Plik Civil War lub American Civil War był to długi i krwawy konflikt zbrojny w Stanach Zjednoczonych, który trwał cztery lata. Jedenaście południowych stanów, które tworzyły Konfederacyjne Stany Ameryki, ścierało się z rządem federalnym i pozostałymi stanami Unii w latach 1861-1865.
Szacuje się, że ta wojna, zwana ostatnio także wojną między Stanami, spowodowała śmierć ponad miliona ludzi. Oprócz dużych strat w ludziach wśród żołnierzy i cywilów, naród poniósł wielkie straty majątkowe i milionowe straty gospodarcze..
Amerykańska wojna domowa rozpoczęła się 12 kwietnia 1861 r. I zakończyła się 9 kwietnia 1865 r. Jej przyczyny często przypisuje się jedynie różnicom między państwami, które popierały niewolnictwo lub były przeciwko niemu..
Jednakże, chociaż był to jeden z głównych powodów, istniały inne polityczne, społeczne i kulturowe powody, które do tego doprowadziły. Wojna secesyjna w Ameryce oznaczała krwawą konfrontację między dwoma typami społeczeństwa o przeciwstawnych interesach ekonomicznych i politycznych.
Amerykański styl życia na Południu, oparty na segregacji rasowej i niewolniczych stosunkach produkcyjnych, diametralnie różnił się od tego na Północy. Północne stany nie były uzależnione od niewolnictwa ani gospodarki rolnej opartej na niewolniczej pracy, ponieważ zatrudniały imigrantów.
Indeks artykułów
Wojna secesyjna wywodzi się z różnych przyczyn. Napięcia i spory między stanami północnymi i południowymi mają długą historię.
Zróżnicowane interesy gospodarcze i polityczne oraz sprzeczne wartości kulturowe gromadzone przez ponad sto lat doprowadziły do konfliktu zbrojnego. Oto najważniejsze przyczyny wojny:
Po Deklaracji Niepodległości w 1776 r. I jej ratyfikacji w 1789 r. Niewolnictwo nadal było legalne w trzynastu angielskich koloniach w Ameryce. Stosunki produkcji oparte na niewolniczej pracy nadal odgrywały dominującą rolę w gospodarkach i społeczeństwach południowych stanów..
Ustanowienie niewolnictwa i jego utrwalenie jako instytucji sprzyjało poczuciu białej supremacji wśród kolonistów i ich potomków. Afrykańscy Murzyni zostali pozbawieni praw. Nawet po uchwaleniu konstytucji bardzo niewielu czarnych mogło głosować lub posiadać własność.
Jednak w stanach północnych narastał ruch abolicjonistyczny, który doprowadził do porzucenia niewolnictwa. W przeciwieństwie do stanów południowych, mieszkańcy północy otrzymywali tanią siłę roboczą od europejskich imigrantów, dzięki czemu niewolnictwo stało się niepotrzebne. Z drugiej strony na południu niezbędna była niewolnicza praca na plantacjach..
Zamożni farmerzy z południa nie chcieli rezygnować z bogactwa generowanego przez dochodowe plantacje bawełny. Po wynalezieniu odziarniacza bawełny pod koniec XVIII wieku, popyt na ten produkt wzrósł w Ameryce i Europie..
W konsekwencji wzrósł również popyt na niewolniczą siłę roboczą z południa. Na początku wojny domowej około 4 milionów niewolników pracowało na plantacjach na południu.
Południe zależało wyłącznie od rolnictwa, podczas gdy północ miała bardziej zróżnicowaną gospodarkę, łączącą rolnictwo i przemysł. W rzeczywistości stany północne kupowały bawełnę ze stanów południowych do produkcji tekstyliów i innych produktów..
Z tego powodu Północ nie miała ograniczeń związanych z niewolniczą pracą, ponieważ wolała europejskich imigrantów. Te wyraźne różnice ekonomiczne doprowadziły również do powstania nieprzejednanych poglądów społecznych i politycznych..
Imigranci z północy pochodzili z krajów, w których zniesiono niewolnictwo i wyznawali egalitarne i liberalne idee. Ponadto rodziny imigrantów mieszkały i pracowały razem.
Porządek społeczny na południu opierał się całkowicie na segregacji czarnych, których uważano za gorszą rasę. Biała supremacja obejmowała wszystkie aspekty życia codziennego i polityki. Właściciele niewolników zachowywali się jak prawdziwi królowie w swoich posiadłościach.
Istotny wpływ na myśl polityczną miały również różnice społeczne i kulturowe między Północą a Południem wokół kwestii niewolnictwa. Władze federalne, które miały siedzibę na północy, były pod wpływem ruchu abolicjonistycznego. Taki wpływ stworzył potrzebę kontrolowania kultury i gospodarki południowych stanów..
To był kolejny punkt sporny między północą a południem. Od czasu tak zwanej rewolucji amerykańskiej pojawiły się dwa punkty widzenia dotyczące roli rządu.
Byli obrońcy rządu federalnego z większymi uprawnieniami i kontrolą nad stanami, a także tacy, którzy domagali się, aby stany miały więcej praw..
Organizacją pierwszego rządu amerykańskiego rządził Artykułów Konfederacji. Stany Zjednoczone składały się z trzynastu stanów kierowanych przez słaby rząd federalny. Takie słabości państwa federalnego zostały później zmienione przez Konwencję Ustawodawczą Filadelfii w 1787 roku..
Thomas Jefferson i Patrick Henry nie byli obecni na Konwencji Konstytucyjnej, która napisała Konstytucję Stanów Zjednoczonych. Obaj byli zdecydowanymi obrońcami prawa stanów do decydowania o przyjęciu lub odrzuceniu niektórych aktów federalnych..
Nieporozumienia z tekstem konstytucji doprowadziły do poważnych rozbieżności i pomysłu unieważnienia ustaw w celu zyskania podstaw.
Jednak rząd federalny sprzeciwił się temu prawu i odmówił mu; w ten sposób nastroje secesjonistyczne były chronione w państwach, które czuły, że ich prawa nie są przestrzegane.
Wraz z zakupem Luizjany, a później, w wyniku wojny meksykańskiej, nowe stany zostały włączone do Stanów Zjednoczonych..
Powstał wtedy dylemat, czy ogłosić ich stanami niewolnictwa, czy też nie. Najpierw zaproponowano wolne państwa i niewolników przyjętych do Unii było tyle samo, ale to nie wyszło..
Później, na mocy kompromisu z Missouri (1820), niewolnictwo zostało zakazane na terytoriach zachodnich położonych na północ od równoleżnika 36º 30 '. Umowa wyklucza stan Missouri i zezwala na niewolnictwo na południu na terytorium Arkansas.
To rozwiązanie, które starało się zachować równowagę, nie rozwiązało różnic w tej kwestii. Starcia między abolicjonistami a posiadaczami niewolników trwały w stanach i podczas gorących debat w Senacie..
Ruch ten zyskał wiele sympatii w stanach północnych, gdzie opinia przeciwko niewolnictwu i posiadaczom niewolników rosła, przeciągając politykę. Na północy niewolnictwo zaczęto uważać za społecznie niesprawiedliwe i moralnie złe.
Niektórzy wpływowi abolicjoniści, tacy jak Frederick Douglass i William Lloyd Garrison, żądali natychmiastowej wolności wszystkich niewolników. Inni, jak Theodore Weld i Arthur Tappan, byli zdania, że emancypacja niewolników powinna być postępowa.
Wielu innych, jak sam Abraham Lincoln, miało nadzieję, że przynajmniej niewolnictwo nie będzie się dalej rozprzestrzeniać.
Ruch abolicjonistyczny miał poparcie literatury i ówczesnej inteligencji, ale w niektórych stanach, takich jak Kansas i Wirginia, przeciwnicy niewolników zaczęli używać przemocy na rzecz zniesienia niewolnictwa. Dwa przypadki były w tym względzie symboliczne: masakra Pottawatomie w 1856 roku i atak na Harper's Ferry w 1859 roku..
Niewolnictwo stało się głównym tematem amerykańskiej polityki. W Partii Demokratycznej istniały frakcje, które popierały jedną lub drugą stronę. W wigach (która stała się Partią Republikańską) poparcie dla ruchu przeciwko niewolnictwu zyskało dużą popularność.
Republikanie byli postrzegani nie tylko jako abolicjoniści, ale także jako modernizatorzy amerykańskiej gospodarki; byli wiernymi zwolennikami industrializacji i postępu edukacyjnego kraju. Na południu Republikanie nie mieli takiej samej sympatii między klasą rządzącą a białą ludnością.
Pośród tych politycznych zawirowań w 1860 roku Abraham Lincoln został wybrany na prezydenta Stanów Zjednoczonych z ramienia Partii Republikańskiej..
Te wybory były decydujące dla secesji. Północnych Demokratów reprezentował Stephen Douglas, a Południowych Demokratów John C. Breckenridge.
John C. Bell kandydował do Partii Unii Konstytucyjnej. Ta ostatnia partia opowiadała się za utrzymaniem Unii i unikaniem secesji za wszelką cenę. Podział kraju stał się jasny po wyborach w 1860 roku.
Jak można było przewidzieć, Lincoln wygrał w stanach północnych, John C. Breckenridge na południu, a Bell był faworyzowany w stanach granicznych. Stephen Douglas mógł wygrać tylko Missouri i część New Jersey. Jednak Lincoln wygrał głosowanie powszechne i 180 głosów wyborczych..
Karolina Południowa sprzeciwiła się wyborowi Lincolna, uważając go za przeciwnika niewolnictwa i jedynie broniącego interesów Północy. Ten stan wydał Oświadczenie o przyczynach secesji 24 grudnia 1860 r., a napięcia narastały.
Prezydent Buchanan niewiele się starał, aby uniknąć klimatu napięcia i tak zwanej „zimowej secesji”. Po wyborach i inauguracji Lincolna w marcu siedem stanów zdecydowało się na odłączenie się od Unii. Były to stany: Karolina Południowa, Teksas, Mississippi, Georgia, Floryda, Luizjana i Alabama.
Południe natychmiast przejęło majątek federalny między tymi fortami a bronią, przygotowując się do nieuchronnej wojny. Nawet jedna czwarta armii federalnej pod dowództwem generała Davida E. Twigga poddała się w Teksasie bez oddania ani jednego strzału..
Wojna secesyjna wybuchła wczesnym rankiem 12 kwietnia 1861 r., Kiedy południowa armia rebeliantów otworzyła ogień do Fort Sumter, położonego przy wejściu do portu Charleston w Południowej Karolinie. Jednak w tej pierwszej konfrontacji nie było ofiar.
Po 34-godzinnym bombardowaniu fortu, batalion związkowy - składający się z 85 żołnierzy pod dowództwem majora armii Roberta Andersona - poddał się..
Anderson otrzymał dokładne instrukcje, aby nie atakować ani nie prowokować wojny, ale z drugiej strony znajdował się w niekorzystnej sytuacji liczbowej przed 5500 żołnierzami konfederatów, którzy go oblegali..
W ciągu kilku tygodni działań wojennych cztery inne południowe stany (Arkansas, Wirginia, Tennessee i Karolina Północna) opuściły Unię i dołączyły do Konfederacji..
W obliczu zbliżającej się przedłużającej się wojny prezydent Abraham Lincoln zwerbował 75 000 cywilnych milicjantów do służby przez trzy miesiące.
Lincoln poprowadził morską blokadę stanów Konfederatów, ale wyjaśnił, że te stany nie zostały prawnie uznane za suwerenne państwo, ale zostały uznane za państwa w buncie..
Podobnie nakazał Skarbowi Państwa mieć 2 miliony dolarów na sfinansowanie włączenia wojsk i zawiesił apelację habeas corpus wojsko w całym kraju.
Ze 100 000 żołnierzy początkowo powołanych przez rząd Konfederacji na co najmniej sześć miesięcy, liczba ta wzrosła do 400 000..
W ciągu pierwszych dwóch lat wojny secesyjnej odnotowano zwycięstwa armii konfederatów, dowodzonej przez generała Roberta E. Lee. Wygrali bitwy Antietam i Bull Run (druga bitwa), a następnie zwyciężyli także pod Fredericksburgiem i Chancellorsville.
W tych bitwach armia południowa upokorzyła północ, pokonując ją militarnie i najeżdżając kilka jej państw, ale w 1863 roku sytuacja uległa zmianie dzięki strategii militarnej opracowanej na początku wojny przez rząd Unii..
Plan ten polegał na zablokowaniu portów w południowych stanach, aby zdusić ich gospodarkę i zapobiec finansowaniu wojny. Południe nie było w stanie handlować bawełną z rynkami międzynarodowymi, która była głównym produktem eksportowym.
Bawełnę uprawiano na plantacjach, gdzie zamożni właściciele ziemscy nie musieli płacić za siłę roboczą, ponieważ używali tylko niewolników. Koszty były minimalne, a korzyści osiągnięte w całości.
Na początku lipca 1863 r., Gdy wojska południowe najeżdżały niektóre stany Unii, miała miejsce bitwa pod Gettysburgiem (Pensylwania). Tam Konfederaci zostali pokonani w tej krwawej bitwie, w której doszło do największej liczby ofiar w całej wojnie..
Gettysburg był punktem zwrotnym w wojnie domowej. Od tego momentu związkowcy rozpoczęli ogromną ofensywę, aż do zwycięstwa.
W tym samym roku toczyły się inne bitwy między państwami będącymi w sporze w tej wojnie, które służyły wspieraniu amerykańskiego przemysłu wojennego i modernizacji strategii wojskowych. Co więcej, była to pierwsza wojna, o której pisano w prasie, i był to jeden z pierwszych konfliktów, w których użyto okopów..
W 1864 r. Wojska Unii, dowodzone przez generała Granta, rozpoczęły marsz w kierunku państw konfederackich. Terytorium Konfederacji zostało podzielone na trzy, a ich siły zostały zaatakowane jednocześnie. Południe zaczęło czuć się nękane przez armię unionistów, która napotkała niewielki opór w trakcie natarcia..
Ograniczenia finansowe wynikające z blokady morskiej przeprowadzonej przez rząd federalny zaczęły być odczuwalne w niedoborach broni i zaopatrzenia. Chociaż armia południowa odniosła pojedyncze zwycięstwa, a także schwytanie żołnierzy i broni, wojna została przegrana..
Ostatecznie 9 kwietnia 1865 r. Generał Robert E. Lee, najwyższy dowódca wojsk południowych, poddał broń po przegranej bitwie pod Appomattox (Wirginia)..
Lee właśnie przegrał bitwę Five Forks kilka dni wcześniej i został zmuszony do opuszczenia miasta Petersburg i konfederackiej stolicy Richmond..
Generał Lee pomaszerował na zachód, aby dołączyć do pozostałych oddziałów konfederatów w Północnej Karolinie, ale siły Granta ścigały zmęczoną armię i 6 kwietnia schwytały 7 700 żołnierzy konfederatów w Sailor's Creek. Pozostali żołnierze kontynuowali marsz w kierunku Lynchburga.
Generał Unii Philip H. Sheridan przechwycił armię Lee w Appomattox Court House, który znajduje się około 40 kilometrów na wschód od Lynchburga. Tego 8 kwietnia 1865 roku udało mu się przejąć zapasy wojskowe i zablokować drogę na zachód..
Jednak następnego dnia II Korpus Konfederatów przerwał oblężenie przez kawalerię Sheridana i przedarł się, ale zostali zaatakowani przez piechotę Unii Armii Jamesa (nawiązując do rzeki o tej samej nazwie w Wirginii)..
Armia Unii, przewyższająca liczebnością i uzbrojeniem, otoczyła go; dlatego generał Lee poprosił generała Granta o zgodę na zawieszenie broni. Grant zgodził się spotkać z Lee, gdziekolwiek się umówi..
Po kapitulacji w Appomattox Court House, generał Lee był w stanie zatrzymać szablę i konia, jednocześnie nakazując żołnierzom podążającym za nim, aby podążali dowolną ścieżką..
Tydzień po tym wydarzeniu, 14 kwietnia 1865 roku, Abraham Lincoln został zamordowany w Waszyngtonie strzałem w głowę. Został zastąpiony na stanowisku prezydenta Stanów Zjednoczonych przez Andrew Johnsona.
Następnie 26 kwietnia ostatni generał Armii Konfederacji poddał się generałowi Shermanowi z Armii Federalnej. Dwa miesiące później, 23 czerwca 1865 roku, podpisano ostateczne zawieszenie broni, które przypieczętowało koniec wojny i przyniosło pokój w Stanach Zjednoczonych..
- Duża liczba ofiar wojny secesyjnej była jedną z jej najbardziej tragicznych konsekwencji. Szacuje się, że w armii państw związkowych zginęło 470 000 osób, a około 275 000 rannych. Jeśli chodzi o Konfederacyjne Stany Ameryki, liczba ofiar śmiertelnych wyniosła 355 000, a rannych 138 000..
- Jednak według niektórych historyków liczba zgonów wśród cywilów i wojska przekracza milion osób..
- Po wojnie przyjęto kilka poprawek do konstytucji, w szczególności poprawki 13, 14 i 15.
- Niewolnictwo zostało zniesione. Szacuje się, że zwolniono od 3,5 do 4 milionów niewolników i wyzwoleńców.
- Władza i prestiż rządu federalnego, a zwłaszcza prezydenta, rozprzestrzeniły się po całym kraju. Stamtąd pochodzi słynne zdanie Lincolna o „siłach wojennych”.
- Ekonomiczne skutki wojny postawiły gospodarki południowych stanów w rozsypce. Stany północne również ucierpiały, ale w mniejszym stopniu.
- Jednak podczas wojny Kongres dał silny impuls do planów industrializacji Stanów Zjednoczonych. Przed wojną południowi ustawodawcy sprzeciwiali się tym planom. Rezygnując ze swoich stanowisk w czasie secesji, ustawodawcy północni skorzystali z okazji, aby zatwierdzić wszystkie nierozstrzygnięte sprawy gospodarcze.
Urodzony w Kentucky polityk i prawnik, został szesnastym prezydentem Stanów Zjednoczonych Ameryki. Pełnił funkcję prezydenta od marca 1861 do kwietnia 1865, kiedy został zamordowany.
Do jego głównych osiągnięć należy zachowanie Unii, zniesienie niewolnictwa, wzmocnienie państwa federalnego i modernizacja gospodarki.
Ten generał był dowódcą armii Stanów Zjednoczonych w drugiej połowie wojny domowej, między 1864 a 1865 rokiem. Następnie został 18. prezydentem Stanów Zjednoczonych i rządził od 1869 do 1877 roku..
Poprowadził armię Unii do zwycięstwa w czasie wojny i był głównym wykonawcą planów odbudowy kraju po jej zakończeniu..
Wojskowy i amerykański mąż stanu, był prezydentem Konfederacji podczas wojny secesyjnej, od 1861 do 1865. Był organizatorem armii Konfederacji.
Generał Lee był dowódcą armii Konfederacji Północnej Wirginii w wojnie secesyjnej między 1862 a 1865 rokiem. Walczył podczas wojny meksykańsko-amerykańskiej i był superintendentem w West Point..
Jeszcze bez komentarzy