Charakterystyka alpaki, siedlisko, rozmnażanie, zachowanie

4061
Robert Johnston
Charakterystyka alpaki, siedlisko, rozmnażanie, zachowanie

Plik alpaka (Vicugna pacos) to południowoamerykański wielbłąd należący do rodziny Camelidae. Dzięki analizie genetycznej udało się zweryfikować, że wigonia jest dzikim przodkiem alpaki. Podobnie badania wskazują, że gatunek ten został udomowiony 6000 lat temu w peruwiańskich Andach..

Najbardziej charakterystyczną cechą tego ssaka jest jego włókno, które pokrywa całe ciało. Ta wełna jest miękka, wysoce odporna, hipoalergiczna i bardzo wydajna. Ponadto eksperci zwracają uwagę, że można go przedstawić w około 22 różnych naturalnych odcieniach, w tym w czerni i bieli..

Alpaka. Źródło: BERNARDO VALENTIN [CC BY-SA 4.0 (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0)]

Ze względu na swoje właściwości i właściwości jego włókno jest wysoko cenione na rynku krajowym i międzynarodowym. To sprawia, że Vicugna pacos ma istotne znaczenie gospodarcze dla krajów, w których żyje, zwłaszcza dla Peru, gdzie występuje największa populacja.

Alpaka to najmniejszy gatunek wielbłądowatych. W związku z tym jego waga wynosi od 45 do 77 kilogramów, a długość od 1,2 do 2,23 metra. Jeśli chodzi o ciało, nie ma garbu i jest szczupłe, chociaż wygląda zmysłowo ze względu na wełnę, która je pokrywa..

Alpaka zamieszkuje wilgotne lasy, łąki i sawanny w Peru, Ekwadorze, Chile i Argentynie.

Indeks artykułów

  • 1 Charakterystyka alpaki
    • 1.1 - Ciało
    • 1.2 - Rozmiar
    • 1.3 - Czaszka
    • 1.4 - Włókno
  • 2 Komunikacja
    • 2.1 Wokalizacje
    • 2.2 Pluć
  • 3 Hybrydyzacja
  • 4 Taksonomia i podgatunki
    • 4.1 - Taksonomia
    • 4.2 - Wyścigi
  • 5 Siedlisko i rozmieszczenie
    • 5.1 Peru i Ekwador
    • 5.2 Siedlisko
  • 6 Stan ochrony
    • 6.1 Obecna sytuacja rasy Suri
    • 6.2 Działania
  • 7 Odtwarzanie
    • 7.1 Hodowla
  • 8 Jedzenie
    • 8.1 Proces trawienny
  • 9 Zachowanie
  • 10 Referencje 

Charakterystyka alpaki

Źródło: Christophe Meneboeuf [CC BY-SA (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/2.5)]

- Ciało

Ciało alpaki nie ma garbu i jest smukłe. Ten wygląda puszysto dzięki długiej wełnie, która go pokrywa. Ma małą głowę i długą szyję. Jeśli chodzi o uszy, są spiczaste i wydłużone. Jego usta są grube, a oczy duże.

W stosunku do zębów kły i siekacz samca, zwane zębami walczącymi, są bardziej rozwinięte niż u samicy. To jedyna cecha, która je różnicuje, ponieważ obie płcie są fizycznie bardzo podobne..

- Rozmiar

Plik Vicugna pacos jest to najmniejszy gatunek z rodziny wielbłądowatych. Jego waga wynosi od 45 do 77 kilogramów, a wysokość w kłębie około 92 centymetry. Długość ciała wynosi 1,2-2,25 metra.

- Czaszka

Czaszka alpaki ma cechy, które odróżniają ją od innych przeżuwaczy, takich jak bydło, kozy i owce. Niektóre z tych osobliwości to brak rogów i istnienie pełnej orbity oka..

Jeśli chodzi o kość siekacza, to ma on gniazdo na jedyny siekacz, jaki posiada w górnym łuku zębowym. Kość szczęki ma zagłębienie, które zajmuje pies. Te cechy nie występują u innych przeżuwaczy, które mają wyrostek zębowy na górnej szczęce..

W obszarze ograniczającym kości szczękową, nosową i czołową ma przestrzeń lub otwór, który umożliwia komunikację między okiem a jamą nosową. W stosunku do zatok czołowych mają uchyłki, które dzielą je na dwa obszary: zatokę boczną i zatokę czołową przyśrodkową..

- Włókno

Źródło: Brian0918 [domena publiczna]

Alpaka nie jest wykorzystywana jako zwierzę juczne, jak lama. Plik Vicugna pacos To zwierzę produkujące błonnik, który dzięki swoim znakomitym właściwościom i właściwościom jest wykorzystywany do produkcji doskonałej jakości odzieży..

Kolor

Istnieją 22 różne naturalne odcienie, które po zmieszaniu mogą dać szeroką gamę naturalnych kolorów. Od bieli, kremów, brązów, szarości, srebra do intensywnej i lśniącej czerni..

Ta różnorodność jest wielką zaletą w stosunku do innych włókien naturalnych. Jednak biały jest najbardziej komercyjny, a biały. Dzieje się tak, ponieważ łatwiej jest farbować..

Właściwości higroskopijne

Włókno alpaki pochłania wilgoć, pozwalając skórze chłodzić latem, a zimą pomaga zachować ciepło.

Właściwości termiczne

Mikroskopijne kieszenie powietrzne tworzące włókno są skutecznym izolatorem termicznym i zmniejszają wagę. W ten sposób odzież wykonana z tej nici jest lekka i przyczynia się do utrzymania temperatury ciała niezależnie od zewnętrznych warunków otoczenia..

Tekstura 

Włókno pokryte jest łuskami, jednak na jego krawędziach znajduje się kilka wypustek, które zmniejszają tarcie. Dzięki temu jego tekstura jest gładka.

Wymiary

Średnica waha się od 18 do 33 mikronów, co zmienia się w zależności od części ciała, w której znajduje się włókno. Na grubość ma wpływ kilka czynników, między innymi dieta, wiek zwierzęcia, czystość rasy i powierzchnia ciała.

Zatem średnica zwiększa się wraz ze starzeniem się srebra niklowego. Najdelikatniejszy polar pochodzi również z okolic grzbietu, boków lub boków. Najgrubsze znajdują się na brzuchu, głowie, nogach i klatce piersiowej.

Długość

Długość włókna jest związana z płcią, rasą i wiekiem Vicugna pacos. Najdłuższe nitki mają młode, a wraz z wiekiem długość maleje.

Jeśli chodzi o rasę, Suri produkuje włókno o długości około 15,05 cm, podczas gdy w rasie Huacaya średnia długość wynosi 14,67 cm. Ponadto u samicy zwykle mierzy od 12,5 do 17,2 centymetra, au samców od 13,10 do 17 centymetrów..

Wytrzymałość

Pasmo alpaki jest do trzech razy mocniejsze niż pasmo owiec. Ponadto posiada dużą wytrzymałość na rozciąganie. Dzięki temu nie tworzy kolistych aglomeracji, przez co nie nadaje się do użytku przemysłowego..

Hipoalergiczny

Włókno tego gatunku, w przeciwieństwie do owiec, zawiera bardzo mało lanoliny. Dzięki temu jest mniej swędzący niż inne włókna..

Występ

Wydajność z runa jest wysoka i wynosi od 87 do 95%, w porównaniu do owiec, która wynosi od 43 do 76%. Wełna ta nie strzępi się ani nie łamie, przyczyniając się do jej industrializacji.

Waga polaru

W odniesieniu do produkcji wpływa na nią płeć, rasa i wiek alpaki. Pierwsze strzyżenie następuje około 10 miesięcy. W tym wieku runo waży 1,15 kilograma, a wartość ta rośnie wraz z dorosłością zwierzęcia..

Tak więc po dwóch latach waży 1,61 kilograma, a po 4 latach osiąga 2 kilogramy. Od 6 roku życia ciężar runa zaczyna się zmniejszać.

Komunikacja

Wokalizacje

Alpaka wytwarza szeroką gamę dźwięków. Najczęstszym jest brzęczenie, które zwierzę emituje w różnych okolicznościach, na przykład gdy czuje się zestresowane..

Gdy chcą ostrzec resztę grupy o niebezpieczeństwie, mogą wydobyć z siebie parsknięcie lub krzyk. To może być tak głośne, że ogłusza.

Kolejną wokalizą jest pisk, który prawdopodobnie ma przerazić przeciwnika. Używa go głównie samca, podczas walk z innymi samcami o dominację w grupie..

Pluć

Tylko niektóre alpaki zwykle plują, ale wszystkie mają taką możliwość. Generalnie wydalany płyn zawiera kwasy z żołądka, ale czasami jest to tylko powietrze z niewielką ilością śliny. Zwykle przedtem mocno dmuchają w powietrze i podnoszą głowy.

Takie zachowanie może mieć różne przyczyny. Na przykład samica może to zrobić, gdy nie chce, aby mężczyzna szukał jej do kopulacji. Ponadto obie płcie plują, aby trzymać inne alpaki z dala od ich pożywienia..

Hybrydyzacja

Wszystkie wielbłądowate z Ameryki Południowej mogą krzyżować się ze sobą, dając płodne potomstwo. Jednak zwykle związek między gatunkami domowymi i dzikimi nie występuje naturalnie w ich siedliskach..

Produktem skrzyżowania alpaki i lamy jest huarizo, które wykazuje pośrednie cechy fizyczne obojga rodziców. Kiedy vicugna i alpaka łączą się, powstaje pacovicuña, która wykazuje duże podobieństwo do vicugna.

Ta hybryda cieszy się dużym zainteresowaniem, ponieważ włókno zwierzęcia jest wysokiej jakości.

Taksonomia i podgatunki

Źródło: rozmowa w Radomilu [CC BY-SA (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/)]

Związek między alpaką a innymi wielbłądowatymi z Ameryki Południowej jest kontrowersyjny. W XVIII i XIX wieku, kiedy nadano mu naukową nazwę, sądzono, że jest potomkiem guanako (Lama guanicoe). Z tego powodu została nazwana Lama pacos.

Jednak w XXI wieku analiza przeprowadzona na markerach molekularnych mtDA i mikrosatelitach wykazała, że ​​alpaka i wigonia są blisko spokrewnione. W związku z tym eksperci ustalili nową klasyfikację na Vicugna pacos.

- Taksonomia

-Królestwo zwierząt.

-Podrzędność: Bilateria.

-Gromada: Chordat.

-Subfilum: kręgowiec.

-Infrafilum: Gnathostomata.

-Nadklasa: Tetrapoda.

-Klasa: Ssak.

- Podklasa: Theria.

-Infraclass: Eutheria.

-Zamówienie: parzystokopytne.

-Rodzina: Camelidae.

-Rodzaj: Vicugna.

-Gatunki: Vicugna pacos.

- Rasy

Obecnie istnieją 2 rasy alpaki, które różnią się głównie zewnętrznymi cechami ich włókna.

Huacaya

Wygląd tej rasy jest obszerny i zaokrąglony. Włókno rośnie prostopadle do ciała. Puszysty wygląd wynika z gęstości, połysku, miękkości i loków, które tworzy. Knoty są krótsze i bardziej matowe niż u rasy Suri.

Na całym świecie jego populacja jest większa niż w Suri. Według szacunków stanowi 90% wszystkich alpak. I tak w Boliwii 95% tych ssaków należy do tej rasy, aw Peru stanowią one 90% populacji..

Wynika to z faktu, że gatunek ten ma większą odporność na wysokość nad poziomem morza oraz na warunki klimatyczne panujące w tych krajach..

Suri

Włókno rasy Suri ma zwiotczały wygląd, ponieważ jego wzrost przebiega równolegle do ciała, w kierunku podłoża. W ten sposób na całym ciele powstają długie i niezależne loki, podobne do frędzli. Są błyszczące i jedwabiste, ponieważ runo jest cienkie, gęste, miękkie i błyszczące.

Populacja Suri jest niższa niż ludność Huacaya. Biorąc pod uwagę statystyki, rasa ta stanowi około 4% ogółu gatunków. W Peru stanowi 10% alpak zamieszkujących ten andyjski kraj.

W tym filmie możesz zobaczyć różnicę między huacayos a suris:

Siedlisko i dystrybucja

Wcześniej alpaka występowała w środkowym i południowym regionie Andów w Ameryce Południowej, od Peru po Argentynę. Wysokość tych rejonów dochodziła do 4800 metrów.

Jednak na obszarach zbliżonych do poziomu morza pozostałości Vicugna pacos, co może wskazywać, że mieli większe rozproszenie. Zmniejszenie siedlisk może wiązać się z osiedleniem się na terenie hiszpańskich zdobywców oraz z wprowadzonym przez nich bydłem.

Wpływ na środowisko regionu andyjskiego, będący produktem europejskiej inwazji w XVI wieku, spowodował, że lama i alpaka są zagrożone wyginięciem.

Obecnie alpaka ma ograniczone rozpowszechnienie. Znajduje się w ekosystemach andyjskich Ameryki Południowej, na przybliżonej wysokości 5000 metrów nad poziomem morza. Tak więc żyje w Andach w Peru, na zachód od Boliwii, na wschodnim krańcu Chile, na północ od Argentyny i w Ekwadorze.

W 1980 roku rozpoczęto wprowadzanie alpaki do innych krajów, dlatego jest obecna w Nowej Zelandii, Austrii, Stanach Zjednoczonych i Holandii. Jednak 99% zwierząt tego gatunku żyje w Ameryce Południowej.

Źródło: Notnoisy [CC BY (https://creativecommons.org/licenses/by/3.0)]

Peru i Ekwador

Ponad 70% tego gatunku żyje w Peru, gdzie występuje głównie w departamencie Puno (47%). Inne regiony, w których żyje alpaka to Cuzco (14,1%), Arequipa (6,3%), Huancavelica (6,3%), Ayacucho (5,9%), Apurimac (5%), Moquegua (3,4%) oraz w departamencie Pasco (2,9 %).

W stosunku do Ekwadoru prowincje o największej liczbie ludności to Cotopaxi i Chimborazo.

Siedlisko

Alpaka żyje na wyżynach andyjskich, najlepiej w pobliżu stref wilgotnych. Jeśli chodzi o klimat, w nocy może dochodzić do temperatur poniżej 0 ° C, aw ciągu dnia średnio do 16 ° C.

W tych półsuchych regionach, gdzie roczne opady wynoszą od 400 do 700 mm, przeważają trawy. Jego siedlisko obejmuje podnóża wysokich gór, w przedziale od 3500 do 5000 metrów nad poziomem morza..

Tak więc zwierzę to żyje na sawannach, lasach i łąkach, gdzie temperatura mogłaby się nagle zmienić, a teren pokryty śniegiem przez kilka miesięcy..

Stan zachowania

Źródło: Brian0918 [domena publiczna]

Po poważnym zagrożeniu wyginięciem alpaki podczas przybycia hiszpańskich zdobywców, populacje tego ssaka odrodziły się. Jednym z głównych powodów jest to, że zwierzę to jest hodowane ze względu na wełnę, która jest wysoko ceniona na rynkach krajowych i międzynarodowych..

Dziś IUCN uważa, że Vicugna pacos nie grozi im wyginięcie, ale nadal znajdują się w wyższych regionach Andów. Jednak w Czerwonej Księdze Ssaków Ekwadoru został sklasyfikowany jako gatunek najmniej zagrożony wyginięciem..

Zdecydowana większość alpak hodowanych w Ameryce Południowej znajduje się pod kontrolą tradycyjnego wypasu. W tej praktyce przeważnie są razem z płomieniami i mogą się krzyżować..

Hybrydyzacja między tymi dwoma gatunkami może stanowić zagrożenie dla alpaki, ponieważ jej skład genetyczny może być zagrożony.

Dawno temu mięso tego ssaka uważane było za produkt luksusowy. Obecnie nowe przepisy stanowią, że komercjalizacja tego produktu mięsnego jest nielegalna.

Obecna sytuacja rasy Suri

Rzeczywistość populacji rasy Suri odzwierciedla fakt, że populacje w kolorze białym są znacznie bardziej obfite niż pozostałe 22 odcienie naturalne.

Sytuacja ta odzwierciedla wymagania krajowego i międzynarodowego przemysłu tekstylnego, który preferuje białe włókno jako surowiec do barwienia i późniejszego przetwarzania przemysłowego..

Biorąc pod uwagę potrzebę zachowania różnorodności biologicznej w regionie andyjskim, „bielenie” rasy Suri wpływa na jej przyszłość, zwłaszcza w przypadku gatunków kolorowych..

działania

Dlatego też, mając na celu zapobieżenie wyginięciu kolorowych alpak suri, Stowarzyszenie Hodowców Andyjskich Camelidae - Illa, przy wsparciu niektórych programów ONZ, realizuje projekt „Ocena, odzyskiwanie i konserwacja plazmy zarodkowej Alpaca Raza Suri Color ”.

To rozwijało się w Peru, w dystrykcie Nuñoa, w departamencie Puno. Celem projektu jest odtworzenie naturalnej ubarwienia małej populacji rasy Suri.

Wśród działań jest utworzenie centrów ochrony genetycznej, odpowiedzialnych za planowanie różnych strategii reprodukcji i repopulacji, które pozwalają na zrównoważone użytkowanie tej rasy alpaki..

Reprodukcja

Samica osiąga dojrzałość rozrodczą między 12 a 15 miesiącem, podczas gdy samiec ma około 30 do 36 miesięcy. Vicugna pacos jest gatunkiem poligamicznym, dominujące samce mogą tworzyć harem, składający się z grupy od 5 do 10 samic w okresie rui.

Owulacja samicy jest procesem indukowanym, który jest aktywowany podczas kopulacji i działania nasienia. Według ekspertów nasienie wywołuje efekt chemiczny, który wyzwala przedowulacyjny wyrzut hormonu luteinizującego.

Jeśli chodzi o krycie, może występować przez cały rok. Jeśli kobieta w rui pozwala na kopulację, samiec ustawia się na niej, wkładając penisa do pochwy. Podczas tego aktu samiec emituje bardzo specyficzny dźwięk, znany jako „orging”.

Kiedy samica jest w fazie ciąży, odrzuca wszelkie próby samca, aby się z nią kojarzyć. Poród następuje między 242 a 345 dniem, na ogół rodzi się jedno cielę o wadze od 6 do 7 kilogramów. Samica mogła kojarzyć się około 10 dni po porodzie.

Wylęg

Podczas porodu samiec tego gatunku pozostaje odległy. Jeśli chodzi o samicę, bardzo uważnie obserwuje młodego, ale podchodzi tylko wtedy, gdy wstaje..

Wtedy matka proponuje mu karmienie piersią, aby mógł otrzymać siarę, bogatą w składniki odżywcze i przeciwciała. W przypadku, gdy cielę ma problem ze znalezieniem wymienia, samica pomaga mu, zmieniając postawę..

Jeśli matka zauważy nieznajomego zbliżającego się do jej łydki, wypluwa ją lub rzuca się na nią. Odstawienie młodego następuje, gdy dziecko ma około 6 miesięcy.

Karmienie

Alpaka to zwierzę roślinożerne, którego dieta obejmuje liście drzew, korę, siano i trawy. Zjada także trawę, wśród których są Festuca nardifolia, Deschampsia caespitosa, Festuca orthophylla Y Agrostis tolucensis. Ponadto zwykle żywi się drzewiastym krzewem Parastrephia lucida.

Jak wynika z badań, w diecie tego ssaka najliczniej występują trawy, a następnie rośliny zielne i trawy. Jeśli chodzi o krzewy i rośliny strączkowe, nie stanowią one głównej części ich diety ze względu na ich niewielką dostępność na równinie andyjskiej..

Trawa jest doskonałym źródłem białka. Jednak gdy zmieniają się pory roku, trawa może zyskać lub stracić składniki odżywcze. Np. Wiosną trawa zawiera około 20% białka, podczas gdy w sezonie letnim tylko 6%..

Proces trawienny

Pokarmy, które spożywa alpaka, zawierają dwa rodzaje węglowodanów, złożone i łatwo dostępne. Jeśli chodzi o kompleksy zawarte w trawie, mają one celulozę. Te znajdujące się w zbożach, takich jak kukurydza i owies, są łatwo przyswajalne.

Cząsteczki celulozy są trudne do przyswojenia, dlatego układ pokarmowy tego ssaka jest przystosowany do ich przetwarzania. Kiedy koszą trawę, żują ją kilka razy i mieszają ze śliną. Następnie połykają go, aby kontynuować proces trawienia.

Alpaka jest rzekomym przeżuwaczem, więc jej żołądek ma trzy przedziały zamiast czterech, które mają przeżuwacze. Pierwsza sekcja jest największa i to w niej zachodzi fermentacja spożytego materiału roślinnego..

Następnie przechodzi do drugiej komory, w której enzymy kontynuują trawienie. W ostatniej części żołądka zawraca się azot, a kwas solny rozkłada cząsteczki.

Jeśli chodzi o przewód pokarmowy Vicugna pacos, dostosowuje się również do paszy, którą konsumuje. Zatem okrężnica odgrywa ważną rolę w ponownym wchłanianiu wody i trawieniu jelitowym..

W stosunku do dystalnej komory fermentacyjnej jest ona duża, co może wskazywać, że fermentacja jest ułamkowa, w komorze dalszej i bliższej..

Zachowanie

Alpaka jest zwierzęciem społecznym, w którym grupy składają się z dominującego samca, jednej lub więcej samic i ich młodych. W okolicy, w której mieszka, ma miejsce, w którym wszyscy w stadzie odkładają odchody i mocz..

Więc nawet jeśli musisz iść daleko, skorzystaj z komunalnej kupki obornika. Podobnie jak u większości wielbłądowatych w Ameryce Południowej, złoża te są źródłem chemicznej komunikacji między alpakami. Ponadto odpady te są zbierane i wykorzystywane przez człowieka jako naturalny nawóz..

Gatunek ten zazwyczaj broni swojego terytorium przed intruzami, próbując odstraszyć ich głośnymi dźwiękami. Ponadto często posługuje się mową ciała, jak w przypadku pozy zwanej bokiem.

W tym przypadku samiec stoi wyprostowany i przyjmuje pozycję boczną z wygiętą szyją. Ponadto cofa uszy i kieruje sztywny ogon do góry..

W obliczu niebezpieczeństwa alpaka przyjmuje postawę czujną. W ten sposób zwierzę podnosi swoje ciało i kieruje uszy w kierunku przedmiotu, który stanowi zagrożenie. Możesz także zawołać wezwanie alarmowe i uciec lub udać się do miejsca, w którym znajduje się zagrożenie..

Bibliografia

  1. Castillo-Ruiz, A. (2007). Lama pacos. Różnorodność zwierząt. Odzyskany z animaldiversity.org.
  2. Wikipedia (2019). Alpaka. Odzyskany z en.wikipedia.org.
  3. ITIS (2019). Vicugna pacos. Odzyskany z itis.gov.
  4. Anne Marie Helmenstine (2019). Fakty o alpakach. Odzyskany z thinkco.com.
  5. Vallejo, A. F (2018). Vicugna pacos In:
  6. Brito, J., Camacho, M. A., Romero, V. Vallejo, A. F. (2018). Vicugna pacos. Ssaki z Ekwadoru. Muzeum Zoologii Papieskiego Uniwersytetu Katolickiego Ekwadoru. Odzyskany z bioweb.bio.
  7. Edgar Quispe P., Adolfo Poma G., Omar Siguas R., Mª José Berain A., Antonio Purroy U (2012). Badanie tuszy alpak (Vicugna Pacos) w odniesieniu do wagi i klasyfikacji mięsa. Odzyskany z scielo.org.pe.
  8. Porfirio Enríquez Salas (2019). Naturalnie ubarwiona alpaka suri: rasa w trakcie wymierania? Magazyn Agroekologia. Odzyskany z leisa-al.org.
  9. Anke Vater, Johann Maierl (2018). Adaptacyjna anatomiczna specjalizacja jelit alpak z uwzględnieniem ich pierwotnego środowiska i zachowania żywieniowego. Odzyskany z anatomypubs.onlinelibrary.wiley.com.
  10. Henry, C.C., Navarrete, Miluska, Alberto, S.S. & Alexander, CR… (2016). Osteometria czaszki dorosłej alpaki (Vicugna pacos). Journal of Veterinary Research of Peru. Odzyskany z researchgate.net
  11. Machaca Machaca, A.V. Bustinza Choque, F.A. Corredor Arizapana, V. Paucara Ocsa, E.E. Quispe Peña, R. Machaca Machaca (2017). Charakterystyka włókna alpaki Huacaya de Cotaruse, Apurímac, Peru. Odzyskany z scielo.org.pe.
  12. Arana Ccencho, Wilmer Guzman (2014). Skład botaniczny diety alapacas (vicugna pacos) i lam (lama glama) w wypasach jednogatunkowych i mieszanych w dwóch porach roku. Pobrane z repository.unh.edu.pe.
  13. Zárate L., Rosse., Navarrete Z., Miluska., Sato S., Alberto., Díaz C., Diego., Huanca L., Wilfredo. (2015). Opis anatomiczny zatok przynosowych alpaki (Vicugna pacos). Journal of Veterinary Research of Peru. Odzyskany z redalyc.org.

Jeszcze bez komentarzy