Plik duża depresja, Nazywana również dużym zaburzeniem depresyjnym lub kliniczną depresją, jest to choroba psychiczna charakteryzująca się skrajnie obniżonym nastrojem i zmniejszonym zainteresowaniem doświadczaniem przyjemności w życiu..
Ponadto obejmuje objawy poznawcze (niezdecydowanie, poczucie małej wartości) i zmienione funkcje fizyczne (zmiany apetytu, zmiany masy ciała, zaburzenia snu, utrata energii). Chociaż wszystkie objawy są ważne, zmiany fizyczne są niezwykłe w tym zaburzeniu i sygnalizują jego pojawienie się.
Mówi się również, że osoby z tym zaburzeniem mają „depresję jednobiegunową”, ponieważ nastrój pozostaje na jednym biegunie. Obecnie wiadomo, że rzadko występuje pojedynczy epizod ciężkiego zaburzenia depresyjnego (MDD).
Jeśli występują dwa lub więcej epizodów oddzielonych okresem co najmniej dwóch miesięcy bez depresji, nazywa się to „nawracającym dużym zaburzeniem depresyjnym”. Diagnoza MDD opiera się na doświadczeniach zgłaszanych przez daną osobę, zachowaniu zgłaszanym przez przyjaciół lub rodzinę oraz na ocenie stanu psychicznego.
Nie ma testów laboratoryjnych na dużą depresję, chociaż zwykle przeprowadza się testy, aby wykluczyć możliwość, że objawy są spowodowane chorobą fizyczną..
Najczęstszy czas pojawienia się to od 20 do 40 lat, ze szczytem od 30 do 40 lat. Pacjenci są zwykle leczeni lekami przeciwdepresyjnymi, uzupełnionymi o terapię poznawczo-behawioralną.
Im cięższa depresja, tym silniejsze działanie leków przeciwdepresyjnych. Z drugiej strony hospitalizacja może być konieczna w najpoważniejszych przypadkach lub w przypadku ryzyka samobójstwa lub krzywdy innych.
Proponowane przyczyny są psychologiczne, psychospołeczne, dziedziczne, ewolucyjne i biologiczne.
Indeks artykułów
Chociaż depresja może wystąpić tylko raz w życiu, zwykle występuje kilka epizodów depresyjnych..
Podczas tych epizodów objawy występują przez większość dnia i mogą to być:
Objawy MDD u dzieci i młodzieży są wspólne dla dorosłych, chociaż mogą istnieć pewne różnice:
MDD nie jest normalną częścią osób starszych i należy ją leczyć. Depresja u osób starszych jest często słabo diagnozowana i leczona, mogą też odmówić szukania pomocy.
Objawy depresji u osób starszych mogą być inne lub mniej oczywiste i mogą obejmować:
Model biopsychospołeczny zakłada, że czynniki wpływające na depresję są biologiczne, psychologiczne i społeczne.
Większość leków przeciwdepresyjnych wpływa na równowagę trzech neuroprzekaźników: dopaminy, noreprinefryny i serotoniny..
Większość leków przeciwdepresyjnych zwiększa poziom jednej lub więcej monoamin (neuroprzekaźników serotoniny, noreprinefryny i dopaminy) w przestrzeni synaptycznej między neuronami mózgu. Niektóre leki wpływają bezpośrednio na receptory monoaminergiczne.
Przypuszcza się, że serotonina reguluje inne układy neuroprzekaźników; zmniejszona aktywność serotoninergiczna może spowodować niewłaściwe zachowanie tych systemów.
Zgodnie z tą hipotezą depresja pojawia się, gdy niski poziom serotoniny sprzyja niskim stężeniom noreprinefryny (neuroprzekaźnika monoaminergicznego). Niektóre leki przeciwdepresyjne bezpośrednio poprawiają poziom noreprinefryny, podczas gdy inne zwiększają poziom dopaminy, innego monoaminergicznego neuroprzekaźnika.
Obecnie hipoteza monomaminergiczna zakłada, że za objawy depresji odpowiada niedobór niektórych neuroprzekaźników..
1-Obrazy rezonansu magnetycznego pacjentów z depresją wykazały pewne różnice w budowie mózgu.
Osoby z depresją mają większą objętość komór bocznych i nadnerczy oraz mniejszą objętość zwojów podstawy, wzgórza, podwzgórza i płata czołowego.
Z drugiej strony może istnieć związek między depresją a neurogenezą hipokampu.
2-Utrata neuronów w hipokampie (związanych z pamięcią i humorem) występuje u niektórych osób z depresją i koreluje z obniżoną pamięcią i dystymicznym nastrojem. Niektóre leki mogą stymulować poziom serotoniny w mózgu, stymulując neurogenezę i zwiększając masę hipokampu. 3-Podobny związek zaobserwowano między depresją a przednią korą zakrętu obręczy (zaangażowaną w modulację zachowań emocjonalnych).4-Istnieją dowody na to, że duża depresja może być częściowo spowodowana nadmierną aktywacją osi podwzgórze-przysadka-nadnercza, co skutkuje efektem podobnym do reakcji na stres.
5-estrogen jest powiązany z zaburzeniami depresyjnymi ze względu na ich nasilenie po okresie dojrzewania, okresie prenatalnym i po menopauzie.
6-Zbadano również odpowiedzialność cząsteczek zwanych cytokinami.
Istnieje kilka aspektów osobowości i jej rozwoju, które wydają się być integralną częścią występowania i utrzymywania się MDD, przy czym głównym prekursorem jest tendencja do negatywnych emocji..
Epizody depresyjne są skorelowane z negatywnymi wydarzeniami życiowymi, chociaż wpływają pośrednio ich cechy radzenia sobie. Z drugiej strony niska samoocena lub skłonność do irracjonalnych myśli są również związane z depresją.
Psycholog Aaron T. Beck opracował znany model depresji na początku lat 60. Model ten proponuje, że istnieją trzy koncepcje, które powodują depresję:
Na podstawie tych zasad Beck opracował terapię poznawczo-behawioralną.
Inny psycholog, Martin Seligman, zasugerował, że depresja jest podobna do wyuczonej bezradności; naucz się, że nie masz kontroli nad sytuacjami.
W latach sześćdziesiątych John Bowlby opracował inną teorię; teoria przywiązania, która proponuje związek między depresją w wieku dorosłym a rodzajem relacji między dzieckiem a rodzicem lub opiekunem w dzieciństwie.
Uważa się, że doświadczenia utraty rodziny, odrzucenia lub separacji mogą spowodować, że dana osoba będzie uważać się za mało wartościową i czuć się niepewnie.
Jest jeszcze jedna cecha osobowości, którą często mają osoby z depresją; Często obwiniają siebie za wystąpienie negatywnych wydarzeń i akceptują, że to oni tworzą pozytywne skutki. Jest to tak zwany pesymistyczny styl wyjaśniający.
Albert Bandura sugeruje, że depresja wiąże się z negatywną samooceną i brakiem poczucia własnej skuteczności (uważają, że nie mogą osiągać osobistych celów ani wpływać na to, co robią).
U kobiet istnieje wiele czynników, które zwiększają prawdopodobieństwo wystąpienia depresji: utrata matki, bycie odpowiedzialnym za kilkoro dzieci, brak godnych zaufania związków, bezrobocie.
Osoby starsze mają również pewne czynniki ryzyka: przejście od „opieki” do „potrzeby opieki”, śmierć kogoś bliskiego, zmiana osobistych relacji z żoną lub innymi krewnymi, zmiany w zdrowiu.
Wreszcie terapeuci egzystencjalni wiążą depresję z brakiem sensu teraźniejszości i brakiem wizji przyszłości..
Bieda i izolacja społeczna wiążą się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia zaburzeń psychicznych. Przemoc seksualna, fizyczna lub emocjonalna w dzieciństwie jest również związana z rozwojem zaburzeń depresyjnych w wieku dorosłym.
Inne czynniki ryzyka w funkcjonowaniu rodziny to: depresja u rodziców, konflikty między rodzicami, zgony czy rozwody. W wieku dorosłym stresujące wydarzenia i wydarzenia związane z odrzuceniem społecznym są związane z depresją.
Brak wsparcia socjalnego i niekorzystne warunki pracy - słaba zdolność decyzyjna, zły klimat pracy, złe warunki ogólne - również wiążą się z depresją.
Wreszcie uprzedzenia mogą prowadzić do depresji. Na przykład, jeśli w dzieciństwie rozwija się przekonanie, że praca w jakimś zawodzie jest niemoralna, aw wieku dorosłym pracuje się w tym zawodzie, dorosły może winić i kierować uprzedzenia do siebie samego..
Psychologia ewolucyjna sugeruje, że depresja mogła zostać włączona do ludzkich genów ze względu na jej wysoką odziedziczalność i częstość występowania. Obecne zachowania byłyby dostosowaniami do regulowania osobistych relacji lub zasobów, chociaż we współczesnym środowisku są to nieprzystosowania.
Z innego punktu widzenia depresję można postrzegać jako swego rodzaju program emocjonalny aktywowany przez postrzeganie osobistej bezwartościowości, która może być związana z poczuciem winy, spostrzeganiem odrzucenia i wstydu..
Ten trend mógł pojawić się tysiące lat temu u myśliwych, którzy zostali zmarginalizowani przez spadające umiejętności, coś, co może nadal pojawiać się dzisiaj.
W populacji psychiatrycznej występuje wysoki poziom zażywania substancji, zwłaszcza środków uspokajających, alkoholu i konopi. Według DSM-IV nie można postawić diagnozy zaburzeń nastroju, jeśli bezpośrednią przyczyną jest skutek spowodowany używaniem substancji..
Nadmierne spożycie alkoholu znacznie zwiększa ryzyko wystąpienia depresji, podobnie jak benzodiazepiny (leki działające depresyjnie na ośrodkowy układ nerwowy).
A) Obecność pojedynczego epizodu dużej depresji.
B) Epizod dużej depresji nie jest lepiej wyjaśniony obecnością zaburzenia schizoafektywnego i nie nakłada się na schizofrenię, zaburzenie schizofreniczne, zaburzenie urojeniowe lub nieokreślone zaburzenie psychotyczne.
C) Nigdy nie było epizodu manii, epizodu mieszanego lub epizodu hipomanii.
Sprecyzować:
A) Obecność pięciu lub więcej z następujących objawów w okresie 2 tygodni, stanowiąca zmianę w stosunku do poprzedniej aktywności; jednym z objawów musi być 1. nastrój depresyjny lub 2. utrata zainteresowania lub zdolności do przyjemności:
B) Objawy nie spełniają kryteriów epizodu mieszanego.
C) Objawy powodują klinicznie istotny dyskomfort lub upośledzenie społecznych, zawodowych lub innych ważnych obszarów aktywności.
D) Objawy nie są spowodowane bezpośrednim fizjologicznym działaniem substancji lub ogólnym stanem zdrowia.
E) Objawy nie są lepiej wyjaśnione obecnością żalu, objawy utrzymują się dłużej niż dwa miesiące lub charakteryzują się wyraźną niepełnosprawnością funkcjonalną, chorobliwymi obawami o bezwartościowość, myślami samobójczymi, objawami psychotycznymi lub upośledzeniem psychomotorycznym.
DSM IV rozpoznaje 5 podtypów TDM:
Duża depresja często współwystępuje z innymi zaburzeniami psychicznymi i chorobami fizycznymi:
Podczas diagnozowania MDD należy wziąć pod uwagę inne zaburzenia psychiczne, które mają pewne cechy:
Trzy główne metody leczenia depresji to terapia poznawczo-behawioralna, leki i terapia elektrowstrząsami..
Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne zaleca, aby początkowe leczenie było dostosowane do stopnia nasilenia objawów, współwystępujących zaburzeń, preferencji pacjenta i reakcji na wcześniejsze terapie. Leki przeciwdepresyjne są zalecane jako leczenie początkowe u osób z umiarkowanymi lub ciężkimi objawami..
To właśnie terapia ma obecnie najwięcej dowodów na jej skuteczność u dzieci, młodzieży, dorosłych i osób starszych.
U osób z umiarkowaną lub ciężką depresją mogą działać tak samo lub lepiej niż leki przeciwdepresyjne. Chodzi o nauczenie ludzi kwestionowania irracjonalnych myśli i zmiany negatywnych zachowań..
Warianty, które zostały zastosowane w depresji, to racjonalna emocjonalna terapia behawioralna i uważność. W szczególności małość wydaje się być obiecującą techniką dla dorosłych i nastolatków..
Sertralina (SSRI) jest najczęściej przepisywanym związkiem na świecie, z ponad 29 milionami recept w 2007 roku. Chociaż potrzeba więcej wyników u osób z umiarkowaną lub ostrą depresją, istnieją dowody na jej przydatność u osób z dystymią..
Badania przeprowadzone przez National Institute for Health and Care Excellence wykazały, że istnieją mocne dowody na to, że selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) są skuteczniejsze niż placebo w zmniejszaniu umiarkowanej i ciężkiej depresji o 50%.
Aby znaleźć odpowiednią terapię lekową, można dostosować dawki, a nawet połączyć różne klasy leków przeciwdepresyjnych.
Zwykle efekty pojawiają się po 6-8 tygodniach i zwykle kontynuuje się je przez 16-20 tygodni po remisji, aby zminimalizować ryzyko nawrotu. W niektórych przypadkach zaleca się przechowywanie leku przez rok, a osoby z nawracającą depresją mogą potrzebować go przyjmować przez czas nieokreślony..
SSRI są obecnie najskuteczniejszym związkiem lub lekiem. Są mniej toksyczne niż inne leki przeciwdepresyjne i mają mniej skutków ubocznych.
Inną klasą leków przeciwdepresyjnych są inhibitory monoaminooksydazy (IMAO), chociaż stwierdzono, że mają one interakcje z lekami i pożywieniem. Są dziś rzadko używane.
Istnieją dowody na to, że selektywne inhibitory COX-2 mają pozytywny wpływ na dużą depresję.
Lit wydaje się skuteczny w zmniejszaniu ryzyka samobójstwa u osób z chorobą afektywną dwubiegunową i depresją.
Terapia elektrowstrząsami jest leczeniem wywołującym u pacjentów drgawki elektryczne w celu ograniczenia chorób psychicznych. Stosowana jest jako ostatnia opcja i zawsze za zgodą pacjenta.
Jedna sesja jest skuteczna u około 50% osób opornych na inne metody leczenia i u połowy tych, którzy reagują na nawrót po 12 miesiącach.
Najczęstszymi działaniami niepożądanymi są dezorientacja i utrata pamięci. Jest podawany w znieczuleniu ze środkiem zwiotczającym mięśnie i jest zwykle podawany dwa lub trzy razy w tygodniu..
Jasne światło lub terapia światłem zmniejszają objawy depresji i sezonowych zaburzeń afektywnych, działając podobnie jak konwencjonalne leki przeciwdepresyjne.
W przypadku depresji niesezonowej dodanie terapii światłem do normalnych leków przeciwdepresyjnych nie jest skuteczne. Ćwiczenia fizyczne są zalecane w przypadku łagodnej i umiarkowanej depresji. Według niektórych badań jest to równoznaczne ze stosowaniem leków przeciwdepresyjnych lub psychoterapii.
Średni czas trwania epizodu depresyjnego wynosi 23 tygodnie, będąc trzecim miesiącem, w którym następuje więcej wyzdrowień.
Badania wykazały, że 80% osób, które doświadczyły pierwszego epizodu dużej depresji, doświadczy co najmniej jednego więcej w swoim życiu, średnio 4 epizody w swoim życiu..
Nawrót jest bardziej prawdopodobny, jeśli objawy nie ustąpiły całkowicie podczas leczenia. Aby tego uniknąć, obecne wskazania zalecają kontynuowanie leczenia przez 4-6 miesięcy po remisji..
Osoby cierpiące na nawracającą depresję wymagają ciągłego leczenia, aby zapobiec długotrwałej depresji, aw niektórych przypadkach konieczne jest kontynuowanie leczenia przez czas nieokreślony..
Osoby z depresją są bardziej podatne na ataki serca i samobójstwa. Aż 60% osób, które popełnia samobójstwo, cierpi na zaburzenia nastroju.
Gdy wystąpi epizod dużej depresji, istnieje ryzyko kolejnego. Najlepszym sposobem zapobiegania jest uświadomienie sobie, co wywołuje epizod i przyczyny dużej depresji.
Ważne jest, aby wiedzieć, jakie są objawy dużej depresji, aby móc szybko działać lub poddać się leczeniu. Oto kilka wskazówek dotyczących zapobiegania:
Diagnozuje się więcej kobiet niż mężczyzn, chociaż tendencja ta może wynikać z faktu, że kobiety chętniej zgłaszają się na leczenie.
Istnieje kilka czynników ryzyka, które wydają się zwiększać ryzyko wystąpienia dużej depresji:
Według Światowa Organizacja Zdrowia, depresja dotyka ponad 350 milionów ludzi na całym świecie, będąc główną przyczyną niepełnosprawności i znacząco przyczyniającą się do zachorowalności.
Prawdopodobieństwo wystąpienia pierwszego epizodu depresyjnego jest większe w wieku od 30 do 40 lat, a drugi szczyt zachorowalności występuje w wieku od 50 do 60 lat.
Częściej występuje po chorobach układu krążenia, chorobie Parkinsona, udarze, stwardnieniu rozsianym i po urodzeniu pierwszego dziecka.
Nieleczona depresja może prowadzić do problemów zdrowotnych, emocjonalnych i behawioralnych, które wpływają na wszystkie dziedziny życia. Powikłaniami mogą być:
Jeśli masz członka rodziny lub przyjaciela, który cierpi na depresję, najważniejszą rzeczą jest pomoc w zdiagnozowaniu choroby i rozpoczęcie leczenia.
Możesz umówić się na wizytę i towarzyszyć członkowi rodziny, zachęcić go do kontynuowania leczenia później lub do szukania innego leczenia, jeśli po 6-8 tygodniach nie ma poprawy.
Możesz postępować zgodnie z następującymi wskazówkami:
Ten artykuł może Cię również zainteresować.
Jeśli masz depresję, możesz czuć się beznadziejnie, bez energii i bez chęci do zrobienia czegokolwiek. Może być bardzo trudno działać, aby pomóc sobie, chociaż musisz uznać potrzebę pomocy i leczenia.
Kilka porad:
A jakie masz doświadczenia z depresją? Interesuje mnie Twoja opinia. Dzięki!
Jeszcze bez komentarzy