Emilia Pardo Bazán i de la Rúa Figueroa (1851-1921) był hiszpańskim pisarzem należącym do szlachty i arystokracji XIX wieku. Wyróżniał się byciem pisarzem, dziennikarzem, eseistą, poetą i dramaturgiem. Ponadto wykonała dobrą pracę jako krytyk literacki, redaktor, tłumacz i profesor. Była jedną z pierwszych feministek swoich czasów.
Pisarz był częścią filozoficznego nurtu naturalizmu, który uważał naturę za źródło wszystkiego, co rzeczywiste. Z drugiej strony, w ramach swojej pracy na rzecz obrony pozycji ówczesnych kobiet, broniła swojego prawa do nauki i instruktażu, a nie tylko do prac domowych..
Pasja, jaką Emilia miała do czytania, odkąd była mała, doprowadziła ją do pisania od najmłodszych lat. W nowych latach napisał już swoje pierwsze wersety. Pisał jako nastolatek, mając piętnaście lat Małżeństwo XX wieku. Od tego czasu jego twórczość literacka nie ustała.
Indeks artykułów
Emilia Pardo Bazán urodziła się 16 września 1851 roku w La Coruña. Pochodził z rodziny o wysokiej klasie społecznej i ekonomicznej. Jego rodzicami byli hrabia i polityk José María Pardo Bazán y Mosquera oraz Amalia María de la Rúa Figueroa y Somoza. Bycie jedynakiem pozwoliło jej na dobre wykształcenie.
Ojciec Emilii miał znaczący wpływ na jej pomysły i upodobania do czytania. Od najmłodszych lat zaczął czytać wielkie klasyki, takie jak Don Kichot z La Manchy przez Miguela de Cervantesa, Iliada Homer i Biblia. W bibliotece swojego ojca znalazł raj, którego mógł się uczyć i wyobrażać sobie.
Pardo Bazán był stałym czytelnikiem książek związanych z historią i wojnami o niepodległość i wolność. Przeczytał wszystkie znalezione teksty o rewolucji francuskiej, w ten sam sposób, w jaki zachwycał się Plutarco i jego Życie równoległe, i z Podbój Meksyku użytkownika Antonio Solís.
Studiując w Madrycie na francuskiej uczelni, chłonął twórczość takich autorów jak Jean Racine i La Fontaine. Już w dzieciństwie zetknął się z francuskim pisarzem Victorem Hugo. Zdecydowanie sprzeciwiał się odpowiedniej edukacji dziewcząt i młodych ludzi swoich czasów.
Pomijając konwencjonalną edukację kobiet, nauczanie muzyki i prac domowych, otrzymywała prywatne lekcje u wybitnych nauczycieli. Nauczył się angielskiego, francuskiego i niemieckiego. Ponadto studiował i nauczył się kilku przedmiotów, zwłaszcza z zakresu nauk humanistycznych.
Czas, w którym dorastała Emilia, był trudny dla edukacyjnego i akademickiego rozwoju kobiet. Taka sytuacja uniemożliwiła młodej kobiecie wejście na uniwersytet. Postanowiła jednak kontynuować naukę o postępach społecznych i naukowych dzięki książkom i przyjaźniom, jakie mieli jej rodzice..
W wieku 25 lat, w 1876 roku, ukazało się jego pierwsze dzieło Krytyczne studium dzieł ojca Feijoo, który był religijnym i eseistą, dla którego Emilia miała empatię i podziw. Później opublikował zbiór wierszy poświęconych swojemu pierwszemu synowi, dlatego go nazwał James.
W 1879 roku opublikował to, co uznano za jego pierwszą powieść: Pascual López, Autobiografia studenta medycyny. Praca powstała w ramach założeń romantyzmu i realizmu. Został opublikowany w renomowanym hiszpańskim magazynie.
Dżentelmen José Quiroga y Pérez Deza został mężem Emilii, gdy miała zaledwie szesnaście lat. Był studentem prawa i był też o trzy lata starszy od niej. W wyniku małżeństwa urodziło się troje dzieci: Jaime, Blanca i Carmen.
Choć od samego początku młodzi małżonkowie wspierali się w realizacji swoich celów, z biegiem lat coraz bardziej się od siebie oddalali dzięki nieustającej intelektualnej aktywności pisarza..
Pardo Bazán odmówił odłożenia pisma, chociaż jej mąż ją o to poprosił. Przez długi czas wyjechał do Włoch, a potem nie było już miejsca, aby utrzymać związek pary. Postanowili więc zakończyć to przyjacielskim rozstaniem i na dobrych stosunkach..
Od najmłodszych lat Emilia okazała się inna. Jego obawy dotyczące edukacji i szkolenia różniły się od tych, które narzucało wówczas hiszpańskie społeczeństwo.
Wykształcenie, które otrzymała i podróże, które odbyła, pozwoliły jej uczyć się w taki sposób, że wiedziała, że kobiety mogą być i dawać więcej niż to, do czego była ograniczona..
Przez całe życie walczyła o prawa kobiet; jego zainteresowanie ujawniło się zarówno w jego pismach, jak iw działaniach społecznych. Uważał, że nowe społeczeństwo jest sprawiedliwe, w którym płeć żeńska może być kształcona i wykonywać te same prace co mężczyźni, z równymi korzyściami..
Emilia Pardo Bazán zawsze była w centrum uwagi. Robił to zarówno swoją działalnością literacką, naukową i intelektualną, jak i działaczem na rzecz praw kobiet. Po ich rozstaniu miała romans z innym hiszpańskim pisarzem Benito Pérez Galdósem.
Uczeni twierdzą, że zauroczenie trwało ponad dwadzieścia lat. To listy, które zostały napisane, poświadczały romans po opublikowaniu w 1970 roku. Powieściopisarz zmarł w Madrycie 12 maja 1921 roku..
Praca Emilii Pardo Bazán była obszerna. Pisarz posiadał umiejętność pisania powieści, narracji, esejów, krytyków, książek podróżniczych, wykładów, przemówień, a także materiałów lirycznych, teatralnych i publicystycznych. Jego styl został szczegółowo opisany w opisie i zawierał głębokie aspekty psychologiczne.
Poniżej znajdują się niektóre z najważniejszych dzieł autora z każdego gatunku.
The Tribune (1883), Bukoliczny (1885), Młoda dama (1885), Matka Natura (1887), Nostalgia (1889), Nasłonecznienie (1889), Wspomnienia kawalera (1896), Wampir (1901), Bogowie (1919) i Serpe (1920).
Legenda o Pastoriza (1887), Opowieści o Ziemi (1888), Tales of Marineda (1892), Historie miłosne (1898), Sacred Profane Tales (1899), Rozpruwacz starego (1900), Opowieści o ojczyźnie (1902) i Tragiczne opowieści (1912).
Krytyczne studium dzieł ojca Feijoo (1876), Płonące pytanie (1883), Mojej ziemi (1888), Nowy teatr krytyczny (1891–1892), Współczesna literatura francuska (1910-1911) i wreszcie, Przyszłość literatury po wojnie (1917).
Moja pielgrzymka (1887), Przez malowniczą Hiszpanię (1895), Dla katolickiej Europy (1902) i Notatki z podróży z Hiszpanii do Genewy, z 1873 roku.
Suknia ślubna (1899), Szczęście (1904), Prawda (1906), Metalowe cielę, Y Młodość.
Poniżej opisano niektóre z najbardziej rozpoznawalnych dzieł hiszpańskiego autora..
Ta powieść jest uważana za pierwszą powieść o charakterze społecznym i naturalistycznym, zrealizowaną w Hiszpanii. Pisarz oparł argumentację na życiu kobiety pracującej w fabryce, jednocześnie opisując powietrze, które jest wdychane w miejscu pracy..
Autorka podkreśliła siłę kobiet w obliczu różnych sytuacji życiowych. W przypadku bohaterki, walka z pracodawcami o prawa pracownicze, oprócz porzucenia przez mężczyznę, który zostawia ją samą z synem, o którego musi walczyć.
Tym razem jest to krótka powieść, w której Pardo Bazán wyraża zdolność kobiet do doskonalenia się, a jednocześnie lęk przed stawieniem czoła zmianom społeczeństwa, które stale ewoluuje..
Dolores i Concha to dwie siostry zjednoczone krwią, ale oddzielone pragnieniami i przekonaniami. Dolores po romansie żyje w smutku i nienawiści do mężczyzn. Jednak Concha dąży do osiągnięcia statusu społecznego poprzez teatr..
Dzięki tej pracy Pardo Bazánowi udało się wyjaśnić obiektywizm i jednocześnie realizm typowy dla nurtu naturalistycznego. Ponadto odzwierciedlało jego zgodność z pozytywizmem jako metodą, która zakłada, że wiedza naukowa jest najbardziej autentyczna.
Jest to historia młodego księdza Juliána, który podróżuje do miasteczka, które nadaje temu listowi tytuł, by świadczyć swoje usługi markizowi Don Pedro Moscoso. Na miejscu duchowny zdaje sobie sprawę, że nic nie jest takie, jak malują, ale kompletna katastrofa.
Pisząc tym pismem, autorka wyraziła swoją wiedzę o przyrodzie, botanice i tradycjach narodów, a zwłaszcza swojej ziemi Galicji. Powieść jest wysoce opisowa, a treść liryczna jest szersza niż w innych jego pracach.
Na Matka Natura, Głównymi bohaterami są Perucho i Manolita. Są braćmi po stronie ojca i biorą udział w pociągu, który jest zabroniony przez więź krwi, ale kończy się kazirodczym aktem nadmiernej pasji.
Fragment:
„Prawo natury,
Wzywaj ją samotnie, samotnie
bestie: wzywamy
kolejny wyższy. Po to jesteśmy
ludzie, synowie Boży i
odkupiony przez niego ".
Początkowo była to seria artykułów, które pisarz opublikował w hiszpańskich mediach o twórczości Francuza Émile Zoli, później zgrupowanych w jednym dziele i opublikowanych w 1883 roku. Z tego powodu Emilia została oblężona..
Polegał on na upowszechnianiu nowych idei modernizmu w Hiszpanii, która nie była jeszcze gotowa. Poza tym naturalizm, zgodnie z przykazaniami, jakie powstały, uznawany był za obsceniczny i wulgarny, a jednocześnie pozbawiony elegancji i trzeźwości..
Publikując tę powieść, Pardo Bazán skupił się na rozwoju psychologii bohaterów iw ten sposób odszedł od cech naturalizmu, do których przyzwyczaił swoją publiczność. Ich kłótnia rozgrywa się w ramach wzlotów i upadków związku miłosnego.
Sunstroke to historia owdowiałej kobiety, która zdecydowała się na związek z młodszym od niej mężczyzną o kilka lat. Pisarka skorzystała z okazji, by maksymalnie wykorzystać feminizm, którego tak bardzo broniła, a także debatę na temat moralności społeczeństwa swoich czasów..
Narracja opowieści zaczyna się w środku wydarzeń tego samego. Chociaż fizycznie bohaterka Asís Taboada cierpi na udar cieplny po uczestnictwie w targach, jest to raczej odzwierciedlenie bólu, jaki odczuwa, gdy dała się uwieść Diego Pacheco.
W przypadku tej krótkiej powieści autorka ponownie poddała krytyce społeczeństwo i ludzi, którzy starają się zdobyć rzeczy dla swojej wygody. Tym razem spierał się o małżeństwa, które były zawierane bez kochającej się pary, ale tylko w celu rozwiązania problemów ekonomicznych i konfliktów społecznych..
Głównymi bohaterami są zamożny i chory starzec Fortunato Gayoso oraz młoda piętnastoletnia Inés. Mąż odzyskuje zdrowie przez młodość dziewczynki, podczas gdy ona się pogarsza. Chociaż jest to fikcja, odzwierciedla witalność i energię, która jest tracona, gdy nie czujesz się z kimś komfortowo.
Emilia Pardo Bazán pozostawiła niezatarty ślad. Jego twórczość literacka i nieustanna praca w poszukiwaniu godnego traktowania kobiet naznaczyły w społeczeństwie przed i po. Ich podróż przez historię utorowała kobietom drogę do dalszego domagania się swojej wartości i praw.
Jeszcze bez komentarzy