Enterobacter cloacae jest pałeczkowatą bakterią Gram-ujemną należącą do rodziny Enterobacteriaceae. Jest fakultatywny i mobilny beztlenowy dzięki obecności wici okołoszycowej. Ta bakteria nie ma otoczki ani zarodników. Nie fermentuje laktozy i wytwarza gaz w wyniku fermentacji glukozy.
Jest to bakteria wszechobecna w przyrodzie, którą można znaleźć wszędzie, w tym w czystej wodzie i odpadach, w glebie, a także we florze jelitowej różnych gatunków zwierząt (w tym ludzi). Wchodzi w skład kompleksu gatunków, które nosi jego imię i do których dotychczas przypisano sześć gatunków.
Enterobacter cloacae jest oportunistycznym pasożytem odpowiedzialnym za różne infekcje pochodzenia śródszpitalnego (szpitalnego), w tym m.in. infekcje dróg moczowych, dróg oddechowych, zapalenie otrzewnej czy bakteriemię.
Leczenie tych chorób jest skomplikowane, ponieważ bakterie wykazują oporność (naturalną lub nabytą) na wiele leków, w tym na cefalosporyny trzeciej generacji i karboksypenicyliny..
Indeks artykułów
Enterobacter cloacae Jest to pałeczka Gram-ujemna, która, podobnie jak inni członkowie rodziny, jest fakultatywnie beztlenowa, wykazuje dodatni wynik testu na katalazę, cytrynian i ureazę; podczas gdy jest ujemny dla indolu, oksydazy i DNazy. Nie dekarboksyluje lizyny, ale dekarboksyluje ornitynę. Oprócz tego redukuje azotyny i fermentuje glukozę..
Bardziej specyficzne dla gatunku testy wykazują zmienny wynik dla eskuliny, podczas gdy wynik jest dodatni dla D-sorbitolu, dihydrolazy argininy i dla reakcji Voges-Proskauer oraz ujemny dla dulcitolu..
Wśród innych cech gatunku naukowcy zwracają uwagę, że jest to ruchomy mikroorganizm, który nie zarodnikuje i jest zdolny do tworzenia biofilmów, co sprzyja jego zdolności do kolonizacji różnych urządzeń szpitalnych..
Bakteria ta posiada naturalną oporność na antybiotyki ze względu na jej zdolność do nadprodukcji β-laktamaz AmpC poprzez odblokowywanie genów chromosomalnych, a także ze względu na zdolność do pozyskiwania przenoszalnych genów AMP z plazmidów..
Przy całkowitym braku tlenu Enterobacter cloacae jest zdolny do redukcji selenitu do selenu.
Enterobacter cloacae to bakteria o wydłużonym kształcie pręcika o wielkości od 0,8 do 2,0 μm i od 0,3 do 0,6 μm.
Nie ma kapsuły, jej ściana składa się z dwóch błon komórkowych. Lipid-A lipopolisacharydu pierwszej błony, czyli endotoksyna, jest zdolny do powodowania uwalniania cytokin i wywoływania posocznicy.
Gatunek ten jest mobilny ze względu na obecność wici okołoszowatych. Są to wici, które są rozmieszczone na całej powierzchni bakterii.
Kolonia ma różowe zabarwienie, gdy rośnie na agarze McConkey..
Ma indywidualny i okrągły chromosom, a jego genom składa się z około 5,5 Mb, plazmidy mogą być obecne lub nie w zależności od szczepu.
Enterobacter cloacae to Proteobacteria należąca do klasy Gammaproteobacteria, rzędu Enterobacteriales, rodziny i rodzaju Enterobacteriacea Enterobacter. Rodzaj ten został pierwotnie opisany przez Hormaeche i Edwards w 1960 roku i obecnie obejmuje 22 gatunki, w tym E. cloacae.
Enterobacter cloacae, ze swojej strony został po raz pierwszy opisany przez Jordana w 1890 roku jako Bacillus cloacae i ma obszerną synonimię. Został zawarty w gatunku Enterobacter przez Hormaeche i Edwards i ma dwa podgatunki: E. cloacae cloacae Y E. cloacae rozpuszcza się.
Dodatkowo należy do kompleksu gatunkowego, w skład którego wchodzi pięć innych gatunków, w tym Enterobacter hormaechei, który z kolei ma trzy podgatunki.
Takson wzniesiony w 1986 roku w hołdzie północnoamerykańskiej bakteriolog Mary Alyce Fife-Asbury, która opisała nowe serotypy Klebsiella Y Salmonella, a także nowe rodzaje i nowe gatunki bakterii. Naukowcy wyizolowali ten gatunek z gleby i ludzkich żywicieli.
Gatunek ten jest wspólną częścią mikroflory jelitowej ludzi i wielu gatunków zwierząt, jest też patogenem oportunistycznym odpowiedzialnym za różne choroby szpitalne..
Takson wzniesiony w hołdzie Estenio Hormaeche, urugwajskiemu mikrobiologowi, który wraz z PR Edwardsem opisał rodzaj Enterobacter. Gatunek ten ma trzy różne podgatunki, które można rozróżnić tylko na podstawie ich szczególnych właściwości, łącznie z testami biochemicznymi. Jest ważnym patogenem szpitalnym.
Gatunek został ochrzczony w hołdzie dla miasta Kobe w Japonii, gdzie został po raz pierwszy odizolowany. Różni się od pozostałych gatunków w kompleksie, dając negatywny wynik w teście Voges-Proskauer..
Gatunek, który swoją nazwę zawdzięcza Wolfgangowi Ludwigowi, słynnemu bakteriologowi odpowiedzialnemu za tzw. Projekt ARB, który umożliwia przetwarzanie informacji genetycznej różnych organizmów i tworzenie z niej drzew filogenetycznych. Ten gatunek różni się od E. cloacae w których wynik testu na obecność sacharozy i rafinozy jest ujemny.
Gatunek bardzo podobny do E. cloacae, ale w przeciwieństwie do tego daje negatywne testy na sacharozę i rafinozę.
Enterobacter cloacae jest to pasożyt oportunistyczny, to znaczy nie potrzebuje żywiciela do zakończenia swojego cyklu życiowego. Poza żywicielem może żyć na ziemi lub w wodzie.
W każdym z tych środowisk rozmnaża się poprzez rozszczepienie binarne, które jest rodzajem rozmnażania bezpłciowego polegającego na powielaniu materiału genetycznego, wydłużaniu komórki i tworzeniu przegrody oddzielającej dwie komórki potomne od komórki. Rodzic..
Enterobacter cloacae Jest częścią normalnej flory jelitowej człowieka, w której żyje bez powodowania widocznych uszkodzeń. Jest to jednak patogen oportunistyczny, który może powodować wiele chorób, głównie u osób z obniżoną odpornością..
Gatunek ten stał się w ostatnich latach jedną z głównych przyczyn chorób nabytych w ośrodkach zdrowia (choroby szpitalne), ze względu na swoją naturalną lub nabytą oporność na liczne antybiotyki przydatne w zwalczaniu innych bakterii..
Kolejny czynnik, który sprzyjał E. cloacae wyłaniającym się patogenem jest jego zdolność do tworzenia biofilmów, która pozwala mu kolonizować różne urządzenia do użytku szpitalnego, takie jak cewniki, stetoskopy, termometry cyfrowe, preparaty krwiopochodne, między innymi.
Choroby wywołane przez E. cloacae Nie są one specyficzne dla tej bakterii, ale mogą być wytwarzane przez różne patogeny, dla których konieczne jest przeprowadzenie różnych testów laboratoryjnych, aby potwierdzić ich odpowiedzialność w każdym przypadku..
Choroby te obejmują obecność bakterii we krwi (bakteriemia), infekcje oczu, dolnych dróg oddechowych, skóry, tkanek miękkich, a także infekcje w obrębie jamy brzusznej. Odpowiada również za zapalenie wsierdzia, septyczne zapalenie stawów i zapalenie kości (zapalenie kości i szpiku)..
Choroby te mają wysoki poziom zachorowalności i śmiertelności, a także są skomplikowane ze względu na oporność bakterii na wiele antybiotyków..
Badacze ustalili również, że istnieje związek między otyłością a obecnością Enterobacter cloacae, przynajmniej w badaniach laboratoryjnych na myszach.
Jak już wskazaliśmy, Enterobacter cloacae jest odpowiedzialny za różne choroby, które mogą mieć różne poziomy zagrożenia i które będą dawać różne objawy.
Infekcje pęcherza i dróg moczowych mogą powodować silny ból lub pieczenie podczas oddawania moczu, zmniejszony przepływ moczu, ciśnienie i potrzebę częstego oddawania moczu, a także uczucie niepełnego oddania moczu..
Infekcje dolnych dróg oddechowych objawiają się żółtą flegmą, dusznością, gorączką i silnym kaszlem. Bakterie mogą powodować zapalenie płuc, które ma mniej poważne objawy niż inne rodzaje zapalenia płuc, ale zapewnia większą śmiertelność.
Infekcje skóry i tkanek miękkich są, po chorobach miękkich dróg oddechowych, najczęstszymi formami zakażeń bakteryjnych u ludzi. W zależności od ciężkości przypadku objawy mogą obejmować stan zapalny, gorączkę, hipotermię, niedociśnienie, hiperglikemię, a nawet splątanie psychiczne.
Zapalenie wsierdzia powoduje szmery serca, ostry kaszel, gorączkę, uczucie zmęczenia, krwiomocz i niewydolność krążenia. Ze swojej strony zapalenie stawów z powodu Enterobacter cloacae powoduje silny ból w dotkniętym obszarze, pocenie się, zimno, między innymi.
Leczenie infekcji wywołanych przez Enterobacter cloacae jest to skomplikowane ze względu na oporność bakterii na wiele antybiotyków. Główną przyczyną oporności E. cloacae antybiotyki jest spowodowane obecnością β-laktamaz typu AmpC. Możesz także pozyskać geny oporności z plazmidów.
Nadają Β-laktamazy E. cloacae naturalna oporność na aminopenicyliny, cefalosporyny I generacji i cefoksytynę, a także zmienna wrażliwość na cefalosporyny III i IV generacji.
Karbapenemy były na ogół pierwszą opcją terapeutyczną w zakażeniach wywołanych przez tę bakterię, ponieważ obecność karbapenemów była rzadka. Jednak w ostatnich dziesięcioleciach stały się one częstsze, zwiększając ich oporność na te leki i utrudniając leczenie..
Alternatywnym sposobem leczenia w przypadku pojawienia się oporności na karbapenemy jest zastosowanie amikacyny, która jest skuteczna w większości przypadków. Jednak ostatnio naukowcy odkryli szczepy oporne również na ten lek w szpitalu w Bogocie w Kolumbii.
Oprócz amikacyny (na którą 95% szczepów wykazywało oporność), wykazywały one również oporność w większym lub mniejszym stopniu na cefotaksym, ceftazydym, ceftriakson, aztreonam, cyprofloksacynę, gentamycynę, chloramfenikol, trimetoprim / sulfametoksazol i cefepim. Sprawdź, czy wszyscy byli wrażliwi na imipenem.
Jeszcze bez komentarzy