Plik dyplomaci Są to bakterie kuliste lub jajowate, które po podziale komórki zwykle łączą się parami. Należą do nich niektóre gatunki chorobotwórcze o dużym znaczeniu medycznym i weterynaryjnym, a także liczne, znacznie mniej zbadane gatunki wolno żyjące.
Diplococci nie są grupą monofiletyczną, to znaczy ewolucyjnie nie wywodzą się od jednego wyłącznego wspólnego przodka. Dlatego nie otrzymują naukowej nazwy, która byłaby używana dla nich wszystkich razem..
Wśród chorób człowieka wywoływanych przez bakterie zaliczane do diplokoków są: zapalenie stawów, zapalenie oskrzeli, zapalenie tkanki łącznej, zapalenie spojówek, róży i inne choroby skóry, martwicze zapalenie powięzi, gorączka połogowa, zgorzel, infekcje dróg oddechowych (zapalenie płuc i inne), zapalenie opon mózgowych, zapalenie mięśnia sercowego, zapalenie ucha środkowego, posocznica, zapalenie zatok i niegonokokowe zapalenie cewki moczowej (rzeżączka).
Indeks artykułów
Na podstawie ich kształtu bakterie można podzielić na trzy główne typy:
- Kulisty lub jajowaty (cocci)
- Wymazy cylindryczne (pałeczki)
- Wymazy zakrzywione lub spiralne (spirilli i krętki).
Wyróżnia się również: krótkie pręciki (coccobacilli); zakrzywione pręty (wibro); komórki o nieokreślonym lub zmiennym kształcie (bakterie pleomorficzne).
Po podziale komórek ziarniaki mogą pojawiać się jako izolowane bakterie lub jako pary lub grupy połączonych bakterii. W tym drugim przypadku można je podzielić, ze względu na sposób grupowania, na parzyste ziarniaki (diplokoki), ziarenkowce łańcuchowe (paciorkowce) lub ziarniaki gromadne (gronkowce)..
Pojawienie się diplokoków i gronkowców spowodowane jest podziałem komórek w jednej płaszczyźnie. Pojawienie się paciorkowców jest spowodowane podziałem komórek na wiele płaszczyzn.
Dwojaki, gronkowce i paciorkowce są lekko spłaszczone na sąsiednich powierzchniach. Dlatego w przypadku diplokoków często mówi się, że mają wygląd połączonych ziaren kawy (tak jak te ziarna znajdują się wewnątrz owocu).
Dowody na to, że u bakterii zgrupowane rozmieszczenie komórek może być zbieżne, istnieją również pałeczki dwoinkowce, które są pałeczkami, w których, podobnie jak w przypadku diplokoków, dwie komórki wytworzone przez ten sam podział komórki pozostają zjednoczone.
W 1881 roku G. Sternberg odkrył pneumokok, nazywając go „Micrococcus Pasteuri”. W tym samym roku L. Pasteur również go zidentyfikował, nazywając go „microbe septicèmique du salive”.
Obecnie rodzaj Micrococcus (Cohn, 1872) jest nadal aktualna, ale jest stosowana w przypadku innych gatunków bakterii, które nie są blisko spokrewnione z pneumokokami. Podobnie, specyficzny epitet pasteuri dotyczy innych gatunków bakterii.
W 1886 roku A. Weichselbaum ukuł tę nazwę Diplococcus pneumoniae na pneumokoki. Jednak dopiero w 1920 roku ta nazwa naukowa została przyjęta przez Society of American Bacteriologists..
W oparciu o jego charakterystykę tworzenia ziarniaków łańcuchowych podczas uprawy w płynnej pożywce, w 1974 r. Pneumokoki zostały przeklasyfikowane do rodzaju Paciorkowiec. Od tego czasu jest znany jako Paciorkowiec pneumoniae. Filogenezy molekularne wspierają przynależność pneumokoków do rodzaju Paciorkowiec, co obejmuje inne gatunki chorobotwórcze.
Diplococcus nie jest już używany jako nazwa naukowa. Nieformalny termin „diplococcus” utrzymuje się w odniesieniu do bakterii o różnym pochodzeniu ewolucyjnym i różnych biologiach, które mają wspólną cechę łączenia się w pary.
Status dyplomokoków jest nieciekawą cechą, która, podobnie jak inne cechy wyróżniające, jest pomocna w identyfikacji niektórych gatunków bakterii wywołujących choroby..
Pierwszym krokiem w identyfikacji bakterii jest określenie morfologii oraz tego, czy istnieje zagregowany układ ich komórek. Jednym z rezultatów tego pierwszego kroku może być ustalenie, że bakterie są diplokokami. Jednak ostateczna identyfikacja w większości przypadków zależy od dodatkowych cech fenotypowych i genotypowych..
Zapalenie płuc z ropną plwociną może być spowodowane przez diplococcus (Streptococcus pneumoniae). Jednak flora bakteryjna jamy ustnej zawiera inne dyplomatki. Cecha dyplokoków jest niewystarczająca do identyfikacji S. pneumoniae.
U mężczyzn obecność ziarniaków Gram-ujemnych w wydzielinach cewki moczowej może zdiagnozować rzeżączkę. Jednak u kobiet szyjka macicy może zawierać ziarniaki Gram-ujemne, które nie powodują rzeżączki, w przypadku których należy wziąć pod uwagę inne cechy bakterii w celu zdiagnozowania choroby..
Coccobacilli z rodzaju Acinetobacter przybierają wygląd dyplomacji w płynach ustrojowych i pożywkach hodowlanych. Ze względu na ten wygląd można je pomylić z gatunkiem Neisseria prowadzące do rzeżączki, zapalenia opon mózgowych i posocznicy. Tego problemu można uniknąć, biorąc to pod uwagę Acinetobacter nie wytwarza oksydaz i Neisseria tak.
Diplococci mogą być Gram-dodatnie lub Gram-ujemne. Te pierwsze uzyskują intensywny niebieski kolor dzięki zachowaniu fioletowego zabarwienia barwnika Grama. Ten ostatni uzyskuje jasnoróżowy kolor, nie zatrzymując wspomnianego barwnika.
Barwienie metodą Grama to procedura opracowana w 1844 r. Przez duńskiego lekarza Hansa Christiana Grama (1853–1938), która ujawnia różnice między bakteriami pod względem właściwości strukturalnych i biochemicznych ścian komórkowych. Te właściwości pomagają grupować bakterie w różne kategorie taksonomiczne i funkcjonalne..
Zachowanie niebieskiego koloru wynika z faktu, że bakterie mają grubą ścianę komórkową, która zapobiega przenikaniu rozpuszczalników. Nabycie różowego koloru wynika z faktu, że bakterie mają cienką ścianę komórkową, która umożliwia penetrację rozpuszczalnika i usuwanie fioletowego barwnika. Barwienie metodą Grama to kolejny wstępny krok do identyfikacji bakterii.
Bakterie Gram-dodatnie są bardziej wrażliwe niż bakterie Gram-ujemne na penicyliny, kwasy, jod i związki zasadowe, co ma oczywiście implikacje terapeutyczne.
Moraxella (Branhamella) catarrhalis. Jest to orzech kokosowy Gram-ujemny. Dawniej nazywał się Micrococcus catarrhalis, lub Neisseria catarrhalis. Aż 75% dzieci to nosiciele. Natomiast tylko 1-3% zdrowych dorosłych jest.
Do lat 70. XX wieku uważana była za bakterię komensalną górnych dróg oddechowych. Później uznano go za powszechnego i ważnego patogena tego przewodu..
Pod względem taksonomicznym należy do rodziny Moraxellaceae, z rzędu Pseudomonadales, z klasy Gammaproteobacteria, z gromady Chlorobi, z domeny Bacteria..
Neisseria gonorrhoeae Y N. meningitides. Są ziarniakami Gram-ujemnymi. Ludzie to jedyne znane zbiorniki wodne.
N. gonorrhoeae jest to gatunek chorobotwórczy w 100% przypadków. W przypadku N. meningitidis, ~ 20% populacji nosi go w gardle. Połowa szczepów N. meningitidis nie są otoczone kapsułkami, a zatem nie są chorobotwórcze.
Pod względem taksonomicznym należą do rodziny Neisseriaceae, z rzędu Neisseriales, z klasy Betaproteobacteria, z gromady Chlorobi, z domeny Bacteria..
Jest to orzech kokosowy Gram-dodatni, czasami tworzący krótkie pręciki. Jest to jedna z najlepiej zbadanych naukowo żywych istot. Jest to normalny mieszkaniec nosogardzieli 5–10% dorosłych i 20–40% dzieci. Jest to bardzo ważny patogen, będący najczęstszą przyczyną płatowego zapalenia płuc.
Charakterystyka S. pneumoniae Pozwalają skolonizować różne nisze. Z nosogardzieli mogą przedostać się do dolnych dróg oddechowych, powodując płatkowe pneumokokowe zapalenie płuc. Ta kolonizacja z kolei może być ogniskiem inwazji (bakteriemia, posocznica) krwi, z której może przejść do opon mózgowych (zapalenie opon mózgowych).
Pod względem taksonomicznym należy do rodziny Streptococcaceae, z rzędu Lactobacillales, z klasy Bacilli, z gromady Firmicutes, z domeny Bacteria.
Częściej u dzieci i osób starszych. Moraxella catarrhalis powoduje infekcje oczu, zapalenie ucha środkowego, zapalenie zatok, zapalenie tchawicy, zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc i bakteriemię. U dorosłych powoduje przewlekłą obturacyjną chorobę płuc.
U pacjentów z obniżoną odpornością powoduje zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zapalenie wsierdzia i posocznicę. U dzieci i dorosłych jest przyczyną szpitalnych infekcji dróg oddechowych.
Zapalenie zatok jest bardzo częstą infekcją u małych dzieci. M. catarrhalis jest przyczyną około 20% przypadków. Ostre zapalenie ucha środkowego i infekcje dolnych dróg oddechowych są również częste u dzieci, zwłaszcza poniżej trzeciego roku życia..
Neisseria gonorrhoeae (gonococcus) powoduje rzeżączkę, która objawia się przede wszystkim obfitym wydzielaniem ropnej wydzieliny z męskiej i żeńskiej cewki moczowej oraz żeńskiej szyjki macicy. Wtórne powikłania miejscowe, takie jak zapalenie najądrza, zapalenie jajowodu, zakażenie odbytu, zakażenie gardła i zapalenie miednicy mniejszej są częste..
W przypadku braku odpowiedniego leczenia mogą wystąpić zmiany skórne, zapalenie stawów, oftalmia, zapalenie wątroby, zapalenie wsierdzia, zapalenie opon mózgowych i gorączka..
Neisseria meningitidis (meningococcus) jest jedyną bakterią zdolną do wywoływania ognisk ropnego zapalenia opon mózgowych. Te ogniska wymagają transmisji między nosogardzieli pobliskich ludzi, albo poprzez bezpośredni kontakt fizyczny, albo przez kropelki śluzu, które przemieszczają się w powietrzu. W krajach trzeciego świata ~ 10% przypadków kończy się śmiercią.
Meningokoki mogą również powodować zapalenie spojówek, zapalenie wsierdzia, ból gardła, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zapalenie mięśnia sercowego, zapalenie osierdzia, zapalenie otrzewnej i ostrą posocznicę..
Naturalne środowisko Streptococcus pneumoniae (pneumokok) to nosogardziel, zwłaszcza u dzieci.
Infekcje wywołane przez S. pneumoniae Należą do dwóch kategorii: 1) inwazji skóry i błon śluzowych, takich jak zapalenie zatok, zapalenie ucha środkowego i zapalenie spojówek; 2) infekcje inwazyjne, takie jak zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc, bakteriemia, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zapalenie wsierdzia, septyczne zapalenie stawów i zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych.
S. pneumoniae Y N. meningitidis są głównymi przyczynami bakteryjnego zapalenia opon mózgowych, które zwykle powoduje gorączkę, migrenę i sztywność karku.
W erze przedantybiotykowej zapalenie płuc wywołane przez S. pneumoniae to było powszechne i śmiertelne. To zapalenie płuc pozostaje jednym z najważniejszych czynników śmiertelności u afrykańskich dzieci.
Ogromne znaczenie epidemiologiczne i niebezpieczeństwo tego zapalenia płuc zdecydowały, że opracowano szczepionki przeciwko pneumokokom.
Jeszcze bez komentarzy