Plik culteranismo Był to nurt estetyczny w ramach ruchu barokowego hiszpańskiego złotego wieku, którego złożoność w formie i strukturze sprawiła, że jego treść była bardzo trudna do zrozumienia..
W nurcie tym proponowano użycie czystej metafory w kwiecistym i enigmatycznym języku, który ukrywał znaczenia i przesłania form ekspresyjnych typowych dla liryki, teatru i oratorium, stawiając na pierwszym miejscu strukturę. To właśnie hermetyczni i cenni moderniści nazywali „sztuką dla sztuki”..
Zasób latynizacji języka może być również postrzegany jako powrót do pisarzy starożytności, retoryka syntaktyczna, która rzuciła wyzwanie inteligencji poprzez demontaż, poprzez zmysłowy proces poznawczy, poetyckich obrazów synestetycznego i opancerzonego języka, podlegającego indywidualnemu doświadczeniu..
Ruch ten pojawił się pod koniec XVI wieku i na początku XVII wieku. Nazwano go gongorismo od jednego z jego najbardziej płodnych przedstawicieli, Luisa de Góngora y Argote, hiszpańskiego księdza, dramaturga i poety, którego barokowe pióro stworzyło nowy język, dostępny tylko dla elity kulturalnej tamtych czasów..
Indeks artykułów
Etymologicznie, słowo culteranismo pochodzi od przymiotników: kult i luteranizm. Culteranismo ma swój początek w literaturze barokowej między XVI a XVII wiekiem.
Wcześniej dziedzictwo renesansu zapewniło kolejnym pokoleniom literackim zbiór zasad, które powinny istnieć między formą a treścią dzieła..
Niepokój ducha ludzkiego zaczął odczuwać potrzebę zerwania łańcuchów formalności i wymagań kanonu literackiego. Twórcy poczuli impuls do poszukiwania nowych propozycji estetycznych, które zachwiały klasyczną równowagę wymaganą w kompozycji w okresie renesansu..
Wtedy z ręki Luisa de Góngora y Argote wyrosło współczesne pojęcie estetyki literackiej. Barok ustąpił propozycji, która w pomysłowy, ostry i nieprzenikniony sposób odbijała się na zasobach lirycznych i poetyckich.
Przedmiot wierszy był owinięty w werbalne płaszczyzny i struktury, które przedkładały formę nad treść; wreszcie temat gongoriański był postrzegany poprzez techniki zwierciadlane, które proponowały poezję jako odbicie ludzkiej istoty, inności i ideału człowieka z doświadczenia podświadomości.
Charakterystyka culteranizmu dawała inną wizję faktu poetyckiego, który został przyjęty jako akt estetyczny odpowiadający kanonom cennej językoznawstwa..
Dowolne traktowanie gramatyki i przedmiotu pracy jako ekspresyjno-refleksyjnej, a nawet idealistycznej realizacji osobistej wizji świata, posługując się językiem jako zwierciadłem rzeczywistości.
Poszukiwano dynamizmu, konfrontacji sensorycznej i hiperbolizacji rzeczywistości. Nastąpiło wyraźne odrzucenie prostego języka i równowagi renesansu.
Oryginalność i pomysłowość prowokowały neologizmy, gry słowne i zniekształcenia, które przeciwstawiały się ustalonemu, wystawiając na próbę inteligencję i sztywność wykształconych czytelników. Wśród głównych cech tego stylu literackiego wyróżniają się:
Kolejność słów zrywa z naturalną strukturą. Sugeruje zależność między zdaniami, która stwarza trudności w dekodowaniu wiadomości (hipotaksja).
Długość składni i podporządkowanie słów ukrywają ideę, którą chcesz przekazać. Odszyfrowanie wiadomości wymaga inteligencji i złożonego procesu poznawczego.
Osiąga się to poprzez przeciwstawienie poetyckich obrazów. Jest to światłocień, w którym wzajemne oddziaływanie między innymi zasobami, takimi jak synonimia i antonimia, sugeruje kontrast między idealistyczną i realistyczną wizją istnienia..
Zerwanie porządku gramatycznego jest spowodowane nadmiernym użyciem hiperbatonu i innych zasobów. Ponadto stosowano latynizmy, które nie były powszechne, mimo że w renesansie były znane wykształconym czytelnikom.
Podobnie transpozycje i atawizmy językowe klasycznych konstrukcji wzmocniły kultowy zamiar autorów..
Obecny jest kwiecisty, kontrastowy, dźwięczny i przesadny język. Pojawiają się wersety pełne odważnych obrazów zmysłowych, takich jak metafory, aliteracje, epitety i elipsy. Chromatyczne przymiotniki oraz rytmiczne i dźwiękowe słowa są również powszechne..
Istniała potrzeba ucieczki od współczesnego świata i osiągnięto to poprzez aluzje do mitologii i innych kultur. Przełamano klasyczny wzór renesansu i powstał nowy świat, w którym najważniejszy był sposób wyrażania rzeczywistości.
Nawiązał bezpośredni związek między tekstami autorów starożytnych i współczesnych a wysokim poziomem wiedzy i kulturowym charakterem autora, który odważnie zastanawiał się nad tekstem i proponował drastyczne zmiany, które wstrząsnęły ustalonymi normami..
Urodził się w Kordobie w Hiszpanii i był głównym promotorem tego trendu. Jego przeciwnicy ostro krytykowali go za to, że odważył się rzucić wyzwanie ustalonym przez akademizm normom dotyczącym sposobu realizacji twórczości literackiej..
Był pisarzem kontrowersyjnym dotyczącym odnowy stylu poetyckiego XVII wieku. Dążył do stworzenia języka, który wyróżniałby się spośród jasnych i zwyczajnych wypowiedzi.
Odnowił zasoby języka renesansowego i włączył zwroty łacińskiego języka, proponując twórczość poetycką jako narzędzie językowe wolne od formalnych atawizmów gramatycznych..
Semantyczna ciemność w Góngorze wynikała z tendencji do retorycznej i lingwistycznej dekonstrukcji, co nadawało jej treści enigmatyczny charakter..
Hermetyczny język sugerował nieprzeniknioność autora, który omawiał tematy życia, produkt uników i wyobcowania, których doświadczył w procesie twórczym. To dowód na wpływ tego nurtu na autora.
Góngora był autorem wielu sonetów, romansów, décimas, letrillas i pieśni. Wśród głównych wierszy, które napisał, wyróżniają się:
Poemat epicki, którego współczesny element polegał na tym, że nie został napisany w celu moralizacji. Autor bez żadnych zamiarów dydaktycznych opowiedział o miłości Cyklopa Polifema do Galatei, nimfy, która odrzuciła go za wygląd i brutalność..
Opis zastępuje narrację, aby podkreślić plastyczny element opowieści. Autor wykazał się cenną, bombastyczną techniką o wysokich kulturowych wymiarach.
Celowo zachęcano do korzystania z zasobów fonetycznych i wyszukanych metafor, co wzmacniało estetyczną intencję i deifikację języka jako twórczej istoty samej w sobie.
Dzieło, którego gatunek pochwalny ratuje poetyckie pochlebstwa wobec władcy. W ten sposób Góngora podniósł reputację barokowych arystokratów.
Było to emblematyczne dzieło culteranismo, ponieważ jego narracja wsuwa się w zawiłą strukturę pełną poetyckich ornamentów i labiryntowych zwrotów językowych..
Jego treść obraca się wokół idealizacji natury, która jest przeciwstawna ostentacyjnemu i rozwiązłemu dworskiemu środowisku.
Hiszpański pisarz pochodzenia portugalskiego. Jego życiowa sława wynikała z ekscesów, kompulsywnej egzystencji i tragicznej śmierci. Jego twórczość poetycka była wyważoną syntezą dwóch dominujących nurtów baroku: culteranismo i conceptismo. Jego najważniejsze prace to:
Dzieło godne przedstawiciela poetów złotych kulteranistów, obszerne i skomplikowane w zrozumieniu, z typowym dla stylu hermetyzmem.
Praca ta nawiązuje nawet do tematu, który nawiązuje do mitycznego dzieła Owidiusza zawartego w Metamorfoza. Jest to poemat naukowy, który wywyższa formy gongorynowe, gdyż jego struktura jest podobna do struktury Bajka o Polifemie i Galatei.
Calderón de la Barca był hiszpańskim dramaturgiem i poetą; Był także członkiem armii i zrobił karierę wojskową. O wyrafinowanym stylu, estetyczna propozycja jego pracy teatralnej była bardziej poetycka i intelektualna, z wyraźnym zamiarem dydaktycznym, który cieszył się kulturowym językiem.
Muzykalność i elegancja jego tekstów odpowiadały ideałowi culteranistycznego piękna, ale jego twórczość była również przesiąknięta konceptualizmem, ponieważ przywiązuje wagę do treści..
Można również docenić staranną scenograficzną propozycję plastyczną, którą zawsze opracowywał. W szczegółach wyróżniał się element symboliczno-sensoryczny..
Głównym tematem tej pracy opublikowanej w 1635 roku jest to, że człowiek ma moc swobodnego kształtowania swojego życia, którym nie rządzi los..
Jego struktura podzielona jest na trzy akty. Dramatyczna treść tego dzieła jest pełna kalamburów i innych zasobów literackich, które ukazują złożoność ówczesnego społeczeństwa, szanując estetyczną propozycję baroku..
Jest to auto-sakramental, napisany w 1655 roku, rozgrywający się w jednym akcie, którego głównym tematem jest życie jako wielkiego teatru, w którym każda osoba reprezentuje postać.
Autor wychwalał ideę czynienia dobra i przedstawia ideę śmierci jako społecznego wyrównywania. Temat ten ma starożytne odniesienia (zajmowali się nim m.in. Platon, Epiktet i stoicy), a Calderón ratuje go jako przedmiot refleksji osadzonej w religijnym fakcie..
Jeszcze bez komentarzy