Plik immunoglobulina D. (IgD), odkryta w 1965 r., Jest immunoglobuliną powierzchniową, która znajduje się (wraz z IgM) w błonie limfocytów B (mIgD) przed ich aktywacją.
Pełni swoją funkcję jako początkowy receptor antygenów. IgD jest również wolne w osoczu dzięki wydzielaniu (sIgD). Ma masę cząsteczkową 185 000 daltonów i stanowi około 1% immunoglobulin w organizmie.
Indeks artykułów
Immunoglobuliny lub przeciwciała to wysoce specyficzne złożone glikoproteiny globularne syntetyzowane przez limfocyty B, komórki odpowiedzialne za odpowiedź immunologiczną organizmu zwierząt..
Immunoglobuliny oddziałują z cząsteczkami, które organizm identyfikuje jako obce lub z antygenami. Każda substancja zdolna do aktywacji odpowiedzi immunologicznej w organizmie nazywana jest antygenem..
Rodzina cząsteczek przeciwciał Ig obejmuje te krążące w osoczu krwi i te na powierzchni limfocytów B przed ich aktywacją..
Istnieje pięć typów immunoglobulin: IgG, IgD, IgE, IgA i IgM (zidentyfikowane między innymi u ludzi, myszy, psów, gadów, ryb), które różnią się strukturalnie swoimi stałymi regionami w łańcuchu ciężkim. Te różnice nadają im szczególne właściwości użytkowe.
Przeciwciała działają jako specyficzne czujniki antygenów. Dzięki nim tworzą kompleksy, które zapoczątkowują kaskadę reakcji typowych dla układu odpornościowego. Ogólne etapy tego procesu to: rozpoznanie, różnicowanie określonych limfocytów i wreszcie faza efektorowa.
Wszystkie przeciwciała są złożonymi cząsteczkami polipeptydowymi w kształcie litery „Y”. Składają się z czterech łańcuchów polipeptydowych, z których dwa są identyczne z łańcuchami lekkimi (krótkimi), z których każdy ma około 214 aminokwasów, a pozostałe dwa łańcuchy ciężkie (długie) również są identyczne, dwa razy więcej aminokwasów. Wiązanie dwusiarczkowe łączy łańcuch lekki z łańcuchem ciężkim.
Oba typy łańcuchów mają regiony stałe (charakterystyczne dla typu przeciwciała i gatunku, do którego należy organizm), w których sekwencja aminokwasów jest powtarzana z jednej cząsteczki do drugiej, a także mają regiony zmienne o długości około 100 aminokwasów w długość..
Mostek dwusiarczkowy (wiązanie typu kowalencyjnego) łączy każdy łańcuch lekki z łańcuchem ciężkim, a jedno lub dwa z tych wiązań mogą łączyć dwa ciężkie łańcuchy.
Te miejsca to te, które wiążą się jak rękawiczka z określonym regionem określonego antygenu, epitopu lub determinanty antygenowej. Stabilizacja tego oddziaływania następuje dzięki licznym wiązaniom niekowalencyjnym.
Te sekwencje CDR są wysoce zróżnicowane wśród przeciwciał, generując swoistość dla różnych typów antygenów..
Jeśli chodzi o właściwości immunoglobuliny D, wiadomo, że wykazuje ona dużą różnorodność wśród kręgowców. Mówiąc ogólnie, składa się z dwóch łańcuchów ciężkich delta i dwóch łańcuchów lekkich. IgD jest albo wolne w surowicy, albo związane z limfocytami B przez receptor Fc..
Ponieważ IgD została ewolucyjnie zachowana od ryb chrzęstnych (które zamieszkiwały planetę około 500 milionów lat temu) do ludzi, uważa się, że pełni ona ważne funkcje odpornościowe.
Mimo to jest najmniej zbadaną z immunoglobulin, dla których specyficzne funkcje sIgD w surowicy nie są jeszcze dokładnie znane, podczas gdy zaproponowano kilka funkcji dla mIgD..
Jedną z przyczyn niedawnego zainteresowania badaniami nad sIgD było stwierdzenie wysokiego poziomu tego Ig u niektórych dzieci z okresową gorączką. Z kolei innym interesującym czynnikiem jest przydatność w monitorowaniu szpiczaków..
Uważa się, że SIgD odgrywa rolę we krwi, wydzielinach śluzówki i na powierzchni wrodzonych immunologicznych komórek efektorowych, takich jak bazofile.
Są silnie reagujące na patogeny układu oddechowego i produkty ich wydalania. Stwierdzono, że IgD zwiększa odporność błon śluzowych dzięki swojemu wpływowi na obecne bakterie i wirusy.
Jeśli chodzi o mIgD, jest on uważany za błonowy receptor antygenu dla limfocytów B, co sprzyjałoby dojrzewaniu komórek. Uważa się z kolei, że jest ligandem dla receptorów IgD w immunoregulacji limfocytów T pomocniczych..
Uważa się, że limfocyty B wytwarzające IgD reprezentują szczególną linię komórkową zwaną limfocytami B-1. Są to limfocyty samoreaktywne, które uniknęły delecji klonalnej.
Autoprzeciwciała wytwarzane przez te limfocyty reagują z kwasem dezoksyrybonukleinowym lub DNA (jedno- i dwuniciowym), z receptorami komórkowymi, błonami komórkowymi krwinek czerwonych i tkanką nabłonkową..
W ten sposób generują choroby autoimmunologiczne, takie jak toczeń rumieniowaty układowy, miastenia gravis, autoimmunologiczna niedokrwistość hemolityczna i idiopatyczna plamica małopłytkowa.
Wiadomo również, że IgD są zaangażowane w orkiestrację układu, który zakłóca układ odpornościowy i zapalny: wysokie stężenia IgD są związane z chorobami autozapalnymi (zespół hiperimmunoglobulemii D, HIDS lub hiper-IgD).
Na przykład u pacjentów z chorobami autoimmunologicznymi, takimi jak reumatoidalne zapalenie stawów, stwierdza się podwyższone wartości zarówno sIgD, jak i mIgD. Dlatego uważa się, że stan ten przyczynia się do patogenezy choroby.
Obecnie badane są możliwe funkcje tego przeciwciała w jednojądrzastych komórkach krwi obwodowej (PBMC) od tych pacjentów. Wszystko to doprowadziło do rozważenia, że IgD może być potencjalnym celem immunoterapeutycznym w leczeniu reumatoidalnego zapalenia stawów.
SIgD u zdrowych osób jest bardzo zróżnicowane, co utrudnia ustalenie dokładnego przedziału referencyjnego dla ich normalnych stężeń. Niektóre badania wykazały, że na tę zmienność szczególnie wpływają:
Niektórzy specjaliści uważają wręcz, że rutynowa analiza IgD nie jest uzasadniona, ponieważ jej specyficzna rola jest daleka od wyjaśnienia, a koszty jej analizy w laboratorium klinicznym są wysokie. Byłoby to uzasadnione tylko w przypadku pacjentów z monoklonalnymi IgD w surowicy lub podejrzanych o HIDS.
Z drugiej strony wiadomo, że sIgD ma na ogół stężenie w surowicy niższe niż stężenie IgG, IgA i IgM, ale wyższe niż stężenie IgE..
Ponadto, ze względu na okres półtrwania od 2 do 3 dni, stężenie w osoczu jest mniejsze niż 1% całkowitej immunoglobuliny w surowicy. Niektóre badania wskazują, że stanowi 0,25% wszystkich immunoglobulin w surowicy.
Wśród odnotowanych wartości sIgD we krwi, u noworodków było to 0,08 mg / l (określone metodą RIA), u niemowląt i dorosłych waha się od wartości niewykrywalnych do 400 mg / l (w zależności od wieku i osobników każdego z nich). indywidualny).
U normalnych dorosłych zostały one opisane jako normalne średnie 25; 35; 40 i 50 mg / l. Ogólnie rzecz biorąc, średnie stężenie w surowicy zdrowych dorosłych wynosi 30 mg / l (określone przez RID)..
Jednak, jak omówiono w tym artykule, istnieje wiele czynników, które uniemożliwiają ustalenie zakresu standardowych wartości normalnych..
Jeszcze bez komentarzy