Boudica, Znana jako Wojownicza Królowa (zmarła około 61 roku ne), była monarchą Eceni, brytyjskiego plemienia w północno-wschodniej Anglii, w obecnym hrabstwie Norfolk. Chociaż jego panowanie nie trwało długo, zostało odnotowane jako jedno z największych powstań przeciwko rzymskim rządom na brytyjskiej wyspie. Po śmierci Prasutago, w 59 lub 60 roku, Boudica doszedł do władzy.
Regent zachował swój lud jako państwo klienckie Rzymu, ale rzymscy urzędnicy zdecydowali się zaanektować królestwo i skonfiskować cały majątek iceńskiej arystokracji..
Boudica przewodził koalicji narodów brytyjskich, którzy zmęczeni nadużyciami doznanymi przez oficerów cesarza na wyspie, zbuntowali się i zmusili Nerona do rozważenia wycofania się z terytorium wyspy..
Niewiele wiadomo o życiu królowej wojowników, a są tylko relacje rzymskich kronikarzy od jej dojścia do władzy aż do jej śmierci niespełna rok później. Przyczyny jego śmierci nigdy nie zostały formalnie ustalone w dokumentach historycznych..
Indeks artykułów
Ponieważ imię Boudica jest transliteracją imienia królowej dokonaną przez Rzymian, pojawiły się różne wersje jej pisowni.
Tacitus przeliterował jej imię jako Boudicca, podczas gdy Dion Cassius mógł wybrać co najmniej trzy wersje imienia: Bodouika, Boudouica i Boundouika. Prawdopodobnie z powodu błędu transkrypcji w średniowieczu jest również znany jako Boadicea.
W XX wieku lingwista Kenneth Jackson doszedł do wniosku, że poprawna nazwa musi brzmieć Boudica, ponieważ pochodzi od żeńskiego przymiotnika boudīkā, czyli „zwycięski” w języku proto-celtyckim..
Według uczonego Sir Joha Rysa, specjalizującego się w studiach celtyckich, najlepszym tłumaczeniem łacińskiej nazwy powinno być „Victorina”..
Prawdopodobnie wszystkie obrazy Boudiki, które można znaleźć w malarstwie lub rzeźbie, odwołują się do opisu, który podaje jej Dion Cassius..
Przypuszcza się, że pochodziła ze szlacheckiej rodziny Icenów, a rzymski historyk opisał ją jako wysoką kobietę z czerwonawo-brązowymi włosami sięgającymi do pasa, twardym głosem i przenikliwym spojrzeniem..
Opisał również swój strój, podkreślając złote pierścienie, które nosił na szyi, kolorową tunikę i grubą pelerynę z broszką..
Boudica była żoną króla Prasutagusa z Eceni. Według Tacyta Prasutago panował „przez długi czas”, a historycy są zgodni, że mogło to być z lat czterdziestych pierwszego wieku.
Regent zachował Eceni jako państwo klienckie Rzymu, więc płacili podatki Cesarstwu, werbowali miejscową ludność do armii rzymskiej i współpracowali przy podboju walczących plemion..
Około 60 roku naszej ery Prasutargo zmarł i w testamencie powiedział, że zarówno jego majątek, jak i królestwo zostaną podzielone na pół między jego córki i cesarza Nerona..
Jednak rzymski prokurator odpowiedzialny za sprawy, Cato Deciano, zgodnie z prawem rzymskim, nie zgodził się na sukcesję kobiet do regencji..
Ponadto, przewidując niestabilność regionu po śmierci sprzymierzonego króla, rzymscy lichwiarze zażądali natychmiastowej spłaty pożyczek udzielonych Eceni po wygórowanych stopach procentowych..
Boudica, królowa regentka, dopóki jej córki nie osiągnęły pełnoletności, wyraziła niezadowolenie z tej sytuacji. Zarówno wyższe klasy ludu Eceni, jak i pobliskie plemiona, z których wiele było maltretowanych przez Rzymian, powtórzyły niesprawiedliwość..
Cato Deciano rozkazał zaanektować królestwo Eceni jako rzymską prowincję. Rzymscy setnicy splądrowali ziemie, odbierając ich rodowe posiadłości głowom najpotężniejszych rodów.
Chociaż wszyscy członkowie rodu królewskiego byli poddani niewolnictwu, dla Boudiki i jej córek kara była surowsza. Królowa została przywiązana do słupa w centrum miasta, prawdopodobnie Venta Incenorum, i została wychłostana, gdy żołnierze na zmianę gwałcili jej córki.
Po wycofaniu się Rzymian z tego obszaru, Boudica podniósł ludzi do broni. Spiskował z Trinovantes, sąsiednim plemieniem, które zostało pozbawione domów przez Rzymian i traktowane jak słudzy.
Inne plemiona również dołączyły do królowej, która została wybrana na dowodzenie armią..
Tacyt dodał, że przed oddziałami złożonymi z mężczyzn i kobiet Boudika jechała rydwanem ze swoimi córkami. Ten historyk prawdopodobnie miał informacje z pierwszej ręki na temat wydarzeń i opowiada, jak Boudica zachęcał armię:
„Nie zwracam się do Ciebie jako do kobiety szlachetnego pochodzenia, ale jako do osób, które mszczą się za utraconą wolność, za biczowane ciało i za pogwałconą czystość moich córek”.
Władca brytyjski kontynuował następującymi słowami: „Taka jest wola kobiety; a ludzie mogą żyć i być niewolnikami, jeśli zechcą. "
Boudica wykorzystała fakt, że gubernator Wielkiej Brytanii, Gaius Suetonius Paulino, opuścił swoje miejsce i wraz z około 120 000 żołnierzy ruszył w kierunku Camulodunum, znanego dziś jako Colchester.
Rzymianin rozpoczął kampanię z większością swojej armii, aby zdominować brytyjskie powstanie na wyspie Mona, obecnie Anglesey..
To miasto było starożytną stolicą ludu Trinovante, ale zostało ono siłą wysiedlone przez rzymskich osadników. Pozostała ludność została zmuszona do służenia i oddawania czci deifikowanemu cesarzowi Klaudiuszowi, za którego świątynię zapłacili miejscowi..
Po drodze do szeregów Boudiki dołączyły inne plemiona brytyjskie, niektóre były w drodze, a inne słyszały o powstaniu..
Rozbrojenie, które przeszli kilka lat wcześniej, przyniosło Brytyjczykom wadę sprzętową, ale ich liczba była imponująca..
Cato Deciano wysłał tylko dwieście oddziałów pomocniczych, lekkiej piechoty złożonej z mieszkańców terytorium rzymskiego, ale nie obywateli.
Miasto bez fortyfikacji zostało zdewastowane przez Brytyjczyków, którzy przez dwa dni oblegali ostatnich obrońców, którzy schronili się w świątyni byłego cesarza Klaudiusza..
Zarówno obecni Rzymianie, jak i sympatycy przebywający w mieście zostali zamordowani. Ponadto, brązowy posąg Klaudiusza został ścięty, a ołtarz Wiktorii został zniszczony: Camulodunum zostało splądrowane i spalone w całości.
Zwolnieni zwycięstwem Brytyjczycy rozgromili IX Legion Iberyjski pod dowództwem Quinto Petilio Ceriala, który przybył z pomocą obrońcom. Cerialowi udało się uciec tylko z garstką kawalerii, dzięki znajdującemu się w pobliżu ufortyfikowanemu obozowi.
Ze swojej strony prokurator Cato Deciano wolał uciec do prowincji galijskiej na kontynencie, niż stawić czoła coraz bardziej wrogiej ludności wyspy..
Swetoniusz maszerował swoje wojska w kierunku Londinium, dzisiejszego Londynu, które zostało założone zaledwie dwadzieścia lat przed tymi wydarzeniami. W tym czasie pełnił funkcję komercyjnego centrum wymiany, zarówno wewnętrznego, jak i zewnętrznego..
Liczbowa niższość jego żołnierzy i ciężka porażka poniesiona przez Ceriala były argumentami, które doprowadziły go do wydania rozkazu ewakuacji miasta..
Londinium zostało opuszczone, z wyjątkiem kilku osób, które nie mogły się ruszać z powodu podeszłego wieku, ponieważ cierpiały na choroby lub nie chciały zostawić swojego dobytku..
Swetoniusz dodał do swoich żołnierzy tych wszystkich osadników, którzy chcieli dołączyć do walki innego dnia.
Boudica i Brytyjczycy padli na Londinium, które zostało doszczętnie spalone, a cała ludność, która zdecydowała się pozostać w mieście, została zabita..
Po Londynie Boudica poprowadził swoją armię, według Tacyta, już około 400 000 żołnierzy, w kierunku Verulamium, które znajdowało się w pobliżu dzisiejszego St. Albans, obecnie części hrabstwa Hertfordshire..
Chociaż pierwotnie była brytyjska i stanowiła część terytorium Catuvellaunos, Verulamium było, wraz z Londinium i Camulodunum, jedną z najważniejszych rzymskich osad na tym obszarze..
Fortyfikacje otaczające miasto nie odegrały decydującej roli w obronie miasta. Napastnicy nie tracili czasu ani środków i poświęcili się całkowitemu zniszczeniu miasta, ponieważ nie próbowali go zdobyć..
Znaleźli słabe punkty i łatwiej zaatakowali miejsca, które mogli splądrować. Wszyscy osadnicy, Rzymianie lub sympatyczni Brytyjczycy, zostali zabici, a Verulanium również obrócono w popiół..
W międzyczasie Swetoniusz zorganizował XIV Legion, do którego dołączyli weterani XX wieku i duża liczba wojsk pomocniczych. W sumie około 10 tysięcy ludzi uzbrojonych w rzymską broń i zbroje.
Rzymski gubernator starannie wybrał teren, na którym miał zmierzyć się z Boudicą, prawdopodobnie w pobliżu Lactodurum, w dzisiejszym Northamptonshire. Tam zebrał swoich ludzi i według Tacyta jego mowa była pragmatyczna.
Chociaż liczba była wielką siłą Brytyjczyków, Rzymianie mieli profesjonalną armię, która była również dobrze wyposażona.
Chociaż być może, jak to jest w zwyczaju rzymskich historyków, Tacyt zawyżył liczbę Brytyjczyków, współczesne sprawozdania podają nie mniej niż 200 000 ludzi, co sprawiło, że ich liczba przewyższyła Rzymian w stosunku 20 do 1..
Jednak wojska rzymskie zwyciężyły, Tacyt liczy około 80 000 zabitych wśród szeregów Boudiki. Mężczyźni, kobiety, zwierzęta juczne, a nawet dzieci towarzyszące bojownikom. Tylko około 400 ofiar po stronie rzymskiej.
Boudica, królowa wojowników, zmarła około roku 61. Uważa się, że udało mu się uciec przed masakrą, która miała miejsce podczas bitwy pod Watling Street, ale nic nie wiadomo o jego córkach..
Podczas gdy Tacyt potwierdził, że popełnił samobójstwo, a przyczyną jego śmierci było spożycie trucizny, Dion Casio powiedział, że to z powodu choroby i że miał wspaniały pogrzeb.
Jeszcze bez komentarzy