Plik Bitwa Boyaca Była to konfrontacja zbrojna, która miała miejsce 7 sierpnia 1819 roku podczas wojny o niepodległość w Kolumbii. Pretendentami były z jednej strony rojalistyczna armia rządu kolonialnego, z drugiej zaś wojska niepodległościowe dowodzone przez Simóna Bolívara i Francisco de Paula Santandera..
Ta bitwa była udanym zwieńczeniem kampanii wyzwolenia Nowej Granady, którą promował Simón Bolívar. Jego cel został już wyrażony na Kongresie Angostury, kiedy Liberator sformułował utworzenie Republiki Kolumbii niezależnej od rządów hiszpańskich..
Po 77 dniach kampanii wojska dwóch wrogów spotkały się przy moście Boyacá. Siły były bardzo wyrównane pod względem liczebności, ale generał Francisco de Paula Santander opracował strategię, która pozwoliła patriotom wykorzystać przewagę utrzymywaną przez resztę bitwy..
Ostateczny triumf odnieśli żołnierze Bolívara, co było decydującym ciosem w czasie wojny. Od tego momentu niezależniści kontynuowali swój awans, aż do momentu, gdy 10 sierpnia 1819 roku zdołali wejść do Santafé de Bogotá..
Indeks artykułów
Bitwa pod Boyacá była jednym z najważniejszych wydarzeń w kampanii zaprojektowanej przez Simóna Bolívara w poszukiwaniu ostatecznego celu: wyzwolenia Nueva Granada i przekształcenia jej w niezależną republikę..
W ten sposób główną przyczyną tej wojennej konfrontacji była próba stworzenia nowego kraju, który obejmowałby, oprócz wspomnianego Nueva Granada, terytoria Kapitana Generalnego Wenezueli i Królewskiego Dworu Quito, wszystko w rękach hiszpańskich. ..
Po 77 dniach kampanii wyzwoleńcza armia i rojalista starły się na polu Boyacá. Bolívar, po przełożeniu wojny w Wenezueli z powodu nadejścia pory deszczowej, obrał kurs na równiny Casanare. Tam dołączył swoje wojska do dywizji dowodzonych przez Santandera, aby zaatakować starą prowincję Tunja.
Simón Bolívar przedstawił swój ostateczny cel na kongresie w Angosturze. Tam sformułował utworzenie Republiki Kolumbii, która później zostanie nazwana Gran Colombia..
Aby to osiągnąć, Bolívar uważał, że konieczne jest pokonanie Hiszpanów we wszystkich krajach Ameryki Łacińskiej. Dla niego był to jedyny sposób, aby zniweczyć ich wpływy i nie próbować odzyskać terytoriów. W ten sposób sam Bolívar poprowadził armię do podróży po kontynencie, zbierając siły, by pokonać rojalistów..
Nieco później, 23 maja 1819 roku, Simón Bolívar wyjaśnił w Aldea de Setenta swój plan kampanii wyzwoleńczej Nowej Granady przed audytorium złożonym z szefów Armii Wyzwolenia..
Hiszpanie uważali, że inwazja patriotów rozpocznie się w dolinie Tenza, ale Bolívar wolał spotkać się z wojskami Santander i podjąć podbój prowincji Tunja.
Gdy Hiszpanie dowiedzieli się o planie Bolívara, zaczęli przygotowywać się do próby powstrzymania go. Jego pierwszym krokiem było zebranie potężnej armii w Bogocie w celu obrony Wicekrólestwa..
Ruch wymyślony przez Hiszpanów polegał na wysłaniu do stolicy wojsk dowodzonych przez José Maríę Barreiro. Tam musiał stanąć pod rozkazami wicekróla i stworzyć jedną armię, która byłaby w stanie pokonać niezależnych.
Do dowódców armii patriotów dotarły jednak wieści o hiszpańskiej taktyce. Aby to zneutralizować, postanowili przechwycić rojalistów, zanim dotrą do stolicy..
Miejscem obliczonym na przechwycenie rojalistów był punkt w pobliżu rzeki Teatinos, zwanej także Boyacá. Tam, na pobliskiej esplanadzie, spotkały się obie armie i stoczyły bitwę.
Chociaż w bitwie wyróżniały się inne nazwiska, historiografia skupiła się na trzech głównych bohaterach. Z jednej strony Simón Bolívar i Francisco de Paula Santander, którzy przewodzili patriotycznym armiom. Z drugiej strony brygadier José María Barreiro, dowódca wojsk rojalistów.
Simón Bolívar urodził się 24 lipca 1783 roku w Caracas. Jego rodzina należała do arystokracji Caracas, więc chłopiec otrzymał bardzo niezwykłe wykształcenie. Aby zakończyć szkolenie, w 1799 r. Przeniósł się do Hiszpanii. Już w 1805 roku na Monte Sacro młody Bolívar wyraził chęć walki o wolność swojego kraju.
Po powrocie do Wenezueli Bolívar zaangażował się w walkę o niepodległość Nowej Granady. Jego projekt poszedł jednak dalej i zaczął mówić o utworzeniu Republiki Gran Kolumbii.
W 1823 r. Bolívar przemaszerował do Peru, aby zorganizować Zjednoczoną Armię Wyzwolenia. Na czele tych wojsk pokonał Hiszpanów w Junín i Ayacucho (1824). Przez następne dwa lata bohater niepodległości przebywał w Limie, gdzie założył Federację Andów. Miało to zjednoczyć Wielką Kolumbię, Peru i Boliwię.
Kiedy wrócił do Bogoty, Bolívar napotkał silny ruch nacjonalistyczny w Caracas i Quito, wbrew jego projektowi stworzenia jednego kraju. Z tego powodu zrezygnował z władzy w 1830 r., Przenosząc się na emeryturę do Santa Marta. W tym samym mieście zmarł 17 grudnia 1830 roku..
Francisco de Paula Santander przybył na świat do Cúcuta 2 kwietnia 1792 r. Po ukończeniu studiów prawniczych w 1810 r. Wybuchła wojna o niepodległość i zdecydował się wstąpić w szeregi niepodległościowe..
W 1813 roku zaczął walczyć u boku Simóna Bolivy, odgrywając fundamentalną rolę w decydującej bitwie pod Boyacá w 1819 roku..
Dwa lata później Santander został wiceprezesem Gran Colombia. Kiedy Bolívar, który był prezydentem, wyjechał do Peru, aby walczyć o swoją niepodległość, musiał objąć urząd. W tym okresie Santander ogłosił konstytucję Cúcuty, poświęcając następne pięć lat na zorganizowanie nowego państwa..
Z różnych powodów Santander pokłócił się z Bolívarem w 1826 roku. Doprowadziło to do oskarżenia go o zamach, który miał zakończyć życie Liberatora w 1828 roku. Został skazany na śmierć, ale jego wyrok został zmieniony i udał się na wygnanie. Europa.
W 1832 roku Santander został wybrany na prezydenta Kolumbii, dla której porzucił wygnanie. Jego mandat trwał do 1837 r., Po czym objął mandat senatora..
Francisco de Paula Santander zmarł 6 maja 1840 roku jako ofiara dziwnej choroby.
José María Barreiro urodził się 20 sierpnia 1793 roku w hiszpańskim mieście Kadyks. Przed przybyciem do Ameryki brał udział w wojnie przeciwko inwazji napoleońskiej w 1808 roku, będąc wzięty do niewoli. Został zwolniony dopiero dwa lata później.
W 1815 r. Wziął udział w wyprawie Pabla Morillo. Miało to na celu pacyfikację Wenezueli i Nowej Granady. Barreiro otrzymał dowództwo oddziału milicjantów, którego musiał sam wyszkolić.
Hiszpański żołnierz stawił czoła wojskom Bolívara na moście Boyacá 7 sierpnia 1819 r. Klęska rojalistów otworzyła drogę do niepodległości Nowej Granady..
Barreiro został schwytany przez niezależnych tego samego dnia, a 11 października został rozstrzelany w Bogocie.
Na około miesiąc przed konfrontacją w Boyacá Hiszpanie i patrioci walczyli w bitwie pod Pantano de Vargas. Rezultatem było zdecydowane zwycięstwo buntowników, które posłużyło do podniesienia ich morale w celu uzyskania niepodległości..
Rojaliści pod dowództwem Barreiro kontynuowali podróż do Bogoty. Jego celem było spotkanie się tam z wojskami wicekróla i wzmocnienie obrony stolicy..
Jednak ludzie Bolívara dowiedzieli się o realistycznym zamiarze. Z tego powodu Liberator nakazał udać się na most Boyacá, aby przechwycić żołnierzy Barreiro, zanim dotrą do Bogoty..
Po dotarciu do mostu Boyacá armia wyzwoleńcza liczyła 2850 żołnierzy. Na czele wojsk stanął Simón Bolívar, oddelegowany przez generała Francisco de Paula Santandera i generała José Antonio Anzoátegui.
Skład tych żołnierzy był naprawdę zróżnicowany, choć z niewielkim wyszkoleniem wojskowym poza doświadczeniem zdobytym po wielu dniach walki. Wenezuelczycy, Nowa Grenada i niektórzy obcokrajowcy współistnieli na jego łonie. Wiele z nich było kreolami, chociaż metysami, mulatami zambos, czarnymi i rdzennymi mieszkańcami również wyróżniali się swoją liczbą..
Po stronie rojalistów armia składała się z 2670 żołnierzy, z czego 2300 należało do korpusu piechoty, 350 do korpusu kawalerii i 20 do korpusu artyleryjskiego..
Zasadniczo ich szkolenie było znacznie lepsze niż ich rywali, ponieważ posiadali wiedzę w zakresie broni i taktyki wojskowej. Dowodził nim pułkownik José María Barreiro, a także pułkownik Sebastián Díaz.
Armia patriotów jako pierwsza przejęła inicjatywę. W ten sposób, za pomocą przypisywanego Santanderowi zaskakującego manewru, zaatakował z awangardą, zmuszając rojalistów do wycofania się w kierunku mostu Boyacá i stanięcia na przeciwległym brzegu rzeki..
W tym momencie pojawiła się reszta dywizji Barreiro, atakująca tyły wroga dowodzone przez Anzoátegui. Ta faza bitwy trwała prawie godzinę, kończąc się ważną dla patriotów przewagą, gdyż rojaliści zostali podzieleni na dwie części, bez możliwości porozumiewania się ze sobą..
Konfrontacja została podzielona na dwa różne fronty: pierwszy, prowadzony przez awangardy wokół mostu, a drugi na pobliskiej równinie..
Zdumienie wojsk rojalistycznych zostało wykorzystane przez Santander do wystrzelenia dwóch swoich batalionów na moście Boyacá. W ten sposób awangarda Armii Wyzwolenia mogła przejść na prawy brzeg rzeki, przejmując most pod swoją kontrolę..
Mimo wszystko Barreiro starał się jak najbardziej bronić swoich pozycji. Aby to zrobić, próbował zreorganizować swoją piechotę na innej wysokości, ale niezależniści zareagowali bardzo szybko i zablokowali mu drogę..
Gdy jego tyły były otoczone ze wszystkich stron, dowódca armii rojalistów nie miał innego wyboru, jak tylko się poddać. To samo uczynił jego oddział awangardy, z którym bitwa została zakończona. Santander został doceniony za swój występ, otrzymując przydomek Bohatera z Boyacá.
Bitwa zakończyła się o 4 po południu, po prawie sześciu godzinach walki. Według historyków liczba ofiar rojalistów sięgnęła 100 zgonów, przy czym odnotowano około 150 rannych. Wśród patriotów konsekwencje były mniejsze: tylko 13 zabitych i 53 rannych.
Barreiro został wzięty do niewoli w tym samym dniu bitwy przez młodego żołnierza, około 12 lat, Pedro Pascasio Martínez. Rojalista żołnierz wraz z 37 innymi oficerami schwytanymi podczas bitwy zostali straceni 11 października na rozkaz Francisco de Paula Santander.
Wiadomość o zwycięstwie armii Bolívara dotarła do Bogoty 9 sierpnia. Wicekról Juan de Sámano, dowiedziawszy się, co się stało, postanowił uciec ze stolicy i przenieść się do Cartagena de Indias. Tam jego autorytet nie został uznany.
Bez żadnego wsparcia i bez nadziei na zmianę kierunku sytuacji Sámano wyruszył w drogę na Jamajkę, stając się po Panamie.
Według wszystkich historyków bitwa pod Boyacá była ostatecznym punktem zwrotnym w walce o niepodległość północnej Ameryki Południowej. Po niej rebelianci z łatwością pokonali rojalistów w Carabobo (Wenezuela), Pichincha (Ekwador) i Junín Ayacucho (Peru).
Hiszpanom udało się stać się silnymi w niektórych prowincjach Wicekrólestwa. Wśród nich wyróżniały się Santa Marta i Pasto, miejsca, w których udało im się przebywać przez kilka lat..
Stolica Wicekrólestwa została zajęta przez niezależnych, otwierając drogę do unii Nowej Granady i Wenezueli, zwanej Republiką Kolumbii. Później do tych krajów dołączyły Ekwador i Panama, tworząc Wielką Kolumbię. To pozwoliło na jakiś czas spełnić się zjednoczone marzenie Bolívara..
Inną konsekwencją bitwy pod Boyacá było wzmocnienie przywództwa wśród szeregów patriotycznych, co będzie miało wielkie konsekwencje w kolejnych latach..
W ten sposób postać Simóna Bolívara została wzmocniona jako przywódca niepodległości, a Santander zyskał na znaczeniu, które pozwoliło mu być najpierw wiceprezydentem, a później prezydentem nowego niepodległego państwa. Oprócz nich wyróżniały się inne nazwiska, które miały uczestniczyć w organizacji nowego państwa..
Oprócz tego bitwa doprowadziła także do pojawienia się wśród dużej części ludności poczucia jedności, opartej na nacjonalizmie i ideale niepodległościowym..
Jeszcze bez komentarzy