Plik historia medycyny pracy a jej rozwój na świecie miał swoje początki w średniowieczu. Jednak zaczęto go stosować po rewolucji przemysłowej, przechodząc ważne przemiany w XX wieku..
Zdrowie zawodowe odnosi się do troski o fizyczne i psychiczne samopoczucie pracowników podczas wykonywania ich pracy. Jest to praktyka krzyżowana przez różne dyscypliny, które wpływają na ochronę ludzi w ich środowisku pracy.
Na całym świecie istnieją obecnie przepisy i przepisy dotyczące zdrowia w miejscu pracy, których celem jest ochrona pracowników. Jednak nie zawsze istniała zgoda co do wyższości życia ludzkiego nad rozwojem biznesu.
W całym rozwoju ochrony zdrowia w miejscu pracy podejmowano działania mające na celu zagwarantowanie pracownikom dobrego samopoczucia zgodnie z potrzebami pojawiającymi się w każdej epoce. Z tego powodu znajomość jego historii jest niezbędna do zrozumienia przyczyny jego istnienia..
W starożytności i średniowieczu górnictwo było podstawową działalnością gospodarczą. Nie było jednak żadnej ostrożności ani troski w stosunku do pracowników kopalni, głównie dlatego, że byli niewolnikami lub skazańcami..
Pierwsze podejścia do tego, co dziś jest znane jako zdrowie zawodowe, zostały opublikowane przez Paracelsusa w książce pt O złu kopalni i innych chorobach górników.
Praca ta, opublikowana w 1556 r., Wiązała narastanie chorób zawodowych z rozwojem eksploatacji przemysłowej.
Według Paracelsusa wszystkie kopalnie powinny mieć odpowiednią wentylację, a pracownicy powinni nosić maski, aby chronić się przed rozprzestrzenianiem się chorób. Jednak ograniczony rozwój nauki nie pozwolił na ustalenie wyraźnych związków między chorobami a ich przyczynami.
Z drugiej strony, wartość równości nie była tak ważna, jak jest dzisiaj. To naprawdę nabrało znaczenia po rewolucji francuskiej i dzięki temu robotnicy zaczęli odgrywać inną rolę w społeczeństwie..
Maszyny, które były używane we wczesnych dniach przemysłu, były niezwykle niebezpieczne dla operatorów. W tym czasie urządzenia były zaprojektowane wyłącznie w celu przyspieszenia produkcji i nie uwzględniały bezpieczeństwa pracowników.
Z drugiej strony nie było zainteresowania identyfikacją potencjalnych zagrożeń związanych z maszynami lub różnymi narzędziami roboczymi. Z tego powodu wypadki przy pracy, a nawet śmierć, były realnym i stałym zagrożeniem dla pracowników przemysłu..
Ponadto nie istniały żadne przepisy dotyczące zabezpieczeń ani systemy rekompensat, takie jak te, które istnieją obecnie. Dlatego pracownicy byli narażeni na wysokie ryzyko utraty środków do życia..
W tamtych czasach zdarzało się, że pracownik był ranny i całkowicie tracił zdolność do pracy w dowolnej fabryce. W takich przypadkach pracodawcy nie ponosili żadnej odpowiedzialności, dlatego ludzie byli całkowicie zagubieni.
Wielka Brytania była jednym z pierwszych krajów, które przedstawiły postępy w dziedzinie medycyny pracy. Koniec niewolnictwa w tym kraju był pierwszym punktem wyjścia w procesie poprawy traktowania pracowników.
Właśnie w Wielkiej Brytanii podpisano ustawę o fabrykach (1833), pierwszą ustawę określającą minimalne warunki zatrudniania.
Na podstawie tego prawa powołano komisję inspekcyjną, której zadaniem jest przegląd fabryk w celu zapobiegania obrażeniom pracowników tekstylnych. Później, w 1842 r., Utworzono Prawo Górnicze, które miało na celu zapobieganie wypadkom w kopalniach węgla kamiennego..
Z biegiem czasu rozwój ruchów pracowniczych zwrócił uwagę opinii publicznej na niepokojącą częstotliwość wypadków przy pracy. Dzięki temu pojawiły się pierwsze na świecie przepisy dotyczące medycyny pracy.
W 1880 roku w Stanach Zjednoczonych utworzono Amerykańskie Stowarzyszenie Inżynierów Mechaników. Celem tego podmiotu było uregulowanie produkcji maszyn po raporcie stwierdzającym, że w kraju dochodziło do 50 000 zgonów rocznie w wyniku wypadków przy pracy.
Później w Niemczech powstały dwa podstawowe prawa: pierwsza ustawa o ubezpieczeniach społecznych w 1883 r. I pierwsza ustawa o odszkodowaniach pracowniczych w 1884 r.
XX wiek rozpoczął się od fundamentalnej zmiany: utworzenia Międzynarodowej Organizacji Pracy w 1919 r. Konwencja 155 tej organizacji dotyczy bezpieczeństwa i zdrowia pracowników i jest akceptowana przez wszystkie kraje członkowskie..
W 1956 roku w Australii miał miejsce przypadek, w którym grupa pracowników podniosła wiadra gorącego asfaltu na dach pięciopiętrowego budynku. Rozlany gorący asfalt spadł na jednego z pracowników, powodując poważne oparzenia.
Poszkodowany pracownik pozwał swojego pracodawcę, a sprawa trafiła do Sądu Najwyższego Australii. Wreszcie sąd orzekł, że pracodawca powinien podjąć niezbędne środki ostrożności, aby uniknąć niepotrzebnego zagrożenia życia swoich pracowników..
Wydarzenia te stanowią fundamentalny precedens: firmy muszą cenić życie ludzi ponad korzyści ekonomiczne. Od tego czasu na całym świecie zaczęto opracowywać przepisy dotyczące zdrowia w miejscu pracy..
Wraz z rozwojem technologii zmieniło się również ryzyko zawodowe. Z tego powodu w XX wieku pojawiły się problemy, które nigdy wcześniej nie były prezentowane, a które wymagały nowych uregulowań w zakresie bezpieczeństwa pracy..
Pierwsze regulacje dotyczyły wypadków bezpośrednich, które miały miejsce w trakcie wykonywania pracy. Natychmiastowe zdarzenia, takie jak eksplozje, spadające ciężkie przedmioty, oparzenia lub skaleczenia.
Jednak wraz z upływem czasu rozpoznano pośrednie lub długotrwałe problemy zdrowotne. Przewlekłe bóle, które rozwijają się przez lata, choroby w wyniku narażenia na chemikalia, a nawet problemy psychiczne.
Na przykład promienie rentgenowskie odkryto w 1985 roku. Kilka lat później radiolodzy na całym świecie zaczęli umierać z powodu ciągłej ekspozycji na promieniowanie..
Z tego powodu ustawodawstwo musiało stopniowo dostosowywać się do cech nowych chorób wywoływanych w pracy.
Jeszcze bez komentarzy