Plik tereny podmokłe Jest to ekosystem utworzony przez zalane lub nasycone tereny lub zbiorniki wodne w pobliżu lądu, które obejmują środowiska wodne i lądowe. Reżim powodziowy może być tymczasowy lub trwały, a źródłem wody może być powierzchnia, ziemia lub opady.
Na terenach podmokłych woda może nasycić ryzosferę lub pokryć powierzchnię gleby do 10 m powyżej. Ryzosfera to obszar o największym udziale korzeni w glebie, zajmujący pierwsze 30–50 cm.
Obszary podmokłe są chronione na poziomie międzynarodowym przez Konwencję Ramsar, która weszła w życie w 1975 r. Zgodnie z tą konwencją rozszerzenia bagien, bagien i torfowisk są traktowane jako tereny podmokłe. Podobnie za tereny podmokłe uważa się powierzchnie pokryte wodą, naturalną lub sztuczną, stałą lub tymczasową, stojącą lub płynącą..
Dlatego obejmuje wody słodkie, słonawe lub słone, takie jak przedłużenia wód morskich, których głębokość podczas odpływu nie przekracza sześciu metrów. Procesy hydrologiczne i biogeochemiczne oraz związana z nimi flora i fauna mają fundamentalne znaczenie w tych ekosystemach..
Indeks artykułów
Czynnikami determinującymi funkcjonowanie mokradła są jego geomorfologia, hydrologia, procesy biogeochemiczne, roślinność i fauna..
Geomorfologia odnosi się do ukształtowania terenu, które jest różne na każdym terenie podmokłym. Ukształtowanie terenu wpływa na hydrologię, która z kolei determinuje dynamikę wody na terenach podmokłych (hydrodynamika).
Mokradła mogą przyjmować wodę z rzek, morza lub obu, lub może pochodzić głównie z opadów deszczu. Inne źródło pochodzenia wód podmokłych pochodzi ze źródeł podziemnych.
Udział rzek i mórz ma szczególne znaczenie, biorąc pod uwagę dynamikę, którą generują wokół ciągnięcia i osadzania się osadów. Należą do nich mineralne i organiczne składniki odżywcze przydatne w łańcuchach pokarmowych.
Podobnie te osady i ciągniki wpływają na morfologię terenu, a tym samym na hydrodynamikę terenów podmokłych..
Ponieważ tereny podmokłe są ekosystemem przejściowym między środowiskiem lądowym a wodnym, determinują pewne szczególne procesy. Nasycenie wodą podłoża powoduje procesy beztlenowe.
W niektórych przypadkach, takich jak torfowiska, wody kwaśne łączone są z procesami tlenowo-beztlenowymi, które są odpowiedzialne za tworzenie się torfu..
Procesy takie jak denitryfikacja (przemiana azotanów w azot) zachodzą na terenach podmokłych o wysokim stężeniu materii organicznej i anoksji. Niedotlenienie (brak tlenu) występuje w zależności od stopnia nasycenia gleby wodą.
Innym czynnikiem, który ma znaczenie, jest udział azotanów, który różni się w zależności od terenu podmokłego. Na przykład na torfowiskach borealnych pochodzą one z opadów atmosferycznych, a na aluwialnych równinach rzek ze spływów z terenów rolniczych.
Podobnie, procesy redukcji siarczanów i metanogenezy zachodzą w wyniku działania bakterii. Produkcja siarczków odbywa się na słonych bagnach, podczas gdy metan jest powszechny w warunkach ombrotroficznych..
Warunki ombrotroficzne występują na torfowiskach i odnoszą się do faktu, że składniki pokarmowe i wodę dostarczane są przez opady atmosferyczne.
Zmienne, które najbardziej definiują obszar podmokły, to głębokość, czas trwania, częstotliwość i sezonowość powodzi. W przypadku klimatów suchych szczególnie ważna jest zmienność okresów hydropatii z roku na rok..
Gleby mogą mieć bardzo zmienną teksturę i strukturę, w zależności od rodzaju danego terenu podmokłego. Jednak najbardziej charakterystycznym stanem jako ogólnym typem odniesienia są gleby hydromorficzne lub wodne..
Są to gleby, na które właściwości mają wpływ stan podtopienia.
Przystosowania roślin do przetrwania powodzi są zróżnicowane i zależą od rodzaju terenów podmokłych. Na przykład namorzyny rozwijają złożone systemy morfoanatomiczne, które ułatwiają napowietrzanie korzeni..
Mają również gruczoły w swoich liściach, które pozwalają im wydalać sól, którą wchłaniają z wodą morską..
Trawy bagienne na bagnach, bagnach i innych terenach podmokłych wytwarzają w swoich korzeniach tkankę lotną, ułatwiającą przepływ tlenu. Pływające rośliny wodne również mają tę tkankę w swoich liściach, która pozwala im unosić się na wodzie.
Ptaki brodzące są powszechne na terenach podmokłych, mają długie nogi, dzięki czemu mogą chodzić po zalanym terenie. Jednocześnie mają ostre dzioby do włóczni.
Była to jedna z pierwszych międzynarodowych konwencji dotyczących środowiska naturalnego i została podpisana w Ramsar (Iran) w 1971 r. (Obowiązuje od 1975 r.). Jej celem jest ochrona i rozsądne użytkowanie terenów podmokłych planety, biorąc pod uwagę ich znaczenie jako źródeł wody pitnej..
W 2019 roku jest 170 krajów sygnatariuszy, obejmujących 2370 terenów podmokłych o łącznej powierzchni 252562111 hektarów..
Propozycje klasyfikacji obszarów wodno-błotnych obejmują Narodowy spis obszarów wodno-błotnych Stanów Zjednoczonych oraz Konwencję Ramsar. Jednak, aby uprościć złożoną różnorodność terenów podmokłych, możemy skupić się na 7 systemach obszarów wodno-błotnych:
Są to przybrzeżne tereny podmokłe i obejmują przybrzeżne laguny, linie brzegowe, skaliste wybrzeża i rafy koralowe. W kierunku morza kontemplują otwarte wody morskie o płytkiej głębokości i w głębi lądu, o ile wpływa to rozbryzgiwanie fal.
Są to półzamknięte krajobrazy morskie, obejmujące delty, zalewane przez pływy bagna, fiordy, ujścia rzek i namorzyny. Ogólnie każdy częściowo zamknięty obszar przybrzeżny, w którym miesza się woda słodka i morska, osiągając różne stopnie rozcieńczenia.
Środowisko lądowe ma większy wpływ na te tereny podmokłe niż na mokradła morsko-przybrzeżne..
W niektórych przypadkach zasolenie podłoża może być wyższe niż na otwartym morzu, jak w zamkniętych ujściach rzek i niektórych namorzynach. Dzieje się tak, ponieważ parowanie zwiększa stężenie soli..
Z drugiej strony może się zdarzyć, że rozcieńczone stężenie soli fizjologicznej przedostanie się na zewnątrz wód np. W deltach dużych rzek.
Tworzą się wzdłuż rzek i innych dróg wodnych, a także ich równin zalewowych. Są to głębinowe tereny podmokłe zawarte w kanale.
Te tereny podmokłe można podzielić na podsystemy w zależności od reżimu wodnego rzeki jako ciągły lub przerywany przepływ, w tym jego odmiany..
Na terenach podmokłych nadbrzeżnych wyróżniają się laguny powodziowe, czyli obszary płaskie lub wklęsłe utworzone przez osady niesione przez rzekę. Osady te są okresowo osadzane na równinie, a maksymalne szczyty przepływu rzeki powodują powodzie..
To odkładanie się osadów jest źródłem różnych ekosystemów łęgowych, takich jak między innymi bagna, laguny, lasy rozlewiskowe..
Mokradła nadbrzeżne zajmują zmienne przestrzenie określone przez wielkość i charakterystykę dorzecza. Na przykład lasy zalewowe Amazonki sięgają do 100 km szerokości..
W Amazonii spotykamy dwa rodzaje dżungli: powodziowe lub zalewowe, którymi są várzea i igapó.
Dżunglę Várzea tworzą przelewające się rzeki białowodne (wody bogate w osady mineralne). Igapó to las zalewany przez rzeki czarnych wód (bogatych w materię organiczną).
Są to te związane z jeziorami i mogą mieć różne pochodzenie, będąc wulkanicznym, lodowcowym, rzecznym, morskim, tektonicznym, a nawet z powodu uderzenia meteorytów..
Różnią się również w zależności od głębokości i zasolenia ich wód, a także ich źródła. Wśród nich są trwałe jeziora zasilane przez rzeki i opady deszczu.
Na suchych terenach utrzymywanych głównie przez zrzuty wód podziemnych występują efemeryczne jeziora solankowe.
Laguny mogą być zapoczątkowane przez zagłębienia w gruncie o głębokości większej niż poziom freatyczny. Te laguny słodkowodne lub słonowodne powstają na obszarach, na których opady przekraczają ewapotranspirację.
Źródło wody jest głównie podziemne lub spowodowane opadami atmosferycznymi i pochodzi z dopływu rzek w deltach wewnętrznych. Wśród bagiennych terenów podmokłych są jedne z warstwą wolnej wody, a inne z poziomem wody podpowierzchniowej.
Podobnie w tej grupie znajdują się zalane murawy, oazy, bagna i torfowiska, które są najliczniejszym typem terenów podmokłych..
Torfowiska to ekosystemy, które znajdują się na obszarach, na których występuje nadmiar wilgoci. Chociaż występują głównie w strefach umiarkowanych i zimnych, występują również torfowiska tropikalne.
Tworzenie się torfu wymaga większych opadów niż ewapotranspiracja i wysokiej wilgotności względnej przez cały rok. Ponadto kwaśne wody są związane, tak że następuje częściowy rozkład materii organicznej.
W tych warunkach materia organiczna gnije i ulega częściowej karbonizacji (utracie wodorów), tworząc tzw. Torf. Wynika to z działania bakterii tlenowych na materię organiczną częściowo pokrytą wodą..
Obejmuje wszystkie źródła gorących źródeł, takie jak gejzery, gorące źródła, źródła siarkowe, fumarole i inne. Wody te są ogrzewane energią geotermalną generowaną przez intruzje magmy.
Na świecie jest około 400-900 gejzerów, z których 200-500 znajduje się w Great Yellowstone Geyser Basin (USA).
Wszystkie są zbudowane przez człowieka, takie jak stawy rybne i krewetkowe, stawy hodowlane i laguny. Podobnie tereny rolnicze nawadniane przez powodzie, takie jak pola ryżowe, sztuczne solniczki, oczyszczalnie i kanały..
W prawie każdym kraju na świecie, na różnych szerokościach geograficznych, od tundry po tropiki, występują tereny podmokłe. Szacuje się, że 6% powierzchni lądu planety pokrywają tereny podmokłe.
Większość z nich to torfowiska (50%) i bagna, następnie równiny zalewowe, rafy koralowe, namorzyny, a na końcu jeziora i laguny..
Największe i najgłębsze złoża torfu występują na północnych i południowych torfowiskach umiarkowanych i zimnych (90%). Na półkuli północnej występują na Alasce, w północnej Kanadzie, Islandii, północnej Europie i Azji
Największe torfowiska to te występujące w tundrze syberyjskiej i choć kojarzone są z zimnym klimatem, w tropikach występują również torfowiska.
Większość znajduje się w płytkich osadach w brazylijskiej Amazonii i głęboko w Peru, Ekwadorze i Argentynie. Stanowi to 44% powierzchni i objętości wszystkich torfowisk tropikalnych..
W Azji, zwłaszcza w Indonezji, występuje 38% torfowisk tropikalnych. Istnieją również rozległe złoża w dorzeczu Konga w Afryce.
W Ameryce Południowej istnieją rozległe równiny zalewowe związane z większymi basenami (Amazonas, Orinoco i Paraná). W Afryce znajdują się rzeki Nil i Kongo, aw Azji aluwialne równiny Żółtej Rzeki.
Około 60-75% linii brzegowej tropikalnych regionów świata porastają namorzyny. Obejmuje Amerykę (wybrzeże Atlantyku i Pacyfiku), Afrykę (wybrzeże Atlantyku i Indii), Indie, całą Azję Południowo-Wschodnią i tropikalną Oceanię..
Wszystkie wielkie rzeki, które wpływają do morza, tworzą z powodu osadzania się osadów stożek odwracający, tworząc wiele ramion. Na każdym kontynencie występują delty, tworzące rozległe równiny zalewowe.
Wyróżnia się delta Nilu i Konga w Afryce i Azji, delta Gangesu w Indiach i Bangladeszu oraz Żółta Rzeka w Chinach. W Ameryce Południowej wyróżnia się delta Amazonki i Orinoko.
Z drugiej strony możemy wspomnieć o delcie Kolorado i Missisipi w Ameryce Północnej, aw Europie o delcie Ebro i delcie Camargue (rzeki Rodan).
Bagna występują na wszystkich kontynentach iw każdym klimacie, dlatego w Europie największym obszarem podmokłym jest Sjaunja w Szwecji o powierzchni 285 000 hektarów. W Ameryce Północnej rozległe bagna znajdują się w Everglades na południowym krańcu półwyspu Floryda..
W Ameryce Południowej znajdujemy duże bagniste obszary, takie jak Pantanal w południowo-zachodniej Brazylii, docierające do Paragwaju i Boliwii. Jak również Bañados de Otuquis w południowo-wschodniej Boliwii, w pobliżu granicy z Paragwajem i Brazylią.
Mokradła rozwijają się w płaskich miejscach, takich jak równiny przybrzeżne, niskie wybrzeża, równiny śródlądowe lub płaskowyże. Mogą być zlokalizowane od wysokości poniżej poziomu morza do wysokich płaskowyżów blisko 4000 metrów nad poziomem morza..
Zatem równiny zalewowe północnej Ameryki Południowej są równinami utworzonymi w obniżeniach poniżej poziomu morza. Z kolei mokradła Lhalu w Tybetańskim Regionie Autonomicznym (południowo-zachodnie Chiny) znajdują się na wysokości 3645 metrów nad poziomem morza.
Ogólnie rzecz biorąc, tereny podmokłe rozwijają się w sześciu podstawowych typach ukształtowania terenu:
- Zagłębienia w gruncie sprzyjające gromadzeniu się wody.
- Pasy pływowe określone przez przypływy i odpływy w obszarach przybrzeżnych.
- Obrzeża jeziora, zdeterminowane zmianami poziomu jeziora.
- Fluvial, uwarunkowany dywersjami rzek, ich wahaniami poziomu i przelewami.
- Na terenach o nieregularnym i przepuszczalnym terenie tworzą źródła, podziemne rzeki i inne osady.
- Równiny, które mogą generować różne typy terenów podmokłych w zależności od ich pochodzenia i cech.
Biorąc pod uwagę geograficzną i strukturalną różnorodność terenów podmokłych na całym świecie, ich flora jest dość zmienna. Generalnie składa się z gatunków przystosowanych do warunków podłoży nasyconych wodą i deficytem rodnikowego tlenu..
Roślinność torfowisk w strefach zimnych i umiarkowanych jest pozbawiona drzew i składa się z niskich traw i mchów. Na przykład na torfowiskach Chile przeważają mchy Acrocladium auriculatum Y Sphagnum magellanicum.
Istnieją również zioła poduszkowe, takie jak donatia (Donatia fascicularis) i astelia (Astelia pumila).
Dżungla amazońska to jedno z miejsc o największej różnorodności form życia na naszej planecie, z 285 gatunkami na hektar. Jednak różnorodność jest mniejsza w zalanych lasach, zwłaszcza w igapós (ze względu na kwasowość wody spowodowaną kwasami organicznymi).
Niektóre gatunki drzew są typowe dla lasów zalewowych lub wylewowych Cecropia latiloba, Macrolobium acaciifolium Y Nectandra amazonum.
Gatunki roślin zamieszkujące namorzyny są przystosowane do wytrzymywania wysokich stężeń soli w wodzie morskiej. Wśród nich są czerwone namorzyny (Magiel Rhizophora), czarny namorzyn (Avicennia germinans) i biały namorzyn (Laguncularia racemosa).
W tych środowiskach gatunek musi przystosować się do wysokiego zasolenia podłoża (halofity). Gatunki takie jak saladillo (Sporobolus virginicus) i różne gatunki Atriplex (zwane roślinami solnymi).
W Europie występują gatunki takie jak ptasie mleczko (Althaea officinalis) i solona boćwina (Limonium vulgare). Niektórzy lubią trawę morską (Trawa morska) mogą nawet tworzyć zanurzone łąki razem z algami.
Podstawowym elementem wegetacji terenów podmokłych są rośliny wodne, które mogą wynurzyć się lub zanurzyć. Mogą również zakorzenić się na dnie lub unosić się w płynnym medium..
W namorzynach występują zatopione murawy o Thalassia testudinum aw lagunach i zalanych równinach Ameryki Południowej bora lub lilia wodna (Eichhornia spp.).
W Amazonii zamieszkuje Victoria amazonica z pływającymi liśćmi o średnicy 1-2 mi pędami do 8 metrów zakorzenionymi do dna.
Mokradła obejmują ogromną różnorodność miejsc, od poziomu morza po góry i na wszystkich szerokościach geograficznych. Dlatego nie ma specyficznego klimatu i może istnieć w klimacie zimnym, umiarkowanym i tropikalnym..
Mogą wystąpić klimaty arktyczne, zimne i suche, takie jak torfowiska w tundrze syberyjskiej lub ciepłe klimaty deszczowe, takie jak równina zalewowa Amazonii. Podobnie suchy klimat pustyń, takich jak oazy na Saharze lub wilgotny klimat w deltach, takich jak niektóre namorzyny.
Ze względu na dużą różnorodność siedlisk, na których rozwijają się tereny podmokłe, bardzo bogata jest także fauna z nimi związana.
Gatunki ryb i skorupiaków oraz niektóre ssaki wodne, takie jak delfiny rzeczne (platanistoidy), obfitują w prądy rzeczne. W rzekach i strumieniach lasów niektórych regionów półkuli północnej wyróżnia się bóbr (Castor canadensis Y C. błonnik).
To zwierzę wyróżnia się tym, że jego przyzwyczajenia implikują zarządzanie systemem wodnym mokradła. Bóbr powala drzewa zębami i buduje tamy, aby stworzyć stawy, w których żyją, i tworzy mokradła, regulując przepływ rzek..
Wśród innych gatunków jest jaguar (Panthera onca), który poluje na tych obszarach zarówno w porze suchej, jak i w okresach powodzi. Inni, jak manat (Trichechus manatus) atakują właściwości lasu, gdy wniknie do niego woda.
W namorzynach występują gatunki typowe dla części lądowej (ssaki, ptaki, owady) oraz inne gatunki wodne, takie jak ryby i żółwie. Na przykład zielony żółw (Chelonia mydas) użytkuje murawy Thalassia testudinum ze źródłem pożywienia.
W Azji Południowo-Wschodniej słoń azjatycki (Elephas maximus) schodzi do namorzynów, aby się pożywić. W namorzynach tego regionu zamieszkuje również krokodyl morski (Crocodylus porosus).
Mnóstwo ptaków morskich, zwłaszcza brodzących, charakteryzujących się długimi nogami, które pozwalają im brodzić w płytkich wodach. Bardzo charakterystycznym przykładem jest flamenco (Phoenicopterus spp.), który jest dużym ptakiem.
Flaming wchodzi do płytkich miejsc i żeruje, filtrując wodę z bagien dziobem, aby złapać małe skorupiaki i glony..
Na rozlewiskach rzek równinnych występuje wiele gatunków wodnych i lądowych, a niektóre z nich dzielą oba siedliska. Na przykład na terenach zalewowych północnej Ameryki Południowej znajdujemy kajmana okularowego (Krokodyl kajmański) i anakonda (Eunectes murinus).
Podobnie jaguar i kapibara zamieszkują te obszary (Hydrochoerus hydrochaeris); a także różne gatunki czapli.
Kapibara to zwierzę przystosowane do warunków podmokłych, odpoczywające i żerujące zarówno w wodzie, jak i na lądzie. Na lądzie zjada trawy łąkowe, aw wodzie żywi się ziołami wodnymi.
Torfowiska borealne są częścią siedliska reniferów (Rangifer tarandus) jako obszar karmienia. Zwierzęta te migrują latem do tundry, gdzie znajdują się duże obszary torfowisk.
Tam żywią się głównie obfitymi mchami, które bardzo dobrze przystosowują się do kwaśnego i ubogiego w tlen środowiska rodnikowego..
Na bagnach Everglades występuje gatunek krokodyla (Crocodylus acutus) i aligatora (Alligator mississippiensis). Ponadto zamieszkuje go manat karaibski (Trichechus manatus) i wydra kanadyjska (Lontra canadensis).
Na tych bagnach można spotkać wiele gatunków ptaków, takich jak flaming amerykański (Phoenicopterus ruber).
Najbardziej istotną działalnością gospodarczą jest rybołówstwo, a estuaria i delty to bardzo produktywne obszary połowowe..
Hodowla ryb odbywa się zarówno na naturalnych mokradłach, jak i na sztucznych mokradłach (stawy zbudowane przez człowieka).
Charakterystyczną uprawą terenów podmokłych jest ryż (Oryza sativa), którego tradycyjną formą produkcji są zalane melgasy. W uprawie tej stosuje się nawadnianie poprzez ciągłe zalewanie, tworząc w ten sposób sztuczne mokradło.
Równiny zalewowe są dobrze przystosowane do cielęcia bawoła wodnego (Bubalus bubalis) i kapibara. W tym drugim przypadku chodzi bardziej o zarządzanie naturalnymi populacjami niż o sam system hodowli..
W Ameryce tropikalnej istnieją ograniczone systemy rozmnażania kajmana okularowego poprzez spożycie skóry i mięsa.
Polowanie na krokodyle jest praktykowane na terenach podmokłych Zatoki Meksykańskiej, Florydy i Luizjany (USA). W niektórych przypadkach odbywa się to nielegalnie, w innych jest to regulowane.
Ze względu na swoje znaczenie mokradła są chronione na całym świecie w postaci parków narodowych i rezerwatów przyrody. Na tych obszarach jednym z priorytetowych działań jest turystyka związana z pięknem przyrody związanym z terenami podmokłymi.
Biorąc pod uwagę różnorodność terenów podmokłych, wydobywane zasoby są równie zróżnicowane. Z dżungli pozyskuje się między innymi drewno, owoce, włókna i żywice, a z torfowisk pozyskuje się torf, który służy jako paliwo..
Torf może być również stosowany jako kompost organiczny i poprawiający zatrzymywanie wilgoci w glebach rolniczych.
Dla rdzennych mieszkańców Amazonii obszary dżungli várzea należą do najbardziej produktywnych, jeśli chodzi o zdobywanie pożywienia.
Jest to największy teren podmokły na naszej planecie o powierzchni 340 500 km2 położony w regionie Mato Grosso i Mato Grosso do Sul w Brazylii. Pantanal nadal się rozprzestrzenia i dociera do Paragwaju i Boliwii.
Składa się z zagłębienia powstałego w wyniku wznoszenia się Andów, do którego wpada szereg rzek. Główną z tych rzek jest Paragwaj, który zasila to zagłębienie w drodze do rzeki Paraná.
Ponadto istnieją udziały opadów atmosferycznych, ponieważ w regionie opady wynoszą od 1000 do 1400 mm rocznie..
Wielkie rzeki dorzecza Amazonki okresowo wylewają, zalewając około 4% terytorium Amazonii. Tafla wody osiąga głębokość do 10 mi penetruje dżunglę do 20 km, dla której szacuje się, że jest zalewana.
Na tych obszarach występują gęste lasy tropikalne z 5-6 warstwami roślinności. Woda pokrywa do jednej czwartej długości najwyższych drzew oraz całkowicie podszyt i mniejsze drzewa.
Gleby nie są zbyt żyzne, ale dżungle Várzea należą do najbardziej żyznych w tym dorzeczu. Ta wyższa żyzność jest związana z wkładem osadów przez wody powodziowe.
W tych warunkach powstaje ekosystem, w którym zwierzęta wodne żywią się owocami spadającymi z drzew. Ryba znana jako amazońska arawana (Osteoglossum bicirrhosum) poluje na owady, a nawet nietoperze i małe ptaki, które są w gałęziach.
Znajduje się na Wielkiej Wyspie Ziemi Ognistej w Chile i biogeograficznie odpowiada królestwu Antarktyki. Jest to prywatny park zarządzany przez międzynarodową organizację konserwatorską im Towarzystwo Ochrony Przyrody z siedzibą w Nowym Jorku.
Schronienie lasów lengi lub buków południowych (Nothofagus pumilio) oraz lasy mieszane tego gatunku z coigüe lub dębem (Nothofagus dombeyi). Istnieją również rozległe torfowiska, w których dominują mchy i zielne gatunki roślin okrytozalążkowych..
Wśród fauny wyróżnia się guanako (Lama guanicoe) i lisa culpeo (Lycalopex culpaeus) i łabędź czarnoszyi (Cygnus melancoryphus). Niestety bóbr został wprowadzony w tym obszarze i spowodował istotne zmiany w siedlisku..
Znajduje się w południowo-zachodniej części Półwyspu Iberyjskiego, w autonomicznej wspólnocie Andaluzji. Ten park chroni obszar będący częścią bagien rzeki Gwadalkiwir.
Jest to stara zatoka przybrzeżna wypełniona osadami morskimi i rzecznymi, która rozciąga się na powierzchni 122 487 hektarów. Obszar ten jest ważnym rezerwatem dla ptaków wodnych, zwłaszcza wędrownych, ze względu na śródziemnomorskie położenie i bliskość Afryki..
W parku można spotkać około 300 gatunków ptaków, np. Kulik pospolity (Burhinus oedicnemus) i słoik cynamonu (Tadorna ferruginea). Mieszka tu również ryś iberyjski (Lynx lynx), dzik (Sus scrofa) i jeż europejski (Erinaceus europaeus).
Wśród roślin są takie trawy Vulpia fontquerana i nagonasienne podobne Juniperus macrocarpa (jałowiec morski).
Sjaunja to drugi co do wielkości rezerwat przyrody w Szwecji, utworzony w 1986 r. Jako największy obszar podmokły w Europie o powierzchni około 285 000 hektarów. Obejmuje obszary górskie, bagna i bagna oraz lasy liściaste i iglaste.
Występuje w rejonie ludu Samów (pasterzy reniferów) i zamieszkuje gatunki kaczek, gęsi, ptaków brodzących, łabędzi i ptaków drapieżnych.
Jeszcze bez komentarzy