Juan Rulfo, imię i nazwisko Juan Nepomuceno Carlos Pérez Rulfo Vizcaíno (1917-1986), był meksykańskim pisarzem, fotografem i scenarzystą. Choć jego twórczość nie należała do najobszerniejszych, został uznany za jednego z najważniejszych autorów XX wieku, ze względu na swoje walory narracyjne..
Twórczość Juana Rulfo charakteryzowała się trafnym, a zarazem fantazyjnym uchwyceniem niektórych faktów związanych z życiem na wsi i wydarzeniami po rewolucji meksykańskiej. Stąd jego twórczość związana była z „pokoleniem pół wieku”.
Włączenie Juana Rulfo do pokolenia połowy, wieku lub pokolenia 52, etapu przechodzenia od wsi do miasta, oznaczało również, że był on częścią zjawiska zwanego boomem latynoamerykańskim. Oznacza to, że jego praca została wydana w całej Europie i na całym świecie..
Indeks artykułów
Juan Rulfo urodził się 16 maja 1917 roku w Apulco w Jalisco w zamożnej rodzinie. Jego rodzicami byli Juan Nepomuceno Pérez Rulfo i María Vizcaíno Arias. Małżeństwo miało pięcioro dzieci, pisarz był trzeci. W młodym wieku bracia Pérez Rulfo Vizcaíno zostali osieroceni.
W 1924 roku, kiedy Juan Rulfo miał zaledwie siedem lat, jego ojciec został postrzelony i zabity. Według historyków broń została zdetonowana przez syna ówczesnego prezydenta miasta Tolimán. Wydarzenie zaszokowało całą społeczność i naznaczyło pisarza na całe życie.
Edukacja Juana Rulfo rozpoczęła się w jego rodzinnym mieście, w tym samym roku, w którym zmarł jego ojciec, w 1924 r. Jednak w 1929 r. Zamieszkał wraz z babcią w gminie San Gabriel po niespodziewanej śmierci matki..
Tak, jakby nie wystarczyło stracić ojca, zaledwie 5 lat później pisarz stracił matkę. Przedwczesne odejście rodziców było ciężkim ciosem dla wszystkich braci Rulfo.
Wkrótce po przybyciu do San Gabriel Juan Rulfo został przyjęty do sierocińca dla zakonnic w Guadalajarze, zwanego Luís Silva. W tym czasie pisarz przeszedł surową dyscyplinę, podobną do wojskowej, która pozostawiła w jego pamięci negatywne i niezatarte wspomnienia..
W 1933 roku, mając szesnaście lat, Juan Rulfo chciał studiować na uniwersytecie. Podjął więc niezbędne działania, aby wstąpić na Uniwersytet w Guadalajarze. Jednak ówczesne protesty studentów uniemożliwiły to..
W następnym roku wyjechał do Mexico City, udawał, że studiuje prawo, ale nie zdał wymaganych egzaminów. W tym czasie uczęszczał jako słuchacz do Colegio de San Idelfonso oraz na zajęcia z historii sztuki na Uniwersytecie Narodowym. Dzięki temu poszerzył swoją wiedzę o historii swojego kraju.
Juan Rulfo zaczął wyrażać swoje zainteresowanie i pasję do listów w 1934 roku, kiedy pisał dla takich magazynów jak Ameryka Y Chleb. W tym czasie pisarz pracował w Sekretarzu Rządu jako urzędnik imigracyjny. Utrzymanie tej pozycji pozwoliło mu na podróżowanie po większości Meksyku.
Podczas tych podróży Rulfo zetknął się bezpośrednio z osobliwością Azteków, językiem, dialektami i różnymi formami wyrazu, a także sposobem życia. Te doświadczenia dały mu wystarczająco dużo materiału do napisania swoich prac.
W 1938 roku Juan Rulfo dał upust swemu literackiemu pióru, gdy zaczął pisać Dzieci zniechęcenia, powieść, która nie wyszła na jaw, ponieważ autor określił ją jako „bardzo złą”. Cztery lata później w magazynie Chleb z Guadalajary zostały opublikowane dwa jego opowiadania.
Od 1946 roku przez sześć lat pracował jako podróżujący przedstawiciel w firmie oponiarskiej. Następnie w 1947 roku ożenił się z Clarą Angeliną Aparicio Reyes, z miłości urodziło się czworo dzieci. W 1949 roku jego pasja do fotografii skłoniła go do publikowania swoich kompozycji w Ameryka.
Po sześciu latach pracy w firmie oponiarskiej Goodrich-Euzkadi, Rulfo przeszedł na emeryturę, aby całkowicie poświęcić się swojej twórczości literackiej. W 1952 roku uzyskał dotację lub stypendium z Meksykańskiego Centrum Pisarzy, co pozwoliło mu opublikować rok później, Płonąca Równina.
Jednak największe dzieło Juana Rulfo wyszło na jaw w 1955 roku pod tytułem Pedro Paramo. W tej powieści rzeczywistość i okultyzm zostały połączone, aby ożywić jedno z najwybitniejszych dzieł literatury latynoamerykańskiej połowy XX wieku..
W chwili publikacji Płonąca Równina, a nawet więcej Pedro Paramo, Juan Rulfo stał się najważniejszym i najbardziej rozpowszechnionym pisarzem meksykańskim na swoim terytorium i poza nim. W 1958 roku swoją pracę Pedro Paramo został przetłumaczony na niemiecki, szybko na angielski, francuski, włoski, szwedzki i fiński.
Z drugiej strony, jego największymi wielbicielami byli ówcześni konsekrowani pisarze, tacy jak Gabriel García Márquez, Jorge Luís Borges, Günter Grass. Jeśli chodzi o największe dzieło Rulfo, argentyński pisarz Borges stwierdził: „... jest to jedna z najlepszych powieści w całej literaturze”.
Juan Rulfo, po napisaniu Płonąca Równina Y Pedro Paramo, podjął decyzję o odłożeniu pisania na bok. Według tego samego autora było to spowodowane śmiercią jego wuja Celerino, który opowiadał mu niekończące się historie i napełniał jego wyobraźnię historiami. Złożył takie oświadczenie na Centralnym Uniwersytecie Wenezueli w 1974 roku.
Dlatego pisarz w ciągu ostatnich dwudziestu lat swojego życia poświęcił się tworzeniu wydań poświęconych antropologii Meksyku w Narodowym Instytucie Rdzennym w swoim kraju. Jego pragnienie poznania całej historii, kultury i geografii Meksyku było jego największym powołaniem i hobby.
Juan Rulfo zmarł 7 stycznia 1986 roku w Mexico City z powodu rozedmy płuc. Jego odejście pozostawiło głęboką ranę wśród jego rodziny, przyjaciół i fanów. Pisma o jego śmierci dały początek publikacji Los murmullos, dziennikarska antologia wokół śmierci Juana Rulfo.
- Xavier Villaurrutia Award for Writers for Writers (Meksyk, 1955) za powieść Pedro Paramo.
- Narodowa Nagroda Literacka (Meksyk, 1970).
- Zaproszony przez Uniwersytet Warszawski do udziału w kongresie studenckim w 1974 roku.
- Członek Meksykańskiej Akademii Języka od 9 lipca 1976 r. Jego miejsce zajęło krzesło XXXV (trzydzieści pięć), które objął 25 września 1980 r..
- Nagroda Księcia Asturii (Hiszpania, 1983).
Styl literacki Juana Rulfo charakteryzował się ciągłym posługiwaniem się meksykalizmami, czyli terminami lub słowami typowymi dla kultury jego kraju. Język, którym posługiwał się autor, był często poza kultem, używał starożytnych słów, a także nahuatl i Majów.
W literaturze Rulfo zwrócił także uwagę na użycie rzeczowników i zdrobnień. Ponadto pisarz nadał swoim pracom głębię poprzez swoją ekspresję, której podstawowym tematem było rozwinięcie rzeczywistości, w której żyła wiejska okolica jego kraju..
Rulfo rozwijał swoje historie poprzez narrację pełną emocji, nostalgii, myśli i wspomnień, co oznaczało, że akcja jego bohaterów była prawie zerowa. W jej fabułach była rzeczywistość, fantazja, tajemnica i zagadka, które wywołały ciekawość i niepewność czytelników..
Będąc dziełem skupionym na meksykańskich chłopach, Juan Rulfo ujednolicił ich, nie nadając im cech fizycznych. Wyjaśnił jednak środowisko i czas wydarzeń, którymi była rewolucja meksykańska i wojna Cristero na początku XX wieku..
Rulfo był bliskim człowiekiem, a także studentem historii swojego kraju, Meksyku. Dlatego w jego stylu literackim poczucie bólu, bezradności i samotności wiejskiego społeczeństwa odbijało się w obliczu prymatu i przewagi wielkich właścicieli ziemskich lub ziemskich..
Podobnie doświadczenie pisarza, że stracił rodziców, gdy był jeszcze dzieckiem, znalazło odzwierciedlenie w jego twórczości, co uczyniło je bardziej intensywnym i głębokim. Koniec ludzkiego życia w literaturze Juana Rulfo został odzwierciedlony w delikatny sposób, z wykorzystaniem zasobów literackich, takich jak porównanie i metafora.
Dzieło literackie Juana Rulfo należało do najkrótszych we współczesnej literaturze XX wieku. Jednak wystarczyło, by meksykański pisarz został uznany za jednego z najważniejszych i najbardziej znanych.
- Dali nam ziemię (1945).
- Życie nie jest zbyt poważne (1945).
- Płonąca Równina (1953).
Ta praca Juana Rulfo była zbiorem piętnastu historii. Chociaż został opublikowany 1 września 1953 r., Autor zdążył już ujawnić niektóre historie w czasopismach takich jak Ameryka trzy lata wcześniej. Druga i trzecia edycja ukazały się odpowiednio w 1955 i 1959 roku..
Później, w 1971 roku, do dzieła dodano jeszcze dwa historie, w sumie siedemnaście. Tytuły ostatnich dwóch opowieści brzmiały: „Dziedzictwo Matilde Arcángel” i „Dzień upadku”. Od pierwszej edycji praca została dobrze przyjęta przez krytyków i publiczność.
W tej pracy Rulfo użył języka typowego dla popularnych regionów Meksyku, wymawianego przez bohaterów każdej z opowieści. Autor większość historii osadził w meksykańskich wojnach rewolucyjnych XX wieku w mieście Comala-Colima.
To była historia i życie chłopów, po konsekwencjach konfliktów historycznych w Meksyku. Fantazja była obecna jako forma ekspresji, ale nie pomijając smutku, beznadziei, nieszczęścia jako prawdziwych emocji.
- „Macario”.
- „Dali nam ziemię”.
- „Wzgórze towarzyszy”.
- „Chodzi o to, że jesteśmy bardzo biedni”.
- „Mężczyzna”.
- "O świcie".
- „Talpa”.
- „Płonąca Równina”.
- „Powiedz im, żeby mnie nie zabijali!”.
- „Luvina”.
- „Noc, kiedy zostawili go samego”.
- "Zapamiętaj.
- „Paso del norte”.
- „Anacleto Morones”.
- „Nie słyszysz szczekania psów”.
- „Dziedziczenie Matilde Arcángel”.
- „Dzień upadku”.
W tej historii Juan Rulfo ujawnił tragedię chłopskiej rodziny, która popadła w nędzę z powodu ulewnych deszczy, które niszczą wszystko na swojej drodze. Ale największe cierpienie przeżyła Tacha, nastolatka, która widziała, że jej nadzieje na poślubienie dobrego mężczyzny zostały utracone po stracie krowy.
Wraz ze zniknięciem Serpentyny, jak Tacha nazywał swoją krowę, cała rodzina martwiła się o los młodej dziewczyny. Jej rodzice nie chcieli, żeby skończyła jak jej siostry, spokrewnione z mężczyznami po utracie jej majątku..
„Nie bardzo wiem, dlaczego Serpentine zdarzyło się przepłynąć przez wschodnią rzekę, skoro wiedziała, że to nie ta sama rzeka, którą znała każdego dnia. La Serpentina nigdy nie była tak krwawa. Najbardziej pewne jest to, że musiała zasnąć, żeby pozwolić się tak po prostu zabić ... ".
- Pedro Paramo (1955).
- Z Syn zniechęcenia (1959) tylko fragment zatytułowany Kawałek nocy.
- Złoty kogut (1980). Ponownie wydany w 2010 roku.
Była to najważniejsza i najbardziej emblematyczna powieść Juana Rulfo. Meksykański autor zaczął go pisać pod koniec lat czterdziestych XX wieku. Przed jego publikacją, w 1955 r., Pisarz dokonał postępów w mediach drukowanych, tworząc tytuły Szepty Y Gwiazda obok księżyca.
Praca skupiała się na dwóch historiach, pierwsza była historią Juana Preciado, mężczyzny, który udaje się na poszukiwanie swojego ojca, zwanego Pedro Páramo do miasta Comala, w celu zemsty za porzucenie jego i jego zmarłej matki. Drugim był Pedro, skorumpowany wódz.
Rulfo, jak w Płonąca Równina, osadził historię w Colima, a konkretnie w mieście Comala, podczas wojny Cristero, która miała miejsce w Meksyku od 1926 do 1929 roku. Ponadto rzeczywistość, mistyczne i tajemnicze zostały połączone, aby nadać jej magię.
Autorka wyszła od wykorzystania tzw. Realizmu magicznego do wyrażania uczuć i emocji z tego, co nierzeczywiste i niezwykłe. Tak uchwycił krytyków i czytelników poprzez opowieść o zmarłych mieszkańcach miasteczka, którzy próbowali zrekonstruować swoje historie..
Kolejną zaletą Juana Rulfo w przypadku tej pracy był sposób, w jaki skonstruował narrację, czyli sposób, w jaki bawił się historiami. Chociaż istniały dwie główne narracje, zawierały również inne opowiadania, które były związane z Pedro Páramo i Juanem Preciado.
Te wcielone historie dotyczyły: Juana Preciado i jego matki oraz pozostałych z Pedro Páramo i Susaną, z ich żołnierzami, a także z ich synem. Geniusz Rulfo doprowadził go do podzielenia tych małych historii na krótsze części i strategicznego umieszczenia ich w głównych..
Ta powieść Rulfo dała czytelnikom inny sposób czytania. Zaczęło się od jednej z głównych historii, ale potem weszły elementy obce tej historii, więc czytelnik musiał ponownie przeczytać, aby móc się zlokalizować. W ten sposób Pedro Paramo stał się unikalnym dziełem literatury światowej.
„Przyjechałem do Comala, ponieważ powiedzieli mi, że mieszka tu mój ojciec, niejaki Pedro Páramo. Moja mama powiedziała mi… „Nie przestawaj go odwiedzać,” poleciła, „… jestem pewna, że będzie szczęśliwy, mogąc cię poznać”. Wyobraziłem sobie, że widzę to poprzez wspomnienia mojej matki; o jego nostalgii, między urywkami westchnień ... ".
- Notatniki Juana Rulfo (1994).
- Powietrze ze wzgórz (2000).
- Złoty kogut (2010).
To była krótka powieść Rulfo, tyle razy sam uważał ją za opowiadanie lub opowiadanie. Chociaż pisarz rozwijał ją przez dwa lata, między 1956 a 1958 rokiem, to dopiero w 1980 roku wyszło na jaw. Następnie, w 2010 roku, ukazało się wydanie poprawione.
Powieść opowiadała historię miłosną między Gallero Dionisio Pinzón i Bernardą Cutiño, lepiej znaną jako La Caponera, która śpiewała na jarmarkach. Ponadto opowiedział, jak bohater osiągnął bogactwo i sławę dzięki podarowanemu mu koguta.
Dionisio Pinzón był młodym mężczyzną, który mieszkał w mieście San Miguel del Milagro, był miejskim głosicielem. Jego życie było pogrążone w biedzie i musiał opiekować się chorą matką aż do jej ostatnich dni. Robiąc to, poświęcił się opiece nad chorym kogutem, którego mu dali.
Kiedy zmarła jego matka, Dionisio nie miał przyzwoitego pochówku i był ofiarą wyśmiewania i krytyki. Jednak jego kogut wyzdrowiał i zaczął dawać mu fortunę, aż pewnego dnia został śmiertelnie ranny. Młody człowiek spotkał wtedy słynnego Gallero Lorenzo Benavides i zostali z nim związani.
Historia stała się tragedią, gdy Dionisio zakochał się w kochance Lorenza, La Caponera, i zaczęli wieść chaotyczne życie, między grami losowymi i hazardowymi. W końcu pobrali się i mieli córkę o imieniu Bernarda; ale nieszczęście nadeszło, gdy bohaterowie odebrali sobie życie.
Taki sam jak Płonąca Równina Y Pedro Paramo, Juan Rulfo osiągnął dzięki Złoty kogut przekraczać granice. Był znany na całym świecie, ponieważ został przetłumaczony na kilka języków, w tym portugalski, niemiecki, francuski i włoski. Ponadto wykonano adaptacje na potrzeby kina.
- Siedem kieliszków - powiedział - dwa złote. Pięć różdżek. King of Wands… i Ace of Wands. ”Kontynuował rzeźbienie pozostałych kart i szybko o nich wspomniał. Zasługą było to pańskie, sir. Dionisio Pinzón patrzył, jak zbierają pieniądze. Odszedł, łowca oznajmił: w drugim szczęście! ".
Należy zauważyć, że Juan Rulfo również brał udział w kinie jako scenarzysta. Współpracował z reżyserem filmowym Emilio Fernándezem, lepiej znanym jako „El Indio”. Jego pracy Złoty kogut pojawiły się następujące filmy:
- Złoty kogut (1964) w reżyserii meksykańskiego Roberto Gavaldóna.
- Sekretna formuła (1964) również meksykańskiego Rubéna Gámeza Contrerasa.
- Imperium fortuny (1986) autorstwa meksykańskiego reżysera Arturo Ripsteina i Rosena.
Z drugiej strony historie Rulfo Dzień upadku Y Anacleto Morones, to wymyśliło Płonąca Równina, dali początek filmowi Róg dziewic, w 1972 roku w reżyserii meksykańskiego Alberto Isaaca Ahumady, lepiej znanego jako „El Güero”.
- „Każdy pisarz, który wierzy, jest kłamcą; Literatura to kłamstwo, ale z tego kłamstwa pochodzi odtworzenie rzeczywistości; odtwarzanie rzeczywistości jest zatem jedną z podstawowych zasad tworzenia ”.
- „Wyobraźnia jest nieskończona, nie ma ograniczeń, a tam, gdzie zamyka się krąg, trzeba się wyrwać; są drzwi, mogą być drzwi ewakuacyjne i przez te drzwi musisz prowadzić, musisz iść ”.
- „Pracując, jesz i jesz na żywo”.
- „Chodzenie po drogach wiele uczy”.
- „Jak wszyscy wiecie, nie ma pisarza, który pisze wszystko, co myśli, bardzo trudno jest przenieść myśl na pisanie, myślę, że nikt tego nie robi, nikt tego nie zrobił, ale po prostu jest wiele, wiele rzeczy, które po opracowaniu zgubić się ".
- "Iluzja? To kosztuje drogo. Trudno mi było żyć dłużej niż powinienem ”.
- „Ludzie umierają wszędzie. Problemy ludzkie są wszędzie takie same ”.
- „... Ale chodzenie tam, gdzie wszyscy idą, jest niebezpieczne, zwłaszcza mając ten ciężar, który noszę”.
- „Ja mam cierpliwość, a ty jej nie masz, więc to moja zaleta. Mam serce, które ślizga się i kręci własną krwią, a twoje jest rozbite, hartowane i pełne zgnilizny. To także moja zaleta ”.
- „Była taka ładna, powiedzmy, taka słodka, że kochanie jej było przyjemnością”.
Jeszcze bez komentarzy