Plik humanizm Jest to ruch filozoficzno-intelektualny, który dążył do rozwoju myśli i idei w celu zastąpienia nadprzyrodzonych lub przesądnych wierzeń, które rozprzestrzeniły się od średniowiecza. Z tego powodu opiera się na wywyższeniu człowieka i rozumu, a także na impulsie pola naukowego..
Poprzez ewolucję naukową promowano ćwiczenia analityczne i interpretacyjne oraz naukę języków, zwłaszcza greki i łaciny. Wzrosło również zainteresowanie elementami przyrodniczymi i postęp w obszarach badawczych, wśród których wyróżnia się polityka, socjologia i psychologia. Humanizm jest więc rewolucją kulturalną.
W ten sam sposób można uznać, że ruch ten jest polisemicznym nurtem myśli, ponieważ koncentruje się na odbudowie świata grecko-łacińskiego, który obejmuje studia nad sztuką i literaturą klasyczną, filologią i literaturą ludzką; ale jednocześnie można go rozumieć jako system, który wygenerował egzystencjalne kwestionowanie.
Odnosi się to do dystansowania się religii i głoszenia nieistnienia Boga. Umieszczając człowieka jako filar społeczeństwa, humanizm ustanowił zasadę wątpliwości: jednostki mogą działać, czuć i myśleć, nie czekając na interwencję w ich życiu ze strony wyższej istoty.
Jednak ta manifestacja kulturowa nie pochodziła z z góry przyjętego planu wybranej mniejszości ani nie pojawiła się z jednej chwili na drugą, ale była wynikiem zestawu okoliczności ekonomicznych, politycznych i społecznych, które wyrażały się w różny sposób na Wschodzie i Zachodzie. , zapoczątkowujący projekt humanistyczny i interdyscyplinarność.
Indeks artykułów
Często mówi się, że pochodzenie humanizmu (jako ruchu filozoficznego i intelektualnego) miało miejsce we Włoszech około XIV wieku i rozprzestrzeniło się w całej Europie w ciągu XVI wieku, powodując narodziny izmów..
Chodziło o awangardę, która dążyła do zerwania z przeszłością i ujawnienia nowego sposobu postrzegania tego, co uznawane jest za rzeczywiste..
Jeśli chodzi o termin, który wywodzi się z łaciny humanizm, Został on przyznany przez niemieckiego teologa Friedricha Niethammera (1766-1848) w 1808 r., Aby nawiązać do nauki ukierunkowanej na badanie tekstów klasycznych..
Pojęcie „humanizmu” było używane od XVI wieku przez studentów do wyznaczania nauczycieli, którzy nauczali języka lub literatury..
Trzeba podkreślić, że humanizm był nie tylko doktryną filozoficzną, ale systemem edukacyjno-literackim, którego osią była waloryzacja pedagogiki i człowieka. Jednak wydarzenia, które przyczyniły się do jej powstania, są nieprecyzyjne lub niejednorodne, choć przedstawiono trzy fundamentalne dla jej rozwoju:
Wydarzenie to oznaczało upadek Cesarstwa Bizantyjskiego w rękach Turków Osmańskich. Wydarzenie to zostało scharakteryzowane jako walka między religiami o podbój terytorialny, kiedy to Turcy pod wodzą Mehmeda oblegali Konstantynopol. Opór jego armii był zdominowany przez janczarów, grupę utalentowanych wojowników.
Wojska rzymskie, które podążały za Giovanni Giustinianiego, walczyły przez dwa dni, ale ich strategia zawiodła, pozostawiając jedną z bram w murze otwartą. Wydarzenie to było niezbędne, aby armia turecka zajęła miasto, zabijając nie tylko Konstantyna XI, ale także połowę populacji.
Fakt ten reprezentował obrazę chrześcijaństwa ze strony islamu, oprócz upadku handlowego, ponieważ więź kulturowa między Azją a Europą była fragmentaryczna, co spowodowało niedobór podstawowych artykułów pierwszej potrzeby.
Aby znaleźć rozwiązania, które pomogłyby im przetrwać, mieszkańcy zaczęli szukać nowych szlaków handlowych.
Tak zrodziła się idea, że świat jest większy niż wcześniej sądzono, co było początkiem humanizmu. Jakiś czas później ideał ten wpłynął na podróżników, którzy chcieli odkryć nowe trasy, co zostało potwierdzone przybyciem do Ameryki w 1492 roku..
Po upadku Konstantynopola wielu Bizantyjczyków zaczęło emigrować do Włoch. Obecność tych hellenistów na terytorium Europy miała fundamentalne znaczenie dla ekspansji idei artystycznych, ponieważ Grecy byli jednym z narodów, które narzuciły humanizm jako sposób na życie..
Exodus tych elit intelektualnych spowodował rozkwit gospodarczy Rzymu, Neapolu, Wenecji, Mediolanu i Florencji poprzez działalność handlową, produkcyjną i portową, powodując wzrost zawodów prawniczych, takich jak notariusze i prawnicy. Prawdę biblijną zastąpiono prawdą przedstawioną w dokumentach prawnych.
W ten sposób narodziła się dyplomacja, która stopniowo zwiększała dyskredytację mnichów i teologów uznawanych za bezczynnych, przy jednoczesnej transformacji etyczno-społecznej. Wartości obywateli nie były już skoncentrowane na wierze i cnocie wyznawanej w średniowieczu, ale przeważało ziemskie szczęście, które zapewniały pieniądze.
Rzeczywistość ekonomiczna i intelektualna wypierała obietnicę wiecznej błogości. Z tego powodu w społeczeństwie pojawiły się nowe role, takie jak gramatycy, prawnicy i artyści, których zadaniem było obalanie starego światopoglądu i szerzenie wiedzy, której odmówiono mężczyznom. Kultura stała się obowiązkiem narodu.
Pomimo tego, że ruch ten nie ma określonej daty powstania, jego rozkwit nastąpił w Europie Zachodniej w XV i XVI wieku..
W tym okresie nastąpiła przemiana myśli i rozwoju naukowego. Oznacza to, że renesans uosabia etap przejściowy między średniowieczem a nowoczesnością..
Jednak ta zmiana nie narodziła się z chwili na chwilę, ponieważ pierwsze idee o indywidualności i ekspansji badań naukowych pojawiły się dzięki burżuazji, klasie rządzącej częścią średniowiecza. Tak więc renesans jest czymś więcej niż przejściem, jest ciągłością kulturową.
Jest to ciągłość, ponieważ renesans nie skupiał się na ideałach proponowanych przez humanizm, ale je rozszerzał. Podczas gdy humanizm charakteryzował się odnawianiem i próbą przywrócenia grecko-rzymskiej mądrości, opartej na ramach teologiczno-filologicznych, renesans sprzyjał postępowi nauki.
W ten sposób oba ruchy wspierały się nawzajem w proklamowaniu wagi wiedzy jako jądra społeczeństwa, oderwania się od religijnej perspektywy, która była początkiem humanizmu i zaowocowała powstaniem akademii artystycznych, szkół i uniwersytetów, w których poszukiwano edukacji. , wykształcenie naukowe i literackie.
Humanizm na Zachodzie był ściśle powiązany z programem edukacyjnym i językiem, dystansując się od racjonalnego ideału, który panował w XVI wieku, aby skupić się na kreatywności i interakcji między przedmiotami. Celem było zmotywowanie do poetyckiego i retorycznego rozwoju.
Na tę manifestację wpłynęła kultura grecko-rzymska, która nie podkreślała potrzeby bogów ani znaczenia boskości w wyjaśnianiu świata..
Z tego powodu od XIII wieku zachodni humanizm stanowił zerwanie między przestrzenią religijną a świecką z powodu konfliktu wokół instytucji politycznych i kościelnych..
Zarówno papież, jak i królowie dążyli do uzyskania absolutnej władzy nad państwem i jego mieszkańcami. Trwało to do połowy XVIII wieku, kiedy narodziło się Oświecenie, ruch, który wywyższył człowieka jako główną postać w historii. W ten sposób dominacja imperium i chrześcijaństwa została zatarta..
Niektórzy ludzie nie mieli już bogów ani monarchów, których mogliby wychwalać, i dlatego wiedza narodziła się jako narzędzie porządkowania rzeczywistości; Wraz z tym językiem wyróżniał się atrybut, który odróżniał ludzi od innych istot. Stąd koncepcja postępu językowego jako jednoczącego projektu humanizmu.
W przeciwieństwie do humanizmu na Zachodzie, który dystansował się od sfery kościelnej, na Wschodzie wiązał się z licznymi momentami przemian religijnych czy humanizacji..
Początkowo wiara w kontynent azjatycki była rozumiana jako system społeczny, który rozwiązuje niedogodności, które mogą mieć ludzie, ale ta wizja zmieniła się z powodu hinduizmu.
Hinduizm, choć wyrósł w Indiach, wpłynął na cały kontynent azjatycki, ponieważ przekazywał immanentną ideę obecności boskości we wszystkich działaniach i decyzjach ludzi.
Dlatego stanowił wewnętrzną i zewnętrzną rzeczywistość jednostek. Straciwszy wiarę, oddalił się także od prawdy i związku z „duszą powszechną”.
Innymi słowy, odchodziło od wrażliwości, a tym samym od ludzkiego zmysłu. Kult ten głosił, że człowiek nie jest osią świata, ale jest związany z naturą.
Pomimo paradoksu dotyczącego miejsca zajmowanego przez jednostki, humanizm na Wschodzie zdołał ustabilizować się po epoce wedyjskiej (327 pne - 1500 pne), wyprzedzając to, co pojawiło się w Europie (Zachód).
Po tym okresie Azjata - pomimo zakorzenienia w swojej doktrynie religijnej - przejął odpowiedzialność i protagonizm w konstruowaniu własnego losu, opartego na dobrobycie i doskonałości swoich czynów..
Ten ruch filozoficzno-religijny, który rozwinął się zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie, stworzył wolność myśli i tak zwaną teorię humanistyczną..
Tych terminów nie należy używać jako synonimów, chociaż jeden z nich pochodzi od drugiego. Humanizm może być postrzegany jako nurt intelektualny, podczas gdy doktryna humanistyczna jest materializacją idei naukowych.
Teoria humanistyczna była projektem, którego celem było promowanie postępu idei artystycznych i kulturowych, a także ewolucji badań empirycznych, w celu ukazania nowych wyjaśnień, które pomogłyby zrozumieć fakty i porządek świata..
Stamtąd wyłoniła się interdyscyplinarność: dziedzina nauki, w której połączono dyscypliny akademickie, które miały na celu poszerzenie koncepcji humanizmu poprzez eksperymenty i pracę..
Jedną z najwybitniejszych cech humanizmu było zainteresowanie naukami klasycznymi: próba powrotu do przeszłości i ustanowienia dydaktyki grecko-rzymskiej poprzez dociekania filologiczne.
Celem było rozwinięcie studiów historycznych poprzez naukę innej kultury. Dlatego ta manifestacja utrwaliła historyczność jako oś współczesnej myśli..
Humanizm promuje rozwój ludzkich możliwości, a zatem broni słusznego prawa do sławy, prestiżu i władzy. Takie stanowisko można zobaczyć w książce Książę Nicholasa Machiavelliego, czytanego przez dzisiejszych władców i którego taktyka władzy jest ściśle przestrzegana.
Te wartości, bardziej światowe niż boskie, wzmacniają ludzkie cnoty ze szkodą dla chrześcijańskiej moralności Boga, który w okresie scholastycznym uważał, aby unikać grzechów i uwydatniać religijną dobroć.
W tym okresie cywilizacje europejskie ewoluowały pod względem etycznym, moralnym i sądowniczym. Mężczyzna był bardziej świadomy swoich praw, a także zasad równości wobec prawa w obliczu niesprawiedliwości lub wykroczeń, które miały miejsce w tym czasie.
W przeciwieństwie do wizji, która miała miejsce w późnym średniowieczu, humaniści przedstawili ludzi jako istoty światowe i zniszczyli religijny ołtarz, na którym byli.
Ludzkość była centrum świata, ale wciąż była naturalna i historyczna. Takie podejście przedstawiało jednostkę jako niedoskonałą, nasyconą wadami i inteligencją..
Inną istotną cechą jest to, że instytucja kościelna została zastąpiona, ale nie zlikwidowana.
Oznacza to, że religia miała za zadanie zapewnić spokój cywilny, a raczej utrzymanie porządku społecznego i umów małżeńskich; można powiedzieć, że przeszedł z pozycji teokratycznej do antropocentrycznej rzeczywistości.
Humanizm przywrócił koncepcję akademii neoplatońskich w celu promowania określonej tożsamości kulturowej.
Dlatego głosił zasadę, że każda istota powinna znać swoją naturę; W ten sposób zidentyfikowałby swoje wady i zalety. Pierwsza zdystansowała ich od dobra społecznego, druga miała służyć moralnemu rozwojowi państwa.
W humanizmie jest wiara w człowieka, która odrzuca wiarę w Boga. Kult ego nabiera kształtów i szerzy przekonanie, że sława i chwała są warte walki, aby coś przekroczyć. W ten sposób skonfigurowano świat, który zachęca do wielkich wyczynów.
Człowiek optymistyczny jest właścicielem swojego życia i nie deleguje swojej przyszłości Bogu, ponieważ konserwatywny pesymizm go gubi i ośmiela się wprowadzać innowacje, pogrzebując przeszłość.
Francesco Petrarca, Dante Alighieri, Giovanni Pico Della Mirandola, Giovanni Boccaccio, Leonardo Da Vinci, Michelangelo, Donatello to między innymi artyści żyjący w epoce humanistycznej świetności.
W ten sposób na polu politycznym i religijnym pojawiły się postacie takie jak Erazm z Rotterdamu i Giordano Bruno, ten ostatni został skazany na śmierć przez Inkwizycję, odkąd zaczął studiować astronomię, wbrew „zamysłom Bożym”..
Bruno utrzymywał, że istnieje rozległy wszechświat, którego Ziemia jest tylko małą kulą. Jednak mu nie uwierzyli, uznali go za bluźnierczego i publicznie skremowali. Z czasem nauka udowodni mu rację.
W humanizmie człowiek zaczął wykorzystywać swoją inteligencję i zastanawiał się nad swoim pochodzeniem. W ten sposób zaczął też prowadzić badania naukowe, posługując się swoim rozumowaniem.
Nauka spowodowała, że mity, legendy i boskie historie zostały odłożone na bok, odwracając uwagę od świętych ksiąg, takich jak Biblia, które były tak rozpowszechnione w poprzednich dziesięcioleciach.
Patronami była elita, która przyczyniła się do powstania sztuki. Byli to ludzie, którzy ze względu na bogate zasoby ekonomiczne wzięli pod swoją opiekę artystę lub naukowca, aby mogli wykonywać swoje prace lub badania, ale zawsze myśleli o skorzystaniu z tego lub skorzystaniu z tego..
Konkretnie, patronat jest przejawem tej więzi, która może być w pewnym stopniu okolicznością podobną do tego, czym był wasal w średniowieczu..
Należy zauważyć, że sztuka humanistyczna inspiruje się popularnymi tematami i wybiera je, aby przekształcić je w coś stylizowanego i wyidealizowanego. W poezji pieśń o miłości, wojnie lub istnieniu nabiera znaczenia.
Z drugiej strony powstaje powieść duszpasterska, która odtwarza wiejskie życie z dala od zwykłych chłopskich trosk..
Popularność nie znaczy wulgarność. Oznacza to, że w sztuce humanistycznej nie ma miejsca na zwykłe przejawy „plebs”(Miasto), tych, którzy swoje apogeum zobaczą później, wraz z barokiem, w XVII wieku.
W humanizmie narzucono wizję roli człowieka odmienną od tej, która istniała w poprzedniej epoce i dała początek epoce nowożytnej.
Chodzi o antropocentryzm. Nawiązuje do tej gałęzi filozofii, która poza badaniem człowieka w społeczeństwie traktuje go jako czynnik przemian społecznych: „Człowiek jest dyrygentem cywilizacji i budowniczym miast; jest odniesieniem do wszystkiego, co zostało wymyślone i konceptualizowane ”.
W szczególności, doktryna ta ma na celu to, aby człowiek był miarą, aby wszystko zostało wykonane i ukonstytuowane zgodnie z jego wolą, a nie usprawiedliwiało jego działania przed istotą wyższą, jak to się stało w średniowieczu..
Gospodarka zaczyna się rozwijać, a komercjalizacja między krajami narzuca się i stale rośnie. Handel nie był już uważany za grzech. Wręcz przeciwnie.
Nawet protestant Jan Kalwin gloryfikuje pieniądze; wierzę, że to znak, że Bóg pobłogosławił pracującym
Humanizm to nurt myśli, który zmieniał się na przestrzeni dziesięcioleci, odkąd jego doktryna została przyswojona przez inne ruchy kulturowe lub religijne. Z tego powodu, choć jest to manifestacja, która pojawiła się w połowie XIII wieku, nadal obowiązuje, o czym świadczą szkoły literackie i filozoficzne..
Przez cały czas manifestowały się trzy rodzaje humanizmów, które łączyły się z promowaniem osobistej refleksji jako narzędzia życia. Są to renesansowy humanizm, świecki i religijny.
Powstał pod koniec XIV wieku w celu przeciwstawienia się edukacji scholastycznej, której metodą badań była logika arystotelesowska..
Nauczanie filozofii scholastycznej opierało się na wykazaniu prawdziwości nadprzyrodzonych faktów wywodzących się z chrześcijaństwa. Z tego powodu narodził się humanizm renesansowy, który starał się pokazać, że cuda są fikcją.
Ta demonstracja była reakcją na utylitaryzm i stworzyła nowy krąg kulturowy, który wyróżniał się kobietami, które potrafiły płynnie mówić i pisać..
W ten sposób widać, że jego celem było przyczynienie się do ewolucji społeczeństwa, dlatego starał się przekonać wszystkich cywilów do rozważnego dzielenia się.
Humanizm świecki charakteryzował się tym, że był przestrzenią, w której rozwijała się interdyscyplinarność.
Ruch ten był filozofią życia, która chciała poszerzyć wizję świata poprzez włączenie wszystkich wierzeń w to samo miejsce; to znaczy, nie zaprzeczał żadnej religii, która byłaby spójna i nie podkreślała nadludzkich wydarzeń.
W tym ruchu był naturalizm, moralność i sprawiedliwość. Praca tych prądów polegała na monitorowaniu, przyznawaniu i promowaniu fizycznej i psychicznej stabilności mężczyzn, którzy mieli prawo nadawać swojemu życiu własny sens..
Z tego powodu ten humanizm - podobnie jak renesans - nie przyjął nadprzyrodzonego wyjaśnienia oferowanego przez chrześcijaństwo.
Mówienie, że świat został stworzony za pomocą magii lub niewytłumaczalnych wydarzeń, oznaczało zagrożenie dla zdrowia psychicznego istot. Z drugiej strony, świecki humanizm miał wielkie znaczenie, ponieważ jako pierwszy uwzględnił ideały polityczne jako filary budowania wspólnoty..
Ten wyraz etyczny charakteryzował się integracją filozofii i rytuałów religijnych w tym samym nurcie myślowym. Jego celem była współpraca w rozwijaniu zdolności i zainteresowań każdego człowieka..
Podczas rewolucji francuskiej (1789-1799) przedstawiał różne przedmioty lub manifestacje, które pełniły funkcję symboli. Mężczyźni powinni oddawać cześć tym symbolom, ponieważ odpowiadały one reprezentacji ich nowej religii.
Dzięki temu w 1793 r. Katedra Notre Dame stała się obrazem „świątyni rozumu”, a „pani wolności” zastąpiła portrety Matki Boskiej; ale najważniejszą ikoną był tak zwany kult rozumu, doktryna zapoczątkowana przez Jacquesa Hérberta (1757-1794).
Kult ten składał się z szeregu festiwali obywatelskich, podczas których spotykali się ludzie, czy to humaniści, czy naukowcy, którzy mieli projekt wykazania, że Bóg nie istnieje, ponieważ nie ustał z terrorem wojny..
Takie podejście zapoczątkowało inny system oddania oparty na rozumowaniu i krytycznym myśleniu, zwany „wiekiem świateł”..
Humanizm był ruchem, który uczestniczył w różnych dziedzinach życia, m.in. politycznej, religijnej i naukowej.
Każdy prąd wpłynął na postrzeganie wszechświata i prawdy przez człowieka. Należy jednak zwrócić uwagę na trzy ruchy, które drastycznie zmieniły sposób patrzenia na środowisko: empiryzm, egzystencjalizm i marksizm.
Była to teoria psychologiczno-epistemologiczna oparta na doświadczeniu. Ta doktryna głosiła, że wiedza nie jest prawdziwa, jeśli nie można jej zweryfikować za pomocą faktów fizycznych..
Empiryzm to gałąź humanizmu skupiona na praktycznych wydarzeniach, a nie abstrakcyjnych argumentach.
Była to doktryna filozoficzno-literacka rozpowszechniana przez Jeana Paula Sartre'a (1905-1980) w latach dwudziestych XX wieku, w której stwierdzono, że wyłączną odpowiedzialność za swoje czyny, wolność i emocje ponosi człowiek. Każdy człowiek jest sam na świecie, ponieważ boskość go opuściła, a towarzystwo innych istot nie jest stałe.
Rdzeniem tego nurtu myślenia było wywłaszczenie elementów materialnych i intelektualnych, które ograniczały jedynie ludzkie myśli i zachowania..
Była to manifestacja polityczno-gospodarcza oparta na ideach Karola Marksa (1818-1883), w których zaproponowano, aby człowiek rozwijał swoją tożsamość poprzez interakcję z innymi jednostkami. Ten aspekt generował więzi serdeczności w środowisku społecznym.
Ta humanistyczna doktryna również odrzucała kapitalizm i broniła budowy społeczeństwa bez hierarchii..
Humanizm jako myśl filozoficzna, polityczna i intelektualna charakteryzował się licznymi przedstawicielami, którzy na podstawie swoich doświadczeń sformułowali różne hipotezy.
W ten sposób ruch stał się intelektualną wiedzą skupioną na wartościach. W tym sensie należy wyróżnić dwóch prekursorów: Erazma z Rotterdamu i Leonarda da Vinci..
Był holenderskim filozofem, filologiem i teologiem, który przedstawił pesymistyczną koncepcję rzeczywistości. Ten humanista stwierdził, że życie nie zależy od chrześcijaństwa, a religia nie jest podstawą egzystencji. Jednak każdy człowiek musiał przyjąć chrzest, aby poświęcić się z godnością.
Wkład Rotterdamu polega na jego walce ze scholastycyzmem, ponieważ według niego był to trend, który nie przyczynił się do ewolucji wiedzy naukowej.
Ponadto głosił, że człowiek jest równie racjonalny, jak wrażliwy, a jego rzeczywistość nigdy nie byłaby idealna. Jego celem było zaproponowanie szczęśliwej akceptacji dekadencji.
Był autorem, który poświęcił się zarówno studiom humanistycznym, jak i naukowym, ponieważ miał obsesję na punkcie absolutu.
Da Vinci uważał, że jednostka jest nierówną jednostką, która musi być zbudowana na podstawie jego własnej wiedzy. Tak powstał szkic Człowiek witruwiański, projekt, w którym ujawnił kanon idealnego człowieka.
Artysta ten motywował poszukiwania w różnych gałęziach nauki i sztuki, twierdząc, że cnotę można znaleźć tylko poprzez racjonalne uczenie się.
Jeszcze bez komentarzy