Plik Uczenie się oparte na współpracy Występuje w każdej sytuacji, w której dwie lub więcej osób próbuje się razem czegoś nauczyć. W przeciwieństwie do indywidualnego uczenia się, osoby, które uczą się w grupie, będą mogły wykorzystać umiejętności i zasoby drugiej osoby.
Główną ideą tego typu uczenia się jest to, że wiedza może być tworzona w grupie poprzez interakcję kilku jej członków. Może się tak zdarzyć, mimo że istnieją różnice we wcześniejszej wiedzy uczestników grupy..
Badanie uczenia się opartego na współpracy jest odpowiedzialne za odkrycie, które środowiska i metodologie pozwalają na zaistnienie sytuacji, która zachęca do tego typu doświadczeń. Ten rodzaj uczenia się może mieć miejsce zarówno w życiu codziennym (np. W klasach lub grupach roboczych), jak iw Internecie.
Niektóre z typowych wspólnych działań edukacyjnych to projekty grupowe, wspólne pisanie, grupy dyskusyjne lub zespoły badawcze.
Indeks artykułów
Teoria uczenia się opartego na współpracy wyłoniła się po raz pierwszy z prac Lwa Wygotskiego, XX-wiecznego rosyjskiego psychologa, który zaproponował strefę bliższej teorii rozwoju. Ta teoria sugerowała, że chociaż istnieją rzeczy, których nie jesteśmy w stanie nauczyć się indywidualnie, możemy je osiągnąć, jeśli otrzymamy pomoc z zewnątrz..
Teoria strefy bliższego rozwoju miała duże znaczenie w rozwoju współczesnej psychologii, zwłaszcza w zakresie pedagogiki i psychologii społecznej. Podniósł jedną z podstaw uczenia się opartego na współpracy: znaczenie komunikacji i interakcji z innymi podczas efektywniejszego uczenia się.
Według kilku autorów, w każdym momencie, w którym zachodzi interakcja między dwiema lub więcej osobami, może wystąpić wspólne uczenie się. Ze względu na korzyści, jakie stwierdzono dla tego typu uczenia się, współczesna edukacja stara się sprzyjać pojawianiu się sytuacji, w których może się to zdarzyć.
Według Lejeune główne cechy uczenia się opartego na współpracy są następujące:
Uczenie się oparte na współpracy stało się bardzo ważne w nowoczesnych salach lekcyjnych ze względu na wiele korzyści, jakie ma przynieść. Chociaż nie jest idealnym rozwiązaniem dla wszystkich rodzajów uczenia się, pomaga wykonywać pewne zadania w bardziej efektywny i konstruktywny sposób.
W przypadkach, gdy uczenie się oparte na współpracy przebiega prawidłowo, są to niektóre z głównych korzyści, jakie przynosi:
Ze względu na wiele korzyści, jakie przynosi uczenie się oparte na współpracy, nowe systemy edukacyjne starają się wykorzystywać je we wszystkich możliwych kontekstach. Jednak ponieważ nie wszyscy uczniowie uczą się w ten sam sposób, może to nie być najskuteczniejsza metoda dla wszystkich elementów zajęć..
Na przykład bardziej introwertyczni uczniowie nie zobaczą tak wielu korzyści, jeśli zastosuje się z nimi metodologię uczenia się opartego na współpracy. Dzieje się tak, ponieważ interakcja z innymi kolegami z klasy może ich zmęczyć i zmniejszyć energię, którą mają do dyspozycji na proces uczenia się..
Dlatego zadaniem nauczyciela jest podjęcie decyzji, kiedy iz którymi uczniami będzie stosowne stosowanie strategii uczenia się opartego na współpracy. Użyte w odpowiednim kontekście mogą stać się bardzo cennym zasobem w procesie nauczania.
Znaczenie pracy zespołowej jest znane od czasów starożytnych. W rzeczywistości wielu historyków i antropologów uważa, że jedną z głównych przyczyn ewolucji człowieka była właśnie ta zdolność do współpracy.
W całej historii rozwijano różne dyscypliny uczenia się opartego na współpracy. Na przykład mówiono, że Sokrates kształcił swoich uczniów w małych grupach; aw starych gildiach bardziej zaawansowani uczniowie byli odpowiedzialni za nauczanie mniej doświadczonych.
Jednak dopiero w XVI wieku trend ten zaczął być stosowany w edukacji formalnej. Jednym z pierwszych pedagogów, którzy zajęli się współpracującymi aspektami uczenia się, był Charles Gide, który położył podwaliny pod system współpracy.
Później, w XIX wieku, uczenie się zespołowe nabrało szczególnego znaczenia, zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych. Na przykład John Dewey, amerykański filozof, stworzył system pedagogiczny oparty na współpracy.
Myśliciel ten uważał, że jednostkę należy kształcić, aby mogła wnosić swój wkład w społeczeństwo, i zaprojektował swój system pedagogiczny w oparciu o tę ideę.
W XX wieku psychologia naukowa i akademicka zaczęła zajmować się różnymi procesami zachodzącymi w grupie; wśród nich było także uczenie się oparte na współpracy.
Dwoma z pierwszych psychologów, którzy badali uczenie się w grupie, byli Wygotski i Łuria. Ci rosyjscy uczeni oparli swoje teorie na pracach Marksa dotyczących wpływu społeczeństwa na rozwój osoby, ale swoje idee zastosowali w mniejszych grupach..
Vigotsky i Luria rozwinęli swoją teorię uczenia się opartego na współpracy w oparciu o ideę, że człowiek jest zwierzęciem społecznym, które jest zbudowane na relacjach z innymi. Dlatego proces uczenia się jest bardziej efektywny i przynosi więcej korzyści, gdy odbywa się w kontekście grupowym..
Kilka pism Wygotskiego podkreśla znaczenie relacji społecznych w procesie uczenia się, mówiąc, że należy szukać równowagi między czynnikami indywidualnymi i grupowymi. Kierując się bardzo typową ideą konstruktywistycznego uczenia się, uważał, że uczniowie tworzą własną naukę, zarówno w grupach, jak i samodzielnie..
Swoją teorią strefy bliższego rozwoju, być może jedną z najbardziej znanych autora, Wygotski stwierdził, że istnieją pewne informacje, które można przeprowadzić tylko przy pomocy innej osoby. W ten sposób w pewnych kontekstach uczenia się istnieje synergia, która pozwala na maksymalny rozwój wiedzy..
Dla Wygotskiego nauczyciel jest zarówno przewodnikiem, jak i kierownikiem. W pewnych sytuacjach nauczyciel musi przekazać swoją wiedzę bezpośrednio swoim uczniom; ale w innych musi być w stanie towarzyszyć im w procesie wspólnego budowania własnej wiedzy.
Jean Piaget był XX-wiecznym francuskim psychologiem, znanym ze swojego wkładu w dziedzinę psychicznego i emocjonalnego rozwoju dzieci. Uważany jest za jednego z najbardziej wpływowych psychologów ubiegłego wieku.
Jedną z jego głównych idei jest to, że relacje społeczne są podstawowym czynnikiem rozwoju intelektualnego ludzi. Według niego dzieci nie uczą się samodzielnie, ale internalizując to, co obserwują w swoim środowisku społecznym.
Głównym sposobem rozwijania uczenia się opartego na współpracy dla tego autora jest konflikt społeczny i poznawczy. Według Piageta dzieci, narażone na pomysły inne niż ich własne, odczuwają nierównowagę, którą muszą pokonać, budując bardziej złożone i stabilne myśli..
Dlatego główną korzyścią wynikającą z uczenia się opartego na współpracy byłoby współtworzenie: nowa wiedza i uczenie się osiągane w procesie współpracy między uczniami.
Uczenie się oparte na współpracy jest jednym z najważniejszych punktów modelu konstruktywistycznego, jednym z podejść edukacyjnych, które ma obecnie więcej zwolenników.
W tego typu systemie pedagogicznym wspólne uczenie się jest narzędziem ułatwiającym komunikację, współpracę i włączanie uczniów.
Większość autorów nurtu konstruktywistycznego również przywiązuje dużą wagę do uczenia się opartego na współpracy.
Na przykład Crook (1998) uważa, że uczenie się ma miejsce, gdy uczeń musi uzasadnić swoje pomysły przed rówieśnikami. Z drugiej strony Solé uważa, że fakt dzielenia się informacjami z resztą sprzyja poczuciu własnej wartości ucznia, zwiększa ich zainteresowanie i proponuje wyzwania.
W tej sekcji zobaczymy kilka przykładów działań, które promują wspólne uczenie się w klasie.
Każdy uczeń ma jedną minutę na zastanowienie się nad trudnym pytaniem związanym z treścią zajęć. Później będą musieli to zrobić osobie obok nich.
Jeśli chcesz przenieść ćwiczenie na wyższy poziom, możesz zebrać kilka pytań, aby utworzyć mały egzamin.
Kiedy w klasie kończy się temat podrzędny, lekcja się kończy, a uczniowie spotykają się w małych grupach, aby porównać swoje notatki i zadać sobie pytanie, czego nie zrozumieli..
Po kilku minutach pytania, na które nie udzielono odpowiedzi, są zadawane głośno.
Studenci muszą spotykać się w trzyosobowych grupach. W każdym z nich przypisane są trzy role, które tworzą małą debatę.
Jeden z uczniów musi opowiadać się za jakąś sprawą, inny musi być przeciw, a trzeci zrobi notatki i zdecyduje, kto jest zwycięzcą debaty..
Po zakończeniu dyskusji uczniowie powinni podzielić się wynikami dyskusji z resztą klasy..
Jak widać, uczenie się oparte na współpracy jest jednym z najbardziej przydatnych narzędzi w arsenale nauczycieli i wychowawców. W tej części artykułu zobaczymy kilka sposobów promowania tego stylu uczenia się w klasie.
Aby powstało wspólne uczenie się, konieczne jest ustalenie celów grupowych i podzielenie pracy niezbędnej do ich osiągnięcia między uczniów.
Z nielicznymi wyjątkami lepiej jest podzielić uczniów na 4 lub 5-osobowe grupy. Mniejsze grupy mogą być zbyt ograniczone, w tym sensie, że nie zawsze pojawią się różne opinie; a większe grupy mogą być zbyt chaotyczne, aby przynosić dobre wyniki.
Jedną z najważniejszych zmiennych podczas tworzenia uczenia się opartego na współpracy jest bezpieczna i skuteczna komunikacja.
Aby to osiągnąć, uczniowie muszą czuć się komfortowo, wyrażając swoje pomysły i opinie. Może to również poprawić relacje w klasie, a także zwiększyć poczucie własnej wartości każdego z uczniów..
Dobrym pomysłem na sprawdzenie, czy zadanie uczenia się opartego na współpracy zakończyło się sukcesem, jest zmierzenie wiedzy na temat, który ma zostać omówiony przed i po jego wystąpieniu.
Aby to zrobić, wykonanie krótkiego testu przed i po zadaniu pozwoli Ci dowiedzieć się, czy uczniowie naprawdę nauczyli się więcej dzięki pracy w grupach.
Eksperci uważają, że praca nad projektami poprzez dyskusję, argumentację i pytania otwarte jest jednym z najlepszych sposobów zachęcania do nauki.
Aby tego typu zadania były dużo bardziej stymulujące, najlepiej jest poruszać debaty związane z bieżącymi problemami, które naprawdę dotyczą uczniów.
W ten sposób uczniowie będą mogli pracować nad własnymi umiejętnościami komunikacyjnymi, jednocześnie ucząc się więcej o otaczającym ich świecie..
Jeszcze bez komentarzy