Plik bitwa pod Aricą była to konfrontacja wojenna w ramach wojny na Pacyfiku, konfliktu zbrojnego, który postawił Chile przeciwko koalicji utworzonej przez Peru i Boliwię. Ta bitwa, znana również jako atak i zdobycie nosa Ariki, miała miejsce 7 czerwca 1880 roku i była najważniejszą z kampanii Tacna i Arica..
Wojna między Chile a Peru-Boliwią rozpoczęła się w 1879 roku. Wydarzeniem, które wywołało konflikt, był spór o ziemie bogate w saletrę i podatek, który Boliwia próbowała nałożyć na chilijską firmę odpowiedzialną za ich eksploatację..
Chile rozpoczęło działania wojenne od inwazji na Antofagastę, na co odpowiedzieli Boliwijczycy. Peru, które podpisało tajne porozumienie o wzajemnej obronie z Boliwią, przystąpiło do wojny zgodnie z traktatem.
Po kilku tygodniach kampanii morskiej, w której Chile pokonało swoich wrogów, rozpoczęła się kampania lądowa. Chilijczycy, nawet po kilku ważnych porażkach, takich jak bitwa pod Tarapacá, zrobili szybki postęp. Arica, ze względu na swoje strategiczne położenie, stała się jednym z jej celów do wygrania konfliktu.
Indeks artykułów
Nazywana także wojną saletry, wojna na Pacyfiku postawiła Chile przeciwko sojuszowi utworzonemu przez Peru i Boliwię. Konflikt rozpoczął się w 1879 r., A zakończył w 1883 r. Zwycięstwem Chile.
Historycy zwracają uwagę, że od czasów rządów hiszpańskich między tymi krajami istniały napięcia historyczne spowodowane niejasnością granic kolonialnych. Jednak powodem, który doprowadził do konfrontacji zbrojnej, był spór o eksploatację ziemi bogatej w saletrę w Antofagasta..
Chociaż terytorium to należało do Boliwii, zgodnie z wcześniejszymi umowami była to firma chilijska odpowiedzialna za ich eksploatację. W 1878 r. Boliwia nałożyła na tę spółkę podatek, co wywołało reakcję rządu chilijskiego, który poprosił o poddanie sprawy bezstronnemu arbitrażowi..
Boliwijczycy nie przyjęli tej propozycji i przystąpili do przejęcia majątku chilijskiej firmy. W dniu, w którym miało zostać wykonane embargo, chilijska armia najechała na Antofagastę, a później zbliżyła się do równoleżnika 23ºS.,
Peru, wypełniając tajne porozumienie podpisane z Boliwią, zmobilizowało swoje wojska, choć wysłało też negocjatora do Santiago, aby spróbować powstrzymać konflikt. W obliczu niepowodzenia tej próby wojna była nieunikniona.
Po formalnym wypowiedzeniu wojny pierwszy etap rozegrał się na morzu. Tak zwana kampania na Pacyfiku zmierzyła się tylko z Chilijczykami i Peruwiańczykami, ponieważ Boliwia nie miała własnej floty.
Chile chciało kontrolować porty swoich rywali, uniemożliwiając im przemieszczanie wojsk i otrzymywanie broni. Przez około sześć miesięcy oba kraje walczyły ze sobą na Pacyfiku, aż 8 października 1879 roku Chile zdobyło ostatni peruwiański czołg. Po tym Chilijczycy mogli rozpocząć kampanię lądową.
Po osiągnięciu dominacji morskiej Chile postawiło sobie za cel podbój regionu Tarapacá, niezbędny do zbliżenia się w kierunku Limy..
Pomimo oporu Peruwiańczyków i Boliwijczyków, którzy pokonali swoich wrogów w bitwie pod Tarapacá, Chile przejęło kontrolę nad tym obszarem. Peruwiańczycy szybko opuścili ten obszar, kierując się do Ariki.
Po bitwie pod Dolores rząd chilijski rozważał wylądowanie swoich wojsk w okolicach Limy, skracając tym samym konflikt. Jednak zwyciężyła frakcja, która wolała bardziej kompletną inwazję, co zdaniem jej zwolenników zapewniłoby trwalszy pokój..
Z tego powodu ostatecznie zgodzili się na rozpoczęcie chwytania Tacny i Ariki, naturalnego ujścia Boliwii do morza. 26 lutego 1880 roku w pobliżu Tacny wylądowało 11 000 chilijskich żołnierzy. Ponadto Chile wysłało kolejną wyprawę wojskową do Mollendo, aby zniszczyć miejski port.
22 marca miała miejsce bitwa o Los Angeles, w której chilijska armia pokonała Peruwiańczyków. Ze strategicznego punktu widzenia oznaczało to odcięcie komunikacji między Tacną i Arequipą, izolowanie regionu, który chcieli podbić..
26 maja Chilijczycy zajęli Tacnę po pokonaniu wojsk alianckich. W ten sposób droga do Ariki była wolna.
Jak wcześniej wspomniano, przyczyną wojny było opanowanie bogatej w azotany strefy Antofagasty. Roszczenie Boliwii o nałożenie podatku na chilijską firmę, która eksploatowała złoża, naruszyło, według Chile, traktat graniczny z 1874 r. Podpisany przez oba kraje.
Osiągnąwszy kontrolę morską i podbiwszy Tarapacá, Chile postawiło sobie za cel inwazję na region Tacna i Arica. Ta druga miejscowość znajdowała się w strategicznej lokalizacji, aby kontynuować później w kierunku Limy.
Port Arica był również doskonały do zaopatrywania wojsk chilijskich i znajdował się blisko terytorium Chile i złóż saletry..
Chilijczycy, którzy już podbili Tacna i Tarapacá, potrzebowali bezpiecznego portu, aby otrzymywać materiały wojenne i żywność. Najbardziej odpowiedni był Arica, który pozwalał zapewnić zaopatrzenie kampanii w Limie, a jednocześnie służył wzmocnieniu jej obecności w tej części Peru..
Armia Południa była w Arica, ale w kwietniu wyruszyła do Tacna, kiedy dowiedziała się o chilijskich planach podboju tego miasta. Camilo Carrillo pozostał na czele zredukowanego garnizonu Arica, ale choroba spowodowała, że zastąpił go Francisco Bolognesi.
Według niektórych ekspertów, Bolognesi myślał, że otrzyma posiłki z Arequipy. Jednak przywódcy wojskowi tego miasta twierdzili później, że wydali rozkaz opuszczenia Ariki i udania się na północ. Ten rzekomy porządek nigdy nie dotarł do celu, a Arica znalazła się bez wsparcia swojej armii.
Chilijczycy mieli 4 tysiące żołnierzy, wspieranych przez cztery łodzie zdolne do zbombardowania miasta. Ze swojej strony Peruwiańczycy mieli tylko 2100 ludzi i załogę opancerzonego Manco Capac.
Pod koniec maja Chilijczycy udali się do Ariki. Tam Bolognesi nakazał umieścić miny w okolicy.
Potyczka między chilijskim patrolem a peruwiańskimi strzelcami zakończyła się schwytaniem peruwiańskiego inżyniera Teodoro Elmore'a, odpowiedzialnego za stawianie min obronnych. Najwyraźniej przekazał Chilijczykom informacje o lokalizacji pułapek..
2 czerwca Chilijczycy otrzymali posiłki koleją. To pozwoliło im zająć Chacalluta i dolinę Azapa. Dwa dni później wojska chilijskie przygotowały artylerię, zwłaszcza na wzgórzach położonych na wschód od Morro de Arica.
5 czerwca Chile próbowało przekonać peruwiańskich obrońców do poddania się. Chilijczyk Juan José de la Cruz i Bolognesi prowadzili dialog, który zapisał się w historii Peru:
-Z wyjątkiem: Sir, naczelny generał armii chilijskiej, pragnąc uniknąć bezużytecznego rozlewu krwi, po pokonaniu większości armii alianckiej w Tacna, wysyła mnie z prośbą o poddanie tego placu, którego zasoby w postaci ludzi, zaopatrzenia i amunicję, którą znamy.
-Bolognesi: mam święte obowiązki do spełnienia i wypełnię je do czasu spalenia ostatniego wkładu.
-Wyjątek: wtedy moja misja jest zakończona.
Po tej rozmowie Chilijczycy zaczęli ostrzeliwać peruwiańskie umocnienia. Atak trwał dwie godziny, bez znaczących rezultatów..
Armia chilijska ponownie zbombardowała miasto 6 czerwca, tym razem z pomocą drużyny narodowej. Po południu zwolnili inżyniera Elmore'a, aby mógł przynieść do Bolognesi nową ofertę kapitulacji. Peruwiański wódz nie zgodził się i Elmore wrócił z odpowiedzią do chilijskiego obozu..
Ostateczny atak miał miejsce wczesnym rankiem 7 czerwca 1880 roku. O 5:30 rano wojska chilijskie zaatakowały fort Cytadelę Arica. Żołnierze zaatakowali swój cel z trzech różnych kierunków, zdobywając go w mgnieniu oka. To samo stało się z Fortem Wschodu.
Ocalali żołnierze peruwiańscy dołączyli do garnizonu Morro de Arica. Zdaniem ekspertów w tym momencie wydarzyło się coś, co zmieniło sporządzone przez Chilijczyków plany podboju tych terenów. Ktoś krzyknął: „No dalej, chłopcy!”. Chilijczycy odłożyli na bok otrzymane instrukcje i przystąpili do ataku..
Chilijskim żołnierzom udało się dotrzeć do Morro de Arica i podnieść flagę. Biorąc to pod uwagę, kapitan peruwiańskiego statku Manco Capac zatopił swój statek, aby nie wpadł w ręce wroga..
Większość oficerów broniących się zginęła podczas walk, w tym Bolognesi i Ugarte. Według legendy pułkownik Bolognesi wolał rzucić się do morza, aby Chilijczycy go nie złapali..
Tym zwycięstwem Chile przejęło miasto. Traktaty z 1883 i 1929 r. Zalegalizowały tę sytuację.
Nieporządek wywołany po zabiciu El Morro doprowadził chilijskich żołnierzy do wielokrotnych nadużyć. W ten sposób peruwiańscy więźniowie zostali rozstrzelani pod bramą szpitala polowego. Można to było powstrzymać tylko wtedy, gdy chilijscy oficerowie przybyli do miasta i zdołali zaprowadzić porządek..
Pomimo porażki Peru co roku obchodzi rocznicę bitwy. Wielu poległych jest uważanych za bohaterów w kraju ze względu na ich odwagę.
Francisco Bolognesi urodził się w Limie w 1816 r. W 1853 r. Wstąpił do wojska, stając na czele pułku kawalerii..
Przez wiele lat jego kariera była związana z karierą kilkakrotnie marszałka Ramóna Castilli, prezydenta Peru. To właśnie ten prezydent mianował najpierw wojskowego generalnego komisarza armii, a później adiutanta rządu..
Bolognesi, wówczas pułkownik, podróżował do Europy w 1860 i 1864 roku, aby kupić broń. Miało to zostać wykorzystane sześć lat później podczas walki w Callao między Peru a hiszpańską drużyną Pacyfiku. Wkrótce przeszedł na emeryturę.
Jednak wojsko zażądało powrotu do czynnej służby, gdy wybuchła wojna z Chile. Został wysłany na południe jako dowódca trzeciej dywizji. Brał udział w bitwach pod San Francisco i Tarapacá.
Musiał zająć się obroną Ariki, mając mniej sił niż chilijscy napastnicy. Pomimo propozycji kapitulacji stał niewzruszony i próbował bronić miasta, ginąc w walce..
Alfonso Ugarte y Vernal przyszedł na świat w Iquique 13 lipca 1847 roku. Chociaż był oddany biznesowi, kiedy rozpoczęła się wojna na Pacyfiku, postanowił zorganizować własny batalion do walki z Chilijczykami. W ten sposób zwerbował robotników i rzemieślników ze swojego miasta, aby utworzyć kolumnę złożoną z 426 żołnierzy i 36 oficerów.
Podczas bitwy pod Aricą Ugarte był odpowiedzialny za obronę Morro. Widząc przegraną bitwę, wolał rzucić się z góry, niosąc peruwiańską flagę, aby nie wpadła w chilijskie ręce..
Miał więc zaledwie 15 lat, kiedy rozegrała się bitwa między armią chilijską i peruwiańską..
Maldonado zgłosił się jako ochotnik na początku wojny. W Arica była częścią garnizonu Fortu Ciudadela. Kiedy było nieuniknione, że jego pozycja zostanie zajęta, młody człowiek wysadził magazyn, umierając w eksplozji wraz z Chilijczykami, którzy go otaczali..
Urodzony w Limie w 1836 roku, Moore był kapitanem fregaty Independencia podczas kampanii morskiej wojny na Pacyfiku. Ścigając chilijski statek podczas bitwy pod Iquique, jego statek osiadł na mieliźnie po zderzeniu z podwodną skałą, a następnie zatonął. Następnie on i jego załoga zostali przydzieleni do Ariki..
Według biografów, Moore nie wyzdrowiał po utracie statku i wydawał się szukać śmierci w akcji. Był jednym z żołnierzy, którzy poparli Bolognesi w decyzji o niepoddawaniu się i zadbali o obronę Morro.
W bitwie pod Aricą zginęło od 700 do 900 Peruwiańczyków i około 474 Chilijczyków. Po zwycięstwie Chile zaanektowało Arikę. Traktaty z 1883 i 1929 roku potwierdziły tę sytuację, ostatecznie przekazując terytorium Chile w ręce chilijskie..
Po kampanii Tacna i Arica armie Peru i Boliwii praktycznie zniknęły. To sprawiło, że Peru musiało utworzyć nową, aby kontynuować walkę. Z kolei Boliwia zrezygnowała z konfliktu, choć nadal wspierała swoich sojuszników bronią i pieniędzmi..
Chile rozpoczęło tzw. Kampanię Lima, której kulminacją było podbicie stolicy Peru siedem miesięcy później, choć wojna trwała jeszcze kilka lat..
Władze chilijskie uważały, że zwycięstwo w Tacna i Arica oznaczałoby koniec wojny. Rząd chilijski uważał, że jego rywale będą musieli pogodzić się z utratą Tarapacá i Antofagasty lub przynajmniej oczekiwali, że Boliwia zrezygnuje z sojuszu z Peru..
Jednak w Chile istniał sektor, który zobowiązał się do zajęcia Limy jako jedynego sposobu na osiągnięcie trwałego pokoju.
Zwolennicy kończącej się wówczas wojny opracowali plan przekonania Peruwiańczyków, że opór jest daremny. Polegało to na wysłaniu wyprawy na północ Peru i pokazaniu armii peruwiańskiej, że nie jest w stanie zapobiec dalszym postępom..
4 września pod dowództwem kapitana Patricio Lyncha 2200 chilijskich żołnierzy wyruszyło do północnego Peru. Jego celem było narzucenie kontyngentów wojennych miastom tego obszaru, a także właścicielom ziemskim.
Rząd Peru oświadczył, że każdy, kto zapłaci Lynchowi, będzie sądzony za zdradę. Właściciele ziemscy z północy musieli stawić czoła zniszczeniu ich majątku przez Chilijczyków lub zostać uznani za zdrajców, a także stracić swoje dobra.
Pierwsza konferencja pokojowa, która miała zakończyć konflikt, odbyła się na amerykańskim statku zakotwiczonym w pobliżu Arica. Był 22 października 1880 r., A trzy kraje konfliktu brały udział w konflikcie za pośrednictwem Stanów Zjednoczonych..
Chile, mając oczywistą przewagę w wojnie, zażądało pozostania z prowincjami Antofagasta i Tarapacá. Ponadto poprosił o rekompensatę ekonomiczną w wysokości 20 milionów złotych pesos, demilitaryzację Ariki i zwrot Rímac oraz majątek przejęty od chilijskich obywateli..
Peru i Boliwia odrzuciły wszelkie rodzaje cesji terytorialnej, co jest powodem, dla którego rozmowy bardzo szybko się nie powiodły. Po tym i po ogólnokrajowej debacie rząd chilijski zdecydował się kontynuować wojnę i zająć Limę.
Kampania w Limie trwała siedem miesięcy i zakończyła się zdobyciem stolicy przez chilijskie wojska. Mimo to wojna trwała do 1883 roku, kończąc się zwycięstwem Chile..
Jeszcze bez komentarzy