Carl Ritter (1779-1859) był niemieckim geografem i przyrodnikiem, uważanym za współzałożyciela współczesnej geografii wraz z Aleksandrem von Humboldtem. Zastosował geografię do metody naukowej i pomógł określić zakres geografii. Był jednym z założycieli Berlińskiego Towarzystwa Geograficznego wraz z von Humboldtem i Heinrichem Berghausem. Ponadto był znany jako inicjator geografii porównawczej.
Ritter otrzymał doskonałe wykształcenie w zakresie nauk przyrodniczych, a także miał wiedzę z zakresu historii i teologii. Uważał geografię za „narzędzie do ustalenia zestawu wzajemnych relacji między środowiskiem fizycznym a zamieszkującymi je istotami żywymi”.
Kształcił się jako profesor i filozof w dziedzinie geografii, kierując się zasadami nauczania szwajcarskiego nauczyciela Johanna Heinricha Pestalozziego oraz ideami niemieckiego filozofa i teologa Johanna Gottfrieda von Herdera na temat relacji między człowiekiem a jego środowiskiem..
Indeks artykułów
Carl Ritter urodził się 7 sierpnia 1779 roku w Quedlinburgu w Niemczech w głęboko religijnej rodzinie. Jego ojciec nazywał się F.W. Ritter i był prestiżowym lekarzem, który zmarł, gdy miał zaledwie dwa lata, pozostawiając wdowę z sześciorgiem dzieci w trudnych okolicznościach.
W tamtych latach znany pedagog Christian G. Salzmann założył szkołę Schnepfenthal, specjalizującą się w badaniach przyrody. Przyjął do stypendiów Carla Rittera i jego brata Johannesa, a także ich nauczyciela, Guthsa Muthsa..
Carl pozostawał w tej instytucji przez 11 lat, co naznaczyło go przez całe życie, ponieważ interesował się nowymi formami edukacji, w tym Johann Heinrich Pestalozzi.
W rzeczywistości znaczna część jego pisarstwa opierała się na trzech etapach nauczania Pestalozziego: nabyciu, porównaniu i ustanowieniu ogólnego systemu..
Po ukończeniu studiów w szkole Schnepfenthal Ritter poznał Bethmanna Hollwega, bogatego bankiera z Frankfurtu. Zgodzili się, że Ritter przejmie opiekę nad dziećmi Hollwega. W międzyczasie uczęszczał na uniwersytet w Halle na koszt swojego patrona.
Jego obowiązki jako wychowawcy rozpoczęły się w 1798 roku i trwały przez piętnaście lat. W tym czasie miał okazję podróżować po Szwajcarii, Francji, Włoszech i Sabaudii. Towarzyszyła rodzinie we wszystkich podróżach, opiekując się i wychowując dzieci Bethmanna.
W latach 1814-1819 Ritter spędził je w Getyndze, aby kontynuować opiekę nad swoimi uczniami. Tam zaczął wyłącznie studiować geografię. Zakochał się i poślubił Lilli Kramer z Duderstadt. Ponadto w tym czasie napisał i opublikował pierwsze dwa tomy swojej pracy.
W 1819 r. Został mianowany profesorem historii w instytucie we Frankfurcie, a wkrótce potem, w 1820 r., Został profesorem geografii na Uniwersytecie Berlińskim. Kontynuował jednak podróżowanie, jednocześnie lepiej poznał swoje postulaty nowej geografii..
Od 1820 r. Do śmierci 18 września 1859 r. Był katedrą geografii na Uniwersytecie Berlińskim.
Przed Carlem Ritterem geografia nie była uważana za naukę. Dzięki jego znaczącym wkładom geografia jest dziś definiowana jako nauka, która bada i opisuje powierzchnię ziemi.
Prace Rittera, oparte na relacjach między naturą a ludzkością, miały również implikacje polityczne. Później jego organiczna koncepcja państwa została przejęta przez idee nazistowskie jako uzasadnienie poszukiwań Lebensraum, czyli „przestrzeni życiowej”..
Z teorii Rittera rozumieli podbój jako konieczność państwa dla własnego rozwoju, jako pretekst dla ideologii ekspansjonistycznej. Jednak dopiero po śmierci geografa ta interpretacja stała się popularna w Niemczech. Dziś wiadomo, że teorie Rittera były bardzo dalekie od tej koncepcji.
Do jego najsłynniejszych dzieł należy 19 tomów studyjnych pt Nauki o ziemi a przyroda i historia ludzkości, opublikowany między 1833 a 1839 rokiem. Niestety tej pracy nie udało się ukończyć, ale dokonano szczegółowego opisu kontynentów Azji i Afryki.
Jedną z jego najważniejszych przesłanek był wpływ środowiska fizycznego na działalność człowieka, co było fundamentalną częścią jego teorii i szeroko zakrojonych studiów..
Dla niego geografia musiała bez zbędnych ceregieli przekroczyć jedynie opisowe i listy nazwisk. Z tego powodu był jednym z promotorów powstania atlasów i tablic ściennych w nauczaniu geografii..
Ponadto uważał ziemską kulę ziemską za symetryczną i harmonijną pomimo jej nieskończonych kształtów. Dla Rittera ważne było również przeanalizowanie każdego kontynentu jako spójnej całości. Oznaczało to możliwość ustalenia relacji między obecnymi przedmiotami i dogłębnego zrozumienia ich wyjątkowości..
Ritter oświadczył, że „państwa ewoluowały tak, jakby były żywymi istotami, a historia narodów była zdeterminowana przez ich geografię i pod wpływem klimatu ich terytorium”. W efekcie była to spuścizna po przyszłych postulatach geopolityki..
Cała praca Rittera nie jest w pełni przetłumaczona na język hiszpański, dlatego wielu koneserów autora uzasadnia utrudniony dostęp do jego teorii i postulatów..
W przeciwieństwie do Alexandra von Humboldta Carl Ritter nie był utalentowanym odkrywcą. Nie podróżował wystarczająco dużo, ponieważ jego życie było poświęcone akademii, co dało mu ogromną wiedzę z zakresu geografii.
W jego rodzinnym Quedlinburgu w 1864 r. Wzniesiono pomnik ku jego czci. Na jego cześć wzniesiono fundację w Lipsku, podobnie jak w Berlinie. Ich celem był rozwój i konsolidacja studiów geograficznych.
Ale chyba najbardziej nietypowym uznaniem było nazwanie księżycowego krateru jego nazwiskiem, na cześć jego wkładu w naukę.
Jeszcze bez komentarzy