Plik migdałowy(Prunus dulcis) to drzewo liściaste należące do podrodzaju Amygdalus z rodziny Rosacea i rzędu Rosales. Pochodzi z Azji Mniejszej i zdziczały na Kaukazie iw Grecji, przystosowuje się do warunków agroklimatycznych Morza Śródziemnego.
Gatunek ten jest drzewem średniej wielkości o głębokich korzeniach, falistym pniu, twardym drewnie i nieregularnej koronie. Liście są podłużne i lekko ząbkowane, pięciopłatkowe kwiaty są białe lub różowe, a jej owocem jest tradycyjny migdał.
Uprawa drzewa migdałowego prowadzona jest przede wszystkim z nasion, bogatych w kwasy tłuszczowe, witaminy, aminokwasy, składniki mineralne i proteiny. W rzeczywistości największymi producentami migdałów na świecie są Stany Zjednoczone, Hiszpania, Australia, Tunezja, Iran, Maroko, Syria i Turcja..
Występuje duża różnorodność odmian, które są rozmieszczone zgodnie z ich przystosowaniem do określonych warunków klimatycznych. Podobnie, te odmiany można podzielić na dwie duże grupy, jedną z „miękką skorupą”, a drugą z „twardą skorupą”..
Migdał jest jadalnym owocem drzewa migdałowego i jest spożywany jako świeży, prażony, gotowany lub wędzony, stanowiąc idealne uzupełnienie różnych tradycyjnych potraw. Są szeroko stosowane w cukiernictwie do wyrobu nugatów, ciast, marcepanu, słodyczy, karmelizowanych i kandyzowanych migdałów.
Z kolei z migdałów pozyskuje się olejek stosowany wyłącznie w kosmetyce oraz wysokobiałkowe mleko zwane „migdałową horchatą”. Ponadto do produkcji mebli wykorzystuje się twarde i czerwonawe drewno, okrywa owocu służy jako pasza, a skórka jako dodatek do potraw.
Indeks artykułów
Prunus dulcis Jest to drzewo liściaste, wysokie na 4-10 m, z drzewiastym i falistym pniem, o szorstkiej, ciemnej korze i łatwym do zerwania. Liście proste o długości 10-12 cm są lancetowate, petiolate, lekko ząbkowane i zielone po obu stronach..
Kwiaty są ułożone pojedynczo lub zgrupowane w trzech jednostkach, białe lub lekko różowawe. Każdy kwiat składa się z 5 płatków i 5 wolnych działek czerwonawego koloru i łomżykowej krawędzi, zawiera również liczne czerwonawe pręciki i wypustki.
Kwitnie na początku wiosny, nawet przy sprzyjającej pogodzie kwitnie od stycznia do lutego. Drzewa migdałowe wykazują zapylanie entomogamiczne, to znaczy, że zapylają je owady; mają efektowne kwiaty i obfity nektar, który przyciąga owady.
Owocem jest orzech lub orzech nie wyblakły, jajowaty lub podłużny, długości 30-50 mm, aksamitny i zielonkawoszary. Migdał pokryty twardym i porowatym endokarpem dojrzewa po około 8 miesiącach od kwitnienia.
W zależności od odmiany uzyskuje się gorzkie lub słodkie migdały o smaku od gorzkiego i wytrawnego do gładkiego i mlecznego. Różnica między obiema odmianami polega na smaku i wielkości, ponieważ te gorzkie są nieco większe..
Słodkie migdały to te, które są tradycyjnie sprzedawane jako owoce suszone i obejmują odmiany o twardej i miękkiej łupinie. Natomiast gorzkie migdały mają tylko twardą skorupkę.
Analiza chemiczna migdałów wykazała 20% białka i 40-55% olejów lub jednonienasyconych i nienasyconych kwasów tłuszczowych. Oprócz błonnika, śluzu, emulsji, wapnia, fosforu, żelaza, magnezu, potasu, cynku, witaminy E, niacyny, ryboflawiny, tiaminy i kwasu foliowego.
- Królestwo: Plantae
- Oddział: Magnoliophyta
- Klasa: Magnoliopsida
- Podklasa: Rosidae
- Zamówienie: Rosales
- Rodzina: Rosaceae
- Podrodzina: Amygdaloideae
- Plemię: Amygdaleae
- Płeć: Prunus
- Podgatunek: Amygdalus
- Gatunki: Prunus dulcis (Mill.) D.A. Webb
- Prunus, nazwa rodzajowa wywodząca się z języka greckiego "προύνη„i z łaciny”prūnus", odnosząc się do dzikiej śliwki.
- dulcis, specyficzny epitet wywodzący się z łaciny "dulcis-e", co oznacza słodki, przyjemny lub pyszny, ze względu na jego owoc o przyjemnym smaku i aromacie.
- Amygdalus dulcis Młyn.
- Prunus amygdalus (L.) Batsch
- Amygdalus communis L.
Prunus dulcis Występuje w środkowej i południowo-zachodniej Azji, gdzie występuje w naturze na obszarach górskich. W rzeczywistości jest powszechny w górach Tain Shan i Kurdystanie, aż do Afganistanu, Turkiestanu, Mezopotamii i Persji..
Istnieją pisemne dowody na jego uprawę od 350 rpne. Z drugiej strony przypuszcza się, że jego pochodzenie jest wynikiem krzyżowania się dzikich gatunków Prunus bucharica Y Prunus fenzliana.
Jego rozproszenie w basenie Morza Śródziemnego nastąpiło dzięki interwencji Arabów, Fenicjan, Greków i Rzymian. Fenicjanie sprowadzili swoje nasiona ze Wschodu, uprawiali je Grecy i Rzymianie, a Arabowie zakończyli swoją ekspansję w VII wieku..
W Hiszpanii migdałowiec jest uprawiany od 2000 lat, wprowadzony przez Fenicjan i rozmnażany przez Rzymian. W połowie XVIII wieku został zabrany przez braci franciszkańskich na misje Nowego Świata, a konkretnie do Kalifornii..
Występuje naturalnie w Azji Południowo-Wschodniej i Afryce Północnej. Jako uprawa handlowa występuje w Hiszpanii, Portugalii, Francji i Włoszech, a także jako obcy gatunek w Kalifornii, południowej Afryce i Australii..
W Hiszpanii jest uprawiana do celów rolniczych w regionach poza Morzem Śródziemnym, Andaluzji, Murcji, Walencji, Katalonii i na Balearach. Jednak w regionie środkowym lub północnym jest sadzona jako roślina ozdobna, ponieważ silna zima ogranicza dojrzewanie owoców..
Roślina ta przystosowuje się do ciepłego klimatu śródziemnomorskiego na północy i południu od 30º do 40º szerokości geograficznej północnej oraz do łagodnych i wilgotnych zim. W rzeczywistości wspiera intensywne zimno do -20º C w spoczynku, gorące i suche lata z opadami poniżej 600 mm..
Uprawa drzewa migdałowego dostosowuje się do klimatu typowo śródziemnomorskiego, będąc odpornym na gorące lata i mroźne zimy. Ponadto wspiera długotrwałe okresy suszy oraz przystosowuje się do piaszczystych, wapiennych, suchych gleb o niskiej żyzności..
Najlepsza produktywność upraw występuje w klimacie umiarkowanym suchym i ciepłym, na glebach luźnych, głębokich, żyznych o neutralnym pH. Rzeczywiście, wymaga to średniej głębokości jednego metra i poziomów wysokości między 100-2 000 metrów nad poziomem morza, przy czym 1000 metrów to optymalna wysokość..
Drzewo migdałowe rozmnaża się płciowo z nasion lub wegetatywnie przez szczepienie. Rozmnażanie przez nasiona jest zwykłą metodą uzyskiwania silnych i liściastych drzew, będącą odpowiednią techniką do utrzymania aktywności lokalnych odmian..
Ponadto użycie nasion zdrowych i silnych roślin umożliwia produkcję zdrowych podkładek do rozmnażania wegetatywnego odmian o wysokiej produktywności. Podkładki pozyskiwane są zarówno z gorzkich, jak i słodkich migdałów, z których najczęściej są to GF 677 i PS A6.
Podkładka GF 677 dostosowuje się do różnorodnych gleb i warunków środowiskowych, dodaje wigoru, przyspiesza kwitnienie i zwiększa produktywność. PS A6 gwarantuje szybkie kwitnienie, ale jest mniej odporny na suszę i wrażliwy na ataki grzybów.
W gospodarstwach towarowych zalecany odstęp sadzenia to szósty 6 x 6 m między roślinami a rzędami. Przepis ten sprzyja wdrażaniu intensywnych i agroekologicznych technik produkcji, a także mechanizacji obróbki i zbioru..
W okresie kwitnienia drzewo migdałowe wymaga ochrony przed wiosennymi przymrozkami, które wpływają na produkcję i dojrzewanie owoców. W rzeczywistości zaleca się stosowanie odpornych odmian, metod fizycznych (dym lub mgła) lub naturalnych produktów opartych na niejonowych środkach powierzchniowo czynnych..
Drzewo migdałowe w fazie wzrostu, kwitnienia i owocowania jest wrażliwe na silne wiatry. Zaleca się prowadzenie uprawy na terenach z naturalnymi barierami lub tarczami leśnymi w celu uniknięcia szkód warunkujących jej rozwój..
Nawożenie jest niezbędne do osiągnięcia maksymalnej wydajności produkcyjnej, ponieważ konieczne jest wprowadzenie odpowiedniej ilości składników odżywczych na podstawie analizy gleby i analizy liści..
Dopływ wody przez nawadnianie nie powinien przekraczać granic wymaganych przez uprawę, w przeciwnym razie może to spowodować fizjologiczne szkody. Podobnie w warunkach obfitych opadów uprawa jest podatna na choroby grzybowe.
Przycinanie umożliwia formowanie lub higienę uprawy; W ten sposób przycinanie treningowe pozwala kontrolować rozwój wegetatywny rośliny. Z drugiej strony przycinanie regeneracyjne umożliwia odmłodzenie i ożywienie starzejących się gałęzi w celu utrzymania ich produktywności..
W określonych warunkach wysokiej temperatury i wilgotności drzewa migdałowe są podatne na atak grzybów lub bakterii fitopatogennych. Do głównych chorób należą: wgniecenie, suchość pąków, przesiewanie, plamka ochry, plama bakteryjna, monilioza i rdza.
Choroba atakująca liście i owoce w warunkach obfitych opadów, której przyczyną jest grzyb Taphrina deformuje się. Liście pęcznieją i deformują się, a pędy przebarwiają się, leczeniem zapobiegawczym jest stosowanie ogólnoustrojowych i kontaktowych środków owadobójczych.
Choroba zwana „suchą” migdałowca wywoływana przez grzyba Phomopsys amygdali, i pojawia się przez rany po defoliacji. Najlepszą kontrolą są działania profilaktyczne polegające na gojeniu, dezynfekcji ciętego materiału i usuwaniu chorych gałęzi.
Choroba atakująca korę, liście i owoce drzewa migdałowego, spowodowana niedoskonałym grzybem Stigmina carpohyla w warunkach obfitych opadów. Objawy to przetarte plamy, które wysychają i odrywają się, pozostawiając dziurę, kontrolowane przez przycinanie sanitarne lub prewencyjną fumigację.
Objawami są plamki koloru ochry na wysokości liści, co powoduje późniejszą defoliację drzewa. Czynnikiem sprawczym jest grzyb Polystigma ochraceum, będący jej chemiczną kontrolą, polegającą na stosowaniu produktów takich jak wyłapywanie lub eliminowanie porażonych liści.
Choroba bakteryjna wywołana przez Arboreal Xanthomonas pv. Pruni, jej największa częstość występuje w warunkach wysokiej wilgotności. Kontrola to całkowite wyeliminowanie rośliny po potwierdzeniu choroby na podstawie analizy laboratoryjnej.
Objawy pojawiają się na pąkach kwiatowych, powodując więdnięcie kwiatów, a także raki na poziomie liści i gałęzi. Czynnikiem sprawczym jest Monilinia laxa, jego zwalczanie polega na prewencyjnym stosowaniu fungicydów w trakcie i po kwitnieniu.
Choroba wywoływana przez grzyby Tranzschelia pruni-spinosae w warunkach wysokiej wilgotności powoduje koliste plamy na liściach pokryte czerwono-żółtawym proszkiem. Zalecane środki zwalczania to stosowanie kontaktowych fungicydów zapobiegawczych i eliminacja skażonych gałęzi..
Drzewo migdałowe ma dużą liczbę odmian w zależności od obszarów geograficznych i warunków klimatycznych każdego regionu. Ta różnorodność sprzyjała jej wielkiej różnorodności, tworząc bardzo odmienne ekotypy, ale posiadające pewne wspólne cechy..
Rodzaje drzew migdałowych pochodzących z odmiany "Non Pareil" charakteryzujących się jednorodnym, grubym, wydłużonym migdałem o jasnej i gładkiej skórce. Materiały tego typu mają wspólne cechy, takie jak średni okres kwitnienia i miękka łupina..
W tym typie wyróżnia się grupa odmian o bardzo wczesnym lub wczesnym okresie kwitnienia z migdałami o twardej łusce. Wśród tych odmian wyróżnia się pochodzący z doliny Ebro "Desmayo Largueta", wytwarzany z migdałów eliptyczno-migdałowatych o doskonałym wyglądzie i walorach smakowych..
Odmiany te są przystosowane do średnich poziomów wysokości, między 300-750 metrów nad poziomem morza. Ponadto skórkę owoców łatwo się rozdziela, dzięki czemu nadają się do pieczenia i pieczenia.
Z drugiej strony wyróżnia się odmiana "Marcona" pochodząca z prowincji Alicante, znana jako klasyczny migdał, wczesnym kwitnieniem i wysokiej jakości owocami. Migdały są zaokrąglone, z dużą zawartością olejów tłuszczowych, z twardą skorupką, używane szczególnie do nugatów, słodyczy i przekąsek.
Są to na ogół bardzo późno kwitnące drzewa migdałowe, ale mają one wczesny okres dojrzewania. Charakteryzują się pojedynczym kwiatem na pączek i nie wytwarzają podwójnych migdałów; główne odmiany to „Flour en Bas”, „Aï” i „Tardive de la Verdière”.
Stanowi grupę drzew migdałowych o późnym kwitnieniu i konsystencji twardej łupiny, z dużą liczbą podwójnych migdałów w owocu. Wśród tych odmian o samozgodnym lub samozapłodnym charakterze wyróżniają się cylindryczne owoce i krótkie ciało migdałowate, „Genco”, „Tuono” i „Filippo Ceo”..
Typowe odmiany Sfax regio na wybrzeżu Tunezji, o suchym klimacie i łagodnych zimach, które sprzyjają bardzo wczesnemu kwitnieniu. Są to odmiany wcześnie dojrzewające, zboża o dużej zawartości lipidów i nielicznych podwójnych migdałów, wyróżniają się odmiany „Achaak” i „Zahaf”..
Jeszcze bez komentarzy