Plik szparag (Asparagus acutifolius) to wieloletnia roślina należąca do rodziny Liliaceae. Ten gatunek dzikich szparagów znany jako dzikie, kolczaste lub pikantne szparagi pochodzi z basenu Morza Śródziemnego.
Jest to krzewiasta roślina o średniej wielkości i pnącym wzroście, wyróżniająca się dużą liczbą ciemnozielonych liści. Młode pędy lub młode szparagi są delikatniejsze niż zwykłe szparagi i mają znacznie bardziej intensywny smak.
Ten rodzaj roślin nie ma prawdziwych liści, a jego strukturę tworzą zmodyfikowane łodygi zwane cladodes, które pełnią funkcję chlorofilu. Rzeczywiście, te krótkie, liniowe i kolczaste struktury są zgrupowane w pęczkach i przypominają prawdziwe liście.
Z tego gatunku zbierane są dobrze znane „dzikie szparagi”, uważane za bardziej jędrne i smaczniejsze niż szparagi wyhodowane z Asparagus officinalis. Delikatne pędy są bardzo smaczne w gastronomii, spożywa się je pieczone, smażone lub smażone z jajkami.
W medycynie tradycyjnej suszone szparagi są używane do celów moczopędnych, zatrzymywania płynów, problemów z moczem lub niewydolności wątroby i nerek. Jednak jego spożycie jest przeciwwskazane u osób z chorobami dróg żółciowych lub nerek oraz u pacjentów z zaburzeniami nerwowymi..
Indeks artykułów
Gatunki Asparagus acutifolius jest to wieloletni krzew lub półkrzew, o charakterze ginekologicznym, o wysokości od 150 do 300 cm. Charakteryzuje się bardzo małym, gęstym i mięsistym kłączem, z którego wyrastają liczne wieloletnie łodygi stanowiące część użytkową rośliny..
Różni się od innych szparagów tym, że jest rośliną pnącą i obecnością dużej liczby kladod wokół rośliny. Wiosną z kłącza wyłaniają się smukłe łodygi pokryte łuskowatymi, spiralnie ułożonymi liśćmi: dobrze znane dzikie szparagi.
Pół-zdrewniałe, cylindryczne, sztywne i lekko owłosione łodygi mają kształt łukowato opadający z mniej lub bardziej widocznymi żebrami. Liczne gałęzie wyrastają z pędów pokrytych zielonymi liśćmi, czasem sino i szarawo w okresie dojrzałości..
Liście o długości 5-10 mm są łuskowate i mają trójkątny kształt z brązowawym pasmem i szklistymi brzegami. Zwykle zgrupowane u podstawy sztywnej ostrogi o długości 3-5 mm wzdłuż głównych gałęzi.
Kladody są półkolistymi lub eliptycznymi zmodyfikowanymi skrzydłami o średnicy 2-8 mm, ułożonymi w pozycji pachowej. Każdy cladode ma kilka wystających nerwów, zielonego koloru i brodawkowatej tekstury, czasami sino, lekko sztywny i trwały..
Kwiaty hermafrodytyczne lub jednopłciowe, pojedynczo lub w parach, są ułożone w kątach kladod przez krótką szypułkę łączoną. Działki fascykują na końcu i przyspawane u podstawy, żółtawozielone, są chronione przez wypustki, które całkowicie pokrywają podstawę szypułki..
Owocem jest jagoda kulista o średnicy 5-8 mm, zielona gdy jest miękka i niebieskoczarna gdy jest dojrzała. Wewnątrz uformowane są 1-3 nasiona w kształcie półkuli. Zapylanie jest na ogół entomofagiczne, a kwitnienie występuje od maja do września.
Wiosną u podstawy rośliny wyrastają długie, cienkie, zielone, jadalne łodygi. Te łodygi, zwane „pędami” lub szparagami, są bardzo cenione na poziomie kulinarnym lub leczniczym ze względu na ich wysoką wartość odżywczą..
Zebrane szparagi należące do gatunku Asparagus acutifolius są bogate w błonnik, witaminy (A, C, E) i kwas foliowy (witamina B.9). Podobnie różne pierwiastki mineralne, wśród których wyróżnia się chrom, który bierze udział w transporcie glukozy przez krwioobieg.
Jedną z głównych substancji czynnych występujących w tym gatunku jest glutation, przydatny do oczyszczania i eliminacji szkodliwych lub toksycznych pierwiastków z organizmu. W rzeczywistości jego zdolność do usuwania różnych rodników zapobiega powstawaniu różnych typów raka, zwłaszcza raka okrężnicy, kości, krtani, piersi i płuc..
Dzikie szparagi mają wysoką zawartość przeciwutleniaczy, dzięki czemu zapobiegają fizjologicznym zmianom związanym ze starzeniem się. Badania kliniczne potwierdziły jego korzyści w zmniejszaniu lub spowalnianiu procesu degeneracji biologicznej spowodowanej wiekiem..
Dodatkowo posiada wysoką zawartość aminokwasu asparaginy, który ma działanie moczopędne. W ten sposób sprzyja eliminacji nadmiaru sodu z organizmu. Jest bogaty w potas, niezbędny pierwiastek do regulacji ciśnienia krwi i prawidłowego funkcjonowania mięśni, zwłaszcza serca..
Obecność inuliny polisacharydowej jest bardzo korzystna dla przewodu pokarmowego, stanowi bowiem źródło pożywienia dla flory bakteryjnej jelit. Jednocześnie zapewnia skuteczne działanie przeciwzapalne na cały organizm.
- Wartość energetyczna: 40-45 kcal
- Woda: 94 g
- Tłuszcz: 0,15-0,25 g
- Cukry: 0,37 g
- Błonnik: 1-3 g
- Witamina A: 948 IU
- Aneuryna1: 0,120 mg
- Vit. bdwa: 0,130 mg
- Vit. b3: 1,202 mg
- Aneuryna5: 0,184 mg
- Witamina C: 31,8 mg
- Kwas foliowy (witamina B9): 191 mg
- Wapń: 20-25 mg
- Fosfor: 60-65 mg
- Żelazo: 0,75-1,00 mg
- Magnez: 14 mg
- Mangan: 0,203 mg
- Potas: 253 mg
- Cynk: 0,59 mg
Gatunki Asparagus acutifolius Pochodzi z regionu śródziemnomorskiego, dziko znajduje się w strefie przybrzeżnej, gdzie uprawia się drzewo oliwne (Olea europaea). Jego siedlisko położone jest na glebach gliniastych i wilgotnych, najlepiej piaszczystych pochodzenia wapiennego, dobrze odwodnionych io dużej zawartości materii organicznej..
Występuje na stromych terenach lub pagórkowatych nizinach, związanych z lasami liściastymi lub na glebach suchych i słonecznych w środowiskach kserofilnych. Ograniczeniem jego zdolności adaptacyjnych do różnych ekosystemów jest zasięg wysokościowy, z preferencją rozwojową poniżej 600 m n.p.m..
Geograficznie występuje w basenie Morza Śródziemnego, na całym Półwyspie Iberyjskim, z wyjątkiem wybrzeża Atlantyku i Balearów. Można go również znaleźć w południowo-środkowych Włoszech, Grecji i południowej Francji. Został niedawno wprowadzony w Kostaryce.
- Królestwo: Plantae
- Oddział: Magnoliophyta
- Klasa: Liliopsida
- Zamówienie: szparagi
- Rodzina: Liliaceae
- Podrodzina: Asparagoideae
- Płeć: Szparag
- Gatunki: Asparagus acutifolius L.
- Szparag: nazwa rodzaju pochodzi od łacińskiego terminu „sparagus”, który z kolei wywodzi się od greckiego „aspharagos” lub „asparagos”, który poprzedza perski „asparag”. Wszystkie te określenia oznaczają „pączek” w odniesieniu do rodzaju rozmnażania rośliny..
- acutifolius: specyficzny przymiotnik pochodzi od łacińskiego „acutifolius, -a, -um”, w nawiązaniu do ostrego lub kolczastego kształtu jego liści.
- Asparagus aetnensis Tornab.
- Asparagus ambiguus Z Not.
- A. brevifolius Tornab.
- A. commutatus Mieć.
- Asparagus corrudav Scop.
- Asparagus inarimensis Tornab.
Dzikie szparagi to roślina bogata w witaminy, sole mineralne, błonnik, węglowodany i wtórne metabolity, które zapewniają różne korzyści zdrowotne. Dzięki działaniu moczopędnemu jest skutecznym odtruwaczem organizmu, pomaga zapobiegać cukrzycy typu II oraz jest naturalnym środkiem przeciwzapalnym.
Jego regularne spożywanie poprawia pracę jelit i przyczynia się do dobrego trawienia. Podobnie, jego działanie przeciwutleniające jest cenne w zapobieganiu niektórym typom raka. Promuje również lepsze funkcjonowanie układu nerwowego, regenerację poznawczą mózgu oraz zapobiega niektórym chorobom sercowo-naczyniowym.
Dostarcza sporą dawkę witamin i minerałów, reguluje poziom cukru we krwi oraz jest skutecznym diuretykiem odtruwającym organizm. W tym sensie jest to suplement diety polecany pacjentom z nadciśnieniem, obrzękami czy problemami z zatrzymywaniem płynów..
Podobnie jest warzywem poprawiającym trawienie i regulującym pracę jelit, skutecznym u pacjentów cierpiących na zaparcia. Z drugiej strony wysoka zawartość kwasu foliowego w połączeniu z witaminą B.12 zapobiegać występowaniu zaburzeń poznawczych związanych z wiekiem.
Wskazany jest jako pokarm zapobiegający niektórym chorobom układu krążenia, a także poprawiający prawidłowe funkcjonowanie układu nerwowego. Podsumowując, spożywanie dzikich szparagów jest zalecane w przypadku:
- Cukier we krwi.
- Obrzęk lub zatrzymanie płynów.
- Zaparcie.
- Nadciśnienie.
- Problemy z trawieniem.
- Detoksykacja.
- Choroby układu krążenia.
- Upośledzenie funkcji poznawczych.
- Zaburzenia układu nerwowego.
Dzikie szparagi to dziki gatunek zbierany bezpośrednio z pola i czasami mylony z roślinami toksycznymi, które mają niekorzystny wpływ na zdrowie. Ponadto rośnie na terenach zurbanizowanych lub interwencjonowanych, jest podatny na skażenie pestycydami w sadach i ogrodach, dlatego jego zbiór powinien być nadzorowany..
Negatywne skutki jego spożycia są niewielkie i zwykle ustępują po krótkim czasie. Ze względu na wysoką zawartość potasu ma działanie moczopędne i ogólnie u ludzi występuje zwiększona diureza.
Z drugiej strony wysoka zawartość karotenoidów powoduje przebarwienia skóry zwane hiperkarotynemią. Jednak efekt ten jest ogólnie nieszkodliwy i ma tendencję do zanikania, gdy ogranicza się jego spożycie. U niektórych osób bezpośredni kontakt ze skórą powoduje zapalenie skóry.
Podsumowując, jego spożycie jest ograniczone u pacjentów z chorobami układu moczowego, ze względu na czynność nerek lub pęcherza. Również u osób z zaburzeniami nerwowymi lub często cierpiących na bezsenność.
Dzikie szparagi zbierane są bezpośrednio na polu, ponieważ są to powszechnie występujące dzikie rośliny w regionie Morza Śródziemnego. Pędy lub szparagi są cieńsze, twardsze i bardziej spójne niż zwykłe szparagi, dlatego są spożywane w tortilli lub grillowane.
Jego komercyjne rozmnażanie pozwoliło stwierdzić, że ten dziki gatunek daje możliwość uzyskania nawet dwóch plonów rocznie w mniejszym czasie i miejscu. Chociaż jego działanie nie jest porównywalne ze zwykłymi szparagami, jego właściwości organoleptyczne są dostrzegalne zarówno w gastronomii, jak i medycynie tradycyjnej..
Do zadomowienia tego gatunku zaleca się żyzną i gliniastą glebę z dużą zawartością piasku, co ułatwia osuszanie. Ogólnie rzecz biorąc, wilgotne gleby mają tendencję do sprzyjania obecności patogenów glebowych, które wpływają na jakość szparagów..
Nasiona do sadzenia zbierane są późną jesienią z dojrzałych owoców, oddzielane i suszone w cieniu. Wysiew odbywa się w warunkach szklarniowych z kontrolowanymi warunkami wczesną wiosną na żyznym podłożu.
Gdy szparagi są energiczne i wystarczająco rozwinięte, przesadza się je na ostateczne podłoże. Czynność tę przeprowadza się w połowie czerwca-lipca, starając się utrzymać gęstość sadzenia 30-35 cm między roślinami i 120-150 cm między rzędami..
W trakcie rozwoju plantacji wskazane jest umiarkowane nawadnianie, starając się utrzymać glebę lekko wilgotną, a także nawozić i ściółkować. W następnym roku pierwsze pędy są ścinane, aby wspomóc rozwój roślin, a zbiory komercyjne rozpoczynają się w drugim lub trzecim roku po wysiewie..
Dzikie szparagi nie tolerują silnych mrozów zimą ani sporadycznych przymrozków wiosną. Dzieje się tak, ponieważ jest to typowa roślina o klimacie śródziemnomorskim, która wymaga klimatu ciepłego i chłodnego..
Rośnie na glebach piaszczystych o dużej zawartości materii organicznej i dobrze zdrenowanych, lepiej znosi niedobór wody niż nadmierną wilgotność. Niskie temperatury mają tendencję do spowalniania ich wzrostu, a mróz może powodować poważne uszkodzenia fizjologiczne..
Jest to roślina, która rośnie w pełnym słońcu, chociaż dobrze znosi warunki półcieniste w początkowych fazach wzrostu. W okresie letnim zaleca się utrzymywanie wilgotności gleby, a wiosenno-letnim nawozem lub nawozami organicznymi..
- Heliothis sp.: Ćma Lepidoptera, która pożera nadziemną część rośliny.
- Myzus sp.: Mszyca uszkadzająca tkliwe tkanki i powodująca tworzenie się krótkich międzywęźli.
- Ophiomya simplex: Dobrze znany górnik szparagów to muchówka żywiąca się tkanką korową lub korą łodygi.
- Parahypopta caestrum: larwy tej ćmy wykopują chodniki, które niszczą kłącza i korzenie.
- Tetranychus urticae: Ten roztocz niszczy liście rośliny, powodując żółte plamki, które obniżają jakość handlową uprawy.
- Wciornastki: owady Thysanoptera, które zmniejszają zdolność fotosyntetyczną rośliny, powodują więdnięcie i skręcanie gałęzi.
- Botrytis sp.: grzyb fitopatogenny, który atakuje podstawę szparagów niszczących podstawę rośliny.
- Corynebacterium sp.: Gram-dodatnie pałeczki, które powodują guz bakteryjny, który atakuje podstawę łodygi.
- Fusarium sp.: Grzyb nitkowaty glebowy, który uszkadza korzenie i układ naczyniowy.
- Puccinia asparagi: Czynnik przyczynowy rdzy szparagów, który atakuje główne i wtórne gałęzie miotełek.
- Rhizoctonia violacea: Patogen grzybowy atakujący korzenie i kłącza.
- Stemphylium vesicarum: Grzyb fitopatogenny, który powoduje chorobę zwaną spalaniem szparagów, niszcząc podstawową część liści.
- Xanthomonas campestris: Bakterie powodujące zmiany nekrotyczne na liściach, pędach i tkankach tkliwych.
Jeszcze bez komentarzy