Ius gentium czyli prawo ludów jest to pojęcie w prawie międzynarodowym, które obejmuje starożytny rzymski system prawny i zachodnie prawa oparte na nim lub podlegające jego wpływowi.
Ius gentium nie jest aktem prawnym ani kodeksem prawnym, jest to raczej prawo zwyczajowe, które wszystkie ludy lub narody uważają za wspólne i które pociąga za sobą uzasadnione przestrzeganie norm międzynarodowego postępowania. Po chrystianizacji Cesarstwa Rzymskiego prawo kanoniczne przyczyniło się również do powstania ius gentium, czyli europejskiego prawa narodów..
Prawo ludów lub ius gentium jest bliskie prawu naturalnemu, chociaż nie jest konieczne ich przyswajanie. Na przykład istnieją kwestie, takie jak niewolnictwo, które były rozważane w prawie ludów starożytnych, a jednak prawo naturalne było sprzeczne.
Proponuje się ją jako system równości w stosowaniu prawa między obywatelami a cudzoziemcami. W obecnym prawie istnieje rozróżnienie między privatum ius gentium, które obejmuje międzynarodowe prawo prywatne; oraz publicum ius gentium, który jest systemem normatywnym, który kieruje stosunkami między różnymi narodami.
Indeks artykułów
Pochodzenie ius gentium znajduje się w starożytnym Rzymie, jako prawo wszystkich ludów. Niektórzy nawet utożsamiają to z prawem naturalnym. Odnieśli się do praw, które były używane do regulowania stosunków między tymi, którzy byli Rzymianami, a tymi, którzy nie byli..
Prawa te były oparte na zasadach sprawiedliwości, niezależnych od różnych państw. Decydujące było zainicjowanie rozdziału między prawem a państwem, które w starożytnym Rzymie były bardzo zjednoczone, co sugerowało, że istnieje najwyższa uniwersalna sprawiedliwość.
Dzięki tym równym prawom narodów dla wszystkich narodów, Rzym był w stanie skutecznie regulować swoje stosunki z innymi narodami, zarówno w Rzymie, jak i poza nim, oraz ustanawiać osoby, które kontrolowały ich stosunki, jak to miało miejsce w przypadku umów..
W tym czasie ius gentium nie dorównywała obowiązującemu prawu międzynarodowemu, chociaż można ją rozumieć jako odległy przodek, ponieważ ius gentium działało jako rzymskie prawo wewnętrzne, a nie jako prawo międzynarodowe..
Francisco de Vitoria był tym, który rozwinął nowoczesną teorię prawa narodów, podnosząc wagę istniejących reguł nad poszczególnymi regułami każdego państwa, regułami, które mają uniwersalną ważność. To prawo narodów jest zgodne z obowiązującym prawem międzynarodowym.
Każde społeczeństwo musi mieć jasną wizję tego, jakie są jego relacje z innymi społeczeństwami i jakie powinno być wobec nich zachowanie. Współistnienie między państwami jest nieuniknione i nie jest możliwe utrzymanie odizolowanego społeczeństwa, które nie jest związane z jego środowiskiem.
Z tego powodu ważne jest ustalenie zasad i ideałów postępowania, które służą jako wytyczne w relacjach z innymi narodami..
Prawo narodów jest podstawowym narzędziem pozwalającym unikać konfliktów między państwami i rozstrzygać istniejące, bez poczucia, że jedna ze stron ma tylko prawo lokalne..
Stosunki międzynarodowe są złożone, a tym bardziej, jeśli weźmiemy pod uwagę różne przepisy obowiązujące w każdym państwie; stąd znaczenie prawa narodów jako funkcji regulacyjnej i rozwiązywania konfliktów.
Jest to prawo nadrzędne, oparte na uniwersalnych zasadach i słuszności, co sprawia, że unikanie lub rozwiązywanie konfliktów między państwami jest bardzo właściwe..
Definicja przestępstw przeciwko prawu narodów zabezpiecza interesy ponadpaństwowe i wywodzące się z międzynarodowej solidarności, chroniąc uniwersalne zasady i prawa..
To, co ten przepis stara się chronić, to współistnienie międzynarodowe, stosunki między krajami i samą społecznością międzynarodową..
W hiszpańskim kodeksie karnym znajduje się rozdział pierwszy, który obejmuje przestępstwa przeciwko prawu narodów, w części poświęconej przestępstwom przeciwko społeczności międzynarodowej.
Artykuł 605: „1. Każdy, kto zabije głowę obcego państwa lub inną osobę chronioną międzynarodowo na mocy traktatu, przebywający w Hiszpanii, zostanie ukarany karą stałego pozbawienia wolności, która może podlegać rewizji..
2. Kto wyrządza krzywdę osobom, o których mowa w artykule 149, osobom, o których mowa w poprzednim ustępie, podlega karze pozbawienia wolności od 15 do 20 lat. Gdyby to był którykolwiek z urazów przewidzianych w artykule 150, będzie podlegał karze pozbawienia wolności od ośmiu do piętnastu lat i od czterech do ośmiu lat w przypadku jakiegokolwiek innego uszczerbku na zdrowiu..
3. Każde inne przestępstwo popełnione przeciwko osobom wymienionym w powyższych numerach lub przeciwko lokalom urzędowym, mieszkaniu prywatnemu lub środkom transportu tych osób będzie podlegać karom przewidzianym w niniejszym Kodeksie za odpowiednie przestępstwa, w połowie . wyżej ”.
Zgodnie z tym, co zostało stwierdzone w tym artykule Kodeksu karnego, za przestępstwa przeciwko prawu narodów uważa się takie, które zagrażają nietykalności cielesnej (od zranienia do śmierci) głów państw lub osób objętych ochroną międzynarodową (osób należących do korpusu dyplomatycznego)..
Uszkodzenia oficjalnych domów lub pojazdów tych osób są również uważane za przestępstwo przeciwko prawu narodów..
Jeszcze bez komentarzy