Plik sztuka dwuwymiarowa To taki, który ma tylko dwa wymiary (długość i szerokość) i jest reprezentowany przez obrazy, rysunki, fotografie lub telewizję i kino. Jego obrazy nie mają fizycznej głębi; dlatego nazywane są również obrazami płaskimi. Ponadto są one przedstawiane lub wyświetlane na średniej lub płaskiej powierzchni.
Sztuki plastyczne są podzielone na dwie duże grupy: dwuwymiarowe sztuki plastyczne i trójwymiarowe. Jedną z najbardziej reprezentatywnych cech sztuki dwuwymiarowej jest płaski charakter jej obrazów; ale to nie znaczy, że artysta nie oddaje głębi dzieła poprzez perspektywę.
Analiza tego typu sztuki polega na badaniu pięciu podstawowych aspektów: przestrzeni roboczej, rysunku i linii, równowagi i ruchu, faktury, wykonania, koloru, światła i kontrastu..
Jeśli chodzi o różne techniki, w plastiku tworzy się dwuwymiarowe obrazy i rysunki z różnymi pigmentami, takimi jak oleje, akryle, akwarele, tempera, tusz, węgiel i ołówki. Dlatego dwuwymiarowe dzieła sztuki różnią się pod względem właściwości w zależności od używanego fizycznego nośnika..
Indeks artykułów
Sztuka dwuwymiarowa jest tak stara jak sam człowiek, ponieważ jej pierwsze przejawy - około 64 tysiące lat temu - miały miejsce w malarstwie jaskiniowym. Poprzez rysunki namalowane na skałach w jaskiniach i ryciny jaskiniowiec przedstawiał swój sposób życia i codzienne życie.
Jednak współczesne malowanie dwuwymiarowe jest stosunkowo nowe. Dopiero w średniowieczu nastąpiły istotne zmiany w kompozycji i perspektywie. Przed XIV wiekiem było bardzo niewiele lub być może żadnych udanych prób realistycznego przedstawienia trójwymiarowego świata..
Poprzednia sztuka - egipska, fenicka, grecka - przynajmniej w dziedzinie plastycznej nie pracowała nad perspektywą w swoich pracach. Przede wszystkim dlatego, że było to późniejsze odkrycie; po drugie, ponieważ w sztuce tamtych okresów trójwymiarowość była reprezentowana tylko przez rzeźbę.
Ogólnie rzecz biorąc, artyści z okresu bizantyjskiego, średniowiecza i gotyku zaczęli badać inne sposoby przedstawiania życia i rzeczywistości..
Był to bardzo bogaty i piękny styl artystyczny pod względem wyrazistości i kolorystyki. Jednak przedstawiane przez nich obrazy były całkowicie płaskie: brakowało im iluzji przestrzeni i głębi..
Sztuka musiała rozwiązać problem dwuwymiarowości mediów stosowanych do tej pory w malarstwie. Od tego momentu artyści zaczęli martwić się przedstawieniem świata takim, jaki jest naprawdę; to znaczy trójwymiarowe.
W ten sposób odkryli system iluzji, który reprezentuje rzeczywistość taką, jaka jest. W ten sposób powstało wrażenie przestrzeni, ruchu i głębi. Pierwszymi mistrzami, którzy go wypróbowali, byli Włosi Giotto (około 1267-1337) i Duccio (1255-1260 i 1318-1319).
Obaj zaczęli zgłębiać ideę objętości i głębi w swoich pracach i byli pionierami we wczesnej technice perspektywy. Użyli cieniowania, aby stworzyć iluzję głębi, ale wciąż byli daleko od osiągnięcia efektu perspektywy, którą znamy w sztuce..
Pierwszym artystą, który zastosował perspektywę liniową w znanym dziele, był florencki architekt Fillipo Brunelleshi (1377-1446). Dzieło zostało namalowane w 1415 r. I przedstawia baptysterium we Florencji od strony głównych drzwi niedokończonej katedry.
Technika perspektywy liniowej rzutowała w tej pracy złudzenie głębi na dwuwymiarowej płaszczyźnie poprzez wykorzystanie „znikających punktów”, w których wszystkie linie zbiegały się na poziomie oczu na horyzoncie..
Z tego obrazu system perspektywy liniowej został natychmiast skopiowany i ulepszony przez innych włoskich artystów..
- Jak sama nazwa wskazuje, ma tylko dwa wymiary: wysokość i szerokość. Nie ma głębi.
- Dwuwymiarowe techniki artystyczne są stosowane tylko w płaskich przestrzeniach lub mediach. Na przykład fotografia, obraz na płótnie lub drewnie, ściana, kartka papieru lub obraz w telewizji..
- Dwuwymiarowe prace plastyczne można ocenić tylko od frontu. Oznacza to, że relacja tego typu prac z odbiorcą ma wyjątkowy charakter. W przeciwnym razie pracy nie można zobaczyć ani docenić; dlatego jest to perspektywa, którą trzeba mieć.
- W tego typu pracach objętość nie jest rzeczywista, ale raczej symulowana lub reprezentowana przez perspektywę, światło i cień obiektów. Daje to wrażenie, że obiekty mają prawdziwą objętość..
- Jest to najpowszechniejsza forma reprezentacji graficznej, jaka istnieje.
To niektórzy artyści, którzy w różnym czasie wprowadzali zmiany w sposobie przedstawiania sztuki dwuwymiarowej.
Nazywał się Tommaso di ser Giovanni di Mone Cassai. Był średniowiecznym malarzem florenckim, a jego twórczość odegrała decydującą rolę w historii malarstwa.
Uważany jest za pierwszego artystę, który zastosował do swoich obrazów prawa perspektywy naukowej, które wcześniej opracował Brunelleschi. Jego mistrzostwo nad regułami perspektywy było całkowite.
Jego pierwszym najważniejszym dziełem było Tryptyk Saint Juvenal, w którym docenia się jego mistrzostwo perspektywy, aby stworzyć efekt głębi.
Uważany jest za najsłynniejszego niemieckiego artystę renesansu. Jego obszerna praca obejmuje obrazy, rysunki, ryciny i różne pisma o sztuce..
Jednym z reprezentatywnych dzieł dwuwymiarowej sztuki Dürera jest Melancholia, grawer na miedzianej blaszce wykonany przez artystę w 1514 roku.
Jednym z najsłynniejszych dzieł tego florenckiego artysty, malarza, naukowca, pisarza i rzeźbiarza okresu renesansu jest Mona Lisa lub Mona Lisa.
Ten obraz to portret kobiety z zagadkowym uśmiechem, który był przedmiotem wszelkiego rodzaju analiz i literatury..
Pod koniec XIX wieku ten francuski malarz zaczął kwestionować zasady i struktury malarstwa, sprawiając, że jego prace stały się niemal abstrakcyjne..
Zmieniły się zastosowane techniki i środki, pokrywając płótna grubymi warstwami farby nakładanej wielokrotnie szpachelką, a nie pędzlem..
Jednocześnie upraszczał naturalne formy, wykorzystując istotne elementy geometryczne. Tutaj zaczął się koniec akademickiego komponowania według ustalonych do tej pory reguł perspektywy.
Jednym z jego reprezentatywnych obrazów z tego okresu całkowitej rewizji jego twórczości jest Góra Sainte-Victoire (1905).
Hiszpański malarz i rzeźbiarz, uważany za ojca kubizmu i jedną z ikon sztuki XX wieku. W jego pracy Panie z Awinionu (1907) Picasso portretuje grupę nagich kobiet; przełamuje również pleśń i nie uwzględnia głębokości ani luk.
Amerykański fotograf znany z fotografowania parków Yosemite i Yellowstone oraz bycia wielkim orędownikiem ochrony przyrody.
W pracy widać jego dwuwymiarową i rewolucyjną pracę na polu fotografii Tetons i Snake River (1942).
Jeszcze bez komentarzy