Plik geologia historyczna Składa się z gałęzi geologii, która zajmuje się badaniem historii Ziemi i obejmuje zarówno pochodzenie planety, jak i jej obecną sytuację. Geologia historyczna wykorzystuje wiedzę pochodzącą z innych dziedzin nauki, takich jak fizyka, chemia, stratygrafia i paleontologia..
Podobnie geologia historyczna opiera się na wszechstronnej analizie zdarzeń biologicznych i geologicznych, które zostały zarejestrowane w skalistym materiale skorupy ziemskiej. W konsekwencji jest to dyscyplina, która bada ewolucję litosfery i jej związek z biosferą, hydrosferą i atmosferą..
Edison Navarrete w swoim tekście Uwagi na temat geologii historycznej (2017) ustalili, że ta gałąź naukowa rozwija się z uwzględnieniem teorii tektonicznej płyt, która wyjaśnia pochodzenie oceanów i kontynentów; związek ten pozwolił dyscyplinie wzbogacić się jako nauka historyczna.
Z kolei gałąź ta przyjmuje koncepcję „stadiów faunalnych” - udowodnioną w paleontologii - na którą składa się system podziału oparty na zmianach zarejestrowanych w zbiorze skamieniałości.
Jednym z wkładów geologii historycznej jest użycie słów Dolny, Środkowy lub Górny skatalogować epoki grup rockowych.
Indeks artykułów
Geologia historyczna powstała dzięki zastosowaniu metody datowania względnego, polegającej na pewnym rodzaju datowania opartym na porównaniu dwóch elementów odległych chronologicznie.
Na przykład ta dyscyplina uważa, że niższe poziomy skorupy ziemskiej - znane jako warstwy - są starsze, ponieważ powstały przed poziomami znajdującymi się powyżej.
Podobnie datowanie względne pozwala na ustalenie podobieństwa chronologicznego poprzez „przewodnie skamieliny” (termin ukuty przez Josepa Fullolę w jego tekście Wprowadzenie do prehistorii, 2005). Dzięki tym skamieniałościom można określić porządek czasowy w znalezionych obiektach lub zjawiskach.
Według Santiago Fernándeza w swojej pracy Pojęcie i rozwój historyczny geologii (1987) geologię historyczną można zaliczyć do nauki współczesnej, gdyż jest to dyscyplina silnie zależna od innych nauk klasycznych.
Jednak badania historyczno-geologiczne zostały znalezione w starożytnej Grecji. Na przykład Arystoteles (384-322 pne) ustalił powolność procesów geologicznych, pojęcie, które nie zostało rozpoznane aż do XIX wieku..
Innym greckim autorem, który zapuścił się w ten naukowy nurt, był historyk Strabon (63-20 pne), który jest uważany za jednego z pierwszych geografów, który przeprowadził geologiczne zasady i hipotezy..
Mineralogia jest uważana za jedną z pierwszych nauk geologicznych, które oddzieliły się od geologii. Dzieje się tak, ponieważ mineralogia od początku była związana z przemysłem, dlatego wyewoluowała z przemysłowego rozwoju człowieka, który potrzebował paliw i minerałów..
Za twórcę mineralogii uważa się Georga Bauera (1494-1555), który jako pierwszy systematycznie opisywał minerały.
Podobnie zarówno mineralogia, jak i geologia historyczna czerpały z badań Leonarda da Vinci (1542-1592), któremu przypisuje się stworzenie pierwszego profilu geologicznego. Ponadto sam da Vinci był odpowiedzialny za prawidłową interpretację pochodzenia skamieniałości, a także skał wyparnych..
Geologia - nauka leżąca u podstaw geologii historycznej - zajmuje się badaniem Ziemi wraz ze wszystkimi zjawiskami, które na niej zachodzą. Ponadto geologia dokumentuje materiały, z których składa się skorupa ziemska, wraz z jej strukturą i właściwościami..
W konsekwencji geologia historyczna ma na celu zbadanie przemian Ziemi od jej powstania (około 4570 milionów lat temu) do chwili obecnej, biorąc pod uwagę daty, w których te przemiany miały miejsce..
Oznacza to, że geologia historyczna rejestruje zjawiska i elementy skorupy ziemskiej w porządku chronologicznym, który jest uporządkowany według okresów lub epok geologicznych..
Aby ustalić okresy czasu Ziemi, geolodzy ułożyli skały za pomocą sekwencji jednostek chronostratygraficznych - jednostek czasu i poziomów gruntu - które są zdefiniowane jako podziały ciał skalistych, które starają się reprezentować gleby ziemskie przez cały czas treningu..
Granice jednostek chronostratygraficznych są ustalane zgodnie z charakterystyką rzeczywistych zdarzeń geologicznych, które zostały zarejestrowane w skałach..
Podobnie, granice te są również tworzone z uwzględnieniem organizmów dominujących, wraz ze zmianami klimatycznymi i masowymi wymieraniami, których doświadczyły pola lądowe..
Geologia historyczna wykorzystuje stratygrafię jako metodę badań, na którą składa się dział geologii zajmujący się interpretacją skał metamorficznych, wulkanicznych i osadowych. Celem tego wszystkiego była możliwość ich zidentyfikowania i opisania.
Stratygrafia opiera swoje badania na szeregu zasad, wśród których wyróżnia się zasada uniformitaryzmu, która zakłada, że prawa geologiczne są takie same od początku istnienia Ziemi i wywołują takie same skutki od jej początków do chwili obecnej..
Inną podstawową zasadą stratygrafii stosowaną w geologii historycznej jest zasada sukcesji fauny, która zakłada, że warstwy zdeponowane w różnych epokach geologicznych zawierają różne skamieniałości dzięki biologicznej ewolucji gatunku..
Geologia historyczna wykorzystuje pojęcie „stadiów faunistycznych” jako metodę badawczą, na którą składa się system podziału ustalony przez paleontologów na podstawie charakterystyki zarejestrowanych skamieniałości..
Dlatego stadia faunistyczne są konstytuowane przez zmiany, które przedstawiają skamieniałości jako konsekwencja ewolucji biologicznej; Umożliwia to określenie różnych momentów chronologicznych, w których wystąpiły modyfikacje..
Podobnie geolodzy używają innych nomenklatur do wyrażenia jednostek czasu, takich jak „środkowy kambr” lub „górna jura”, które określają określony okres skorupy ziemskiej..
Jeszcze bez komentarzy