Plik duchowy podbój Nowej Hiszpanii Jest to proces opracowany podczas podboju Hiszpanii, mający na celu nawrócenie tubylców na chrześcijaństwo. Termin ten przypisuje się francuskiemu latynosowi Robertowi Ricardowi, który z kolei przejął go od księdza Ruiza Montoyi (1639). Inni autorzy wolą nazywać to ewangelizacją Nowej Hiszpanii.
Zaraz po odkryciu królowie katoliccy powiązali podbój materialny z nawróceniem tubylców. W tym celu uzyskali zgodę papieża Aleksandra VI w 1493 r. Po latach Hernán Cortés poprosił o wysłanie misjonarzy franciszkańskich i dominikańskich do podbitych regionów, aby szybciej i skuteczniej wykonali to zadanie..
Jest to kwestia kontrowersyjna, historycy wskazują na przyczyny, czasem sprzeczne, wyjaśniające zainteresowanie Hiszpanów. Niektórzy zwracają uwagę, że wykorzystali religię do legitymizacji podboju rdzennych ziem i zmiany ich zwyczajów, a tym samym do mniejszego oporu..
Z drugiej strony inni eksperci twierdzą, że Hiszpania nadal utrzymywała ducha ponownego podboju i że zamierzała jedynie nawrócić pogan na to, co uważali za prawdziwą religię.
Ci sami uczeni podkreślają również, że próbowali położyć kres krwawym zwyczajom, takim jak składanie ofiar z ludzi.
Indeks artykułów
Z innego sposobu nazywania tego procesu - duchowego podboju lub ewangelizacji - rozważa się, że istnieje pewien podział między historykami, jeśli chodzi o analizę tego faktu. W ten sposób przyczyny, które zmotywowały Hiszpanów do rozpoczęcia nawracania rdzennej ludności, są badane z dwóch różnych pryzmatów.
Niektórzy postrzegają to jako kolejny manewr materialnego podboju, a inni z czysto religijnego punktu widzenia.
Zdaniem historyków, którzy bronią pierwszego stanowiska, główną przyczyną duchowego podboju była potrzeba szukania uzasadnienia dla działań na nowym kontynencie..
Hiszpania wykorzystała religię katolicką jako narzędzie ekspansji swojego imperium. Kiedy nawracał rdzenną ludność Nowej Hiszpanii, zyskał nad nimi kontrolę. Kościół był podstawowym sojusznikiem Korony i dzięki zdobytym wpływom mógł łatwiej radzić sobie z tubylcami.
Z drugiej strony Hiszpanie wskazywali również, że ich ekspansywne działania miały uzasadnienie, jakie daje im boskie prawo, oraz potrzebę nawracania niewiernych..
Ta sama grupa autorów przedstawia drugą przyczynę powstałej ewangelizacji. W tym przypadku byłby to manewr mający na celu zapewnienie, że rdzenni mieszkańcy nie zbuntują się..
Najlepszym sposobem na osiągnięcie tego było doprowadzenie do zatracenia kultury i przyjęcia języka hiszpańskiego, zaczynając od religii..
W nawiązaniu do poprzedniego, ale z przeciwnego punktu widzenia, inni eksperci zwracają uwagę, że proces ewangelizacji wynikał z intencji królów katolickich i ich spadkobierców, aby ludność tubylcza była rzeczywistą częścią imperium..
Przyjmując religię katolicką, jedyną dozwoloną w tym czasie, staliby się pod tym względem tacy sami jak reszta Hiszpanów.
Hiszpania, po kilku stuleciach prób wypędzenia muzułmanów z półwyspu, została przesiąknięta duchem ewangelizacyjnym. W ten sposób zostali przekonani o obowiązku walki z niewiernymi i szerzenia chrześcijaństwa na całym świecie..
Od pierwszej chwili, w której rozpoczął się Podbój, w Ameryce byli obecni zakonnicy. Jego dzieło można podzielić na dwa różne etapy, do których należy dodać początek kultu Dziewicy z Guadalupe, być może jednego z wydarzeń, które najbardziej przyczyniły się do ewangelizacji w Nowej Hiszpanii..
Już rok po odkryciu katoliccy królowie otrzymali dokument od papieża Aleksandra VI. Brief Inter Caetera z 1493 r. To upoważnia Hiszpanów do ewangelizacji tubylców zamieszkujących Nowy Świat.
Wiele lat później, podczas kampanii podjętych przez Hernána Cortésa, zdobywca wysłał list do ówczesnego króla Hiszpanii Karola I z prośbą o wysłanie misjonarzy do Ameryki, aby nauczali religii tubylców..
Innym poprzednikiem była proklamacja papieskiej bulli Alias Felicis, wydanej przez Leona X 25 kwietnia 1521 r. W ten sposób upoważnił zakony żebrackie do udziału w misjach na nowym kontynencie..
Była jeszcze trzecia bulla, Exponi Nobis Fecistis z 1522 r. Hadrian VI, następca Leona X, wydał pozwolenie na te same zakony, aby mogły udzielać sakramentów, gdyby nie było w pobliżu biskupa..
Pierwsi franciszkanie przybyli do Nowej Hiszpanii w 1523 roku. Było was tylko trzech i nie mieli czasu na wiele. Kilka miesięcy później, 15 maja 1524 r., Grupa franciszkanów dotarła na kontynent, który uzyskał przydomek Dwunastu Apostołów Meksyku..
Grupa ta wykonała pracę opisaną przez wszystkie źródła jako bardzo korzystną dla rdzennej ludności. Dali im edukację, a przede wszystkim zapobiegli maltretowaniu ich przez Hiszpanów.
Innym z zakonów, które przybyły na kontynent, byli dominikanie. 2 lipca 1526 wylądowało 12 misjonarzy, ale pięciu z nich zginęło, a czterech innych zdecydowało się wrócić do Hiszpanii..
W Ameryce nie odnosili wielkich sukcesów, ponieważ nie cieszyli się poparciem zdobywców. Dopiero po kilku latach przybyło więcej dominikanów i założyło swój pierwszy klasztor.
Trzecim wielkim zakonem byli augustianie. Rozwinęli intensywną pracę edukacyjną, oprócz wzniesienia dużej liczby kościołów i klasztorów.
Po dwóch dekadach działalności ewangelizacyjnej i wychowawczej zakonów, w latach 70. Hiszpanie zmienili swój sposób traktowania rdzennej ludności. Tym, co oznacza zmianę, jest przybycie jezuitów.
Od tego momentu państwo i Kościół zrezygnowały z części dydaktycznej, mogąc uczyć się jedynie rzemiosła.
Jezuici osiedlili się zwłaszcza w północnej części wicekrólestwa, gdzie założyli sporo misji.
Nawrócenie Indian nie było łatwym zadaniem, zwłaszcza we wczesnych latach. Stare wierzenia były głęboko zakorzenione i nie było łatwo ich przekonać do ich porzucenia.
Jeśli coś pomogło w ułatwieniu pracy, to pojawienie się Matki Bożej z Guadalupe stało się symbolem kraju. Według legendy to tubylczy konwertyta na chrześcijaństwo Juan Diego zobaczył ją na wzgórzu Tepeyac. Tam zbudował sanktuarium, które stało się centrum pielgrzymkowym.
Rdzenni mieszkańcy nie przyjęli nowych wierzeń w bardzo pozytywny sposób. Wielu z nich odmówiło porzucenia swoich religii i przyjęcia katolika.
Oznaczało to, że bracia musieli stosować mniej bezpośrednie taktyki, takie jak edukacja. W ten sam sposób nauczyli się języków mieszkańców tego obszaru.
Inkwizycja dotarła na kontynent w 1571 roku, skazując wielu na śmierć, pomimo sprzeciwu niektórych braci. Podobnie przybyli, by skonfrontować króla Filipa II w sprawie niewolnictwa..
W żadnym przypadku się nie udało, więc zarówno kara śmierci, jak i niewolnictwo pozostały w mocy..
Ewangelizacja okazała się sukcesem w perspektywie średnioterminowej, co znacząco przyczyniło się do budowy społeczeństwa wicekrólestwa. Bracia osiągnęli swój cel nawrócenia większości rdzennej ludności, zmniejszając ich sprzeciw wobec zdobywców..
Jednak tubylcy zachowali część swoich tradycji i wierzeń. W wielu przypadkach utożsamiali chrześcijańskich świętych z niektórymi z ich starożytnych bogów, tworząc dziwną mieszankę.
Misjonarze kształcili tubylców, ale jednocześnie byli przyczyną utraty części ich kultury. Materialnie, kodeksy, bożki i świątynie zostały zniszczone, ponieważ uważano je za dzieło diabła.
Podobnie ustanowili proces latynoski, który zakończył wiele języków, które wymarły lub zostały zredukowane do minimum.
Jeszcze bez komentarzy