Gonzalo de Berceo (1198-1264) był hiszpańskim pisarzem należącym do średniowiecza, uznanym za pierwszego poetę języka kastylijskiego. W tym czasie obfitowało prace literackie z podstawowym słownictwem i pisane przez osoby z niewielkim wykształceniem akademickim. Z tego powodu uważa się, że Berceo złamał paradygmat, będąc pierwszym, który zaczął pisać erudycyjną lub kulturalną poezję..
Jego poezję uznano za kulturalną, ponieważ jego wiersze były bogate w zasoby literackie i zorganizowane w dobrze zdefiniowaną strukturę formalną. Było to całkowicie sprzeczne z tym, który rozwijał się do tej pory..
Wymienione cechy, oprócz faktu, że temat poruszany w jego wierszach miał charakter religijny, są powodem, dla którego jego twórczość doprowadziła go do tego, że stał się pierwszym przedstawicielem szkoły literackiej „mester de clerecía”..
Pomimo tego, że jego wiersze były adresowane do osób o wysokim poziomie kulturowym, odpowiadał za pisanie ich w prosty sposób, z szerokim zakresem zrozumienia dla tych, którzy tego poziomu nie mieli. Taka postawa zasłużyła na jego konsekrację w historii.
Indeks artykułów
Część jej imienia, jak było wówczas w zwyczaju, pochodzi od jej miejsca urodzenia: Berceo, gminy w hiszpańskiej społeczności La Rioja, gdzie urodziła się w 1198 roku..
Podczas swojej edukacji duchownej miał okazję kształcić się w klasztorze San Millán de la Cogolla, a konkretnie w San Millán de Suso, który znajdował się w jego rodzinnym mieście La Rioja..
W tej instytucji, zgodnie z oświadczeniem Briana Duttona - redaktora kilku dzieł Gonzalo-, był notariuszem jednego z przełożonych opactwa, który nazywał się Juan Sánchez; który, jak się uważa, ma głębokie zaufanie do Berceo.
Dzięki wykształceniu religijnemu otrzymanemu w tym klasztorze Gonzalo zdobył niezbędną wiedzę, aby otworzyć drogę do początku swojej długiej i owocnej ścieżki świeckiego duchownego..
W tym sensie de Berceo pełnił w 1221 r. Funkcje diakona, w którym to czasie, jak wynika z badań, powinien mieć co najmniej 25 lat. Później był księdzem w 1237 roku.
Poświęcił się także nauczaniu i przygotowywaniu takich jak on, którzy część swojego życia poświęcali na praktykowanie zwyczajów religijnych..
Jeśli chodzi o studia wyższe, miał przywilej studiowania w instytucie „Studiów Ogólnych” w Palencii. Tam Berceo miał zajęcia z czterech przedmiotów: prawa kanonicznego, sztuki, logiki i teologii..
Ze względu na to, że instytut ten był pierwszą placówką uniwersytecką dla chrześcijan łacińskich, Berceo, w porównaniu z religijnymi i wybitnymi ludźmi tamtych czasów, miał lepsze, zaktualizowane i pełniejsze wykształcenie akademickie..
Dokładna data jego śmierci nie jest znana, ale ponieważ ostatni dokument San Millána na jego temat pochodzi z 1264 r., Uważa się, że do tego czasu zmarł..
Wśród aspektów ogólnych wyróżnia się fakt, że realizacja jego dzieła polegała na tłumaczeniu i adaptacji starych tekstów napisanych po łacinie na język hiszpański. W procesie adaptacji wykorzystywał zasoby literackie i strategie, które pozwoliły mu nadać swoim wierszom niepowtarzalny i osobisty charakter..
W jego twórczości można zobaczyć użycie typowych słów społeczności, w której się urodził i wychował. Oprócz włączenia niektórych aspektów narracji minstreli i zastosowania zwykłej struktury literackiej do tego czasu.
Pomimo tego, że Berceo był człowiekiem bardzo kulturalnym, a jego praca była tego wyraźnym dowodem, zadbał o to, aby jego wiersze były słyszane i rozumiane zarówno przez kulturalnych, jak i mniej kulturalnych. W tym celu posłużył się prostą narracją pełną elementów użytkowych i wiedzy popularnej..
Dla Berceo satysfakcjonujące było to, że dostosowując się i pisząc w prosty i naturalny sposób, nie tylko udało mu się przekazać to, czego chciał, ale także sprawić, że więcej ludzi zrozumie i poczuje jego pracę..
To, co zostało powiedziane w poprzednim akapicie, to generalnie pragnienie każdego pisarza: wejść i stać się częścią umysłów ludu, tak jak zrobił to Gonzalo..
Jego wiersze pisane były w formie cuaderna via, czyli strof składających się z wersetów o czternastu sylab metrycznych, podzielonych spacją lub pauzą na dwie części po siedem sylab każda..
Jeśli jest coś, co wyróżnia się w jego twórczości, to to, że w jego wersetach występuje rym spółgłoskowy, to znaczy: obecność tych samych sylab na końcu każdego wiersza, zaczynając od podkreślonej samogłoski między połączonymi wersetami.
W jego wierszach brak sinalefy i zauważalna obecność bogactwa retorycznego. Wśród nich warto wymienić m.in. porównania, metafory, symboliki.
Należy zauważyć, że językiem, w którym Berceo pisał swoje dzieła, był hiszpański, ponieważ był to język, którym posługiwano się w większości La Rioja. Mimo to, także w niektórych rejonach tej społeczności, zwłaszcza w La Roja Alta, ludzie porozumiewali się po baskijsku.
Euskera jest językiem z Kraju Basków lub Euskadi, z tego powodu i ze względu na to, co zostało powiedziane w poprzednim akapicie, w jego pismach powtarzające się użycie słów i wyrażeń z tego kraju jest godne uwagi.
Wśród używanych Vasquismos gabe, co oznacza brak lub brak; beldur, co oznacza strach; çatic, co tłumaczy się jako bit.
Tematy poruszane w jego pismach mają charakter kościelny. W większości tych Berceo dokonuje opisów historii życia świętych, czyli tzw. Hagiografii. Tego typu prace były głównie przedmiotem tych błogosławionych, którzy mieli wielkie znaczenie w klasztorach, z którymi Berceo miał jakiś związek.
Berceo stworzył hagiografie w trzech częściach. Pierwsza była relacją z życia błogosławionego. Drugi opowiadał o okolicznościach związanych z dokonaniem się cudu w życiu, a trzeci opowiadał o komplementach po śmierci świętego wszystkim tym, którzy przyszli do niego z wiarą w chwili kryzysu..
Poświęcił się nie tylko pisaniu o świętych, ale także o Maryi Dziewicy i jej cudach. Dzieła maryjne powstały w tej samej konstrukcji co hagiografie.
Podobnie Berceo wykorzystywał swoje teksty do poruszania zagadnień religijnych innego rodzaju, oprócz uwzględniania spraw o głębokim i szerokim znaczeniu społecznym..
Wśród jego najważniejszych prac wyróżniają się te wymienione i uporządkowane poniżej, przedstawione w porządku chronologicznym, w jakim według badań Berceo je opublikował..
Złożony z 489 zwrotek jest pierwszym dziełem Berceo. Dokumentem, na którym została oparta przy jego opracowaniu, była biografia Emiliano lub Millána, Vita Beati Emiliani, wykonane przez San Braulio de Zaragoza.
Millán był świętym, którego narodziny i śmierć obejmowały okres od 474 do 574 roku. Założył klasztor, który ochrzcił pod tą samą nazwą..
Praca ta, jak wyjaśniono w poprzednim akapicie, ma strukturę hagiografii. W wierszu tym opowiada się o urzeczywistnieniu się po jego śmierci dwóch cudów, z których jeden nazwano cudem dzwonków, a drugi cudem deszczu..
Ta poetycka kompozycja skupia się, jak wskazuje jej tytuł, na życiu świętego imieniem Domingo, który przyszedł na świat około 1000 roku i podobnie jak Berceo urodził się także w La Rioja..
Źródłem wersyfikacji tego wiersza była biografia Santo Domingo, skomponowana przez Silense Grimaldusa: Vita Domici Silensis.
Od Berceo do Santo Domingo nawiązano wspaniałe połączenie i głębokie oddanie. Wśród tego, co można powiedzieć o jego życiu, ujawnionym w tej pracy, jest fakt, że w wieku 30 lat umocnił się jako kapłan.
Przez wiele lat dosłownie żył w samotności, postanowił całkowicie wycofać się ze społeczeństwa, aby później wstąpić do klasztoru San Millán.
Wstąpił do klasztoru jako mnich, a związek i wpływ, jaki na niego miał, uczyniły go bardzo ważnym błogosławieństwem dla historii Riojan..
Z ziemskiego planu opuścił w 1703 roku. Po jego śmierci dokonywane cuda były różnorodne..
Pierwsza praca maryjna Berceo. Opowiada w nim, jak ochrona Matki Boskiej wpłynęła na wydarzenia, które są częścią historii ludzi. Robi to w 233 zwrotkach.
Poemat składa się z trzech części. W pierwszej Berceo ukazuje wpływ Maryi na zbawienie świata dzięki Jezusowi Chrystusowi. W kolejnej części opowiada o najważniejszych wydarzeniach z życia Jezusa. A ostatnia część zawiera wszystkie pochwały poświęcone Matce Zbawiciela.
Składa się z 210 zwrotek, w których opowiada o bolesnym procesie rozpoznania, przyjęcia i rezygnacji, jakiego doświadczyła Maryja Dziewica po śmierci swojego syna Jezusa.
Na początku spektaklu rozmowa dziewicy ze świętą, a później to ona kontynuuje opowieść, bez ingerencji innej postaci. Sposób narracji zupełnie inny niż ten, którego Berceo używał do swoich czytelników.
Jednak w ostatniej części wiersza wspomina wydarzenia, tak jak to robił w innych swoich dziełach. Należy zauważyć, że zdaniem krytyków jest to jeden z wierszy religijnych rodem z Rioja, który ma największy przejaw uczuć..
Istnieje 911 zwrotek, przez które ta praca jest powiązana, najdłuższa i najszerzej rozpoznawana przez Berceo.
Ten wiersz skupia się na opowiadaniu wydarzeń, które miały miejsce około 25 cudów dokonanych przez Maryję Pannę. Każdy z nich jest bardzo szczegółowy i niezależny od pozostałych, chociaż niektóre są nieco mniej lub bardziej rozbudowane..
Według badań, najwyraźniej Berceo nie wykorzystał jednego dokumentu do opracowania całości dzieła, ale raczej wykorzystał zestaw cudownych historii, które były bardzo popularne na kontynencie europejskim w czasach średniowiecza..
Ostatnią rzeczą wyjaśnioną w poprzednim akapicie jest to, że położenie geograficzne jest zróżnicowane. Z historii 3 opowiadane są w Hiszpanii, 2 w Santiago, 5 we Włoszech i 2 w Palestynie i Konstantynopolu..
Dzieło to zawiera siedemdziesiąt siedem zwrotek, które jest oparte na homilii świętego imieniem Hieronim. Tutaj, w porównaniu z innymi dziełami, które również odnoszą się do Sądu Ostatecznego. Berceo nie przewiduje absolutnie niczego, jeśli chodzi o czas i miejsce, w którym odbędzie się wyrok..
Ze względu na swoją nazwę składa się z dwóch części: narracji 15 znaków Sądu, które obejmują strofę od 1 do 25; oraz opis Sądu Ostatecznego między strofami 26 i 77.
W jego twórczości jest oczywiste, że Berceo postrzega historię ludzkości jako proces, który toczy się wokół przyjścia Chrystusa na świat, a którego początkiem jest stworzenie i kończy się oczywiście Sądem Ostatecznym..
W tym, podobnie jak w pozostałych swoich pracach, Berceo używa języka i sposobu pisania, które są proste i łatwe do zrozumienia dla większości jego czytelników. Wynika to przede wszystkim z tego, że jest bardzo klarowny i precyzyjny w tym, co chce przekazać, a tym samym nie otwiera przestrzeni na podwójne interpretacje, ułatwiając przyswajanie swoich kompozycji..
Należy również zaznaczyć, że w tej pracy Berceo wyraża również sposób, w jaki rozumie definicję człowieka, a raczej taką, którą sam stworzył na podstawie swojej interpretacji..
Dla niego człowiek składa się z dwóch elementów: duszy i ciała. Nikt nie umiera na zawsze, bo dusza pozostaje po śmierci. Podczas gdy ciało ponownie połączy się z duszą, gdy nadejdzie koniec świata.
Upublicznia również swoją wizję śmierci i otaczającego go społeczeństwa.
Jeszcze bez komentarzy