ZA społeczność climax Jest częścią ekosystemu kulminacyjnego, dzięki czemu ma większą stabilność. Ekosystemy punktu kulminacyjnego to takie, które osiągają równowagę dla określonych warunków środowiskowych, rozwijając maksymalną złożoność troficzną możliwą do osiągnięcia w tych warunkach..
Na przykład w klimacie z wysokimi opadami i ciepłymi temperaturami, takimi jak tropikalny, społecznością kulminacyjną jest las deszczowy. W umiarkowanych warunkach klimatycznych z czterema określonymi porami roku rozwijają się lasy płasko-liściaste (okrytonasienne).
Jednak oprócz ogólnego klimatu jako czynnika determinującego, w grę wchodzą inne czynniki, takie jak gleba, która również wpływa na ustaloną roślinność. I tak na przykład na równinach w północnej Ameryce Południowej sawanny powstają, między innymi, ze względu na ich piaszczyste gleby..
W każdym razie społeczności klimaksowe rozwijają jak najwięcej łańcuchów pokarmowych, bioróżnorodności, biomasy i stabilności, na co pozwalają warunki środowiskowe obszaru..
Paradygmatem dojrzałej społeczności lub punktu kulminacyjnego jest tropikalny las deszczowy Amazonii, z jego wielką różnorodnością biologiczną skupiającą ogromną biomasę. Ale w odwrotnych warunkach, przy niedoborze wody i ubogich glebach, dojrzałą społeczność, którą osiąga się, jest pustynna..
Indeks artykułów
Społeczność punktu kulminacyjnego nazywana jest również roślinnością potencjalną i odnosi się do społeczności roślin, zwierząt i innych organizmów, która jest stabilna i zrównoważona. Dzieje się tak, ponieważ optymalnie wykorzystuje klimat i warunki glebowe swojego środowiska..
W procesie sukcesji ekologicznej wspólnota kulminacyjna stanowi ostatni etap, w którym ustalane są maksymalne możliwe wzajemne relacje między jej członkami. Ten punkt równowagi jest określany przez jeden lub więcej czynników lub czynników, które definiują skrajną granicę sekwencji.
Wśród tych czynników jest przede wszystkim makroklimat lub ogólny klimat, który odpowiada obszarowi geograficznemu. Podobnie mikroklimat (klimat niewielkiej powierzchni), gleba, a nawet wpływ człowieka.
W ekosystemach wodnych w grę wchodzą inne czynniki, takie jak turbulencja wody, zasolenie lub ilość rozpuszczonego tlenu..
Istnieje ekologiczna tendencja do różnicowania się społeczności, dążąc do większej dojrzałości pod względem złożoności, gdy ustanawia się większą liczbę związków troficznych. Oznacza to, że wzrasta różnorodność biologiczna, powstaje więcej łańcuchów pokarmowych i wzrasta liczba poziomów troficznych (producenci, konsumenci pierwotni, konsumenci wtórni itd.).
Sukcesywnie biomasa (komórki i żywe tkanki) stopniowo rośnie, co oznacza większą liczbę żywych istot i większe rozmiary. Występuje również wzrost produkcji pierwotnej (więcej zakładów lub innych producentów pierwotnych wytwarzających energię).
W społeczności dojrzałej lub kulminacyjnej następuje spadek stosunku produkcji pierwotnej do całkowitej biomasy. Oznacza to, że gromadzi się biomasa, która nie wpływa bezpośrednio na produkcję podstawową..
Na przykład, gdy sukcesja ekologiczna przechodzi od użytków zielonych do lasu, występuje duża ilość biomasy w postaci pni drzew, które nie ulegają fotosyntezie..
Inną istotną cechą kulminacji lub dojrzałej społeczności jest to, że zmniejsza rezerwę składników odżywczych poza organizmami. Na przykład na etapie trawiastym najwięcej składników odżywczych znajduje się w glebie, a mniejszą w trawach..
Jednak gdy sukcesja zostanie przekształcona w zbiorowisko zalesione, większa ilość składników odżywczych gromadzi się w biomasie, a mniejsza w glebie..
Dojrzałe społeczności lub społeczności kulminacyjne rozwijają szereg własnych mechanizmów, które pozwalają im utrzymać stabilną dynamiczną równowagę.
Na przykład tropikalny las deszczowy ma decydujący wpływ na klimat wnętrza, a nawet środowisko. To sprawia, że dojrzałe społeczności są bardziej tolerancyjne na zmiany środowiskowe, o ile nie są one drastyczne..
W kategoriach opisowych istnieją trzy typy zbiorowisk szczytowych, rozróżniających to, czego oczekuje się w kategoriach teoretycznych, a co faktycznie istnieje..
Jest to społeczność teoretyczna, czyli możliwie najbardziej dojrzała społeczność, biorąc pod uwagę warunki pogodowe. Opiera się to na dostępnej dotychczas wiedzy o ekologii społeczności.
Na przykład, biorąc pod uwagę tropikalny klimat deszczowy, najbardziej dojrzałą społecznością, jaka teoretycznie powinna znajdować się na tym obszarze, są tropikalne lasy deszczowe. Ta kategoria oznacza również, że w obszarze nie występują żadne zakłócenia.
Koncepcja ta odnosi się do możliwie najbardziej dojrzałej zbiorowości, jaka powinna powstać w przypadku zaniku jakichkolwiek zakłóceń na danym obszarze. Na przykład, jeśli uprawa zostanie założona na obszarze o tropikalnym klimacie deszczowym, wyeliminowanie jej skutkuje pojawieniem się tropikalnego lasu deszczowego.
Chodzi o punkt kulminacyjny lub dojrzałą społeczność, która faktycznie istnieje na danym obszarze, niezależnie od tego, co teoria mówi, że powinno być obecne..
Koncepcja społeczności i ekosystemu punktu kulminacyjnego zmieniała się w czasie. Początkowo uznano, że dla danych warunków klimatycznych istnieje tylko jedna możliwa zbiorowość kulminacyjna.
Jest to znane jako model monoklimatu, czyli pojedyncza społeczność klimaksacyjna dla każdego typu klimatu. Ten model ma tę wadę, że nadaje priorytet klimatowi jako wyznacznikowi granicy możliwej społeczności biologicznej.
Z tego punktu widzenia, gdy na obszarze o określonym klimacie nie pojawia się spodziewana zbiorowość kulminacyjna, zakłada się, że występuje zaburzenie. Dlatego zaproponowano koncepcje typów zbiorowości nie będących punktami kulminacyjnymi, znanych jako proclimax..
Społeczności Proclimax definiuje się jako te, które prawie osiągają stan kulminacyjny, ale nie odpowiadają dokładnie potencjalnej społeczności. Dzieje się tak z powodu działania pewnego zakłócenia, które modyfikuje sukcesję i uniemożliwia osiągnięcie punktu kulminacyjnego i znane są cztery typy:
Jest to inny typ zbiorowiska niż to, które powinno istnieć ze względu na makroklimat obszaru, ze względu na zmiany spowodowane działalnością człowieka lub zwierząt domowych. Na przykład śródziemnomorskie pastwiska mają równowagę związaną z obecnością świń i bydła.
Typ zbiorowiska odpowiadający klimatowi bardziej suchemu lub chłodniejszemu niż zbiorowisko punktowe odpowiadające makroklimatowi obszaru. Na przykład obszar, na którym pada wystarczająco dużo, ale kamienista lub piaszczysta gleba zmniejsza retencję wody.
Społeczność o klimacie bardziej wilgotnym lub cieplejszym niż na obszarze, na którym się rozwija. Można to określić na podstawie obecności podziemnego rezerwatu wody lub rzeki na suchym terenie.
Są to społeczności, które poprzedzają punkt kulminacyjny, wydają się być punktem kulminacyjnym (społeczności punktu kulminacyjnego), ale nie osiągnęły potencjalnego punktu kulminacyjnego. Wynika to z jakiegoś trwałego czynnika zakłócającego, takiego jak pożar, zalanie wodą lub inne.
Następnie pojawiły się inne wizje, w których uważa się, że w danym regionie o określonym klimacie faktycznie przedstawia się mozaika zbiorowisk kulminacyjnych. Odpowiadają one nie tylko na ogólny klimat, ale także na inne czynniki środowiskowe, takie jak zmienność gleby, a nawet mikroklimat..
W tym sensie należy rozumieć, że typ zbiorowiska o maksymalnej złożoności biologicznej, czyli dojrzałej, nie zależy wyłącznie od klimatu. Dlatego społeczność kulminacyjna reaguje na połączenie szeregu czynników, w tym klimatu, mikroklimatu, gleby, a nawet działań człowieka..
Tropikalny las deszczowy jest ekosystemem punktu kulminacyjnego par excellence, a jego najlepszym reprezentantem jest las deszczowy Amazonii. W związku z tym rozwijające się tam zbiorowiska, a zwłaszcza las niezatapialny, stanowią największą możliwą do osiągnięcia złożoność interakcji..
Amazońskie lasy deszczowe jako zbiorowisko punktów kulminacyjnych są skrajnym punktem procesu sukcesji roślin, na co wskazuje jego biogeograficzna historia. Uważa się, że w pierwszej kolejności powstały zbiorowiska łąk i płatów leśnych, które przechodziły w obecną dżunglę amazońską.
Będąc regionem położonym w strefie równikowej, otrzymuje duże opady i wysokie promieniowanie słoneczne równomiernie rozłożone w ciągu całego roku. Temperatury wahają się średnio od 26 do 30 ºC, a opady przekraczają 3000 mm rocznie.
Pierwotnie była to gleba bogata w minerały pochodzące z erozji Andów, co w połączeniu z wilgotnością i temperaturą umożliwiło sukcesję roślinną. W tym procesie gleby ewoluowały do obecnych, ubogich w składniki odżywcze.
W tych warunkach lasy deszczowe Amazonii osiągnęły maksymalną możliwą efektywność wykorzystania zasobów do produkcji biomasy. Jest to zbiorowisko o wysokiej pierwotnej produktywności, ale o większej akumulacji biomasy (zwłaszcza masy roślinnej).
Wytwarza własny klimat wewnętrzny i ma decydujący wpływ na klimat globalny, a także odznacza się dużą różnorodnością biologiczną, która tylko u gatunków roślin sięga ponad 40 tys. Z drugiej strony istnieje złożona sieć pokarmowa, która obejmuje tysiące gatunków ze wszystkich grup istot żywych..
Znajduje się między Stanami Zjednoczonymi a Meksykiem, na wybrzeżu Zatoki Kalifornijskiej, w umiarkowanym regionie o ekstremalnym klimacie. W związku z tym potencjalne zbiorowisko kulminacyjne nie może zostać zalesione głównie ze względu na deficyt wody, który ogranicza rozwój roślinności..
Jest to region gorący i suchy, z temperaturami powyżej 38ºC latem i dochodzącymi do 10ºC zimą. Podczas gdy opady są mniejsze niż 250 mm rocznie.
Gleby należą do grupy aridizoli, o dużej zawartości piasku, bardzo przepuszczalnych i ubogich w składniki pokarmowe..
W tych warunkach rozproszone łąki-zarośla są zbiorowiskiem kulminacyjnym, do którego można dotrzeć w sukcesji ekologicznej. Liczne gatunki sukulentów, takie jak kaktus Saguaro (Carnegiea gigantea).
Pustynia Sonora ma niską biomasę i różnorodność w porównaniu z lasami deszczowymi Amazonii, ale są to najwyższe osiągalne poziomy, biorąc pod uwagę warunki klimatyczne i glebowe..
Jeszcze bez komentarzy