Plik impresjonizm Był to ruch artystyczny, który narodził się we Francji w 1860 roku i charakteryzował się próbą uchwycenia przez artystów światła w naturalnych przestrzeniach i codziennych sytuacjach poprzez grube pociągnięcia pędzlem lub plamy. Z tego powodu w tym ruchu zastosowano jasne i żywe kolory.
To się nazywało impresjonizm ponieważ malarze nie używali linii, jednak jeśli obraz był obserwowany z pewnej odległości, dawało to „wrażenie”, że istnieją pewne linie i figury, które nadawały znaczenie obrazowi. Podobnie słowo zostało zaczerpnięte z obrazu Claude'a Moneta pt Wrażenie, wschodzące słońce (1872).
Ogólnie rzecz biorąc, obrazy impresjonistyczne są wykonane z kolorowych pociągnięć pędzla, które razem tworzą elementy i figury. Jednak nie można tego zobaczyć z bliska (ponieważ z bliska wyglądają tylko jak plamy); konieczne jest zdystansowanie się, aby móc wizualizować kształty, światła i cienie uchwycone na obrazie.
Ruch impresjonistów jest zasadniczo obrazowy, jednak lata później inne sztuki przejęły elementy i cechy tego stylu. Na przykład niektórzy krytycy twierdzą, że kompozytor Claude Debussy (1862-1918) wprowadził do swoich utworów muzycznych pewne cechy impresjonistyczne..
Indeks artykułów
Impresjonizm ma swoje początki w Barbizon School, gdzie artyści gromadzili się, aby malować na świeżym powietrzu i czerpać inspirację z naturalnego otoczenia. Z tej szkoły impresjoniści zasmakowali krajobrazów oraz piękna i świetlistości przyrody.
W tym czasie zaczęła się rozwijać fotografia, która oddaje rzeczywistość taką, jaka jest. To dotknęło notorycznie malarzy, którzy nie wiedzieli, jak usprawiedliwić robienie portretów i pejzaży, skoro aparat potrafił to robić niemal natychmiast..
Z tego powodu malarze szukali sposobu na przedstawienie rzeczy w inny sposób, który nie przypominałby fotografii. W ten sposób odsunęli się od linii i objętości, aby skupić się na sposobie, w jaki oko postrzega kolory i kształty za pomocą światła..
Choć u swoich początków impresjonizm nie był powszechnie akceptowany przez akademie (uważały go za dziwny i wulgarny), ten ruch obrazkowy cieszył się sporą sławą, zwłaszcza w regionach europejskich..
W tym czasie Francja była uważana za kolebkę sztuki, więc wielu artystów z całego świata przyjechało do tego kraju, aby się kształcić i poznawać nowe trendy. Pozwoliło to malarzom i podróżnikom na rozpowszechnianie nowych technik impresjonizmu na całym świecie..
Impresjonizm osiągnął swój szczyt w 1873 roku, kiedy to malarze tacy jak Edgar Degas, Claude Monet, Camille Pissarro i Pierre Renoir ugruntowali swoją pozycję jako artyści i główni przedstawiciele nowego stylu..
Warto zauważyć, że choć impresjonizm kierował się szeregiem zasad, każdy z tych malarzy interpretował go zgodnie ze swoimi artystycznymi potrzebami..
Na przykład Edgar Degas (1834-1917) skupił się na uchwyceniu wrażenia ruchu z portretu tancerzy, podczas gdy Monet preferował środowisko naturalne i wodne; tak to jest doceniane w jego pracy Lilie wodne (wyprodukowany w latach 1920-1926).
Chociaż ruch impresjonistów narodził się we Francji od połowy XIX wieku, pozostawał pod wpływem niemieckiego romantyzmu i przejął pewne wyobrażenia o stylu angielskich malarzy pejzażystów..
Na przykład od malarzy takich jak John Constable (1776-1837) i Joseph Turner (1775-1851) impresjoniści upodobali sobie rozmycie i intensywne kolory, takie jak czerwony i żółty..
Ważny był również wkład Édouarda Maneta (1832-1883) - przyjaciela i wychowawcy kilku impresjonistów - który był jednym z pierwszych malarzy, którzy zainteresowali się wpływem światła na postrzeganie postaci i kolorów..
Ponadto ten malarz również zaczął rezygnować z linii i zaczął używać grubszych pociągnięć pędzla. Tak to widać na jego malarstwie Lunch na trawie (1863).
Biorąc pod uwagę te aspekty, na obrazie można ustalić następujące cechy:
Impresjoniści skupili tematykę swoich obrazów na elementach przyrody i codziennych sytuacjach. Malarze ci malowali na zewnątrz i lubili przedstawiać jeziora, drogi, łąki i lasy; widać to w pracach Claude'a Moneta.
Zainteresowali się także codziennymi sytuacjami ludzi; portretowali uśmiechnięte dzieci, panie bawiące się w lesie, ludzi jedzących i imprezujących. Widać to na obrazach Augusta Renoira (1841-1919).
Impresjoniści w niezwykły sposób eksperymentowali z kolorami; bawili się techniką światłocienia i używali różnych odcieni, aby wywołać różne wrażenia wizualne.
Ponadto w XIX wieku powstały nowe pigmenty (czyli nowe materiały, z których wykonuje się farbę), pozwalające impresjonistom na stosowanie czystszych i intensywniejszych kolorów. To z kolei posłużyło im jako pomoc w eksperymentowaniu z oświetleniem postaci..
Niektórzy uważają, że impresjonizm używał plam do rozwijania swoich obrazów. W rzeczywistości był to rodzaj pociągnięcia pędzla (później nazwany pociągnięciem pędzla gestalt), który charakteryzował się grubością i krótkością.
Te pociągnięcia pędzla składały się z czystych kolorów i - gdy były łączone z innymi pociągnięciami w różnych kolorach - na odległość nie tylko nadawały obrazowi świetlistości, ale także ruchu..
To znaczy, same impresjonistyczne pociągnięcia pędzla nic nie znaczyły, ale zestawione razem tworzyły świetlaną i żywą całość na oczach widza..
Ten malarz narodowości francuskiej jest uważany za jednego z ojców impresjonizmu; w rzeczywistości termin został zaczerpnięty z jednego z jego najsłynniejszych dzieł: Wrażenie, wschodzące słońce (1872).
Przed 1860 r. Jego prace miały charakter realistyczny (czyli możliwie najbliżej oddawały rzeczywistość). Ale potem zaczął rozwijać zupełnie inny styl, skupiony na oświetleniu i grubych pociągnięciach pędzla..
Monet lubił malować na świeżym powietrzu, zwłaszcza w ogrodach swojego domu w Giverny (miejscu, które turyści mogą dziś odwiedzić). W tym miejscu wykonał cykl obrazów zwanych Liliami Wodnymi, inspirowanych stawami w swoim domu..
Innym z jego najbardziej znanych dzieł był Seria Katedra w Rouen (rok produkcji 1895). Praca ta składała się z kilku portretów katedry wykonanych o różnych porach dnia; W ten sposób Monetowi udało się uchwycić, jak zmieniały się kolory budynku w zależności od nasłonecznienia.
Był francuskim malarzem, który wyróżniał się portretami kobiecej postaci, które zostały umieszczone w naturalnych pejzażach. Był wyjątkowym artystą, któremu poprzez pociągnięcia pędzla udało się uchwycić w swoich pracach bardzo szczególne wibracje i świetlistość..
Widać to na obrazach takich jak Wielcy kąpiący się (1884), gdzie ciała kobiet mają uderzające oświetlenie i różowe odcienie. Ponadto pociągnięcia pędzlem wody pozwalają widzowi dostrzec ruch i witalność.
Renoir tworzył także obrazy, które dotyczyły codziennych sytuacji w życiu człowieka. Widać to w jego pracach Lunch dla wioślarzy (1881) i Taniec w Moulin de la Galette (1876). Renoir charakteryzował się portretowaniem najpiękniejszych aspektów życia ludzkiego i przyrody.
Chociaż świat sztuki był zarezerwowany dla autorów płci męskiej, były też artystki, które poświęciły się ruchowi impresjonistów. Tak jest w przypadku Berthe Morisot, która przez trzy dekady rozwinęła szeroką karierę artystyczną, zaczynając wystawiać swoje obrazy w wieku 23 lat..
Jej obrazy skupiały się na przedstawianiu własnego życia, a także postrzeganiu kobiecych działań. Widać to w jego pracy Kołyska (1872) i w Kobieta w łazience (1875).
Styl Morisot był nasycony światłem i kolorem, wyróżniając się luźnymi pociągnięciami pędzla i unikaniem tradycyjnych form..
Była malarką narodowości amerykańskiej, która większość życia spędziła we Francji, karmiąc się impresjonistycznymi ideałami. Przyjaźniła się z Edgarem Degas, który wprowadził ją w świat artystyczny.
Tematyka jego obrazów dotyczyła życia codziennego i towarzyskiego, zwłaszcza kobiet. Jednym z jej ulubionych tematów było macierzyństwo i dzieci..
Widać to w jego pracach Macierzyństwo (1890), Dzieci na plaży (1884), Jules wysuszył matkę (1900) i Madame Meerson i jej córka (1899). Paleta kolorów zastosowana przez Cassatta była bardzo zróżnicowana: używał od pastelowych kolorów po ciemne odcienie, takie jak brązy i szarości..
Jedno z największych odniesień do impresjonizmu we Francji. Po odkryciu Diego de Velázqueza i rozpoczęciu kontaktów z innymi artystami, takimi jak Monet, jego prace zaczęły nabierać odcieni ruchu impresjonistycznego.. Muzyka w Tuileries, Olympia lub Balkon to jedne z jego najwybitniejszych dzieł.
Był jednym z propagatorów impresjonizmu, choć sam dystansował się od tego nurtu. Jego styl jest bardzo specyficzny, ponieważ udało mu się uchwycić spontaniczność, zarówno w określonej postaci, jak iw grupie. Pokazał techniki Delacroix, a niektóre z jego najbardziej znanych kreacji to Akt męski (1856), Gwałt (1869) lub Piosenkarz w rękawiczkach (1878).
Hiszpania była jednym z krajów europejskich, które najbardziej czerpały z nurtu impresjonizmu. W rzeczywistości wielu hiszpańskich artystów podróżowało do Francji, aby poznać nowe trendy i zainspirować się.
Hiszpańscy malarze przejęli od impresjonizmu zamiłowanie do krajobrazów i środowiska naturalnego; także luźne pociągnięcia pędzla i uderzające kolory. Jednak każdy dodał swoją unikalną perspektywę. Widać to w stylu Joaquína Sorolli i Darío de Regoyos y Valdés.
Był bardzo utytułowanym malarzem, który namalował do 2200 obrazów. Jego styl jest przede wszystkim impresjonistyczny, chociaż miał pewne cechy ruchów postimpresjonistycznych i luminarzy..
Sorolla posługiwał się pastelową paletą kolorów, co widać w jego pracach Dzieci na plaży (1910), Spacer po plaży (1909) oraz portret Rachel Meller (1918). Jednak używał także odcieni czerwieni i brązu; jest to pokazane w jego Autoportret (1909).
Był hiszpańskim malarzem impresjonistycznym, który także eksperymentował z pointylizmem i symboliką. Kolorystyka jego prac była bardzo zróżnicowana; na przykład w twoim obrazie Kwiaty migdałów (1905) użył jasnej palety złożonej z błękitów i zieleni. Zamiast tego w jego pracy Wielki Piątek w Orduña (1903) użył ciemnych kolorów składających się z odcieni brązu.
Człowiek z wyższej półki, który miał okazję całkowicie poświęcić się malarstwu. Jego najbardziej godnym uwagi etapem jest impresjonista, na którym osiąga dojrzałość artystyczną. Jabłonie (1908), Jesień w Madrycie (1910) i Kwitną ciernie (1911).
Walencji, udało mu się uzyskać stypendium na szkolenie w Rzymie. Po powrocie, jego temat zmieniał się w utwory o charakterze historycznym lub typizmie walenckim. Ciemne kolory wyróżniają się na obrazach takich jak Córki Cida (1879) lub Stacja (1896).
Podobnie jak hiszpańscy artyści, meksykańscy malarze również pozostawali pod wpływem prądów francuskich. Jednak artyści z tego kraju dodali do swoich obrazów lokalne i kulturowe sceny z Meksyku. Widać to w pracach Joaquína Clausella.
Był meksykańskim malarzem, a także działaczem i prawnikiem. Jego prace miały charakter impresjonistyczny i koncentrowały się na krajobrazach Meksyku. Podczas podróży do Francji mógł spotkać ważnych artystów, takich jak Camille Pisarro i pisarza Émile Zola, którzy motywowali go do malarskiego powołania..
Jego obrazy były stricte krajobrazowe; widać to w jego pracy Krajobraz z lasem i rzeką (1910), gdzie artysta udaje się uchwycić ruch wody i liści dzięki impresjonistycznemu pociągnięciu pędzla.
Należy zauważyć, że później techniki impresjonistyczne były inspiracją dla wielkich meksykańskich artystów, takich jak Diego Rivera (1886-1957) i Frida Kahlo (1907-1954)..
W XIX i XX wieku Argentyna miała wybitnych artystów, na których wpłynęły francuskie techniki; stało się to nie tylko na polu malarstwa, ale także w literaturze.
Podobnie jak Meksykanie, argentyńscy artyści przyjęli zasady impresjonizmu i dostosowali je do potrzeb swojego narodu i jego kultury. Widać to w pracach Martína Malharro i Ramóna Silvy.
Malharro był argentyńskim malarzem, który zastosował pewne techniki impresjonistyczne, aby przedstawić piękno argentyńskich krajobrazów. Wśród palety kolorów wyróżniały się odcienie zieleni, błękitu i żółci; Widać to na jednym z jego najpopularniejszych obrazów, znanym jako Las Parvas (1911).
Kolory te widać również w jego pracy pt Noc (1911), składający się z krajobrazu złożonego z kilku liściastych drzew i skromnego domu z niebieskimi dachami.
Ramón Silva był uczniem Martína Malharro, więc na jego prace wpłynął styl jego nauczyciela. W 1911 roku odbył podróż po kontynencie europejskim, odwiedzając Holandię, Hiszpanię, Belgię i Szwajcarię. Mógł także studiować w Paryżu przez cztery lata.
Silva wyróżniał się kolorowymi krajobrazami; do jego najpopularniejszych dzieł należy malarstwo Palermo (1918), gdzie autor skupił się na zastosowaniu odcieni różowawych, zielonych, żółtych i niebieskich. Pociągnięcie pędzla tego artysty charakteryzowało się bardzo dużym rozmyciem.
To był zalążek ruchu w Argentynie. Urodzony w Bordeaux, dał mu to możliwość chłonięcia europejskich trendów, pozostając w zachwycie niemieckim impresjonizmem..
Chciał wprowadzić ten ruch w Argentynie, więc zorganizował wystawę i założył grupę Nexus, złożoną z malarzy argentyńskich, takich jak Carnacini czy Dresco..
Jego najważniejsze prace to Szale Manila, Studium kobiety, Mantyla, ldo karmy dla świń.
Jeszcze bez komentarzy