Plik okres prepatogenny Jest to okres lub początkowy etap naturalnej historii choroby u ludzi. Na tym etapie nie ma klinicznych objawów choroby ani zmian komórkowych, tkankowych lub organicznych..
Okres ten dotyczy wszystkich czynników związanych z czynnikiem sprawczym i środowiskiem lub samym gospodarzem, które predysponują lub sprzyjają wejściu tego ostatniego w naturalny przebieg choroby. Innymi słowy, na tym etapie czynnik sprawczy nie wszedł w kontakt z żywicielem, ale czynniki sprzyjające temu kontaktowi są obecne w środowisku..
Znajomość wszystkich czynników związanych z tym początkowym prepatogennym etapem choroby pozwala na zastosowanie skutecznych działań profilaktycznych i zwalczanie, w miarę możliwości, czynników ryzyka żywiciela..
Indeks artykułów
W prepatogennym okresie choroby należy zwrócić uwagę na następujących bohaterów:
- Każdy żywy organizm zdolny do przenoszenia czynnika chorobotwórczego nazywany jest żywicielem..
- Czynnikiem sprawczym jest każdy żywy organizm lub substancja, której obecność w żywicielu jest przyczyną choroby.
- Środowisko to zbiór warunków zewnętrznych, które wpływają na życie i rozwój jednostki i są związane z chorobą żywiciela.
Naturalna historia choroby odnosi się do naturalnego przebiegu procesu patologicznego, bez ingerencji z zewnątrz, od momentu, w którym czynniki żywiciela, sprawcy i środowiska spotykają się, by wejść w kontakt z żywicielem. A więc do naturalnego wyniku choroby, która może zakończyć się śmiercią, przewlekłością lub wyleczeniem.
W historii naturalnej każdej choroby można zweryfikować pewne okresy, z których dwa można rozróżnić: okres prepatogenny lub podatności i okres postpatogenny. Z kolei ten ostatni można podzielić na etap subkliniczny i kliniczny..
Na etapie subklinicznym w przypadku zakaźnych chorób zakaźnych mówimy o okresie inkubacji, który jest okresem, w którym czynnik zakaźny atakuje żywiciela, rozmnaża się i / lub zaczyna wytwarzać toksyny. W wolno rozwijających się chorobach zwyrodnieniowych okres ten nazywany jest okresem utajenia..
W fazie subklinicznej czynnik sprawczy kontaktował się z gospodarzem, ale nadal nie ma klinicznych objawów choroby. Ten etap może trwać godziny lub dni, jeśli jest to okres inkubacji, lub miesiące, a nawet lata w przypadku okresu utajenia..
Następnie pojawia się etap kliniczny, który można podzielić na trzy okresy: prodromalny, kliniczny i ustąpienie..
Pierwsza dotyczy pojawienia się pierwszych oznak i objawów choroby. W okresie klinicznym pojawiają się specyficzne oznaki i objawy, które pozwalają na rozpoznanie i zastosowanie leczenia. Na etapie rozwiązywania może dojść do wyleczenia, przewlekłości lub śmierci gospodarza..
Następnie posłużymy się przykładem stanu patologicznego, a konkretnie zatrucia ołowiem, co pozwoli na „graficzne” wyjaśnienie etapów naturalnej historii choroby, zwłaszcza stadium prepatogennego..
Pod koniec lat czterdziestych Stany Zjednoczone zastąpiły ołów na bazie tytanu w farbach do wnętrz, ponieważ uważano, że ołów jest toksyczny dla dzieci. Jednak w latach czterdziestych i sześćdziesiątych XX wieku do malowania wnętrz domów używano farb na bazie ołowiu..
Stało się tak, ponieważ nie można było zapobiec używaniu zewnętrznych farb na bazie ołowiu do malowania wnętrz domów, ani nie można było zapobiec używaniu domów w złym stanie, zbudowanych i pomalowanych przed datą zakazu..
W starych i zrujnowanych domach i mieszkaniach w ubogich obszarach miejskich lub na terenach wiejskich, malutkie dzieci mogą połykać farbę odklejającą się od ścian, zwłaszcza jeśli dziecko cierpi na tzw..
„Pica” jest klasyfikowana dla dzieci w wieku powyżej 24 miesięcy jako zaburzenie odżywiania, w którym młoda osoba cierpi na nieodparty przymus lub pragnienie lizania lub spożywania niejadalnych substancji..
Najczęściej spożywanymi lub lizanymi substancjami są kreda, brud, lód, tynk, odpryski farby, soda oczyszczona, klej, skrobia, popiół papierosowy, pleśń, papier lub cokolwiek innego bez wartości odżywczej i potencjalnie toksyczne.
Obecność farby ołowiowej, a zwłaszcza farby w złym stanie, która łatwo odpada ze ścian, oraz obecność dziecka ze świądem mieszkającego w tym środowisku powoduje, że warunki gospodarza, czynnika sprawczego i środowiska są zgodne. aby wystąpiło zanieczyszczenie.
W tych warunkach żywiciel z pica, środowisko, które przedstawia farbę w złym stanie i czynnik sprawczy (ołów) znajdują się razem i ta zbieżność czynników tworzy etap prepatogenny lub podatności na zatrucie ołowiem..
Kiedy dziecko połknie ołowianą farbę, początkowo nie ma objawów, znajduje się w fazie subklinicznej lub bezobjawowej. Ale gdy dziecko nadal spożywa ołów, gromadzi się on w jego tkankach..
W końcu pojawiają się objawy i dziecko wchodzi w kliniczny etap naturalnej historii choroby. Objawy te to utrata apetytu, wymioty, drażliwość, brak koordynacji i ból brzucha..
Później mogą pojawić się oznaki encefalopatii ołowiu z obrzękiem mózgu i napadami drgawkowymi, które mogą prowadzić do śmierci dziecka, jeśli nie są leczone w odpowiednim czasie..
Biorąc pod uwagę kliniczne objawy przedmiotowe i podmiotowe, można postawić diagnozę i zalecić leczenie środkami chelatującymi. Jeśli leczenie rozpocznie się na czas, a ołów zostanie usunięty ze środowiska lub dziecko zostanie oddzielone od środowiska wysokiego ryzyka, trwałe uszkodzenia mogą zostać zmniejszone..
Jeśli leczenie jest opóźnione, choroba może przekształcić się w stan przewlekły, w którym dochodzi do trwałych uszkodzeń szczątkowych, takich jak między innymi opóźniony rozwój intelektualny i problemy z nauką. Oznacza to, że przechodzi do etapu niezdolności do pracy. Jeśli konsumpcja ołowiu będzie się utrzymywać, dziecko umiera.
W tym przypadku profilaktyka pierwotna teoretycznie polegałaby na leczeniu i eliminacji pica oraz eliminacji ołowiu ze środowiska, w którym mieszka dziecko, zanim nastąpi zakażenie..
Jeszcze bez komentarzy