Plik mowa kłótliwa można zdefiniować jako tradycyjną formę wypowiedzi, której głównym celem jest przekonanie lub przekonanie słuchacza o słuszności punktu widzenia, opinii lub tezy.
Istnieją różne podejścia do analizy tego typu dyskursu. Każdy z nich opiera się na innych aspektach - takich jak strategie perswazji, efekty czy kontekst - podejścia do przedmiotu badań..
Na przykład z językowego punktu widzenia dyskurs argumentacyjny to coś więcej niż seria operacji logicznych i procesów myślowych. To także konstrukcja z różnych środków (leksykalnych, formalnych).
Ze swojej strony podejście komunikacyjne kładzie nacisk na kontekst, w którym ma miejsce sytuacja komunikacyjna, a także na efekt, jaki wywiera na odbiorcach..
W ramach podejścia dialogiczno-interaktywnego dyskurs argumentacyjny jest sposobem wywierania wpływu na innych. Oznacza to udział w wymianie mówca-odbiorca, nawet jeśli dialog nie przebiega efektywnie..
Wreszcie podejście stylistyczne wykorzystuje figury retoryczne oddziałujące na słuchacza, a podejście tekstowe bada wykorzystanie procesów logicznych (sylogizmów, analogii i innych) w ramach dyskursu..
Indeks artykułów
Mowa argumentacyjna nie występuje w określonym kontekście. Istnieje wiele działań dyskursywnych, w których może się pojawić, a każda z nich wpływa na strukturę dyskursu i stosowane strategie.
Dlatego tego typu przemówienie może być wykorzystywane w sytuacjach bardziej formalnych (takich jak debata między kandydatami politycznymi) lub mniej formalnych (np. Dyskusja o preferencjach sportowych między znajomymi).
Ponadto można ją przedstawić ustnie (np. Dyskusja parlamentarna nad projektem ustawy) lub pisemną (np. Opinia w gazecie).
Niezależnie od tego, czy istnieje skuteczna interakcja z odbiorcami, dyskurs argumentacyjny budowany jest z jawnego lub niejawnego dialogu z odbiorcą.
Gdy dialog ten nie jest prowadzony bezpośrednio, emitent stosuje określone strategie, takie jak przewidywanie ewentualnych zastrzeżeń do swojej argumentacji lub identyfikacja możliwych zbieżnych punktów..
W tym akcie komunikacyjnym emitent kieruje oświadczeniami tak, aby były one interpretowane w określony sposób. Dlatego ma celowy charakter.
Jest również konwencjonalny i instytucjonalny, o ile oświadczenia mają charakterystyczne znaki (takie jak użycie pewnych łączników lub wyrażeń, takich jak „myślę”) i stosowane są określone techniki (argumenty).
Dyskurs argumentacyjny wykorzystuje zarówno techniki indukcyjne (przechodząc od obserwacji konkretnych rzeczy do uogólnień), jak i dedukcyjne (przechodząc od uogólnień do uzasadnionych wniosków o konkretnych sprawach).
Ten rodzaj wypowiedzi rodzi jedną lub więcej hipotez dotyczących konkretnego problemu. Mogą to być między innymi wady i zalety stwierdzenia lub tezy, możliwość, że dane stwierdzenie jest prawdziwe lub fałszywe.
Są to więc przypuszczenia, z którymi można się zgodzić lub nie. Nie chodzi o prawdziwość lub fałsz stwierdzenia.
Generalnie struktura dyskursu argumentacyjnego zależy od sytuacji komunikacyjnej. Można jednak wyróżnić cztery podstawowe elementy: wprowadzenie, wykład, argumentacja i konkluzja..
W pierwszej kolejności we wprowadzeniu dokonuje się ogólnej prezentacji omawianego tematu. Ma na celu zapoznanie odbiorcy lub odbiorcy z kontekstem.
Drugim elementem jest wystawa, która przedstawia tezę, punkt widzenia lub opinię do obrony. Ogólnie rzecz biorąc, to jedno lub dwa zdania określają stanowisko w odniesieniu do określonego tematu..
Następnie przedstawia się argumentację, czyli powody do poparcia tezy. W przypadku konstrukcji indukcyjnej kolejność jest odwrotna: najpierw argumentacja, a następnie teza.
Na koniec przedstawiono wnioski lub wyniki argumentacji. Celem tych wniosków jest wzmocnienie tezy. Niektóre argumentacyjne przemówienia kończą się wezwaniem do działania w określony sposób.
„To banał, ale to prawda: broń nie zabija ludzi, ludzie zabijają ludzi. Broń palna to narzędzie, które można wykorzystać na lepsze lub na gorsze.
Broń z pewnością może zostać użyta do popełniania rabunków, morderstw i terroryzmu. Istnieją jednak również legalne zastosowania broni palnej: sport, łowiectwo, kolekcjonerstwo hobbystyczne i środki ochrony osobistej..
Należy zauważyć, że pozbycie się określonego narzędzia nie powstrzyma ludzi przed popełnieniem aktów przemocy.
Zamiast tego należy zająć się podstawowymi przyczynami, które prowadzą ludzi do popełniania przemocy, w tym poważnie rozważyć, czy system zdrowia psychicznego działa tak, jak powinien ”.
„W 2017 roku w Stanach Zjednoczonych doszło do 427 masowych strzelanin, w wypadkach z bronią zginęło ponad 15 000 osób, a ponad 30 000 zostało rannych..
Prawdą jest, że zakaz (lub przynajmniej ograniczenie) broni należącej do ludności cywilnej nie wyeliminowałby całkowicie przemocy z użyciem broni, ale zmniejszyłby prawdopodobieństwo jej wystąpienia. Uratowałoby także dziesiątki tysięcy istnień ludzkich.
Uzbrojony cywil bardzo rzadko zatrzymuje masową strzelaninę. Zdarzały się przypadki, w których zapobiegano potencjalnym strzelaninom. Jednak uzbrojeni obywatele z większym prawdopodobieństwem pogorszą sytuację.
Na przykład władze, które jako pierwsze zareagowały, i ludzie wokół nich mogą nie wiedzieć, kim jest strzelec..
Ponadto właściciele broni częściej przypadkowo zastrzelą członka rodziny niż intruza..
Z drugiej strony, wbrew temu, co myślą niektórzy, broń nie jest obroną przed tyranią. Praworządność jest jedyną obroną przed tyranią.
Pomysł, że uzbrojone milicje mogłyby obalić zawodową armię, jest daleko idący. Luka w zdolnościach cywilnych z bronią strzelecką i nowoczesnymi armiami jest teraz ogromna ”.
Jeszcze bez komentarzy