Francesco Redi (1626-1697) był lekarzem, naukowcem, fizjologiem i poetą włoskiego pochodzenia, uznanym za pierwszego, który debatował nad przekonaniem, że owady rodzą się ze spontanicznego pokolenia. W tym celu przeprowadził eksperymenty, które pokazały, w jaki sposób robaki pochodzą z jaj złożonych przez muchy.
Prowadził także badania nad jadem żmij, odkrywając jego produkcję z kłów, a nie z woreczka żółciowego. Wbrew powszechnemu przekonaniu argumentował, że zatrucie było spowodowane ukąszeniem węża.
Wśród jego wkładu wyróżnia się użycie kontroli jako podstawy eksperymentu biologicznego. Uważany jest za twórcę biologii eksperymentalnej i helmintologii, gałęzi zoologii odpowiedzialnej za badanie pasożytniczych robaków.
Redi cieszył się także talentami artystycznymi i zyskał uznanie w ówczesnych społeczeństwach literackich. Został zapamiętany z tego, że przyczynił się do opracowania pierwszego słownika Arezzo. Również jego praca Bacco w Toskanii, otrzymał medal honorowy od wielkiego księcia Cosimo III i jest uważany za jeden z najlepszych włoskich wierszy XVII wieku.
Indeks artykułów
Francesco Redi urodził się 18 lutego 1626 roku w mieście Arezzo, należącym do regionu Toskanii we Włoszech. Był dziewiątym dzieckiem Cecilii de Ghinci i Gregorio Redi, znanego lekarza z Florencji, który pracował na dworze Medyceuszy..
Jego naukę rozpoczął u jezuitów. Dzięki nim uczył się teologii, gramatyki, retoryki i dzieł literackich dozwolonych przez władze kościelne..
W wieku 21 lat uzyskał doktorat z medycyny i filozofii na Uniwersytecie w Pizie. Przed osiedleniem się we Florencji w 1648 r. Pracował w różnych włoskich miastach, takich jak Rzym, Neapol, Bolonia i Padwa.
Służył jako główny lekarz na Dworze Medyceuszy, a także był superintendentem książęcego aptekarza Wielkiego Księcia Toskanii Ferdynanda II Medyceuszy i jego syna Cosimo III.
W tamtych latach wykonywał większość swoich prac naukowych z zakresu nauk ścisłych, z których słynie jego zdanie Omne vivum ex vivo, co tłumaczy się jako „każda żywa istota pochodzi od innej żywej istoty”.
Nie ma zapisów wskazujących na to, że Redi kiedykolwiek wyszła za mąż, chociaż mówi się, że miała syna, który był powszechnie uznawany w dziedzinie literatury. W ostatnich latach zaczął cierpieć na epilepsję, a skłonność do hipochondrii towarzyszyła mu aż do śmierci..
W wieku 71 lat, 1 marca 1697 r., Francesco Redi zmarł we śnie w Pizie, we włoskim regionie Toskanii. Jego szczątki zostały przeniesione do Arezzo w celu pochówku w kościele San Francesco.
Obecnie zbiór jego listów przechowuje Narodowa Biblioteka Medyczna Stanów Zjednoczonych z siedzibą w Bethesda w stanie Maryland. W Galerii Uffizi we Florencji u jego stóp stoi posąg Francesco Rediego, a u jego stóp kopia jego najsłynniejszego wiersza..
Pośród prac Rediego eksperymenty, które przeprowadził, aby obalić spontaniczne pokolenie, stanowiły historyczny kamień milowy. Oprócz odkrywczych wniosków, po raz pierwszy zastosowano koncepcję kontroli, porównując ją z innymi wynikami i zwiększając wiarygodność eksperymentów..
Pierwsza faza eksperymentu składała się z 6 butelek podzielonych na dwie grupy. W pierwszej z każdej grupy umieścił nieznany przedmiot, w drugiej martwą rybę, aw trzeciej kawałek surowego mięsa.
Pierwszą grupę słoików przykryto cienką gazą, aby powietrze mogło dostać się do środka, natomiast drugą grupę pozostawiono bez górnej pokrywy. Po kilku dniach obserwował, jak w otwartych słoikach pojawiają się robaki.
W drugiej fazie eksperymentu umieścił kawałek mięsa w trzech słoikach. Pierwszą pozostawiono odkrytą, a dwie pozostałe przykryto korkiem lub gazą. Ten sam wynik został przedstawiony: robaki pojawiały się tylko w otwartym słoiku, ponieważ muchy mogły wejść i złożyć jaja. W tym, który miał gazę, urodziły się owady, ale nie przeżyły.
Trzecia faza polegała na łapaniu much i robaków i umieszczaniu ich w słoiku zapieczętowanym kawałkiem mięsa. W pojemnikach, w których znajdowały się martwe owady, nie wyrosły żadne robaki, ale tam, gdzie ułożono żywe, pojawiły się, a później stały się muchami..
Jednym z najbardziej znaczących wkładów włoskiego naukowca były niewątpliwie jego wnioski dotyczące biogenezy, które zaprzeczają teorii spontanicznego generowania, która panowała przez ponad 2000 lat..
Wcześniej uważano, że owady powstały z rozkładających się zwierząt lub roślin, ale eksperymenty Rediego potwierdziły zasadę, że tylko żywe istoty mogą wytwarzać inne żywe istoty.
Dlatego zgniłe substancje organiczne byłyby właściwym miejscem dla innych gatunków do pozbycia się nasion lub jaj. W konkretnym przypadku jego słynnego eksperymentu muchy złożyły jaja, z których wykluły się robaki. Jego wnioski zostały przedstawione w jego słynnej pracy Esperienze Intorno Alla Generazione Degli „Insetti (1668).
Badania Redi obejmują opis i rozpoznanie około 180 pasożytów, w tym Fasciola hepatica Y Ascaris lumbricoides, powodując odpowiednio kacheksję u bydła i glistnicę u ludzi. Dzięki jego obserwacjom można było odróżnić dżdżownice od robaków pasożytniczych, które mogą powodować choroby u człowieka.
Ponadto pomysły, które przedstawił w swojej pracy Osservazioni intorno agli animali viventi, che si trovano negli animali viventi (1684) posłużył jako podstawa do wyjaśnienia przyczyny świerzbu, którą pogłębili jego koledzy przyrodnicy, Giovanni Cosimo Bonomo i Giacinto Cestoni.
Uwagi Francesco dotyczące medycyny zostały opublikowane pośmiertnie w pracy Konsultacje lekarskie, między 1726 a 1729 rokiem. Warto również wspomnieć o jego twórczości Eksperymenty z różnymi rzeczami naturalnymi, zwłaszcza przywiezionymi z Indii (1671), w którym krytykował popularne przesądy i podkreślał konieczność prowadzenia obserwacji i eksperymentów.
Redi prowadził również badania nad jadem węży, które upowszechniał w swojej pracy Osservazioni intorno alle vipere (1664). Jego wnioski obejmują pochodzenie jadu węża, który nie był związany z woreczkiem żółciowym, ale został wyprodukowany przez dwa gruczoły ukryte w kłach..
Udało mu się również obalić mity, na przykład, że jad węża jest szkodliwy, jeśli jest pijany lub że jego głowa może służyć jako antidotum. Swoimi eksperymentami z ukąszeniami żmij wykazał, że jad wywołuje efekt tylko wtedy, gdy dostanie się do krwiobiegu, będąc w stanie uniknąć jego przejścia i dociera do serca z ciasnym podwiązaniem rany. W ten sposób eksperymentalna toksykologia postawiła pierwsze kroki.
Oprócz prac naukowych Redi uprawiał literaturę i poezję. Jego zbiór sonetów i wiersz Zielony i szary. Również Bacco w Toskanii (1685) jest jednym z jego najsłynniejszych dzieł artystycznych, dytyrambem w 980 wierszach.
W kompozycji lirycznej nawiązuje do właściwości win włoskich, a zwłaszcza toskańskich. Wyobraź sobie boga wina, Bachusa lub Dionizosa, jego zaloty i ukochaną Ariadnę tańczącą i cieszącą się drinkiem w Poggio imperiale.
Styl epistolarny zdominował go także wzorowo. Na wzór listu do dr Lorenza Belliniego przedstawia swoją opowieść Dzwonnik z Peretoli. Opowiada w nim historię garbusa, który chciał wyleczyć się fantastycznymi lekarstwami i został ukarany drugim garbem..
Wybitny Włoch został mianowany profesorem języka na Akademii Florenckiej i podkreśla jego badania nad słownictwem Arezzo, gdzie niektórzy identyfikują początki współczesnej dialektologii i historii języka.
W regionie Toskanii był uważany za „arbitra literatury”, mając jako uczniów wybitnych włoskich pisarzy, takich jak Federico Marchetti, Salvino Salvini, Vincenzo da Filicaia i Benedetto Menzini..
Wśród wyróżnień, które ten wybitny Włoch otrzymał za życia, są trzy medale honorowe od wielkiego księcia Cosimo III: jeden za jego wiersz Bacco w Toskanii a pozostałym dwóm za badania medyczne i prace nad historią naturalną.
Redi był członkiem Accademia de Lincei, tak dobrze jak Accademia del Cimento między 1657 a 1667 rokiem, jedno z pierwszych towarzystw naukowych, które wniosło wkład w tworzenie przyrządów laboratoryjnych, standardów pomiarowych i eksperymentów.
W hołdzie dla jego wkładu krater na Marsie nosi jego imię. Jego nazwisko zainspirowało także stadium larwalne i podgatunek żmii europejskiej.
Oprócz tego powstało włoskie czasopismo zoologiczne o tej nazwie Redia. Ponadto Międzynarodowe Towarzystwo Toksykologiczne przyznaje nagrodę Nagroda Redi co trzy lata.
Jeszcze bez komentarzy