Bitwa nad Ebro Była to jedna z najważniejszych konfrontacji, jakie miały miejsce podczas hiszpańskiej wojny domowej. Bitwa miała miejsce w 1938 roku, między lipcem a wrześniem. Jego lokalizacja znajdowała się w dolinie rzeki Ebro, w zachodniej części prowincji Tarragona oraz we wschodniej części prowincji Saragossa..
Od zbrojnego powstania w 1936 r. Przeciwko rządowi republikańskiemu buntownikom udało się powoli, ale systematycznie zdobywać poparcie. Sytuacja w tygodniach poprzedzających bitwę nad Ebro pozostawiła rządowi kilka terytoriów pod jego kontrolą..
Republikańska nadzieja na interwencję krajów europejskich w ich pomocy została całkowicie odrzucona po porozumieniu między Wielką Brytanią i Francją z nazistowskimi Niemcami, które zezwalają na okupację Sudetów. Antyfaszystowscy zagraniczni ochotnicy musieli się wycofać, podczas gdy niemieckie lotnictwo bombardowało republikańskie pozycje.
Choć początkowo Republikanie zdołali awansować na pozycje, ostatecznie zwycięstwo odnieśli buntownicy. W wyniku tego wojna została ostatecznie skazana.
Indeks artykułów
Wojna domowa w Hiszpanii rozpoczęła się w lipcu 1936 r., Kiedy grupa żołnierzy próbowała dokonać zamachu stanu na ustanowiony rząd. W obliczu niepowodzenia zamachu sytuacja szybko doprowadziła do konfliktu, który trwał trzy lata.
Po dwóch latach walk buntownikom (zwanym „obywatelami”) udało się zająć większość terytorium kraju. Pod koniec lipca 1938 r. Republikanie próbowali odwrócić sytuację, rozpoczynając poważną ofensywę na Ebro..
Rok 1938 rozpoczął się dla armii republikańskiej bardzo negatywnymi wiadomościami. Chociaż w styczniu udało mu się podbić Teruel, zaledwie miesiąc później miasto zostało ponownie zdobyte przez obywateli.
Ta bitwa była dużym obciążeniem dla żołnierzy rządowych. Wręcz przeciwnie, obywatele dowodzeni przez Franco ledwo zauważyli ofiary i dwa tygodnie po konfrontacji przypuścili atak na Aragonię..
W tym czasie rebelianci byli bardzo blisko Morza Śródziemnego, co było ważnym celem, ponieważ oznaczało otwarcie nowego szlaku zaopatrzenia..
Z niewielkim oporem obywatele wkroczyli do Aragonii. Niektóre jednostki nawet przeniknęły do Katalonii, wciąż wierne Republice. Yagüe, jeden z najwybitniejszych generałów armii frankistowskiej, okazał niecierpliwość, by podbić tę społeczność, ale otrzymał rozkaz całkowitego zaprzestania.
W tym czasie Franco podjął decyzję, która została szeroko zakwestionowana przez historyków. Zamiast zwracać uwagę na Yagüe i zająć Katalonię, postanowił skupić się na Walencji. Jednak w tym mieście Republikanie byli dobrze wyposażeni, a obywatele nie mogli przebić się przez ich obronę..
Wydawało się, że do kwietnia 1838 roku sytuacja się uspokoiła. Jednak republikanie ponieśli wielkie porażki. Najważniejszym rezultatem tych działań było podzielenie terytorium pozostającego w rękach rządu na dwie części: centrum, z Madrytem jako głównym miastem i Katalonię..
Kolejny cios, tym razem wewnętrzny, nastąpił na początku kwietnia tego roku. Minister obrony Indalecio Prieto zrezygnował ze stanowiska z powodu nieporozumień z polityką oporu narzuconą przez rząd.
Wśród tych, którzy prosili o próbę odwrócenia tej sytuacji, był Juan Negrín, który ogłosił motto „stawiać opór to wygrywać”. Vicente Rojo również podzielał tę opinię i obaj zdołali zaznaczyć linię rządu.
Obaj politycy wierzyli, że wydarzenia międzynarodowe, w których nazistowskie Niemcy zajęły Austrię, ostatecznie sprzyjają Republice, gdy zareagują Wielka Brytania i Francja..
Próbując kupić czas i zwrócić inicjatywę Republice, Vicente Rojo zorganizował ofensywę, która miała być ostateczna dla przebiegu wojny..
Bardziej niż konkretne przyczyny, bitwa nad rzeką Ebro była wynikiem samej inercji konfliktu. Obywatele zbliżali się do Morza Śródziemnego i mieli na celowniku Katalonię, jedno z ośrodków maksymalnego oporu.
Z drugiej strony Republikanie potrzebowali zwycięstwa, aby odwrócić wojnę. Ponadto polegali na interwencji europejskich mocarstw demokratycznych.
Rząd republikański uważnie obserwował wydarzenia rozgrywające się za granicą. Niebezpieczeństwo nazistowskich Niemiec i faszystowskich Włoch, sojuszników Franco, stawało się coraz bardziej jasne i wierzyli, że reakcja sił demokratycznych pomoże im w walce..
Z tego powodu wykazanie się siłą przed wrogiem i kupienie czasu w oczekiwaniu na międzynarodową pomoc stało się jedną z nielicznych opcji pozostawionych Republikanom..
W czerwcu 1938 r. Rebeliantom udało się zająć Vinaroz w Castellón. Oznaczało to, że terytorium kontrolowane przez prawowity rząd zostało podzielone na dwie części: centrum i Levante z jednej strony oraz Katalonię..
Ofensywa republikanów w Ebro była próbą ponownego połączenia obu obszarów, a tym samym przedłużenia oporu.
Zamiast kierować się prosto do Katalonii, Franco postanowił wcześniej zaatakować Walencję, starając się dotrzeć do Morza Śródziemnego.
W bitwie nad Ebro Republikanie próbowali również, aby część armii narodowej musiała udać się w ten obszar i że ofensywa na Walencję nie była taka trudna.
Armia Północna była tą, która brała udział w bitwie po stronie narodowej. Ponadto jednostką, która miała bronić Ebro była marokańska armia pod dowództwem generała Yagüe..
To skoncentrowało wojska na prawym brzegu rzeki, od Segre (kolejnej rzeki w okolicy) do Morza Śródziemnego. Jednak, chociaż przygotowania republikańskie były dość oczywiste, Yagüe nie nakazał podjęcia żadnych wcześniejszych działań w celu odrzucenia ofensywy..
Po stronie rządowej główną siłą, która przystąpiła do walki, była utworzona do tej bitwy Grupa Autonomiczna Ebro. Miał 100 000 żołnierzy pod dowództwem Guilloto Leóna, bardzo młodych i z niewielkim doświadczeniem wojennym..
Zgrupowanie zostało podzielone na kilka dywizji, podkreślając znaczenie tzw. Dywizji międzynarodowych, ochotników z całego świata, którzy przybyli walczyć z faszyzmem..
Ofensywa rozpoczęła się w nocy 24 lipca 1938 r. Kilka minut po północy 25 lipca Republikanie zaczęli przeprawiać się przez Ebro na łodziach wiosłowych..
Nieco wcześniej wysłali drużyny wyprzedzające, aby zabiły wartowników nożami i wykorzystały czynnik zaskoczenia.
Pierwsze chwile po zamachu były bardzo korzystne dla Republikanów. Obrona zapewniona przez Yagüe okazała się dość niewystarczająca, a dywizja, którą ustawił na tym obszarze, została wkrótce pokonana przez żołnierzy rządowych, co spowodowało ucieczkę wojsk narodowych..
Historycy twierdzą, że zbuntowany generał popełnił błąd, powierzając to stanowisko nowo utworzonej jednostce bez wcześniejszego doświadczenia..
Wojska republikańskie przekroczyły rzekę w dwunastu różnych punktach. W tej operacji wykorzystano do 250 łodzi wiosłowych, które wcześniej zarekwirowano u wybrzeży Katalonii..
Po przepłynięciu łodzi Republikanie zaczęli budować różnego rodzaju mosty. Niektóre były bardzo prostymi wybiegami, na których zmieścił się jeden rząd mężczyzn. Inne natomiast to metalowe mosty, przez które mogły przejść nawet czołgi.
Frankoiści odpowiedzieli, dzwoniąc do lotnictwa. Nie tylko zbombardowali pozycje republikańskie, ale także kilka tam, aby spowodować powodzie. Przed przewagą lotniczą narodową, wspieraną samolotami niemieckimi i włoskimi, lotnictwo republikańskie nawet się nie pojawiło.
Eksperci potwierdzają, że pierwsze dni bitwy nad Ebro zakończyły się zwycięstwem republikanów. Na przykład ponad 4000 jeńców wroga, których schwytali. Franco był zmuszony skierować część swoich sił przeznaczonych do innych części kraju, aby spróbować ratować sytuację.
25 października obywatele musieli dokonać taktycznego odwrotu, gromadząc się wokół miasta Gandesa. Biorąc to pod uwagę, Republikanie skupili swoje wysiłki na próbie pokonania obrony, którą tam wznieśli rebelianci..
Posiłki wysłane przez Franco osiągnęły swój cel. Nationals wytrzymali, a Republikanie nie zdołali przebić się przez obronę, która byłaby prawie ostateczna w bitwie..
Przez dwa kolejne dni, 26 i 27, Republikanie intensywnie atakowali Gandesę. Pomimo tego, że czasami wydawało się, że uda im się go zdobyć, obywatele utrzymali tę pozycję.
Tymczasem lotnictwo Franco, przy wsparciu Niemców i Włochów, kontynuowało bombardowanie mostów zbudowanych przez wojska rządowe..
Celem było zapobieżenie przybyciu posiłków, a zwłaszcza materiałów wojennych. To przypuszczało opóźnienie w rządowych planach, które będzie decydujące.
Do początku sierpnia sytuacja nie uległa zmianie. Jednak stopniowo przewaga lotnicza i artyleryjska narodowa zaczęła dawać im pewną przewagę. Ostatecznie między 1 a 3 sierpnia szef republikańskiej armii Ebro wydał rozkaz przejścia do defensywy.
6 sierpnia Nationals rozpoczęli totalną kontrofensywę. Ich atak na pozycje republikańskie pozwolił im pokonać je w kilku miejscach i wymusić wycofanie dużej części wojsk rządowych..
Podczas ucieczki Republikanie tłoczyli się na mostach zbudowanych nad rzeką Ebro, powodując, że niektórzy ustępowali pod ciężarem. Wielu mężczyzn zostało uwięzionych i trafiło w ręce wroga.
Mimo to centralne jądro armii republikańskiej pozostało. Od 11 sierpnia walki nasiliły się. Narodowe bombardowania kontynuowały republikanów, którzy zostali zmuszeni do odwrotu w kierunku Corbera. To miasto wpadło w ręce rebeliantów 4 września po nowym masowym ataku.
Choć sama bitwa toczyła się na hiszpańskiej ziemi, eksperci podkreślają wagę wydarzeń, które miały wówczas miejsce w Europie..
Po pierwsze, podpisanie traktatu o nieinterwencji, który zmusił międzynarodowe brygady antyfaszystowskie do opuszczenia Hiszpanii.
Nie wpłynęło to zbytnio na armię Republiki, przy wciąż wystarczającej liczbie żołnierzy. Z drugiej strony, prawdziwy problem stanowiła dla niego umowa monachijska podpisana 30 września..
Na mocy tego porozumienia Anglia i Francja zezwoliły Hitlerowi na aneksję Sudetów. Ta polityka ustępstw oznaczała w praktyce, że władze demokratyczne nie zamierzały nic zrobić, by ocalić Republikę..
Tego samego dnia, w którym podpisano traktat, frankoiści zintensyfikowali ofensywę. Kolejne godziny były najbardziej intensywne w bitwie.
Stopniowo samoloty frankistowskie zmusiły republikanów do porzucenia wielu pozycji, umożliwiając wojskom lądowym posuwanie się naprzód bez problemów. 10 listopada na zachód od Ebro pozostało tylko sześć baterii rządowych.
18 lipca Yagüe przeprowadził ostatnią ofensywę i linia Ebro wróciła, aby naprawić sytuację, w jakiej znajdowała się przed bitwą.
Republikańska próba przekroczenia Ebro zakończyła się niepowodzeniem po kilku miesiącach bitwy. Obie strony poniosły ciężkie straty.
Historycy szacują je na 6500 wśród frankistów i 10 000 wśród republikanów, chociaż niektórzy eksperci uważają, że liczba ta mogła być podwójna.
Straty materialne były również ogromne, choć biorąc pod uwagę sytuację wojny, znacznie bardziej dotknęły one stronę rządową. Ten stracił ponad 100 samolotów, bez możliwości ich wymiany.
Bitwa nad rzeką Ebro jest uważana za największą w całej hiszpańskiej wojnie domowej. Chociaż konsekwencje, jak już wskazano, dotknęły obie strony, to republikanie najbardziej zarzucili zniszczenie..
Jego armia została praktycznie zniszczona, a jego wojska wyczerpane. Ponadto utrata materiału postawiła pozostałe dywizje w bardzo niepewnej sytuacji..
Najbardziej bezpośrednią konsekwencją bitwy nad Ebro było pozostawienie Katalonii w zasięgu frankistów. Ofensywa nadeszła wcześnie, bo w listopadzie.
Chociaż próbowali się opierać, Barcelona upadła 26 stycznia 1939 r., A rząd republikański został zmuszony do wygnania kilka dni później..
Próbował negocjować pokój z Franco, ale nie zgodził się na żadne porozumienie. 13 lutego cała Katalonia była w rękach narodowych.
Mimo to wojna trwała jeszcze kilka miesięcy. Wreszcie 1 kwietnia 1939 r., Zaledwie cztery miesiące po bitwie nad Ebro, Franco ogłosił swoje zwycięstwo, ustępując miejsca długiej dyktaturze..
Jeszcze bez komentarzy