Zespół stresu pourazowego lub PTSD jest obecnie postrzegany jako zaburzenie, które pojawia się w odpowiedzi na wysoce stresującą lub „traumatyczną” sytuację. To zaburzenie charakteryzuje się obecnością następujących objawowych objawów związanych z narażeniem na to traumatyczne wydarzenie.
Zawartość
Jak omówiono w Podręczniku diagnostycznym DSM-V: U wielu osób, które przeżyły niezwykle traumatyczne wydarzenia, rozwija się PTSD. Osoby, które przeżyły walkę, są najczęstszymi ofiarami, ale jest to również identyfikowane u osób, które doświadczyły innych klęsk żywiołowych i wywołanych. Obejmują one gwałt, powodzie, porwania i wypadki lotnicze, a także groźby związane z porwaniem lub wzięciem zakładników. Dzieci mogą rozwinąć PTSD w wyniku niewłaściwego doświadczenia seksualnego, niezależnie od tego, czy są kontuzjowane. PTSD można zdiagnozować nawet u tych, którzy dopiero dowiedzieli się o jakiejś intensywnej traumie (lub jej groźbie), której doznał ktoś bliski - dzieci, małżonkowie, inni bliscy krewni. Jeden lub dwóch na 1000 pacjentów poddawanych znieczuleniu ogólnemu zgłasza później, że był świadomy bólu, niepokoju, bezradności i lęku przed rychłą śmiercią podczas zabiegu; u nawet połowy z nich mogą następnie wystąpić objawy PTSD.
Stresujące doświadczenia w życiu codziennym, takie jak smutek, rozwód i poważna choroba, są wyłączone z tej klasyfikacji. Przebudzenie ze znieczulenia w trakcie trwającej operacji można jednak uznać za traumatyczne wydarzenie, podobnie jak dowiedzenie się o nagłej przypadkowej śmierci współmałżonka i zagrażającej życiu chorobie dziecka..
Po pewnym czasie (objawy zwykle nie pojawiają się bezpośrednio po urazie) jednostka w jakiś sposób przypomina sobie traumatyczne wydarzenie i stara się o nim nie myśleć. Występują również objawy fizjologicznego pobudzenia, takie jak nasilenie reakcji przestrachu. Pacjenci z zespołem stresu pourazowego również wyrażają negatywne uczucia, takie jak poczucie winy lub odpowiedzialność osobista („Powinienem był tego uniknąć”).
Oprócz samego zdarzenia traumatycznego w rozwoju PTSD mogą odgrywać rolę inne czynniki. Poszczególne czynniki obejmują wrodzony charakter osoby i dziedziczenie genetyczne. Niska inteligencja i słaba gotowość edukacyjna wykazują pozytywny związek z PTSD. Czynniki środowiskowe obejmują niski status społeczno-ekonomiczny i przynależność do mniejszości rasowej lub etnicznej.
Ogólnie rzecz biorąc, im bardziej rozdzierający lub przedłużający się uraz, tym większe prawdopodobieństwo, że rozwinie się PTSD. Ryzyko wzrasta do jednej czwartej ocalałych z intensywnej walki i dwóch trzecich jeńców wojennych. Osoby, które doświadczyły katastrof spowodowanych zjawiskami naturalnymi, takimi jak pożary lub powodzie, są na ogół mniej narażone na wystąpienie objawów.
Starsi dorośli rzadziej rozwijają objawy niż młodsi, a kobiety mają zwykle nieco wyższe wskaźniki niż mężczyźni. Około połowa pacjentów wraca do zdrowia w ciągu kilku miesięcy; inni mogą doświadczać niepełnosprawności przez lata.
Tego typu objawy są uważane przez niektórych autorów za „cechę charakterystyczną” PTSD. Są to ponowne przeżycia traumatycznego wydarzenia o charakterze natrętnym, które może wywołać u osoby reakcję stresu i lęku bardzo podobną do tej, jaka wystąpiła w obliczu pierwotnej traumy. Obejmuje to objawy, takie jak retrospekcje, koszmary itp. Są autorzy, którzy wskazują, że to ponowne eksperymentowanie może prowadzić do „ponownej traumatyzacji”, samo-utrwalenia traumy i „naprawienia” osoby w zdarzeniu, na które jest nieustannie ponownie wystawiana..
Unikanie przypomnień o traumie jest jednym z głównych objawów zespołu stresu pourazowego i może objawiać się na różne sposoby. Z jednej strony osoba może prezentować zachowania unikowe, aby nie musieć stawić czoła przypomnieniu traumatycznego doświadczenia. Przypomnieniem mogą być osoby, sytuacje lub okoliczności, które przypominają wydarzenie lub są w jakiś sposób z nim związane. Z drugiej strony, osoby z PTSD często próbują wypchnąć wspomnienia ze swoich umysłów i unikać myślenia lub szczegółowego mówienia o wydarzeniu, zwłaszcza w najgorszych momentach. Często jednak zdarza się, że osoba przesadnie rozmyśla nad aspektami, które mogłyby zapobiec wydarzeniu, przyczynach lub powodach, dla których musiało się to wydarzyć, czy też o tym, jak zemścić się za to wydarzenie. Z drugiej strony, osoba może uniknąć wspomnień o traumie poprzez mechanizmy dysocjacyjne lub objawy amnezji. Inna forma unikania, która zwykle się rozwija i którą zobaczymy poniżej, dotyczy eksperymentowania z emocjami, zwłaszcza z emocjami, które są „nie do zniesienia” dla osoby, próbując w wielu przypadkach „znieczulić” emocjonalnie, albo poprzez okazywanie afektywnych „brak przywiązania” poprzez używanie substancji, nadmierne poświęcenie się pracy lub innym zajęciom itp..
Wielu autorów uważa, że objawy otępienia są formą unikania, która występuje szczególnie w przypadku PTSD. Drętwienie można wyrazić jako depresję, anhedonię, brak motywacji, ale także jako reakcje psychosomatyczne lub stany dysocjacyjne. Należy wziąć pod uwagę, że jak wskazujemy poniżej, osoby z tym zaburzeniem niejednokrotnie mają trudności z kontrolowaniem swoich emocji i właśnie z tego powodu starają się unikać zakłócania doznań wewnętrznych..
Chociaż osoby z PTSD zwykle charakteryzują się uciskiem emocjonalnym, ich ciała wydają się nadal reagować na pewne bodźce emocjonalne i fizyczne, tak jakby zagrożenie nadal trwało, chociaż ta autonomiczna aktywacja nie pełni już funkcji adaptacyjnej ostrzegania organizmu przed niebezpieczeństwem. To nadmierne pobudzenie wiąże się z problemami ze snem. Z jednej strony mogą nie być w stanie uspokoić się na tyle, aby zasnąć, az drugiej mogą bać się swoich koszmarów. Wiele osób z PTSD zgłasza, że ich sen jest przerywany, budząc się, gdy tylko zaczną śnić, z obawy, że zamieni się on w koszmar. Z drugiej strony, ci ludzie również zgłaszają nadmierną czujność i przesadną reakcję przestrachu. Fizjologiczne pobudzenie, którego doświadczają te osoby, również wpływa na ich zdolność koncentracji. Oprócz problemów związanych z amnezją związaną z niektórymi aspektami traumy, osoby te często mają problemy z zapamiętywaniem codziennych rzeczy. Mogą nawet stracić osiągnięcia dojrzałości i powrócić do poprzednich etapów radzenia sobie ze stresem, takich jak utrata zdolności do dbania o siebie, nadmierne uzależnienie, podejmowanie samodzielnych decyzji, nauka korzystania z toalety u dzieci itp..
Trudności pojawiają się w regulacji afektu. Osoby te mogą reagować na bodźce intensywnymi i nieproporcjonalnymi reakcjami (złość, lęk, panika itp.), Które mogą nawet onieśmielać innych. Ale mogą też zostać sparaliżowani.
Wiele badań wskazuje, że osoby po traumie mogą wykazywać agresywne zachowanie wobec innych lub wobec siebie. Na przykład wykorzystywanie dzieci zwiększa prawdopodobieństwo przestępstw i zachowań przestępczych w wieku dorosłym.
Leczenie PTSD odbywa się za pomocą psychoterapii i leków. W psychoterapii radzenie sobie z lękiem odbywa się poprzez relaksację, medytację, naukę zastępowania negatywnych myśli pozytywnymi i naukę zatrzymywania myśli, które wywołują niepokój.
Terapia poznawcza i terapia ekspozycyjna, polegająca na eksponowaniu się zarówno w wyobraźni, jak iw rzeczywistości na sytuacje przypominające traumę, bez wywoływania objawów.
Leki stosowane w leczeniu PTSD to leki przeciwdepresyjne, od nowej generacji do starszej. Ponadto leki stabilizujące nastrój i leki przeciwlękowe mogą być stosowane w leczeniu lęku w określonych momentach, w których nie można go kontrolować..
Jeszcze bez komentarzy