Apoloniusz z Perge (Perge, ok. 262 pne - Aleksandria, ok. 190 pne) był matematykiem, geometrem i astronomem ze Szkoły Aleksandryjskiej, uznanym za pracę nad stożkami, ważną pracę, która reprezentowała znaczący postęp w astronomii i aerodynamice, między innymi w nauk ścisłych, w których jest stosowany. Jego stworzenie zainspirowało innych uczonych, takich jak Izaak Newton i René Descartes, do ich późniejszego postępu technicznego w różnym czasie..
Jego pracy Sekcje stożkowe narodziła się elipsa, parabola i hiperbola, terminy i definicje figur geometrycznych, które nadal są ważne w rozwiązywaniu problemów matematycznych.
Jest także autorem hipotezy o ekscentrycznych orbitach, w której rozwiązuje i wyszczególnia niepewny ruch planet i zmienną prędkość Księżyca. W swoim Twierdzeniu Apoloniusza określa, w jaki sposób dwa modele mogą być równoważne, jeśli oba zaczynają się od właściwych parametrów.
Indeks artykułów
Znany jako „wielki geometr”, urodził się około 262 roku a. W Perge, położonej w rozwiązanej Pamfilii, za rządów Ptolemeusza III i Ptolemeusza IV.
Uczył się w Aleksandrii jako jeden z uczniów Euklidesa. Należał do złotego wieku matematyków starożytnej Grecji, składających się z Apoloniusza wraz z wielkimi filozofami Euklidesem i Archimedesem..
Tematy takie jak astrologia, stożek i schematy wyrażania dużych liczb charakteryzowały jego badania i główne wkłady.
Apoloniusz był wybitną postacią w czystej matematyce. Jego teorie i wyniki tak daleko wyprzedzały swoje czasy, że wiele z nich zostało zweryfikowanych dopiero po długim czasie..
A jego mądrość była tak skupiona i pokorna, że sam potwierdzał w swoich pismach, że teorie powinny być studiowane „dla ich własnego dobra”, jak stwierdził we wstępie do swojej piątej księgi Conics..
Język geometryczny używany przez Apoloniusza był uważany za nowoczesny. Dlatego jego teorie i nauki w dużej mierze ukształtowały to, co dziś znamy jako geometrię analityczną..
Jego najważniejsza praca to Sekcje stożkowe, który definiuje się jako kształty uzyskane ze stożka przecinanego różnymi płaszczyznami. Sekcje te zostały podzielone na siedem: punkt, prosta, para linii, parabola, elipsa, okrąg i hiperbola.
W tej samej książce ukuł terminy i definicje trzech podstawowych elementów geometrii: hiperboli, paraboli i elipsy..
Zinterpretował każdą z krzywych tworzących parabolę, elipsę i hiperbolę jako podstawową właściwość stożkową równoważną równaniu. To z kolei zostało zastosowane do ukośnych osi, takich jak te utworzone przez średnicę i styczną na jej końcu, które uzyskuje się przez przecięcie ukośnego okrągłego stożka.
Pokazał, że ukośne topory to tylko specyficzna sprawa, wyjaśniając, że sposób cięcia stożka jest nieistotny i bez znaczenia. Udowodnił tą teorią, że elementarną właściwość stożkową można wyrazić w samej formie, o ile opierała się na nowej średnicy i stycznej znajdującej się na jej końcu..
Apolonio sklasyfikował również problemy geometryczne w liniach, płaszczyznach i bryłach w zależności od ich rozwiązania za pomocą krzywych, linii prostych, stożków i obwodów zgodnie z każdym przypadkiem. To rozróżnienie wówczas nie istniało i oznaczało niezwykły postęp, który położył podwaliny pod ich identyfikację, uporządkowanie i rozpowszechnienie ich edukacji..
Korzystając z nowatorskich technik geometrycznych, zaproponował rozwiązanie równań drugiego stopnia, które są do dziś stosowane w badaniach z tego obszaru i matematyce..
Teoria ta została wprowadzona w zasadzie przez Apoloniusza z Perge, aby wyjaśnić, w jaki sposób działał rzekomy ruch wsteczny planet w Układzie Słonecznym, koncepcja znana jako retrogradacja, w której weszły wszystkie planety oprócz Księżyca i Słońca..
Został użyty do określenia orbity kołowej, wokół której obracała się planeta, biorąc pod uwagę położenie jej środka obrotu na innej dodatkowej orbicie kołowej, na której wspomniany środek obrotu został przesunięty i gdzie znajdowała się Ziemia..
Teoria stała się przestarzała wraz z późniejszymi osiągnięciami, między innymi Nicolás Copernicus (teoria heliocentryczna) i Johannes Kepler (orbity eliptyczne)..
Do dziś przetrwały tylko dwa dzieła Apoloniusza: Sekcje stożkowe i Na przekroju rozumu. Jego prace powstały zasadniczo w trzech dziedzinach, takich jak geometria, fizyka i astronomia.
Księga I: Metody otrzymywania i podstawowe właściwości stożków.
Księga II: Średnice, osie i asymptoty.
Księga III: Niezwykłe i nowe twierdzenia. Właściwości reflektora.
Księga IV: Liczba punktów przecięcia stożków.
Księga V: Segmenty maksymalnej i minimalnej odległości od stożków. Normalny, ewoluujący, środek krzywizny.
Księga VI: Równość i podobieństwo przekrojów stożkowych. Odwrotny problem: biorąc pod uwagę stożek, znajdź stożek.
Księga VII: Relacje metryczne na średnicach.
Księga VIII: Jej treść jest nieznana, ponieważ jest to jedna z jego zaginionych książek. Istnieją różne hipotezy dotyczące tego, co można było zapisać w.
Jeśli istnieją dwie linie, a nad każdą z nich znajduje się punkt, problemem jest narysowanie kolejnej linii przez inny punkt, tak aby przy przecinaniu pozostałych linii wymagane były odcinki o określonej proporcji. Segmenty to długości znajdujące się między punktami na każdej z linii.
To jest problem, który Apoloniusz porusza i rozwiązuje w swojej książce O sekcji powodu.
O sekcji obszaru, Określona sekcja, Miejsca płaskie, Inklinacje i styczności lub „problem Apolonio” to inne z jego wielu dzieł i wkładów, które zaginęły w czasie.
Wielki matematyk Papo z Aleksandrii był tym, który był głównie odpowiedzialny za rozpowszechnianie wielkiego wkładu i postępów Apoloniusza z Perge, komentując jego pisma i rozpraszając jego ważne dzieło w wielu książkach.
W ten sposób z pokolenia na pokolenie dzieło Apoloniusza wykraczało poza starożytną Grecję, aż dotarło do dzisiejszego Zachodu, będąc jedną z najbardziej reprezentatywnych postaci w historii, ustanawiających, charakteryzujących, klasyfikujących i definiujących naturę matematyki i geometrii na świecie..
Jeszcze bez komentarzy