Felix Andrés Urabayen Guindo (1883-1943) był hiszpańskim pisarzem, dziennikarzem i politykiem, który należał do tak zwanego pokolenia 14, grupy, której celem było wprowadzenie głębokich i innowacyjnych zmian społecznych w Hiszpanii.
Wyróżniał się także jako eseista. Sztuka, jego pasja, była jednym z tematów, które rozwijał w tym gatunku. Twórczość Urabayena ma odcienie intelektualne, a jednocześnie łączy subtelność z przyjemnością.
Rzeczywistość, elementy symboliczne i przenikliwa krytyka to cechy charakterystyczne jego twórczości. Był także autorem, który poświęcił się opisaniu miasta Toledo w kilku swoich pismach.
Urabayen był uważany za jednego z największych przedstawicieli narracji Navarrese we wczesnych latach XX wieku. W ramach tego typu narracji trylogia składa się z Przeklęta okolica, Centaury pirenejskie Y Pod dębami Navarrese.
Indeks artykułów
Felix urodził się 10 czerwca 1883 roku w Navarra, a konkretnie w mieście Ulzurrum. Pochodził z biednej rodziny. Jego ojcem był Bonifacio Urabayen, który pracował na polach, a matką była María Guindo, gospodyni domowa. Pisarz miał brata o imieniu Leoncio.
Pierwsze lata nauki Urabayena były w Ulzurrum, później rodzina zmieniła adres. W 1893 roku zamieszkali w Pampelunie. W tym mieście pisarz studiował liceum, a także studiował tzw. „Nauczanie”, kurs, którego kulminacją była Saragossa..
Po ukończeniu edukacji lub kariery pedagogicznej Félix pracował jako nauczyciel zastępczy w różnych miejscach w Nawarrze. Jakiś czas później dostał stałą posadę w Huesca i Salamance. Później w Castellón pracował jako nauczyciel pedagogiki.
W 1911 r. Urabayen przeniósł się z nauczania do Toledo, również jako pedagog, aw 1913 r. Był członkiem wydziału literatury Escuela Normal Superior de Maestros. Życie Felixa upłynęło w Toledo do 1936 roku, stąd rozwój jego pism o tym mieście.
Niewiele wiadomo o sentymentalnym lub prywatnym życiu Félixa Urabayena. Wiadomo jednak, że był żonaty z Mercedes de Priede Hevia z Toledo, młodą kobietą z bogatym ojcem, i że był nauczycielem fizyki i chemii. Para miała córkę o imieniu María Rosa.
Félix Urabayen również interesował się polityką. Przez pewien czas był przewodniczącym komitetu grupy politycznej Akcja Republikańska. W 1936 r. Startował w wyborach jako kandydat do Partii Lewicy Republikańskiej; dla miasta, w którym mieszkał, Toledo, zajęło trzecie miejsce.
Wojna secesyjna przyniosła negatywne konsekwencje dla Urabayen. Przez pewien czas musiał schronić się w ambasadzie meksykańskiej w Madrycie. W 1939 roku został aresztowany z rozkazu Franco, po uzupełnieniu polityki dyktatora w jego pracy Don Amor wrócił do Toledo.
Pisarz spędził czas w więzieniu wraz z innymi intelektualistami, takimi jak pisarze Antonio Bueno Vallejo i Miguel Hernández. Rok później, dokładnie 19 listopada 1940 roku, został zwolniony, a jego życie zaczęło się skracać..
Kiedy pisarz został zwolniony z więzienia, jego stan zdrowia zaczął się pogarszać, lekarze wykryli raka płuc. Bez nadziei na życie, w niedoli ekonomicznej, szukał wsparcia u swojego brata Leoncio, który przyjął go w swoim domu, położonym w mieście Navarra..
Agonia choroby dała mu przerwy czasowe, które pozwoliły mu napisać ostatnią pracę: Pod dębami Navarrese. Powieść ukazała się lata po jego śmierci, była dedykacją dla poety Antonio Machado. Urabayen zmarł 8 lutego 1943 roku w stolicy Hiszpanii.
Twórczość Félixa Urabayena została ujęta w symbolikę, a zarazem w krytyce. Umiejętność obserwatora dała mu narzędzia do dokładnego opisywania realiów społecznych, a to, co zachował w pamięci, pozwoliło mu opisać wysublimowane efekty..
Czasami autor okazywał w swoich pracach poczucie pesymizmu i rozczarowania życiem, być może dlatego, że za jego czasów Hiszpania przeżywała przytłaczające konflikty społeczne i polityczne. Pisał z humorem i ironią oraz nienagannym językiem.
Lata spędzone w Toledo zainspirowały go do opisania krajobrazu i zwyczajów tej krainy, podobnie jak w przypadku jego rodzinnej Navarry. Sposób, w jaki opisywał środowiska, był pełen lirycznej i piękności. Dla niego sposób wyrażania rzeczywistości musiał być delikatny.
Oto najwybitniejsze tytuły pisarza z Nawarry, z sercem Toledo:
- Toledo: miłosierdzie (1920).
- Ostatni bocian (1921).
- Toledo rozebrany. Znaczki drogowe (1924).
- Przeklęta okolica (1924).
- Na ścieżkach świata wierzącego (1928).
- Liryczna serenada na stare miasto (1928).
- Centaury pirenejskie (1928).
- Mało wzorowe życie (1931).
- Po trotera, santera (1932).
- Don Amor wrócił do Toledo (1936).
- Pod dębami Nawarry (1965).
Treść prac autora była kontrowersyjna, a jednocześnie sprzeczna ze względu na strukturę jego postaci i sposób, w jaki zestawiał historie..
Chociaż Urabayen był uważany za dobrego eseistę, ze względu na jego krytykę i wizję hiszpańskiego kontekstu społecznego XX wieku, wielu uczonych nie uważa go za dobrego pisarza. Wynikało to z tego, że wielokrotnie powtarzał te pomysły, co może go nudzić i nie wiedział, jak je uzupełniać..
Mimo tych wszystkich aspektów autorowi udało się znaleźć miejsce w hiszpańskim świecie intelektualnym. Fakt, że był człowiekiem szczegółowym i przebiegłym językowo, zbliżył go do wybranej grupy czytelników, którzy cenili jego dzieło za charakter i uznanie, z jakim zostało napisane..
Félix Urabayen był pisarzem, który być może nie wyróżniał się w żadnym ruchu literackim ani intelektualnym, ale wiedział, jak wykonać swoją pracę z autentyczności. Z charyzmą, ironią, nostalgią, miarą i pasją uchwycił konwulsje kraju, który domagał się zmian.
Jeszcze bez komentarzy