Apis mellifera lub europejska pszczoła miodna to gatunek owada należący do rzędu Błonkoskrzydłych i rodziny Apidae. Cechą charakterystyczną tej pszczoły jest budowanie gniazd z równoległymi grzebieniami na obszarach naturalnych, takich jak dziupli lub w zagłębieniach..
Jest to gatunek pszczoły o największej globalnej dystrybucji, pochodzący z Europy i Afryki, północno-zachodniej Azji i rozszerzający się na Amerykę i Australię w wyniku działań antropicznych. Istnieje wiele podgatunków tej pszczoły, zwłaszcza w Europie.
Ponadto istnieją hybrydy tego gatunku, takie jak pszczoła afrykańska, która jest krzyżówką Apis mellifera Y Apis mellifera scutellata (Pszczoła afrykańska). Ta hybryda jest rozpowszechniona w całej Ameryce Południowej i części Ameryki Północnej.
Z biologicznego punktu widzenia, A. mellifera jest owadem prowadzącym społeczny tryb życia, o wysokim odsetku specjalizacji i organizacji. Obejmuje to skoordynowane pozyskiwanie pożywienia i wspólnotową opiekę nad młodymi, co w konsekwencji ewolucyjnej doprowadziło do większego sukcesu reprodukcyjnego..
Struktura społeczna pszczół składa się z grup pszczół o różnych funkcjach, zwanych kastami. W grupach społecznych Apis mellifera Istnieją trzy kasty pszczół: królowa pszczół, pszczoła robotnica i trutnie..
Królowa pszczół i robotnice są samicami z każdej grupy społecznej, są produktem zapłodnionych jaj i są osobnikami diploidalnymi (2n). Podczas gdy trutnie są samcami i są produktami niezapłodnionych jaj (partenokarpia), są więc haploidalne (n).
W fazie larwalnej larwy przeznaczone na królowe, a królowa pszczół żywią się mleczkiem pszczelim, a robotnice pyłkiem..
Obecnie istnieje wiele środków zaradczych, które obejmują Apis mellifera w leczeniu różnych dolegliwości. Na przykład ugryzienie tego owada jest stosowane w terapiach w leczeniu stwardnienia rozsianego.
Indeks artykułów
Ogólnie pszczoły europejskie są czerwone lub brązowe z czarnymi pasami i żółtymi pierścieniami na odwłoku. Ponadto mają włosy na klatce piersiowej i brakuje im tego samego na brzuchu.
Apis mellifera ma kosz na pyłki na tylnych łapach, które są ciemnobrązowe lub czarne, podobnie jak reszta nóg.
Jak wspomniano powyżej, istnieją dwa rodzaje żeńskich kast: bezpłodne i małe robotnice (dorośli o długości od 1 do 1,5 cm) oraz płodne i duże królowe (o długości od 1,8 do 2 cm)..
Samce lub trutnie mają od 1,5 do 1,7 cm długości w stanie dorosłym. Pomimo tego, że są mniejsi, pracownicy mają dłuższe skrzydła niż drony. Podczas gdy samce pszczół mają większe oczy niż pozostałe dwie rasy, prawdopodobnie po to, aby zlokalizować latające królowe pszczół podczas lotów godowych..
Średnio:
Jednak te cechy morfometryczne zależą od regionu i sezonowości..
Apis mellifera preferuje środowiska, które mogą zapewnić wystarczającą ilość kwiatów, takie jak trawniki, otwarte tereny leśne i ogrody. Ponadto może zamieszkiwać łąki, pustynie i mokradła, jeśli jest wystarczająco dużo wody, pożywienia i schronienia. Tymczasem pszczoły europejskie do uformowania ula potrzebują ubytków, na przykład dziur w drzewach..
Mogą być rozprowadzane w środowiskach o klimacie umiarkowanym, tropikalnym i subtropikalnym. Jest często spotykany w biomach pustynnych lub wydmach, na sawannach, łąkach, chaparral i lasach. Niemniej jednak, A. mellifera odwiedza przestrzenie miejskie, podmiejskie i rolnicze.
Na obszarze geograficznym, Apis mellifera pochodzi z Europy, zachodniej Azji i Afryki. Jednak dzięki działaniom antropicznym pszczoła europejska dotarła od XVII wieku na inne kontynenty i obecnie występuje na całym świecie, w tym w Azji Wschodniej, Australii, Ameryce Północnej i Ameryce Południowej..
Z ekologicznego punktu widzenia, Apis mellifera Jest bardzo ważny jako zapylacz, będąc tym samym głównym zapylaczem roślin na ziemi. Znaczenie tej grupy pszczół jest na tyle duże, że bez nich rośliny znacznie zmniejszyłyby ich płodność.
Jako owady społeczne, pszczoły europejskie są żywicielami wielu różnych pasożytów, organizmów komensalnych i mikroorganizmów chorobotwórczych. Co najmniej osiemnaście typów wirusów może mieć wpływ A. mellifera, jest to poważny problem dla pszczelarzy.
Większość robotnic w ulu A. mellifera są bezpłodne. Tylko partnerki królowej mogą składać jaja; w ulu jest tylko jedna królowa rozrodcza.
W okresach sprzyjających, wiosennych i letnich, drony opuszczają ul i gromadzą się jako armia w pobliżu ula. Ze swojej strony dziewicze królowe przelatują przez te obszary, przyciągając samców wydzielanymi feromonami..
W tym momencie samce ścigają i próbują kopulować z królową w locie. W niektórych przypadkach wokół królowej formują się kręgi dronów, próbując ją złapać.
Każdy samiec, który parzy się z królową, upada i umiera w ciągu godzin lub dni. W międzyczasie samce, które nie parzyły się, nadal grasują w strefie lotów, aż do momentu krycia. Królowa może kojarzyć się z maksymalnie dziesięcioma samcami podczas jednego lotu.
Podobnie, królowe mogą kojarzyć się z samcami z innych uli i są królową uli z Apis mellifera jedyny grywalny członek. Pozostali członkowie gniazda koncentrują się na opiece reprodukcyjnej królowej.
Królowa pszczół może kontrolować, czy jajo jest zapłodnione, czy nie. Z niezapłodnionych jaj rodzą się samce, z zapłodnionych pszczół robotnic i nowych królowych..
Stosunek jaj żeńskich do męskich można zmienić działaniem matki pszczół i zależy to od tego, czy jest ona chora, czy też występuje problem w ulu.
Apis mellifera Żywi się pyłkiem i nektarem zebranym z otwartych kwiatów. Może również żywić się miodem (skoncentrowanym nektarem) i wydzielinami innych członków rodziny.
W ten sposób robotnicy opuszczają grzebień w poszukiwaniu pożywienia (pyłku i nektaru) dla całej kolonii; Robią to, używając języków do zasysania nektaru i przechowywania go w worku znajdującym się w przedniej części przewodu pokarmowego. W międzyczasie pyłek zbiera się w koszyczkach na tylnych łapach..
Gdy poszukiwacze nektaru wracają do ula, przekazują zebrany nektar młodym robotnicom. Podczas gdy młodzi pracownicy żywią się nektarem i pyłkiem, wydzielają jadalne materiały z gruczołów na głowach, które mogą być mleczkiem pszczelim lub żelem robotniczym..
Ten wydzielony materiał karmi młode larwy, a ilość lub rodzaj spożytej galaretki określi, czy larwy będą robotnicami, czy królowymi..
Pszczoły europejskie są owadami społecznymi, żyjącymi w koloniach, w których znajduje się reprodukcyjna samica (królowa). Bezpłodne samice, potomstwo królowej, wykonują całą pracę kolonii, dlatego jest to najliczniejsza kasta ula. Samce i królowe wkładają wszystkie swoje wysiłki w rozmnażanie.
Pracownicy Apis mellifera zmieniają swoje zachowanie wraz z wiekiem, ponieważ nowi pracownicy czyszczą komórki, przygotowując je na nowe jaja lub do przechowywania żywności.
Po kilku dniach podejmują się innych prac związanych z konserwacją ula, usuwając odpady i gruz, przetwarzając nektar przyniesiony przez poszukiwaczy i karmiąc królową i larwy z gruczołów na głowach..
Po drugim tygodniu dorosłego życia robotnice przystępują do naprawy ula, a po 12 do 25 dniach stają się jego opiekunami. Po zaniku gruczołów robotnice zaczynają pracować jako poszukiwacze nektaru i pyłku.
Niektóre badania wykazały przeciwzapalne właściwości toksyny Apis mellifera. Ponadto jad pszczoły europejskiej jest skuteczny w leczeniu choroby zwyrodnieniowej stawów, cellulitowego zapalenia stawów, żylaków, astmy i zapalenia ścięgien..
Zastosowanie A. mellifera w homeopatii służy do rozwiązywania problemów zapalnych w stanach ostrych. Tak więc ugryzienie tego owada jest stosowane jako alternatywna terapia w leczeniu stwardnienia rozsianego, dając pozytywne wyniki u niektórych pacjentów..
Według pszczelarstwa użądlenie pszczoły spowodowałoby miejscowe zapalenie, które pobudziłoby układ odpornościowy organizmu do całkowitego zapalenia. Jednak wszystkie te dane nie zostały potwierdzone przez naukowców i lekarzy, więc środowisko medyczne jest sceptycznie nastawione do „cudownych skutków pszczelarstwa”.
Jeszcze bez komentarzy