nieorganicznego fosforanu, wymaga energii.
Musi istnieć stały cykl między cząsteczkami ADP i ATP, poprzez termodynamiczny proces transferu energii, z jednego źródła do drugiego..
ATP ulega hydrolizie w wyniku działania cząsteczki wody i jako produkty wytwarza ADP i nieorganiczny fosforan. W tej reakcji uwalniana jest energia. Zerwanie wiązań fosforanowych ATP uwalnia około 30,5 kilojuli na mol ATP, a następnie uwolnienie ADP.
ADP to cząsteczka odgrywająca istotną rolę w hemostazie i zakrzepicy. Stało się jasne, że ADP bierze udział w hemostazie, ponieważ jest odpowiedzialna za aktywację płytek krwi przez receptory zwane P2Y1, P2Y12 i P2X1.
Receptor P2Y1 jest układem sprzężonym z białkiem G i jest zaangażowany w zmianę kształtu płytek krwi, ich agregację, aktywność prokoagulacyjną oraz adhezję i unieruchomienie fibrynogenu.
Drugim receptorem, który moduluje ATP, jest P2Y12 i wydaje się być zaangażowany w podobne funkcje do receptora opisanego powyżej. Ponadto receptor aktywuje również płytki krwi poprzez innych antagonistów, takich jak kolagen. Ostatnim odbiornikiem jest P2X1. Strukturalnie jest to kanał jonowy, który jest aktywowany i powoduje przepływ wapnia.
Dzięki temu, że wiadomo, jak działa ten receptor, udało się opracować leki wpływające na jego funkcjonowanie, skuteczne w leczeniu zakrzepicy. Ten ostatni termin odnosi się do tworzenia się skrzepów wewnątrz naczyń..
Jeszcze bez komentarzy