Charakterystyka, typy i przykłady drapieżnictwa

3564
Egbert Haynes
Charakterystyka, typy i przykłady drapieżnictwa

Plik drapieżnictwo Jest to proces ekologiczny, w którym zwierzę zabija lub konsumuje część ciała innego, aby się wyżywić, co pociąga za sobą transfer energii z organizmu, którym się odżywia. Zwierzę, które zabija, nazywane jest „drapieżnikiem”, a drapieżnik jest znany jako „zdobycz”..

Drapieżniki to na ogół zwierzęta z najmniejszą liczbą osobników w ekosystemie, ponieważ zajmują górne poziomy łańcucha pokarmowego. Należy ponadto zauważyć, że drapieżnictwo wymaga pewnych wyspecjalizowanych cech biologicznych, wśród których wyróżniają się aspekty fizyczne i behawioralne..

Zdjęcie: Capri23auto na www.pixabay.com

Niektóre drapieżniki tropią zdobycz z ciemnych zakamarków, aż są w zasięgu; inni biegają niestrudzenie za swoją zdobyczą, dopóki ich nie dosięgną, a inni po prostu oszukują ich, aby je złapać.

Zgodnie z tymi opisami pierwszymi obrazami drapieżników, które przychodzą na myśl, są ssaki, takie jak lwy, wilki czy gepardy polujące na jelenie, antylopy czy króliki..

Są jednak „duże” drapieżniki i „małe” drapieżniki, ponieważ nie jest to cecha ograniczona do ssaków: istnieją owady drapieżne innych owadów, a nawet mikroorganizmy drapieżne innych mikroorganizmów, to znaczy drapieżnictwo występuje praktycznie w każdym ekosystemie.

Drapieżniki to organizmy najbardziej wrażliwe na nagłe zmiany środowiskowe, dlatego wiele kampanii ochronnych koncentruje się na monitorowaniu, ochronie i odtwarzaniu ich populacji w każdym z ekosystemów, w których zamieszkują..

Indeks artykułów

  • 1 Charakterystyka drapieżnictwa
    • 1.1 Fizyczne lub fenotypowe
    • 1.2 Ewolucyjne i behawioralne
  • 2 Rodzaje drapieżnictwa
    • 2.1 Carnivory
    • 2.2 Roślinność
    • 2.3 Pasożytnictwo
  • 3 Przykłady drapieżnictwa
    • 3.1 Mięsożerne
    • 3.2 Roślinożercy
    • 3.3 Parazytoidy
  • 4 Odnośniki

Charakterystyka drapieżnictwa

Drapieżnictwo jest reprezentowane jako rodzaj rywalizacji między dwoma gatunkami, które walczą o przetrwanie. Ofiara stara się uciec przed drapieżnikiem, podczas gdy drapieżnik ściga swoją ofiarę z obsesyjnym zainteresowaniem, aby pożywić się i przetrwać w ekosystemie..

Taka konkurencja „kształtuje” w istotny sposób praktycznie wszystkie biologiczne cechy gatunku, które możemy podzielić na:

Fizyczne lub fenotypowe

Drapieżniki mają specjalne cechy i kształty, aby złapać zdobycz. Zwierzęta drapieżne na ogół mają zęby, pazury, duże mięśnie i imponujące zdolności łowieckie. Niektóre wytwarzają potężne trucizny, które zabijają lub unieruchamiają ofiarę, ułatwiając jej schwytanie..

Prey ma również wysoce rozwinięte funkcje umożliwiające unikanie drapieżników, aby wykryć je z dużych odległości, wtopić się w krajobraz lub szybko uciekać..

Zdjęcie: DrZoltan na www.pixabay.com

Gdy drapieżnik poluje na potencjalną zdobycz, biegnie po pokarm, podczas gdy ofiara biegnie po swoje życie. Jeśli drapieżnik zawiedzie, pozostaną głodne, co może wpłynąć na wszystkie procesy biologiczne w ich organizmie, zmniejszając ich szanse na rozmnażanie się i młode..

Jeśli ofiara nie może uciec, straci życie, a jeśli nie rozmnażała się wcześniej, nie przekaże swoich genów następnemu pokoleniu, zwiększając zmienność gatunku..

Jeśli już się rozmnażał, nie będzie w stanie tego zrobić ponownie, a jego geny będą w mniejszym odsetku w następnym pokoleniu, w przeciwieństwie do innych osobników tego samego gatunku, które z większym powodzeniem uciekają przed drapieżnikami..

Ewolucyjne i behawioralne

Konkurencja drapieżników jest utrzymywana w stałym stanie równowagi, ponieważ gdy jeden drapieżnik lub jego ofiara zaczyna odnosić większe sukcesy niż inny w konkurencji, interakcja ta ma charakter „samoregulujący”. Na przykład:

Wyobraź sobie, że drapieżniki zaczynają wygrywać konkurencję i stosunkowo łatwiej łapać zdobycz. W takim przypadku spadek liczby ofiar spowoduje, że drapieżniki zaczną zaciekłą rywalizację między sobą, aby zobaczyć, kto zdobędzie którą..

Z drugiej strony, jeśli ofiara z łatwością ucieknie przed drapieżnikiem, nadejdzie moment, w którym będzie ich tak dużo, że drapieżniki zaczną je łatwiej łapać, a to spowoduje, że drapieżniki będą rozmnażać się w większym tempie..

Zdjęcie: rottonara na www.pixabay.com

Wszystkie cechy biologiczne, które charakteryzują drapieżniki i ich drapieżniki, są kształtowane przez procesy doboru naturalnego. Jeśli ofiara nie ucieknie skutecznie lub nie będzie się stale rozmnażać, gatunek drapieżny w końcu wyginie..

Ponadto drapieżniki, które nie złapią i nie żywią się swoją zdobyczą, nie będą w stanie nakarmić ani nakarmić swoich młodych. Przekłada się to na zmniejszenie liczby drapieżników w ekosystemie, co zakończy się wyginięciem gatunku drapieżnego..

Rodzaje drapieżnictwa

Można wyróżnić trzy główne typy drapieżników: mięsożerne, roślinożerne i pasożytnicze.

Mięsożerność

Przykłady mięsożerców

Mięsożerne drapieżnictwo jest najbardziej znanym rodzajem drapieżnictwa i polega na łapaniu innego żywego zwierzęcia w celu pożywienia się jego ciałem lub mięsem. Aby przeżyć, wszystkie drapieżniki muszą spożywać mięso lub ciało swojej ofiary.

Niektóre gatunki są fakultatywnie mięsożercami, to znaczy mogą jeść mięso, ale nie jest to niezbędne do ich przetrwania. Na przykład zwierzęta, takie jak niedźwiedzie i ludzie, mogą przeżyć, żywiąc się jagodami i owocami.

Roślinność

Orangutan jest roślinożercą

Roślinożerne drapieżniki żywią się wyłącznie roślinami, algami i drobnoustrojami zdolnymi do syntezy własnego pożywienia (autotrofy). Roślinożerne drapieżniki są zwykle ofiarami drapieżników mięsożernych.

Podobnie jak w przypadku mięsożerców, niektóre gatunki zwierząt drapieżnych są fakultatywnie roślinożercami, to znaczy mogą żywić się roślinami, ale także innymi zwierzętami. Tak jest w przypadku niektórych kotów i niedźwiedzi w Ameryce Południowej.

Pasożytnictwo

Tetragnatha montana spasożytowana przez larwy Acrodactyla quadrisculpta. Źródło: Miller, J. A.; Belgers, J. D. M.; Beentjes, K. K.; Zwakhals, K.; van Helsdingen, P. [CC BY 3.0 (https://creativecommons.org/licenses/by/3.0)]

Pasożytnicze drapieżniki zjadają lub żywią się częścią swojej ofiary przez całe życie. Wszystkie pasożyty żyją w ciele swojej ofiary, dlatego mówi się, że są również żywicielami.

- Parazytoidy

To grupa owadów, które generalnie należą do rzędów Hymenoptera i Diptera. W fazie dorosłej są organizmami wolno żyjącymi, ale w fazie larwalnej rozwijają się w jajach innych gatunków.

Wewnątrz jaja innego gatunku owada, które często jest odpowiednikiem jaja motyla, pająka lub mrówki, parazytoidy żywią się znajdującym się tam młodocianym osobnikiem..

Widziane bardziej wyraźnie: larwa parazytoidu zjada larwę wewnątrz jaja, rozwija się do dojrzałości i wykluwa się, aby wyjść do środowiska.

Pasożyty i parazytoidy nie są fakultatywne, ponieważ mogą przetrwać jedynie poprzez stałe żerowanie na swojej ofierze.

W przypadku parazytoidów osobnik w wieku dorosłym staje się mięsożercą i żeruje na innych owadach, chociaż w fazie larwalnej jest zależny wyłącznie od jaj swojego żywiciela..

Przykłady drapieżnictwa

Mięsożercy

Wilki i lwy to być może klasyczne przykłady drapieżników mięsożernych. Polują na swoją ofiarę w stadach, skupiając się na ściganiu i pokonywaniu zakrętów co najmniej jednej osoby, aby zaatakować i poważnie zranić ją swoimi pazurami i kłami zaprojektowanymi do tego celu..

Zdjęcie: Nel Botha na www.pixabay.com

Gdy ofiara umrze, stado karmi się nią, aby zaspokoić jej potrzeby żywieniowe. W wielu przypadkach ofiarom udaje się uciec przed drapieżnikami i są one zmuszane do odwrotu z pustym żołądkiem, aż ponownie wyruszą na polowanie..

Roślinożerne

Roślinożerne są powszechne na naszych terenach wiejskich: krowy, kozy i owce to zwierzęta roślinożerne, które żywią się trawą, trawami i krzewami występującymi na pastwiskach. W takim środowisku rodzą się, rozmnażają i umierają.

Zdjęcie: Christian B. na www.pixabay.com

Istnieją jednak duże zwierzęta roślinożerne, które zamieszkują dzikie środowiska: między innymi słonie, żyrafy, pandy.

Parazytoidy

Najczęstszym przykładem zwierząt pasożytniczych są osy, które składają larwy lub jaja w jaju chrząszcza lub motyla..

Zdjęcie pasożytniczej osy Peristenus igoneutis (źródło: RedWolf, za Wikimedia Commons)

Larwa osy odżywia się jajkiem chrząszcza i ostatecznie je zabija. Gdy larwa osy osiągnie wystarczającą dojrzałość, rozbija jajo i przechodzi do wolnego etapu życia, takiego jak u swojego rodzica..

Bibliografia

  1. Curio, E. (2012). Etologia drapieżnictwa (tom 7). Springer Science & Business Media.
  2. Milinski, M. (1993). Ryzyko drapieżnictwa i zachowania żywieniowe. Zachowanie się ryb dwunożnych, 285-305.
  3. Smith, T. M., Smith, R. L. i Waters, I. (2012). Elementy ekologii. San Francisco: Benjamin Cummings.
  4. Stevens, A.N. (2012). Drapieżnictwo, roślinożerność i pasożytnictwo.
  5. Taylor, R. J. (2013). Drapieżnictwo. Springer Science & Business Media.

Jeszcze bez komentarzy