Andres Caicedo (1951-1977) był kolumbijskim pisarzem filmowym i krytykiem, który w swojej pracy skupił się na problemach przedstawionych przez społeczeństwo w połowie XX wieku. Istnienie tego intelektualisty było krótkie, ale kierował kilkoma ważnymi grupami kulturowymi w swoim rodzinnym Cali i pozostawił oryginalną i twórczą literaturę..
Twórczość literacka Caicedo charakteryzowała się realistycznym podejściem do ustaw i konfliktów społecznych. Pisarz posługiwał się kulturowym, precyzyjnym, a czasem satyrycznym językiem. Jego produkcja obejmowała rozwój powieści, opowiadań, scenariuszy teatralnych i filmowych. Andrés Caicedo ze względu na krótki czas życia nie zdołał opublikować całej swojej pracy.
W dużej mierze repertuar literacki autora wyszedł na jaw po jego samobójstwie. Niektóre z najbardziej znanych tytułów to: Berenice, Skrzyżowany, Fatalne losy, Kalibanizm, Niech żyje muzyka!, Ciekawe sumienia Y Przyjmowanie nowego ucznia.
Indeks artykułów
Luis Andrés Caicedo Estela urodził się 29 września 1951 roku w Santiago de Cali w departamencie Valle del Cauca. Pisarz pochodził z kulturalnej rodziny o dobrym statusie społeczno-ekonomicznym. Jego rodzicami byli Carlos Alberto Caicedo i Nellie Estela. Był najmłodszym z czworga rodzeństwa.
Andrés Caicedo uczył się w szkole podstawowej i średniej w różnych instytucjach, ponieważ został wycofany za złe zachowanie. Przeszedł przez szkoły Pío XII i El Pilar w swoim rodzinnym mieście, a następnie został zapisany do Calasanz de Medellín. W tym czasie rozwinął swoje pierwsze pisma i wyraził swoją pasję do kina i teatru..
Caicedo nie poprawił swojego zachowania w Medellín i wrócił do Cali. Tam dołączył do sal lekcyjnych w instytucjach San Juan Berchmans i San Luis i został wyrzucony z obu. Rebelianci Andrésowi udało się ukończyć maturę w Camacho Perea College w 1968 roku. Następnie rozpoczął studia wyższe na Universidad del Valle.
Upodobanie Andrésa Caicedo do listów, teatru i kina wzrosło w latach licealnych. Początkujący pisarz stworzył swoje pierwsze dzieło teatralne w 1966 roku, które zatytułował Ciekawe sumienia.
W tym czasie Caicedo napisał historię Zakażenie jako reżyser teatralny zadebiutował w 1967 roku Łysa piosenkarka przez dramatopisarza Eugène Ionesco.
Caicedo był wirtuozem teatru, co skłoniło go do napisania kilku utworów w latach licealnych. W 1967 roku nowy autor wykonał następujące prace: Koniec wakacji, Skóra drugiego bohatera, Przyjęcie nowego ucznia Y Kretyni są świadkami.
Później Andrés wziął udział w Pierwszym Studenckim Festiwalu Teatralnym w Cali i wygrał z Skóra drugiego bohatera. Caicedo wszedł do Experimental Theatre of Cali (TEC) w 1969 roku i był aktorem w kilku sztukach, w tym Sześć godzin z życia Franka Kułaka.
Andrés Caicedo był kreatywnym i pomysłowym młodym człowiekiem, co znalazło odzwierciedlenie w 1969 roku, jednym z najbardziej produktywnych lat w jego karierze zawodowej. W tym dniu został opublikowany w gazetach Miasto, kraj Y Zachód jako krytyk filmowy. Oprócz tego pisarz zdobył kilka nagród za niektóre swoje prace.
Autor został nagrodzony przez Universidad del Valle za tę historię Berenice. Później jego talent przekroczył granice, gdy zajął drugie miejsce w konkursie opowiadań latynoamerykańskich w Wenezueli, gdzie brał udział w opowiadaniu Zęby Czerwonego Kapturka
Caicedo pozostał w teatrze i napisał kilka dzieł narracyjnych, w tym Dlatego wracam do mojego miasta.
Utalentowany młody człowiek nie tylko zadowalał się krytyką filmową, ale także wniósł swoją pasję do społeczności. W ten sposób w 1971 roku stworzył Cali Cine-Club w towarzystwie swoich przyjaciół Hernando Guerrero, Luisa Ospiny i Carlosa Mayolo. Dzięki temu projektowi Andrés zdołał stworzyć ważny ruch kulturalny w swoim rodzinnym mieście.
Cali Cine-Club prezentował produkcje, które przyciągały studentów, profesjonalistów, widzów i intelektualistów. Celem było obudzenie krytycznej i interpretacyjnej świadomości siódmej sztuki w społeczności, która była obecna na pokazach..
U szczytu swojej młodości Andrés Caicedo nadal zajmował pozycję w społeczeństwie literackim swoich czasów. Pisarz zrealizował adaptację Noc zabójców Kubańczyka José Triana w 1971 roku. W tym czasie poszerzył swój repertuar o opowiadania Fatalne przeznaczenie, Patricialinda, Calibanism, The Crossed Y Angelita i Michelangelo.
Teatralne inspiracje Caicedo pozostawały aktywne we wczesnych latach siedemdziesiątych. W 1972 roku intelektualista przyniósł sztukę teatralną Morze, który oparty na pracy Harolda Pintera. W tym samym roku nie udało mu się wejść do kina Angelita i Michelangelo.
Zamiłowanie Andrésa Caicedo do kina zaprowadziło go w 1973 roku do Stanów Zjednoczonych. Jego misją była komercjalizacja scenariuszy do dwóch filmów zatytułowanych Bezimienna rasa Y Cień nad Innsmouth. Autor najpierw przybył do Los Angeles, a następnie udał się do Nowego Jorku.
Caicedo nie uzyskał oczekiwanego rezultatu, być może ze względu na konkurencyjne i trudne środowisko Hollywood, które nie pozwalało mu sprzedawać swoich tekstów do filmów fabularnych. Jednak pisarz nie zatrzymał się i poświęcił trochę czasu, aby rozpocząć swoją najsłynniejszą powieść Niech muzyka na żywo!
Caicedo wrócił do swojego kraju w 1974 roku i kontynuował swoją karierę zawodową. W tym samym roku napisał historię Macierzyństwo który został opublikowany w pierwszym numerze jego magazynu Oko do kina. Wrócił do Ameryki Północnej, aby interweniować na Festiwalu Filmowym w Nowym Jorku.
Myśl Andrésa, że życie po ukończeniu dwudziestu pięciu lat jest „głupie”, doprowadziła go do dwukrotnego zamachu na jego życie w 1976 r. Po niepowodzeniu tej próby kontynuował karierę zawodową. Ostatecznie pisarz popełnił samobójstwo w swoim rodzinnym Cali 4 marca 1977 r. Przedawkowaniem barbituranów..
Styl literacki Andrésa Caicedo charakteryzował się odzwierciedleniem i oryginalnym opisem rzeczywistości społecznej połowy XX wieku. Na jego twórczość wpłynęła lektura autorów postaci Juana Rulfo, Gabriela Garcíi Márqueza, Julio Cortázara i Mario Vargasa Llosy. Pisarz posługiwał się jasnym językiem i miejskimi słowami.
W literaturze Caicedo dominowała fantazja i magia, przez co pisarz odzwierciedlał swoją rzeczywistość. Jego historie dotyczyły młodych ludzi, życia w mieście, muzyki, kina, seksu, miłości, szaleństwa i występków. Intelektualista opowiadał prawie wszystkie swoje prace w pierwszej osobie.
- Cisza (1964).
- Zakażenie (1966).
- Berenice (1969).
- Lulita, czego nie chcesz otwierać drzwi? (1969).
- Szczęśliwi przyjaciele (1969).
- Widz (1969).
- Od góry do dołu, od lewej do prawej (1969).
- Besacalles (1969).
- Pusty (1969).
- Dlatego wracam do mojego miasta (1969)
- Posłańcy (1969).
- Zęby Czerwonego Kapturka (1969).
- Antygona (1970).
- Skrzyżowane (1971).
- Fatalne przeznaczenie (1971).
- Kalibanizm (1971).
- Patricialinda (1971).
- Pretendent (1972).
- Czas bagna (1972).
- Macierzyństwo (1974).
- W uścisku zbrodni (1975).
- Wkrótce (1976).
- Fatalne przeznaczenie (wydanie pośmiertne, 1984). Kompilacja.
- Calicalabozo (1984).
- Ideał (wydanie pośmiertne, 2014).
- Pomnik Żołnierza Blaszanego (1967).
- Noc bez fortuny (1976).
- Niech muzyka na żywo! (1977).
- Ciekawe sumienia (1966). Teatr.
- Koniec wakacji (1967). Teatr.
- Skóra drugiego bohatera (1967). Teatr.
- Przyjmowanie nowego ucznia (1967). Teatr.
- Kretyni są świadkami (1967). Teatr.
- Angelita i Michelangelo (1971). Scenariusz do filmu krótkometrażowego.
- Morze (1972). Teatr.
- Bezimienna rasa (1973). Scenariusz do filmu fabularnego.
- Cień nad Innsmouth (1973). Scenariusz do filmu fabularnego.
- Trudno znaleźć dobrego człowieka (1975). Scenariusz do filmu krótkometrażowego.
- Berenice, The Crossed, Macierzyństwo Y Czas bagna (1978).
- Fatalne przeznaczenie (1984).
- Przyjmowanie nowego ucznia (1995).
- Ugrzęźnięte anioły lub bajki dla dzieci Y O Andrés Caicedo i jego pracy (1995).
- Oko do kina (1999).
- Noc bez fortuny Y Antygona (2002).
- Historia mojego życia (2007).
- Czarna księga (2008).
- Moje ciało jest komórką (2008).
Była to najbardziej znana i najważniejsza powieść Andrésa Caicedo, w której autor odzwierciedlił gęstą rzeczywistość dorastania w społeczeństwie Cali. Pisarz opowiedział historię bogatej młodej kobiety o imieniu María del Carmen Huerta, która odchodzi od rutynowego życia, aby zanurzyć się w świecie przyjęć i występków..
W tej pracy autor zawarł własne upodobania muzyczne. W całej narracji piosenki The Rolling Stones, Bobby Cruz i Richie Ray wyznaczają miejski świat i zagładę Marii. Ta powieść została wydana tego samego dnia, w którym jej autor popełnił samobójstwo.
„Zapomnij, że kiedykolwiek będziesz w stanie osiągnąć to, co nazywają„ normalnością seksualną ”, ani nie oczekujesz, że miłość przyniesie ci spokój. Seks jest aktem ciemności, a zakochanie się jest zbiorem udręk. Nigdy nie oczekuj, że osiągniesz porozumienie z płcią przeciwną ...
„Nie ma nic bardziej odmiennego ani mniej oddanego pojednaniu. Ćwicz strach, uniesienie, walkę, przemoc, perwersję i drogę analną, jeśli myślisz, że satysfakcja zależy od ciasnoty i dominującej pozycji. Jeśli chcesz uniknąć handlu seksualnego, jeszcze lepiej.
Była to historia, którą Caicedo napisał, mając zaledwie piętnaście lat, a która opierała się na postrzeganiu przez dorastającego chłopca społeczeństwa, w którym żył, funkcjonowania jego organizmów lub instytucji oraz własnego życia. Spektakl charakteryzował się uczuciem udręki i frustracji bohatera.
„Tak, nienawidzę Cali, miasta z mieszkańcami, którzy chodzą i chodzą… i myślą o wszystkim, i nie wiedzą, czy są szczęśliwi, nie mogą być pewni. Nienawidzę swojego ciała i duszy, dwóch ważnych rzeczy, zbuntowanych wobec troski i zasad tego przeklętego społeczeństwa ... Nienawidzę frontu mojego domu, bo zawsze z zazdrością patrzę na frontowy dom ...
„Znam przyjaciela, który boi się o nim myśleć, bo wie, że wszystko w nim jest kłamstwem, że on sam jest kłamstwem, ale nigdy nie może tego zaakceptować. Tak, jest przyjacielem, który stara się być wierny, ale nie może, nie, jego tchórzostwo uniemożliwia ... ".
„Na przykład wczoraj przeszedł mężczyzna w niebieskiej koszuli z grubą kobietą i prawie przyłapali mnie, jak patrzę przez okno. Rozmawiali ze sobą, kiedy, nie wiem dlaczego, bo nie zrobiłem nic, żeby się zdradzić, odwrócili się, żeby spojrzeć w okno, a ja miałem tylko czas rzucić się na ziemię ... ”
- „Nienawidzić to chcieć bez miłości. Chęć to walka o to, czego chcesz, a nienawiść to niemożność osiągnięcia tego, o co walczysz. Kochać to chcieć wszystkiego, walczyć o wszystko, a mimo to kontynuować heroizm dalszego kochania ”.
- „Wszystko wyglądało tak samo, jak dawniej. Impreza. Coś, w czym desperacko próbuje się zmienić nudną rutynę, ale nigdy nie jest to możliwe ”.
- „I któregoś dnia, wbrew sobie, przytoczę teorię, że książka kłamie, kino wyczerpuje, spalę je obie, pozostawiam tylko muzykę. Jeśli ja tam pójdę, pójdziemy tam ”.
- „Nie wiemy, z czego wynika Twoja obecność, ale jesteś tam, kochanie, całkowicie wyrwany z tego, co nas otacza”.
- „I dry pot, który z powrotem wepchnąłbym w łzy moich emocji”.
- „Poświęcę swoje życie zgiełkowi, a nieporządek będzie moim panem”.
- „Cokolwiek zrobiłem, cokolwiek zdecydowałem, to przez resztę moich dni, ta złość zawsze będzie przeszkadzać jakimkolwiek działaniom, egzamin końcowy, do którego nigdy bym się nie uczył, lekcja ustna nie została udzielona”.
- „Wyprzedź śmierć, umów się na randkę”.
- "Nie martw się. Umrzyj przed rodzicami, aby uwolnić ich od straszliwej wizji swojej starości. I znajdź mnie tam, gdzie wszystko jest szare i nie ma cierpienia ”.
- „Piosenka, która się nie starzeje, to uniwersalna decyzja, że moje błędy zostały wybaczone”.
Jeszcze bez komentarzy