Plik unikające przywiązanie jest to jeden z czterech typów przywiązania opisanych przez Johna Bowlby'ego i Mary Ainsworth. Jest to wzorzec relacji, który tworzy się w pierwszych latach życia człowieka i generalnie trwa nawet do dorosłości. Szacuje się, że około 10% populacji prezentuje ten styl relacyjny.
Przywiązanie unikowe charakteryzuje się niemożnością wyrażenia własnych uczuć, a także w wielu przypadkach ich brakiem zrozumienia. Ludzie z tym wzorcem relacji mają duże trudności z tworzeniem znaczących relacji z innymi. Poza tym na ogół cenią sobie przede wszystkim swoją niezależność..
Jednak to poszukiwanie niezależności zwykle odpowiada brakowi poczucia własnej wartości ze strony jednostki. W ten sposób czuje, że nie jest godzien miłości ani przywiązania ze strony reszty i dlatego unika polegania na innych ludziach. Generalnie wierzy, że tylko w ten sposób będzie w stanie uniknąć cierpienia, gdy inni go opuszczą lub rozczarują.
Przywiązanie unikowe kształtuje się jako funkcja bardzo specyficznej relacji między dzieckiem a jego głównym opiekunem w ciągu pierwszych dwóch lat życia; Jednak badania pokazują, że ma tendencję do utrzymywania się przez lata. Mimo to czasami można to zmienić przy wystarczającym wysiłku i wytrwałości..
Indeks artykułów
Podobnie jak dzieci i dorośli, ludzie o unikającym stylu przywiązania nie są w stanie ufać innym. Ze względu na swoje wczesne doświadczenia wierzą, że inne osoby będą próbowały je wykorzystać; i czuć, że otwarcie się na innych jest najszybszą drogą do cierpienia i emocjonalnego niepokoju.
Dlatego ci, którzy mają styl unikowy, często cenią swoją niezależność ponad wszystko inne. Jednak to dalekie od bycia odbiciem zdrowej osobowości, generalnie skrywa znaczny brak poczucia własnej wartości. Ten problem prowadzi te osoby do przekonania, że nie są godne miłości ani troski..
Osoby z przywiązaniem unikającym nauczyły się, że okazywanie innym ich potrzeb lub uczuć nie działa.
Tym samym są bezpośrednio zamknięci na możliwość łączenia się z innymi i szukają alternatywnych sposobów zdobycia tego, czego potrzebują. To często prowadzi ich do różnego rodzaju problemów i uzależnień..
Konsekwencje unikania stylu przywiązania można dostrzec nawet u bardzo małych dzieci. Przed ukończeniem drugiego roku życia maluchy, które rozwijają ten sposób nawiązywania relacji, zachowują się jak „mali dorośli”. Ich główna strategia polega na tym, by nie okazywać emocji ani potrzeb, gdy przebywają z innymi ludźmi..
Tak więc, na przykład, w eksperymentach Ainswortha dzieci z unikającym przywiązaniem były obojętne, gdy ich rodzice się od nich wycofywali; a po powrocie nie okazywali radości.
Ponadto często byli tak samo towarzyscy z nieznajomymi, jak z własnymi opiekunami, co jest bardzo rzadkie w innych stylach przywiązania..
W bardziej ekstremalnych przypadkach dzieci unikały nawet kontaktu z rodzicami, chociaż robiły to bez okazywania złości ani innych negatywnych emocji. Jednak gdy dokonano obiektywnych pomiarów ich stanu wewnętrznego, stwierdzono, że maluchy faktycznie czuły się nieswojo.
Na przykład jej tętno i przewodnictwo skóry były znacznie wyższe niż normalnie, zarówno po opuszczeniu jej przez opiekunów, jak i po ich powrocie..
Oba czynniki świadczą o tym, że dzieci naprawdę źle się czuły, ale ukrywały swoje emocje, aby uniknąć negatywnych konsekwencji ze strony rodziców.
Ludzie, którzy w dzieciństwie tworzą unikający styl przywiązania, zwykle utrzymują go również przez całe dorosłe życie. Ponieważ jako dzieci nauczyły się odłączać od własnych potrzeb i minimalizować znaczenie swoich emocji, na ogół unikają tworzenia zbyt intymnych relacji z kimkolwiek..
Następnie zobaczymy niektóre z najważniejszych konsekwencji stylu unikania w dorosłym życiu.
Jak już widzieliśmy, styl unikania kształtuje się, gdy potrzeby dziecka nie są zaspokajane przez jego głównych opiekunów..
W ten sposób dziecko nabiera przekonania, że jego własne uczucia nie są ważne. W konsekwencji ma tendencję do represjonowania ich i szukania sposobów na zdobycie tego, czego chce, nie polegając na nikim innym..
W dorosłym życiu te przekonania są podtrzymywane. Najczęstszym skutkiem jest skłonność tych osób do postrzegania siebie jako lepszych od innych oraz do negatywnego i cynicznego nastawienia do innych..
Jednak ta pozornie wysoka samoocena często ukrywa poczucie niższości i wrażliwości..
Dlatego osoby z przywiązaniem unikającym szczególnie źle reagują na krytykę, odrzucenie i podobne sytuacje. Na ogół rozwijają nieco narcystyczny wzorzec osobowości, który służy do ukrycia niskiej samooceny.
Relacje intymne są często wielkim źródłem problemów dla osób o unikającym stylu przywiązania. Z jednej strony odczuwają potrzebę łączenia się z innymi osobami i tworzenia bliskich relacji. Jednocześnie jednak wierzą, że spowoduje to tylko długotrwałe cierpienie..
Z tego powodu osoby te zwykle nie pokazują się całkowicie takimi, jakimi są w romantycznym związku. Wręcz przeciwnie, będą działać, starając się zachować kontrolę nad sytuacją, zawsze starając się mieć większą władzę niż ich partner w interakcji.
Często osoby unikające przywiązania wolą mieć czysto seksualne relacje, ponieważ nie zmuszają ich to do emocjonalnej wrażliwości.
Kiedy w końcu tworzą romantyczną więź, bardzo łatwo stają się przytłoczeni i obwiniają swojego partnera o to, że prosi ich o zbyt wiele lub próbuje nadmiernie ich kontrolować..
Z powodu własnych problemów osoby te mają duże trudności z postawieniem się na miejscu partnera. W rezultacie często zachowują się w sposób, który może wydawać się okrutny lub niesympatyczny, koncentrując się przede wszystkim na zaspokajaniu własnych potrzeb..
Ogólnie rzecz biorąc, jedną z największych lęków osób unikających przywiązania jest odrzucenie przez kogoś, na kim im zależy. Z tego powodu rozpad romantycznego związku jest jednym z najbardziej bolesnych scenariuszy dla tych osób i jednym z największych wysiłków, których używają, aby uniknąć.
Aby to osiągnąć, ludzie z tym stylem relacyjnym wycofują się ze swojego partnera, gdy zauważą, że stracił zainteresowanie nimi. Ponieważ jednak zawsze szukają oznak odrzucenia, bardzo często sami sabotują swoje romantyczne relacje, nie zdając sobie z tego sprawy..
Tak więc osoby te będą często zachowywać się obojętnie w stosunku do partnera przy najmniejszych objawach problemów, idealizując jednocześnie przeszłe związki..
Często też decydują się na zerwanie z drugą osobą, ale żałują tego, gdy są sami i wracają, by wznowić interakcję, co prowadzi do toksycznych relacji.
Kiedy ich związek się kończy, ludzie ci nie szukają wsparcia u innych, ale raczej ukrywają swoje emocje, często nawet przed sobą. Z tego powodu nie są w stanie właściwie przetworzyć żalu i na ogół doświadczają wszelkiego rodzaju długotrwałych problemów..
Rodzice dzieci z unikającym stylem przywiązania są zazwyczaj emocjonalnie niedostępni, aby się nimi zająć. W ten sposób nie reagują na twoje próby zwrócenia twojej uwagi i nie są w stanie odpowiednio zadbać o twoje potrzeby. W wielu przypadkach mogą je odrzucić, gdy wykazują oznaki słabości, takie jak płacz.
W odpowiedzi na tę okoliczność, unikające przywiązania dziecko od najmłodszych lat uczy się tłumić swoje naturalne pragnienia pójścia do rodziców, kiedy jest przestraszone, smutne lub zdenerwowane. Wkrótce próby otwarcia się na innych kojarzą im się z odrzuceniem, bólem lub karą..
Ponadto odkrywają również, że ukrywając swoje emocje, mogą zaspokoić przynajmniej jedną ze swoich podstawowych potrzeb: fizyczną bliskość z rodzicami..
Z tego powodu na ogół unikają wyrażania swoich uczuć; i często rozwijają mechanizmy obronne, które uniemożliwiają im nawet bycie ich świadomymi.
Z drugiej strony wiele z tych dzieci uczy się radzić sobie od bardzo wczesnego wieku. Ogólnie rozwijają przekonanie, że mogą zrobić wszystko, nie polegając na nikim innym; w rezultacie pomysł nawiązania kontaktu z innymi ludźmi wydaje się generalnie bardzo nieprzyjemny..
Różne badania wykazały, że w zdecydowanej większości przypadków ludzie zachowują styl przywiązania, który nabyliśmy jako dzieci przez całe życie.
Wiadomo jednak również, że przy wysiłku i odpowiednim planie działania można zmienić unikające przywiązanie w bardziej bezpieczne.
Powszechnie uważa się, że można to osiągnąć na dwa sposoby: albo poprzez terapię psychologiczną, albo poprzez utrzymywanie relacji z kimś, kto już ma bezpieczne przywiązanie. Jednak oba procesy wymagają czasu i często stanowią bardzo poważne wyzwanie..
Z drugiej strony możliwe jest również tworzenie bezpiecznych więzi przywiązania za pomocą strategii rozwoju osobistego. W każdym razie zmiana stylu unikania w celu osiągnięcia bardziej satysfakcjonujących relacji jest procesem, który mimo że jest bardzo skomplikowany, często warto go przeprowadzić..
Jeszcze bez komentarzy