James Agustine Aloysius Joyce (1882-1941) był pisarzem pochodzenia irlandzkiego, uważanym za jednego z najważniejszych literatów wszechczasów. Jakość jego pracy była decydująca i wpływowa dla wielu autorów na całym świecie, wyznaczając tym samym szeroki katalog publikacji.
Głównymi cechami literatury Joyce'a były Dublin jako główne środowisko i wyraźna obecność aspektów religijnych, a przede wszystkim przed wiarą. Jego teksty były przepełnione modernizmem i innowacjami, prezentując błyskotliwy i wyrazisty język.
Indeks artykułów
James urodził się 2 lutego 1882 roku w Rathgar w Dublinie w katolickiej rodzinie z klasy średniej. Jego ojcem był Jan Stanisław Joyce, a jego matka miała na imię May; małżeństwo poczęło łącznie piętnaścioro dzieci, z których dziesięcioro przeżyło. James był najstarszym z braci.
Ze strony rodziny ze strony ojca James był powiązany z przedsiębiorcami zajmującymi się eksploatacją kopalni soli i wapienia. Ponadto jego ojciec był urzędnikiem podatkowym, a jego matka pochodziła wówczas z zamożnej rodziny..
Kiedy miał pięć lat, James Joyce i jego rodzina przeprowadzili się do Bray, znanego miasta na południe od Dublina. Tam spędził najlepsze lata swojego życia i tam po raz pierwszy się zakochał. W szczególności od Eileen Vance, nastoletniej córki rodziny należącej do religii protestanckiej.
Dobrze znana anegdota z dzieciństwa Joyce dotyczyła jej lęku przed psami, fobii spowodowanej atakiem przez jednego z nich. Bał się też grzmotów, ponieważ zgodnie z jego katolickim pochodzeniem były one wyrazem Bożego gniewu. W wieku dziewięciu lat wykazał się umiejętnościami pisania w swoim wierszu: „Et Tu, Healy”.
Joyce rozpoczął naukę w szkole podstawowej w wieku sześciu lat w prestiżowym kolegium jezuickim Clongowes Wood College. Chociaż matematyka nie była jego mocną stroną, ze wszystkich innych przedmiotów był wybitnym uczniem. Służył także jako ministrant.
Intencją Belvedere College było przekonanie Joyce'a do wstąpienia do Zakonu jako księdza; jednak odrzucił to. Decyzja została podjęta w dużej mierze ze względu na surowe wykształcenie, które otrzymał jako dziecko i ciągłe kary ze strony jezuitów.
Utalentowany student wytrwale kontynuował swoje przygotowania, a jego wyniki w nauce zostały docenione różnymi nagrodami. Ponadto uzupełnił swoje szkolenie lekturą wielkich klasyków, takich jak m.in .: Charles Dickens, Walter Scott, William Yeats, Lord Byron i George Meredith..
W 1898 roku James rozpoczął naukę języków na University College w Dublinie. Pisarz był skłonny do nauki filozofii, a także literatury europejskiej. Oprócz tego był wybitnym uczniem i brał udział w wydarzeniach artystycznych i literackich. W tym czasie napisał kilka esejów dla angielskiego magazynu: Przegląd dwutygodniowy.
Było kilka doświadczeń uniwersyteckich, które wzbogaciły życie Joyce'a. W 1900 roku był członkiem Dublińskiego Towarzystwa Literacko-Historycznego. Było to również związane z intelektualistami pokroju Lady Gregory i Williama Yeatsa; aw 1903 ukończył studia i wyjechał do Paryża.
Po ukończeniu studiów uniwersyteckich w Dublinie Joyce wyjechała do Paryża z zamiarem studiowania medycyny; Ale z powodu nieszczęścia, w jakim upadła jego rodzina, musiał się poddać. Jego pobyt w stolicy Francji był ciężki, chociaż dostał pracę jako nauczyciel i dziennikarz, bywały dni, kiedy nie musiał jeść.
Wkrótce potem zdecydował się wrócić na swoje ziemie ze względu na poważną sytuację zdrowotną swojej matki, która zmarła w 1903 roku. Strata pogrążyła Jamesa w głębokim smutku, który skłonił go do wędrowania po Dublinie i obcowania z niewiarygodnymi ludźmi..
Po prawie rocznej wędrówce i utrzymaniu się z charytatywności kilku znajomych, w 1904 roku James Joyce podjął próbę opublikowania pracy, którą już napisał. Jednak magazyn Dana nie zaakceptował tego, więc początkujący pisarz postanowił go przejrzeć i zmienił nazwę na: Stephen bohater.
W 1904 roku pisarz poznał tę, która miała być towarzyszką jego życia: Norę Barnacle, dziewczynę, która była pracownikiem hotelu Finn. Joyce, która najwyraźniej odziedziczyła po ojcu zamiłowanie do picia, spędzała czas w stolicy, upijając się i wpadając w kłopoty.
Niektórzy biografowie argumentowali, że zarówno data pierwszego spotkania z Norą, 16 czerwca 1904 r., Jak i człowiek, który podjął ją po jednym z ich sporów, były elementami Ulises, jego arcydzieło. Po tych wszystkich nieporozumieniach James wyjechał ze swoją ukochaną do innych krajów europejskich.
Począwszy od 1904 roku James Joyce udał się z Norą do innych miejsc w poszukiwaniu lepszego życia. Po raz pierwszy przyjechał do Zurychu, aby pracować jako nauczyciel języka angielskiego w prestiżowym instytucie, ale ponieważ nie dopisało mu szczęścia, został wysłany do Triestu, miasta należącego wówczas do Cesarstwa Austro-Węgierskiego..
W Trieście również nie znalazł pracy i dzięki pomocy dyrektora instytutu Berlitz, Almidano Artifoniego, mógł wreszcie podjąć pracę w Puli (obecnie terytorium Chorwacji). Z powodów politycznych wrócił do Triestu w 1905 roku, gdzie mieszkał przez około dziesięć lat.
W 1905 roku James i Nora mieli radość z urodzenia pierwszego dziecka, które nazwali Giorgio. Jednak dla pisarza radość nie była pełna i potrzebował większych dochodów. Z tego powodu zaprosił swojego brata Stanisława, aby z nim zamieszkał i pomógł mu w wydatkach..
Rok później wyjechał do Rzymu, zarówno dla przyjemności podróżowania, jak i dla zdobycia lepszej pracy. Nie poszło zgodnie z oczekiwaniami, więc wrócił do Triestu. W 1907 r. W jego życiu pojawiła się jego druga córka Lucia i miała również satysfakcję z wydania w tym samym roku zbioru wierszy Muzyka kameralna.
Joyce wróciła do Dublina w 1909 roku po pięcioletniej nieobecności w towarzystwie syna. Po raz pierwszy odwiedził rodzinę i żonę, choć jego głównym motywem było opublikowanie swojej pracy Dublińczycy. Jednak udało mu się to dopiero pięć lat później..
Wrócił do Triestu, zabierając ze sobą swoją siostrę Evę, by pomagała żonie przy dzieciach. W ciągu miesiąca wrócił do domu i zaczął prowadzić interesy, w tym założyć kino. Niestety, jego wspólnicy oszukali go i nie widzieli zysku.
Sytuacja ekonomiczna Joyce i jej rodziny była niepewna około 1912 roku, ponieważ chociaż prowadziła kilka konferencji i pracowała dla niektórych mediów drukowanych, pieniędzy było niewiele. Chociaż jego wiedza zasługiwała na stanowisko nauczyciela, wysokie elity zniekształciły go, ponieważ pochodził z innego kraju.
Podróżował z całą rodziną do Dublina w poszukiwaniu drzwi do publikacji Dublińczycy, ale znowu nie mógł. Wrócił do Triestu i przez lata mieszkali w małym mieszkaniu, ponieważ zostali eksmitowani z poprzedniego z powodu długu, który mieli..
Pomimo nieporozumień finansowych Joyce kontynuował pisanie. W 1913 roku rozpoczął pracę w czasopismach Poezja Y Egoista z rekomendacją, jaką jego przyjaciel William Yeats dał o nim amerykańskiemu pisarzowi Ezrze Poundowi.
Ostatecznie w 1914 roku dokonał długo oczekiwanej publikacji Dublińczycy, dzięki wsparciu ze strony angielskiego redaktora Granta Richardsa. To doświadczenie było satysfakcjonujące dla Jamesa, mimo że niektóre historie zostały pominięte w treści, a sprzedaż spadła z powodu wybuchu I wojny światowej..
W 1915 roku w wyniku I wojny światowej Joyce wraz z rodziną przeniosła się do Zurychu. Dla pisarza był to czas płodnej kreatywności, ale jego ekonomia pozostała taka sama. Żył z nauczania, pomocy przyjaciół i anonimowych opiekunów, którzy podziwiali jego dzieła..
Jedną z największych satysfakcji Jamesa na tym etapie była publikacja: Portret nastoletniego artysty i amerykańskie wydanie Dublińczycy. W tym czasie jego wizualne uczucia stały się jeszcze bardziej dotkliwe, ale pisał dalej.
Jeszcze w Szwajcarii Joyce zdołał w 1918 roku stworzyć zespół teatralny o nazwie The English Player, wraz z angielskim aktorem Claudem Sykesem. W tym czasie jego alkoholizm był już na powierzchni, z powodu spotkań towarzyskich z przyjaciółmi.
James przybył do Paryża w 1920 roku, aby osiągnąć to jedno i drugie Dublińczycy Co Portret nastoletniego artysty Zostały przetłumaczone na język francuski, więc siedmiodniowa wizyta zamieniła się w pobyt dwudziestoletni. W pierwszym roku poświęcił się polerowaniu Ulises i nawiązywać nowe przyjaźnie literackie.
To było w 1922 roku, kiedy wreszcie wyszło na jaw Ulises, który zakończył karierę literacką i stał się jego najważniejszym dziełem. Był to czas światła i cienia, ponieważ utrzymywał kontakt ze znanym francuskim pisarzem Marcelem Proustem, ale musiał też często podróżować do Szwajcarii, aby odwiedzić chorą na schizofrenię córkę Lucia..
Postój w Anglii w 1922 roku był ostateczną inspiracją dla irlandzkiego pisarza do podjęcia decyzji o podjęciu pracy Finnegans wake, jego ostatnia opublikowana praca w życiu. Jego bliscy przyjaciele twierdzili nawet, że Joyce miała „obsesję” na punkcie tej przyszłej publikacji..
Żona i brat Stanisław bardzo go krytykowali za tę pracę i choć myślał o rezygnacji, w końcu dalej ją rozwijał. W tym czasie Samuel Beckett opublikował serię esejów na temat rozwoju wspomnianego tekstu. Dopiero w 1932 roku Joyce poślubił swoją życiową partnerkę i matkę swoich dzieci: Norę Barnacle.
Pod koniec 1931 roku zmarł ojciec Jamesa, wiadomość, która zdewastowała pisarza, ponieważ był nieobecny przez długi czas i nie mógł zostać zwolniony. W następnym roku, wraz z narodzinami swojego wnuka Stephena, syna Giorgia, Joyce była w stanie złagodzić ból i wznowić swoje życie.
Od tego czasu przyjaźnił się ze szwajcarsko-francuskim architektem Le Corbusierem, który uważnie śledził tłumaczenie jego dzieł. W 1939 roku został udostępniony publicznie Finnegans wake, tekst, który ze względu na używany język, syntaktykę i awangardowe techniki nie spotkał się z całkowicie pozytywnym odbiorem ze strony publiczności.
Chociaż Joyce pochodził z katolickiej rodziny i kształcił się zgodnie z normami jezuitów, po doświadczeniach z dzieciństwa przez lata przeciwstawiał się religii. Niektórzy badacze jego życia różnią się tym, że całkowicie wyrzekł się wiary katolickiej.
W niektórych swoich pracach odzwierciedlał swoje stanowisko, jak na przykład postać Stephena Dedalusa, który z psychologicznego punktu widzenia był jego „wyższym ja”. Angielski pisarz Anthony Burgess zapewnił, że być może jego niechęć dotyczyła dogmatów Kościoła, ale nie wiary..
Nastrój Jamesa spadł prawie całkowicie po negatywnych recenzjach jego najnowszej pracy, smutku spotęgowanym chorobą córki i wybuchem II wojny światowej. W 1940 roku wrócił do Zurychu, smutny, przygnębiony i przywiązany do alkoholu..
Styl literacki Jamesa Joyce'a charakteryzował się nowoczesnością i awangardą. Posługiwał się też językiem ekspresyjnym, posługując się często złożoną składnią, która czasem utrudniała zrozumienie tekstu, występowało też wiele symboli.
Jego styl był wszechstronny, a monologi były jego własnym, podobnie jak wtargnięcie dziennikarskich i teatralnych trybów. W swoich pracach zawarł osobiste doświadczenia i anegdoty z wyjątkowymi postaciami. Joyce zarządzał czasem w określony sposób, w którym czytelnik był pogrążony w labiryntach.
Największą spuścizną Joyce'a była literatura, będąc jednym z najbardziej wpływowych pisarzy XX wieku. Ponadto sposób, w jaki skonstruował swoje prace na poziomie gramatycznym, składniowym i merytorycznym, uczynił go geniuszem literackim do tego stopnia, że nawet dziś jego pisma są przedmiotem studiów..
Z drugiej strony irlandzki pisarz miał możliwość tworzenia postaci podobnych do tych z wielkich klasyków, ale bez popadania w kopię. Joyce zastosowała innowacyjne i unikalne techniki językowe i estetyczne, nie zaniedbując psychologicznych aspektów swoich bohaterów.
Niektórzy badacze Joyce'a i jego pracy przeanalizowali aspekty, które jeszcze bardziej uwypukliły ślady pisarza na świecie. Amerykanin Herbert Gorman odniósł się do wyczerpujących dociekań i dynamizmu ich treści. Ze swojej strony Samuel Beckett powiedział, że James pisał dla wszystkich zmysłów.
Włoski pisarz i filozof Umberto Eco potwierdził, że Irlandczyk w swoich pracach przejawiał naukową wizję, odzwierciedlał także jego wiedzę we wszystkich formach sztuki. Krótko mówiąc, Joyce był wyjątkowy w każdym znaczeniu tego słowa.
Dziedzictwo tego pisarza obejmuje dziedziny nauki, psychologii, fizyki i filozofii. Psychoanalityk Jacques Lacan odniósł się do swojej pracy, aby przełamać znaczenie sinthome lub wycięcie; w fizyce słowo "kwark" jest używane jako wywodzące się z pracy Finnegans wake.
Z drugiej strony w różnych częściach świata, w tym w Dublinie, każdego 16 czerwca obchodzony jest „Bloomsday” dla upamiętnienia dnia, w którym mija. Ulises. W historii istniało niezliczone instytucje, organizacje, artyści i intelektualiści, którzy oddawali cześć Jamesowi Joyce'owi.
Jego wnuk Stephen, syn Giorgio, był obrońcą wszystkich dóbr i dzieł pozostawionych przez pisarza. W pewnym momencie pozbył się niektórych listów, zwłaszcza tych, które miała przy sobie córka Joyce'a, Lucia; ograniczył również wykorzystanie ich tekstów w imprezach publicznych bez uprzedniej zgody.
- Muzyka kameralna lub Muzyka kameralna (1907).
- Dublińczycy lub Dublińczycy (1914).
- Portret nastoletniego artysty lub Portret artysty jako młodego mężczyzny (1916).
- Wygnańcy lub Wygnańcy (1918).
- Ulises lub Ulisses (1922).
- Wiersze jabłka lub Wiersze Penyeach (1927).
- Zbiór wierszy lub Zebrane wiersze (1936).
- Finnegans wake (1939).
- Stephen bohater (1944).
- Listy od Jamesa Joyce'a. Tom 1 (1957).
- Krytyczne pisma Jamesa Joyce'a (1959).
- Kot i zły facet (1964).
- Listy od Jamesa Joyce'a. Głośność 2 (1966).
- Listy od Jamesa Joyce'a. Tom 3 (1966).
- Giacomo Joyce (1968).
- Wybrane listy od Jamesa Joyce'a (1975).
- Koty z Kopenhagi (2012).
- Hotel Finna (2013).
Był to jeden z dwóch tomików poezji opublikowanych przez Joyce'a, drugi nosił tytuł Wiersze jabłka. Ta praca nie była tak znacząca, mimo że pisarz zaczął pisać wiersze od dzieciństwa, treść nie była tak wielka, twórcza i błyskotliwa jak jego proza. To było raczej konwencjonalne i powszechne.
Tematem przewodnim była młodość i miłość tamtych lat. Badacze prac Joyce'a są zgodni co do tego, że bardziej niż wersety, zostały one napisane dla rytmu i melodii poprzez śpiew; rym i metr były trwałe, podobnie jak zasoby foniczne.
„O godzinie, w której wszystko odpoczywa
och samotny obserwatorze nieba,
Słyszysz nocny wiatr i westchnienie
harf, które grają, uwielbiają wracać
blade bramy świtu? ".
Ta praca składała się z opowiadań, jako jedyna w swoim rodzaju, napisana przez Joyce'a. Pisarz wymyślił go w 1904 r. I ukończył w 1914 r., Roku jego publikacji. Piętnaście opowieści, które składają się na książkę, było zgodnych z literackim realizmem.
Jak wskazuje tytuł pracy, opierała się ona na życiu w Dublinie i na tym, jak społeczeństwo nie ewoluowało wraz ze zmianami, jakie przyniósł ze sobą XX wiek. W czasie publikacji tekstu niektóre aspekty zostały ocenzurowane za gwałtowność; Nie wszystkim się to podobało, ale to praca otworzyła drzwi Joyce'owi.
„Miss Mary Sinico powiedziała, że jej matka ostatnio nabrała zwyczaju wychodzenia na miasto po napoje alkoholowe. Jak zeznawał, starał się przekonać matkę, by dostrzegła rozsądek, doradzając mu, aby wstąpił do stowarzyszenia antyalkoholowego.
Wrócił do domu godzinę po wypadku. Werdykt jury ugiął się przed medycznymi dowodami i zwolnił Lennona z wszelkiej odpowiedzialności ... ".
Była to powieść autobiograficzna, w której przedstawił niektóre aspekty swojego życia. Początkowo pisarz publikował w formie odcinków w formacie Egoista, przez rok, w latach 1914 - 1915. Utwór należał do gatunku „powieść ucząca się”, znanego pod niemieckim słowem bildungsroman.
James Joyce podzielił dzieło na pięć długich rozdziałów, w których Stephen jest głównym narratorem zgodnie ze swoją wizją, przekonaniami i przemyśleniami. Rozwój utworu obejmował monologi, a przez rozdziały następowała płynna i dobrze zarządzana ewolucja postaci.
„Często widywał się w postaci kapłana obdarzonego ogromną mocą, przed którą aniołowie i święci kłaniają się z szacunkiem. Jego dusza potajemnie kultywowała to pragnienie. Widział siebie, młodego księdza i po cichu wchodził szybko do konfesjonału, wchodził po schodach ołtarza ...
W tym niewyraźnym życiu, w którym żył w swoich fantazjach, przypisywał sobie głosy i gesty obserwowane u niektórych księży ... nie podoba mu się myśl, że cała ta tajemnicza przepych może zbiegać się ku jego osobie ... ".
Było to najważniejsze i najbardziej rozpoznawalne dzieło Jamesa Joyce'a, które przyniosło mu szczyt literackiej sławy. Fabuła powieści rozgrywa się w sposób szczegółowy i drobiazgowy 16 czerwca 1904 roku, kiedy to autor poznał ukochaną Norę.
Opowiadał historię trzech mieszkańców Dublina: Leopolda Blooma, żony Molly i znanego Stephena Dedalusa z Portret nastoletniego artysty. Powieść składała się z różnych elementów psychologicznych, złożonego języka i krytyki irlandzkiego kościoła i rządu..
Autor był odpowiedzialny za opracowanie prawdziwych postaci, które mogą sprawić, że czytelnik uwierzy, że są prawdziwe. Włączył także monolog oraz narrację pośrednią i swobodną, to znaczy narrator użył słów i środków wyrazu w taki sposób, że wydawał się jedną z postaci.
James opowiedział całe istnienie miasta i jego mieszkańców w ciągu jednego dnia, wszystko genialnie i po mistrzowsku poprzez jasny język, przemyślaną strukturę, płynną stylistykę i szereg innowacyjnych narzędzi językowych. Tytuł nawiązywał do „Ulissesa”, głównego bohatera filmu Odyssey od Homera.
„Pan Bloom jadł z zachwytem wewnętrzne organy zwierząt i ptaków. Lubił gęstą zupę z podrobów, orzechowe żołądki, pieczone nadziewane serce ... które nadawało jego podniebieniu subtelny posmak lekko śmierdzącego moczu ...
Ból, który jeszcze nie był bólem miłości, gryzł jej serce. Po cichu przyciągnęła go do siebie we śnie po śmierci, jej ciało zmarnowane, w luźnym brązowym całunie, pachnącym woskiem i palisandrem: jej oddech, pochylony nad nim, niemy i pełen wyrzutu, miał słaby zapach mokrego popiołu … Obok łoża śmierci biała porcelanowa miska zawierała… ”.
James Joyce poświęcił prawie dwie dekady tworzeniu tej pracy, będącej jego ostatnią publikacją. Jego proces rozwoju nazwano „pracą w toku”, ponieważ postęp pojawił się w różnych mediach. Otrzymali zarówno pozytywne, jak i negatywne recenzje.
Akcja sztuki rozgrywała się w Dublinie, a jedną z jej głównych scenerii był bar. Właścicielem tego miejsca był Poter, żonaty i troje dzieci, historia kręciła się wokół snu, który miał, w którego trudnościach wszystkie postacie w książce jednoczą się.
Historia rozwijała się stabilnie, dodawano ciągłe monologi. Ponadto psychologia odegrała ważną rolę poprzez sny, podczas gdy Joyce uczynił pracę bardziej dynamiczną, a co za tym idzie, czytanie, z zabawnym elementem użycia słów..
Nie było streszczenia ani tezy jako takiej, ale raczej czytelnik interpretuje znaczenie każdej postaci i działania. Język używany przez Jamesa był zagmatwany i skomplikowany, gdzie znaczenia w innych językach były odnotowywane jako część zdolności autora do wprowadzania innowacji.
„Sam, szalony w swojej samotności, z ich powodu umieram. O gorzki koniec! Wymknę się, zanim wstaną. Nigdy nie zobaczą. Oni też się nie dowiedzą. Nie będą za mną tęsknić. I jest stary i stary, smutny i stary, smutny i męczący.
Wracam do Ciebie, mój zimny i szalony ojcze, mój zimny, szalony i przerażający ojcze, dopóki nie ujrzę jego oczu z bliska, kilometrów i mil ojca, lamentowanie mnie przyprawia mnie o zawrót głowy i rzuca mnie, samotnego, w Twoje ramiona ... ”.
- „Jaki jest powód, dla którego takie słowa są dla mnie tak niezdarne i zimne? Czy to możliwe, że nie ma słowa wystarczająco czułego, by cię opisać? ".
- „Nie możemy już zmienić kraju, zmieńmy temat”.
- „Złożyłem tak wiele zagadek i zagadek, że powieść będzie zajmować nauczycieli przez wieki, spierając się o to, o co mi chodzi. To jedyny sposób na zapewnienie nieśmiertelności ”.
- „Nie ma herezji ani filozofii tak nienawistnej dla kościoła jak istota ludzka”.
- „Kolory zależą od światła, które widzimy”.
- „Moje dzieciństwo pochyla się obok mnie. Za daleko, żebym choć raz lekko położył na nim rękę ".
- „Nie ma przeszłości ani przyszłości, wszystko płynie w wiecznej teraźniejszości”.
- „Nieodpowiedzialność to część przyjemności sztuki. To jest ta część, której szkoły nie potrafią rozpoznać ”.
- „Miłość to cholerna porażka, zwłaszcza gdy łączy się ją również z pożądaniem”.
- Geniusze nie popełniają błędów. Ich błędy są zawsze dobrowolne i powodują pewne odkrycia ”.
Jeszcze bez komentarzy