Plik Arauco War To nazwa nadana konfrontacjom, które miały miejsce przez prawie trzy stulecia między Mapuches a Latynosami, Kreolami i Chilijczykami, w zależności od chwili. Nie była to wojna prowadzona przez cały ten czas, ale były bardziej intensywne okresy i inne, prawie napięte współistnienia..
Indianie Mapuche już oparli się próbom inwazji Inków. Kiedy Hiszpanie dotarli do strefy kontroli, Mapuche stawili silny opór. Mimo hiszpańskiej przewagi militarnej zdobywcy nie byli w stanie ich ujarzmić.
Historycy dzielą wojnę z Arauco na kilka etapów. Istnieje pewna rozbieżność w dacie jej rozpoczęcia, ponieważ niektórzy wskazują na wyprawę Diego de Almagro w 1536 r., A inni na bitwę pod Quilacura w 1546 r., Jako jej początek..
To samo dotyczy jego zakończenia. Niezależne rządy chilijskie łączyły kampanie wojskowe z mniej lub bardziej przedłużającymi się rozejmami i negocjacjami. W rzeczywistości można wskazać, że konflikt nie zakończył się całkowicie przed tzw. Pacyfikacją (lub okupacją) Araucanía w 1883 roku..
Indeks artykułów
Ta w Arauco to najdłuższa wojna w historii Chile. Odbyło się prawie trzysta lat konfrontacji między Mapuches a wszystkimi, którzy próbowali zająć ich ziemie.
Kiedy Hiszpanie pod dowództwem Pedro de Valdivii przybyli do zamieszkałego przez rdzennych mieszkańców Biobío, prawie nie mieli o nich żadnego odniesienia. Jednak Mapuches mieli doświadczenie w walce z potężniejszymi armiami, tak jak w przypadku Inków..
Valdivia i pozostali zdobywcy przygotowywali się do łatwego podboju, tak jak to miało miejsce w innych częściach Ameryki. Jego celem, oprócz zachowania terytorium, była ewangelizacja mieszkańców.
Rzeczywistość była jednak zupełnie inna. Szybko napotkali ostry sprzeciw. Mapuches otrzymali wsparcie innych ludów chilijskich, takich jak Pehuenches, Picunches czy Cuncos, wzmacniając swoje wojska. W ten sposób udało im się powstrzymać chęć podbojów Hiszpanów.
Przyczyny, które doprowadziły do tego oporu, są różne. Historycy wykluczają, że wśród rdzennych mieszkańców był jakiś element patriotyczny, ale jeśli ktoś inny wzmacniał ich wolę.
Zderzenie między obiema kulturami było natychmiastowe. Hiszpanie i rdzenni mieszkańcy nie mieli ze sobą wspólnego, a ponadto ci pierwsi zawsze starali się narzucać swoją wizję temu, co uważali za gorsze.
Mapuches mieli wielkie przywiązanie do swoich tradycji, a także do swoich przodków. Zawsze starali się zachować swoją osobliwość, uniemożliwiając zdobywcom jej zakończenie i narzucenie innej.
Podobnie jak w poprzednim, różnice religijne były nie do pokonania. Mapuche mieli swoich własnych bogów i ceremonie, podczas gdy Hiszpanie przybyli z mandatem nawrócenia podbitych na chrześcijaństwo..
Od początku podboju jednym z powodów, które najbardziej motywowały Hiszpanów, było poszukiwanie bogactwa. Na wszystkich zajmowanych przez siebie obszarach starali się znaleźć metale szlachetne i inne pierwiastki, którymi mogliby handlować lub wysyłać do Hiszpanii.
Mapuches mieli duże doświadczenie w brutalnym odpieraniu prób podboju. Pokazali, że ich pragnienie, by nie zostać pokonanym, może pokonać silniejszych przeciwników, więc nie wahali się stawić czoła Hiszpanom..
Jego doskonała znajomość terenu miała do tego decydujący wpływ. W bujnych lasach, między rzekami i trudnym klimatem, mogli trochę zrównoważyć latynoską przewagę pod względem uzbrojenia.
Pierwszy kontakt między Hiszpanami a Mapuches miał miejsce w 1536 r. Już na tym spotkaniu zdobywcy zdali sobie sprawę, że rdzenni mieszkańcy nie zamierzają zaakceptować ich obecności..
Pojawienie się w rejonie Pedro de Valdivia w 1541 roku oznaczało, że wojska hiszpańskie zaczęły przemieszczać się na południe Chile. Konfrontacja była nieunikniona.
Bitwa pod Quilacura w 1546 roku była pierwszą poważną konfrontacją pomiędzy Mapuches a Hiszpanami. Ci, widząc, że tubylcy reprezentowali wyższe siły, zdecydowali się wycofać i powrócili dopiero cztery lata później..
Kampanie rozpoczęte po 1550 r. Były w zasadzie korzystne dla interesów hiszpańskich. Zaczęli zakładać miasta w środku terytorium Mapuche, takie jak Concepción, Valdivia czy La Imperial..
Ten triumfalny start został wkrótce spowolniony, a głównym bohaterem jest nazwisko. Lautaro, tubylczy człowiek, który służył Valdivii, był w stanie opracować genialny plan konfrontacji z wrogami.
W 1553 roku wystąpił w powstaniu, któremu udało się pokonać Hiszpanów pod Tucapel. Po dwóch latach triumfu ludzi Lautaro, zdobywcom udało się pokonać ich w Mataquito, a rdzenny przywódca zginął podczas bitwy..
Od tego momentu aż do 1561 roku Mapuches musieli wycofać się ze swoich pozycji, wygranych przez Hiszpanów, ale nigdy nie przestali się buntować..
Po wybuchu Lautaro w 1598 r. Doszło do drugiego wielkiego powstania. Pelantaro, tubylczy przywódca, zniszczył miasta hiszpańskie wzniesione na południe od Biobío, z wyjątkiem Valdivii. Tylko ospa i tyfus powstrzymały Mapuches przed dotarciem do Santiago.
Drugi etap miał miejsce między 1601 a 1612 rokiem. Do regionu przybył nowy gubernator Alonso de Ribera, który założył armię zawodową w kapitanie generalnym Chile. W tym celu uzyskał finansowanie od stolicy Peru Vierreinato, będąc w stanie zbudować kilka fortów wzdłuż Biobio.
Ta linia umocnień była nieoficjalną granicą między Mapuches a Hiszpanami, bez której żadna strona nie była w stanie posuwać się naprzód..
Okres ten charakteryzował się najazdami, jakich obie strony dokonywały na terytorium wroga. Te prowadzone przez Hiszpanów otrzymały nazwę Malocas, a ich celem było schwytanie rdzennej ludności i sprzedanie jej jako niewolników. Ze swojej strony te prowadzone przez Mapuches nazywano Malonesami.
Brak rezultatów poprzedniej taktyki skłonił Hiszpanów do rozpoczęcia nowego etapu, który miał trwać od 1612 do 1626 roku. Ideologiem strategii, która miała być realizowana, był przybyły do kraju jezuita Luis de Valdivia. Zaproponował królowi Filipowi III plan tego, co nazwał wojną obronną.
Propozycja, zaaprobowana przez króla, polegała na próbie włączenia rdzennej ludności do życia kraju. W tym celu wstrzymano działania wojenne, a część misjonarzy, także jezuitów, wysłano na terytorium Mapuche..
Jednak tubylcy nie przyjęli pokojowo misjonarzy i zabili pierwszych, którzy przybyli. Tak więc certyfikat wydany w 1626 r. Położył kres tej próbie pokojowego podboju. Od tego momentu wrócili do wojny ofensywnej, a ostatecznie do tzw. Parlamentów.
Wobec braku powodzenia poprzednich strategii i utrzymania terytorialnego status quo, taktyka uległa całkowitej zmianie. Począwszy od 1641 r. Hiszpanie i Mapuches odbywali okresowe spotkania, na których negocjowali porozumienia.
Jak podają kroniki, spotkania te były praktycznie imprezami, z dużą ilością alkoholu i jedzenia. Dzięki tym spotkaniom obie strony zawarły porozumienia handlowe i zaczęły współdziałać.
Było kilka powstań w Mapuche, ale w 1793 gubernator Ambrosio O'Higgins i rdzenni wodzowie podpisali porozumienie pokojowe.
W traktacie ustalono, że Mapuches utrzymają kontrolę nad terytorium, ale to, nominalnie, stało się własnością Korony Hiszpańskiej. Rdzenni mieszkańcy obiecali zezwolić na przejazd tym, którzy chcieli podróżować do miast na południu terytorium.
Jedną z konsekwencji spowodowanych wojną było pojawienie się metysów. Wielu Hiszpanów mieszkało z kilkoma Hinduskami, podczas gdy Hindusi, w mniejszym stopniu, brali do niewoli niektóre białe kobiety..
Pomimo oporu Mapuche, konflikt ostatecznie doprowadził do osłabienia ich kultury. Zniknął pod wieloma względami.
Ponadto Hiszpanie przekazali ziemie na okupowanych terenach białym osadnikom, co przyczyniło się do tej utraty tożsamości i do wywoływania ciągłych nieporozumień..
Misjonarze, którzy przybyli w te okolice, również przyczynili się do porzucenia przez Mapuches swoich starych wierzeń, chociaż nie całkowicie. Czasami współpracowali, pomagając rdzennym mieszkańcom w zdobyciu określonej, regulowanej edukacji.
Korona hiszpańska została zmuszona do wysłania do kolonii dużej liczby Hiszpanów, zwłaszcza wojskowych. Trzy wieki konfliktu sprawiły, że armia potrzebowała wielu posiłków.
Ten napływ Europejczyków kontrastował z utratą życia tubylców. Obliczenia dokonane w 1664 r. Potwierdziły, że wojna zabiła 180 000 Mapuches, oprócz 30 000 Hiszpanów i 60 000 innych Indian pomocniczych..
Jeszcze bez komentarzy