Camilo José Cela (1916-2002) był hiszpańskim narratorem, poetą i naukowcem, pochodzącym z La Coruña, uhonorowanym literacką Nagrodą Nobla w 1989 r. Za swoją karierę. Wyróżniał się zajmowaniem się różnymi gatunkami literackimi..
Był autorem powieści, opowiadań, książek podróżniczych, esejów, artykułów prasowych, sztuk teatralnych i wierszy z nurtu modernistycznego. Napisał nawet scenariusz do filmów. Był także założycielem pisma literackiego Role Son Armadans w latach pięćdziesiątych, a także wydawnictwo Alfaguara.
W jego twórczości narracyjnej wyróżniają się powieści Rodzina Pascuala Duarte Y Ul, w którym stworzył krytyczny, surowy i spontaniczny portret powojennego społeczeństwa hiszpańskiego, rozwijając styl literacki, który stał się znany jako „tremendismo”.
Oprócz Nagrody Nobla w dziedzinie literatury otrzymał w 1987 roku Nagrodę Księcia Asturii w dziedzinie literatury oraz w 1995 roku Nagrodę Cervantesa. W 1957 roku został również powołany na członka Królewskiej Akademii Języka Hiszpańskiego, między innymi w 1957 roku..
Indeks artykułów
Camilo José Cela Turlock urodził się 11 maja 1916 roku w Iria Flavia, parafii w prowincji La Coruña w Hiszpanii. Został ochrzczony w kolegiacie Santa María la Mayor.
Był pierwszym dzieckiem małżeństwa utworzonego przez Camilo Crisanto Cela y Fernández oraz Camilę Emanuelę Trulock i Bertorini. Oboje rodzice byli Galicjanami z urodzenia, chociaż matka była pochodzenia brytyjskiego i włoskiego. Camila była córką Jonha Trulocka, zarządcy pierwszej linii kolejowej w Galicji.
Do 1925 roku rodzina mieszkała w Vigo, gdzie minęło dzieciństwo autora. W tym samym roku przenieśli się do Madrytu, gdzie Camilo José zapisał się do szkoły pijarów na Polier Street..
Później uczył się w szkole Chamberí Maristas, a następnie w Instytucie San Isidro w Madrycie, gdzie ostatecznie ukończył szkołę średnią w 1934 roku..
W 1931 r. Zdiagnozowano u niego gruźlicę i przyjęto do Sanatorium Przeciwgruźliczego Guadarrama, gdzie pozostawał przez długie miesiące w spoczynku. W tym okresie pielęgnował swoją aktywność intelektualną czytaniem dzieł filozoficznych José Ortegi y Gasseta i innych klasycznych autorów latynoskich..
Pobyt w sanatorium był inspiracją do napisania Pawilon w stanie spoczynku, jedna z pierwszych powieści autora, opowiadająca o doświadczeniach i refleksjach siedmiu pacjentów na oddziale szpitalnym. Został opublikowany w 1943 roku.
Po ukończeniu University Bachelor of Science wstąpił na Wydział Lekarski Uniwersytetu Complutense w Madrycie. W młodości uczęszczał jako słuchacz na zajęcia z literatury współczesnej prowadzone przez poetę Pedro Salinasa na Wydziale Filozofii i Literatury tej samej uczelni. Te zajęcia i wpływ wybitnego profesora skierowały jego życie w stronę twórczości literackiej.
Pedro Salinas doradzał mu przy pisaniu pierwszych wierszy. Poprzez Salinas Camilo spotkał się z ważnymi postaciami środowiska literackiego i intelektualnego, które przebywały wówczas w Madrycie.
Wśród postaci, z którymi Cela w tym czasie otarła się ramionami, wyróżniali się poeta Miguel Hernández, filozof María Zambrano, pisarz Max Aub i filolog Alonso Zamora Vicente. Z tym ostatnim nawiązał trwałą przyjaźń.
W 1936 r. Wybuchła hiszpańska wojna domowa i prawicowy Camilo José Cela dołączył do frontu jako żołnierz. Został ranny i przewieziony do szpitala w Logroño, gdzie Sąd Lekarski uznał go za „całkowicie bezużytecznego” do kontynuowania służby wojskowej..
W 1938 roku napisał swój pierwszy zbiór wierszy pt Wkraczając w wątpliwe światło dnia. Ze swojej strony, Wiersze okrutnego dorastania, Temat surrealistyczny, ukazał się w 1945 roku. W tym samym roku Klasztor i słowa, drugi tomik wierszy autora.
Po zakończeniu wojny domowej Camilo José Cela porzucił medycynę i zaczął uczęszczać na kilka kursów na Wydziale Prawa..
Jednak w 1940 roku rozpoczął pracę w biurze przemysłu tekstylnego. Z tego powodu porzucił studia uniwersyteckie i poświęcił się pracy i napisaniu swojej pierwszej powieści pt Rodzina Pascuala Duarte.
W 1942 roku doszło do nawrotu gruźlicy i ponownie musiał zostać przyjęty do sanatorium Hoyo de Manzanares. Tam poznał redaktora i drukarza Burgos, Rafaela Ibáñeza de Aldecoa, poprzez swoją siostrę Felisę.
Ediciones Albecoa był odpowiedzialny za redagowanie i publikowanie w tym samym roku, Rodzina Pascuala Duarte. Jednocześnie napisał swoją drugą powieść, Pawilon w stanie spoczynku. Obie prace zostały ocenzurowane w Madrycie.
W tych wczesnych latach dyktatury Franco współpracował z prasą powojenną, publikując artykuły zgodne z jego prawicowymi poglądami politycznymi. Wstąpił do Madryckiego Korpusu Policji Śledczej i Nadzoru jako cenzor i służył na tym stanowisku w latach 1943 i 1944.
W 1944 roku poślubił Marię del Rosario Conde Picavea, pochodzącą z Guijón, która przez wiele lat współpracowała z pisarzem przy transkrypcji jego produkcji. Syn Camilo José Arcadio Cela Conde urodził się z małżeństwa 17 stycznia 1946 roku.
Na przełomie lat czterdziestych i pięćdziesiątych opublikował wiele opowiadań, powieści i esejów w ówczesnych madryckich gazetach..
W tamtych latach ujrzały światło dzienne także jego pierwsze książki podróżnicze, między innymi Wycieczka do Alcarria Y Notatnik Guadarrama, wszystkie z opisami Hiszpanii.
Przez całe życie odbywał liczne podróże. W latach pięćdziesiątych kontynuował także pisanie wierszy zebranych w różnych kompilacjach.
W 1949 roku współpracował ze scenariuszem filmu Piwnica, Wyreżyserowany przez reżysera z San Sebastian Jaime de Mayora Dutheil i wyprodukowany przez Estudios Augustus Films de Madrid.
Podczas zdjęć zagrał jednego z głównych bohaterów, więc w świat kina zapuścił się nie tylko jako scenarzysta, ale także jako aktor..
Piwnica miał premierę w Cine Coliseum przy Gran Via w Madrycie, 12 stycznia 1950 roku.
W 1951 roku, dla wielu krytyków jego ulubiona powieść, ukazała się w Buenos Aires., Ul. Wynika to z faktu, że w Hiszpanii został ocenzurowany, zarówno przez instytucję kościelną, jak i przez reżim..
Camilo José Cela pracował nad tym dziełem od 1945 roku do jego publikacji. W stolicy Argentyny wyszło na jaw dzięki Emecé Editores, z pominięciem niektórych fragmentów o wyraźnej treści seksualnej.
Powieść powstała w Madrycie w 1943 roku, w powojennym kontekście społecznym. Nie ma jednego bohatera, ale opowiada o historiach różnych postaci, które przeplatają się z nowoczesną i zabawną narracją. W 1955r Ul został ostatecznie opublikowany w Hiszpanii.
W 1954 roku Camilo José Cela wraz z rodziną przeprowadził się do Palma de Mallorca, gdzie autor mieszkał do 1989 roku. Tam poznał słynnego amerykańskiego pisarza Ernesta Hemingwaya, dadaistycznego poetę Tristana Tzarę i wiele innych postaci..
Trzy lata później, w 1957 roku, został wybrany na przewodniczącego Q jako członek Królewskiej Akademii Języka Hiszpańskiego. Uroczystość odbyła się 27 maja tego roku z pamiętnym przemówieniem Celi.
W latach pięćdziesiątych zgodził się z wenezuelskim dyktatorem Marcosem Pérezem Jiménezem na napisanie pięciu lub sześciu powieści rozgrywających się w Wenezueli..
W ramach porozumień prace dotyczyły propagandowych fragmentów polityki rządu prezydenta, zwłaszcza dotyczących programów imigracyjnych..
Ta umowa została dopiero opublikowana Catira, w 1955 roku. Ta powieść przyniosła mu w następnym roku Nagrodę Krytyków za narrację kastylijską, oprócz dużej sumy pieniędzy, które mógł zainwestować w kolejne projekty. W tym samym roku opublikował także krótką powieść Wiatrak.
Na Majorce założył magazyn Role Son Armadans w 1956 roku wraz z innym pisarzem José Manuelem Caballero Bonaldem. Przy tym projekcie współpracowali między innymi z pisarzami i intelektualistami, takimi jak Gregorio Marañón, Dámaso Alonso, Alonso Zamora Vicente José María Castellet..
Role Son Armadans Krążył do marca 1979 roku. Charakteryzował się włączeniem hiszpańskich pisarzy wygnanych przez dyktaturę, takich jak m.in. Rafael Alberti, Manuel Altolaguirre i Luis Cernuda..
Camilo publikował teksty w różnych językach, w tym baskijskim i katalońskim. Również artyści plastyczni, tacy jak Joan Miró, Pablo Picasso i Antoni Tàpies, mieli po kilka numerów poświęconych swojej pracy.
To czasopismo zostało opublikowane w 1962 roku Snop bajek bez miłości, Krótka powieść Celi zilustrowana przez Picassa. Nowe wydania Wycieczka do Alcarria Y Rodzina Pascuala Duarte.
W 1964 roku założył wydawnictwo Alfaguara, w którym opublikował wiele swoich prac i wiele innych autorstwa ówczesnych pisarzy hiszpańskich. Obecnie wydawca jest częścią grupy Santillana. W tym samym roku otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu w Syracuse w Stanach Zjednoczonych..
W 1969 opublikował Nieszpory, święto i oktawa San Camilo w 1936 roku, w Madrycie, znany po prostu jako Święty Kamiliusz, 1936. Było to kolejne dzieło o wielkim znaczeniu w jego karierze, głównie ze względu na jego narrację. Został napisany jako długi monolog wewnętrzny.
W latach 70., wraz ze śmiercią hiszpańskiego szefa rządu Francisco Franco i końcem dyktatury, powrócił na urząd publiczny w ramach demokratycznych przemian. Został wybrany senatorem pierwszych demokratycznych sądów, ponieważ sprawował funkcję w latach 1977-1979.
Jedną z jego funkcji była rewizja tekstu konstytucji sporządzona przez Radę Deputowanych, w której hiszpański został wyznaczony jako język urzędowy w Hiszpanii..
W tym czasie kierował także Towarzystwem Przyjaźni Hiszpania-Izrael, które zajmowało się promowaniem wymiany kulturalnej i stosunków dyplomatycznych między oboma krajami. Kontynuował także swoją twórczość literacką, publikując zbiory opowiadań i powieści.
W 1980 roku został wybrany członkiem Królewskiej Akademii Galicyjskiej. Cztery lata później, w 1984 roku, za swoją powieść otrzymał Narodową Nagrodę Narracyjną w Hiszpanii Mazurek na dwoje zabitych, jedno z najważniejszych wyróżnień tego kraju.
W 1987 roku otrzymał Literacką Nagrodę Księcia Asturii, rok wcześniej otrzymał Sant Jordi Award. W 1988 roku ukazał się jeden z najbardziej komentowanych tekstów jego dojrzałości - powieść Chrystus kontra Arizona, który opowiadał o zbrojnej konfrontacji OK Corral, która miała miejsce w Stanach Zjednoczonych w 1881 roku, poprzez długą modlitwę bez przerwy, aż do jej ostatniego punktu.
Wreszcie w 1989 roku, po kilku latach silnego kandydata do nagrody, Szwedzka Akademia uhonorowała go Literacką Nagrodą Nobla za bogatą karierę gawędziarza i poety..
W tym samym roku rozstał się również ze swoją pierwszą żoną Maríą del Rosario Conde, z którą oficjalnie rozwiódł się w 1990 roku. W 1991 roku poślubił dziennikarkę Marina Castaño López.
Z powieścią Krzyż św. Andrzeja, Cela otrzymała nagrodę Planeta w 1994 roku. W następnym roku Ministerstwo Kultury jej rodzinnego kraju przyznało jej Nagrodę Miguela de Cervantesa, najbardziej prestiżową nagrodę literacką w Hiszpanii..
17 maja 1996 roku król Juan Carlos I nadał mu szlachetny tytuł Marqués de Iria Flavia w uznaniu jego wkładu w język i kulturę hiszpańską. W tym samym dniu Cela skończyła 80 lat.
17 stycznia 2002 roku w wieku 85 lat zmarł w Madrycie w wyniku powikłań płucnych i sercowych. Jego ciało zostało przekazane Iria Flavia i zawoalowane w siedzibie Galicyjskiej Fundacji Publicznej Camilo José Cela. Został pochowany na cmentarzu Adiny w miejscu urodzenia.
Jego styl narracji był eklektyczny i inny w każdym z jego dzieł. W niektórych jego wczesnych powieściach, takich jak Rodzina Pascuala Duarte Y Ul, zastosowane elementy naturalizmu. Jednak surowość, erotyzm i przemoc dołożył też w sposób spontaniczny, zarówno w wydarzeniach, jak iw języku.
Akcja dwóch wspomnianych powieści, podobnie jak wielu innych opowiadań autora, rozgrywa się w hiszpańskich miastach podczas wojny secesyjnej, bezpośrednio przed wojną lub w latach po niej..
W opisie sytuacji i postaci nic nie jest zdobione ani pominięte. Ten styl narracji znany jest pod nazwą „tremendismo”, chociaż ten sam autor zaprzeczył, jakoby jego prace kwalifikowały się do tego terminu.
Uprawiał też narrację eksperymentalną w innych opowieściach, takich jak Święty Kamiliusz, 1936 Y Chrystus kontra Arizona, z celowym pomijaniem znaków interpunkcyjnych, posługiwaniem się monologami wewnętrznymi i innymi środkami, zawsze używając surowego i gorzkiego leksykonu.
Jako poeta poświęcił się zarówno stylowi surrealistycznemu, jak i pisaniu romansów z wpływami modernistycznymi. Był żarłocznym i analitycznym czytelnikiem. W jego aspekcie eseisty i krytyka literackiego odbijała się beztroska i zjadliwa postawa, która go charakteryzowała..
Camilo José Cela był autorem niezwykle płodnym, którego dzieło literackie przekroczyło sto publikacji za jego życia. Posiada zbiory wierszy, powieści, różnych opowiadań, opowiadań, artykułów prasowych, esejów, książek podróżniczych, wspomnień, sztuk teatralnych, książek leksykologicznych i scenariuszy do filmów..
- Rodzina Pascuala Duarte (1942).
- Pawilon wypoczynkowy (1943).
- Nowe przygody i nieszczęścia Lazarillo de Tormes (1944).
- Ul (1951).
- Pani Caldwell rozmawia ze swoim synem (1953).
- La catira, Historie z Wenezueli (1955).
- Głodny zjeżdżalnia (1962).
- Święty Kamiliusz, 1936 (1969).
- Biuro ciemności 5 (1973).
- Mazurek na dwoje zabitych (1983).
- Chrystus kontra Arizona (1988).
- Morderstwo przegranego (1994).
- Krzyż św. Andrzeja (1994).
- Bukszpan (1999).
- Te przelatujące chmury (1945).
- Piękna zbrodnia karabińczyka i innych wynalazków (1947).
- Galicyjczyk i jego gang oraz inne notatki z dywanów (1949).
- Santa Balbina 37, gaz na każdym piętrze (1951).
- Tymoteusz niezrozumiany (1952).
- Kawiarnia artystów i inne historie (1953).
- Talia wynalazków (1953).
- Marzenia i figuracje (1954).
- Wiatrak i inne krótkie powieści (1956).
- Nowy ołtarz Don Cristobita. Wynalazki, figuracje i halucynacje (1957).
- Historie z Hiszpanii. Ślepy. Głupcy (1958).
- Starzy przyjaciele (1960).
- Snop bajek bez miłości (1962).
- Samotnik i sny Quesady (1963).
- Walki byków w hali (1963).
- Jedenaście opowieści o piłce nożnej (1963).
- Wciągniki, rury wydechowe i kolipotery. Dramat, któremu towarzyszą żarty i ból serca (1964).
- Rodzina bohatera (1964).
- Nowe sceny Matritenses (1965).
- Obywatel Iscariot Reclús (1965).
- Stado gołębi (1970).
- Plama na sercu i oczach (1971).
- Pięć glos i wiele innych prawd o sylwetce, którą narysował o sobie mężczyzna (1971).
- Ballada o pechowym włóczędze (1973).
- Zardzewiała tacatá (1974).
- Po opowieściach o kąpieli (1974).
- Rola rogacza (1976).
- Niezwykły i wspaniały wyczyn cipota Archidony (1977).
- Lustro i inne historie (Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden).
- Uszy chłopca Raúla (1985).
- Powołanie doręczyciela (1985).
- Los Caprichos autorstwa Francisco de Goya y Lucientes (1989).
- Człowiek i morze (1990).
- Walka byków (1991).
- Cachondeos, tańce i inne ruchy (1993).
- Przepaść przedostatniej niewinności (1993).
- Dama z Pajary i inne historie (1994).
- Historie rodzinne (1999).
- Notatnik El Espinar. Dwanaście kobiet z kwiatami na głowach (2002).
- Wkraczając w wątpliwe światło dnia (1945).
- Klasztor i słowa (1945).
- Śpiewnik z Alcarria (1948).
- Trzy wiersze galicyjskie (1957).
- Prawdziwa historia Gumersindy Costulluela, dziewczyny, która wolała śmierć od hańby (1959).
- Encarnación Toledano, czyli upadek mężczyzn (1959).
- Wycieczka do USA albo ten, kto za nią podąża, zabija ją (1965).
- Dwa ślepe romanse (1966).
- Klepsydra, zegar słoneczny, zegar z krwią (1989).
- Kompletna poezja (tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty szósty).
- Wycieczka do Alcarria (1948).
- Avila (1952).
- Od Miño do Bidasoa (1952).
- Notatnik Guadarrama (1952).
- Wędrowiec w Kastylii (1955).
- Żydzi, Maurowie i Chrześcijanie: Notatki z wędrówki po Ávili, Segovii i ich ziemiach (1956).
- Andaluzyjska pierwsza podróż (1959).
- Wędrujące strony geograficzne (1965).
- Wycieczka do Pirenejów Lleida (1965).
- Madryt. Kalejdoskop uliczny, morski i wiejski Camilo José Cela dla Królestwa i krajów zamorskich (1966).
- Barcelona. Kalejdoskop uliczny, morski i wiejski Camilo José Cela dla Królestwa i za granicą (1970).
- Nowa wycieczka do La Alcarria (1986).
- Galicia (1990).
Niektóre z jego prac, wśród tych płodnych aspektów, to:
- Toczony stół (1945).
- Moje ulubione strony (1956).
- Szuflada krawiecka (1957).
- Dzieło literackie malarza Solany (1957).
- Cztery postacie z 98 roku: Unamuno, Valle-Inclán, Baroja i Azorín (1961).
- Wygodne firmy i inne pozory i rolety (1963).
- Dziesięciu artystów ze szkoły na Majorce (1963).
- W służbie czegoś (1969).
- Kula świata. Sceny codzienne (1972).
- Zdjęcia na minutę (1972).
- Próżne sny, zaciekawione anioły (1979).
- Statki komunikacyjne (Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden).
- Czytanie Don Kichota (Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden).
- Gra w drzewo truskawkowe (1983).
- Osioł Buridana (1986).
- Rozmowy hiszpańskie (1987).
- Wybrane strony (1991).
- Z gołębnika Hity (1991).
- Pojedynczy kameleon (1992).
- Jajo sądu (1993).
- Wkrótce na łódź (1994).
- Kolor poranka (tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty szósty).
Napisał pamiętnik zatytułowany La cucaña, którego pierwsza część została opublikowana w 1959 roku, a druga w 1993 roku. Ponadto jest mu winien scenariusz do filmu El sótano (1949) i trzech sztuk: María Sabina (1967), Tribute do El Bosco, I (1969) i Tribute to El Bosco, II (1999).
Był także autorem kilku słowników i książek leksykologicznych: Tajny słownik. Tom 1 (1968), Secret Dictionary. Tom 2 (1971), Encyklopedia erotyki (1976) i Popular Gazetteer of Spain (1998).
Jeszcze bez komentarzy