Plik arachnofobia Jest to choroba psychiczna, która wywołuje irracjonalny strach przed pająkami i innymi podobnymi zwierzętami, takimi jak skorpiony. To słowo pochodzi od greckich słów oznaczających pająka, arachna, i ze strachu, fobos. Jest to zaburzenie mieszczące się w obrębie określonych fobii.
Arachnofobia i skrajny strach przed pająkami mogą być ewolucyjną odpowiedzią na te zwierzęta, ponieważ niektóre gatunki (szczególnie trujące) od dawna są powiązane z chorobami, infekcjami, a nawet śmiercią. Wydaje się jednak, że ma również pewien wyuczony element.
Fobia pająków wywołuje skrajną reakcję wstrętu, która nie jest zgodna z rzeczywistym niebezpieczeństwem sytuacji. Osoby z ciężką arachnofobią mogą odczuwać tak skrajną niechęć do tych zwierząt, że mogą bać się nawet pójść do piwnicy lub garażu, ponieważ w tych miejscach może znajdować się pająk..
W najbardziej ekstremalnych przypadkach arachnofobia może stać się prawdziwą przeszkodą dla jednostki w wykonywaniu codziennych zadań lub normalnym funkcjonowaniu w życiu codziennym. W tym artykule zobaczymy, jakie są główne cechy tego zaburzenia, jego przyczyny i najczęstsze konsekwencje.
Indeks artykułów
Ogólnie rzecz biorąc, osoby z arachnofobią będą czuć się nieswojo w każdym miejscu, w którym sądzą, że mogą występować wszelkiego rodzaju owady. Ten strach stanie się znacznie bardziej wyraźny, gdy pojawią się dowody na obecność pająków, takich jak sieci..
W przypadku, gdy arachnofobia zobaczy pająka lub innego owada, który wywołuje u niego strach, na ogół będzie unikać zbliżania się za wszelką cenę. Ponadto w wielu przypadkach będą cierpieć na atak lęku ze wszystkimi objawami, które się z tym wiążą.
Dlatego niektóre osoby, które cierpią na tę fobię, uciekają, krzyczą, płaczą, stają się agresywne, doświadczają trudności w oddychaniu, pocą się, a nawet mogą zemdleć, gdy znajdują się w pobliżu pająka lub jakiegokolwiek związanego z nim znaku, takiego jak sieć..
W niektórych bardzo skrajnych przypadkach obecność pająka nie jest konieczna, aby wywołać wszystkie objawy związane z lękiem, które już opisaliśmy. Dlatego u osób szczególnie wrażliwych nawet realistyczny obraz lub rysunek jednego z tych owadów może wywołać silny i irracjonalny strach..
Istnieją dwa możliwe wyjaśnienia pojawienia się arachnofobii. Niektórzy eksperci uważają, że zaburzenie to jest nieprzystosowaniem instynktu, który pomógł przetrwać naszym przodkom, podczas gdy inni uważają, że jest to anomalia kulturowa obecna tylko w społeczeństwach zachodnich..
Możliwe ewolucyjne pochodzenie arachnofobii pozostaje niepewne, ale wielu ekspertów broni tej możliwości. Realnym, opartym na nauce wyjaśnieniem rozwoju mózgu jest fakt, że owady powodowały choroby i śmierć w starożytnym świecie, więc strach przed nimi może być wrodzoną reakcją u ludzi..
Podobnie jak w wielu innych obszarach, siła strachu przed pająkami jest bardzo szeroka i tylko te z mocno przesadzonymi objawami byłyby uważane za fobię. Będąc umiarkowanie małymi, pająki nie spełniają standardowej definicji niebezpiecznych zwierząt, więc chociaż mogą wywoływać pewien strach, przerażenie, jakie czują do nich arachnofobicy, nie może być uzasadnione.
Jednak niektóre badania pokazują, że ludzie rozwinęli wrodzoną zdolność wykrywania pająków i innych trujących owadów w naszym środowisku, co może wzmocnić hipotezę ewolucyjną.
Nie wszyscy eksperci zgadzają się z ewolucyjnym rozwojem strachu przed pająkami. Alternatywna opinia jest taka, że zagrożenie ze strony tych zwierząt nie jest bardzo duże i dlatego nie mogło mieć bezpośredniego wpływu na naszą ewolucję jako gatunku..
Dla ludzi, którzy bronią tej teorii, strach przed pająkami byłby zatem problemem społecznym. Na dowód tej hipotezy naukowcy wskazują, że w niektórych kulturach, np. Wśród plemion Papui - Nowej Gwinei, źródłem pożywienia są stawonogi..
Istnieje wiele sposobów na zmniejszenie wpływu objawów arachnofobii. Zatem, w zależności od preferencji każdego terapeuty, nacisk można położyć na techniki poznawcze, behawioralne lub te pochodzące z innych prądów psychologicznych, takich jak terapia akceptacji i zaangażowania lub psychoanaliza..
Jednakże, ponieważ jest to stosunkowo prosty problem do rozwiązania, w większości przypadków interwencje są oparte na tak zwanej „terapii ekspozycyjnej”. Procedura pomaga stopniowo radzić sobie ze strachem, aż do momentu, gdy przestanie on przeszkadzać w codziennym życiu..
W przypadku terapii ekspozycyjnej z arachnofobią terapeuta może stopniowo pomagać osobie stawić czoła strachowi za pomocą wyobraźni, z coraz bardziej realistycznymi obrazami, a nawet używając prawdziwych pająków w kontrolowanych sytuacjach.
Ideą tej formy terapii jest to, że jednostka zwiększa trudność swojej ekspozycji tylko wtedy, gdy zdążyła się uspokoić na poprzednim etapie, w taki sposób, że nigdy nie pokonują jej emocje strachu lub niepokoju.
Arachnofobia należy do grupy zaburzeń określanych jako fobie specyficzne. Cechują się one tym, że wpływają na osobę tylko wtedy, gdy znajdują się w obecności obiektu ich strachu, więc na początku nie muszą wpływać na ich dzień po dniu ani ogólny nastrój.
Jednak w bardzo skrajnych przypadkach arachnofobia może stać się chorobą bardzo ograniczającą. Może się to zdarzyć, na przykład, jeśli dana osoba obawia się napotkania pająków w różnych sytuacjach, co może doprowadzić do odizolowania się lub powstrzymania się od zbliżania się do miejsc, w których wydaje się, że istnieje minimalna możliwość konfrontacji z jednym z tych zwierząt..
Jeszcze bez komentarzy